MWWAHHH.

 

Gisteren viel pas na vele jaren het  kwartje.  Ik bedacht me waarom een noodzakelijke goeie klik gedurende het huwelijk tussen mij en mijn ex, in al die jaren (45) dat we samen waren, uitbleef.

Ze is slimmer dan ik. En nu in 2025 bedenk ik me pas dat dat een geslaagd huwelijk in de weg heeft gestaan. Een slimmere man, dan ik, zou haar meer uitgedaagd, geïnspireerd hebben.

Ze heeft een betere opleiding dan ik. In ons gezin had ze de betere banen en verdiende ze ook het meest. Ze is sociaal vaardiger, creatiever. Daar was ik trots op, op zo’n echtgenote. 

Zij is in onze huwelijksjaren goed voor me geweest. Ze heeft het me ook nooit  laten merken dat ze zich meer  voelde dan ik, als ze dat sowieso al voelde! Nooit! Ze wilde ook kinderen met mij. Daar ben ik ook trots op. Zij weet zelf waarom ze mij als goede vader van haar zonen zag. Daar hebben we het nooit over gehad.

Na 43 jaar huwelijk, met twee zonen, een van toen 33 en een van toen 35, ging ze tegenover me op de bank in de woonkamer zitten en kwam ze uit de kast: ‘Ik waardeer heus dat je bent wie je bent. Dat je elk jaar weer samen onze ontmoetingsdag wil vieren, waardeer ik ook echt. Maar …  gelukkig ben ik niet.’.

Gisteravond was ik met m’n ex en zonen bij de cabaretier Yunus, een stand up comedian. Yunus betrok mij bij zijn show. Hij vroeg mij hoe oud ik was, of ik getrouwd was en met wie … en nog meer vragen. Ik beantwoordde alles naar waarheid:

‘Ik ben 74. Getrouwd geweest met de 76 jarige vrouw, die hier naast me zit. Samen hebben we twee zonen, die hier naast ons zitten. De jongste maakt leuke muziek, de oudste was een redelijke voetballer. Tien jaar geleden zijn we gescheiden. Negen jaar hebben we elkaar nadien niet gezien. Sinds een jaar zien we elkaar weer wel zo af en toe.

‘Vind je dat leuk’ vraagt de cabaretier me.

‘Ja, daar ben ik blij mee!’ zeg ik enthousiast.

‘En u?’ vraagt Yunus beleefd aan m’n ex.

‘Mwwahhh’, antwoordde ze. Dat klonk nou niet bepaald lekker. Maar goed … op zich is ‘mwwahhh’ een veel beter antwoord dan: ‘Ik, niet zo!’

Toch?!

  

KWETSEN

 Annie zegt dat ze een avondje is wezen stappen. Arie, haar man heeft dan toevallig net avonddienst.

’Wezen stappen? Met wie?’

‘Wat ‘met wie’?

‘Gewoon, met wie ben je wezen stappen?.

‘Dat ga ik jou niet vertellen. Nee, ik vind het onnodig kwetsend zowel voor hem als voor jou. Ik denk dat het voor jou niet echt oké zou zijn, als ik je over al mijn kleine verliefdheden zou gaan vertellen.’

‘Àl je kleine verliefdheden? Zijn het er dan zo veel dan?’ vraagt Arie.

‘Ik weet niet precies hoeveel, hoor, maar het gaat altijd wel weer snel over.  En het gebeurt alleen maar in mij hoofd, hè. Die ander heeft er geen idee van. Ze zijn meestal van op mijn werk. Soms heb ik wel eens twee verschillende op één dag. Het gebeurt óók dat ik er in een hele maand maar één. Heb jij dan nooit zoiets?’ vraagt Annie.

‘Ehhh, om je de waarheid te zeggen …. Ja … ik heb nu bijvoorbeeld zo’n affairetje  met …’

‘STOP! Dat wil ik niet horen. Wat jij met een ander hebt, wil hebben of denkt te hebben, dat hoef ik he-le-maal niet te weten. Van mijn dingetjes zal jij weinig last hebben, schatje, nee,  want ik doe er meestal toch niks mee,’ zegt Annie.

‘Mééstal doe je niks met zo’n verliefdheid?’ …. ’meestal…’

‘Nou ja ik bedoel niet helemaal niks, natuurlijk: ik haal wel eens een kopje koffie voor hem of geef hem een speculaasje, als hij trek heeft; ik lach vriendelijk naar hem als ik hem in de metro tegenkom. Met sommigen doe ik inderdaad helemaal niks: dan kijk ik stuurs voor me uit, als hij naast me zit. Wat ik wil zeggen is:  jij hoeft heus niet bang  te wezen dat je iets te kort komt, hoor. Want het is allemaal even vluchtig even luchtig; het is meestal zo weer voorbij. Een heel enkele keer wordt het wel eens wat heftiger …’ zegt Annie.

‘Ja, zo had ik laatst een tamelijk heftig en vluchtig contactje met Loreena,’

‘Hè ,dat had je nou niet moeten zeggen, wat zei  je nou? …… Loreena ……. wat? …, toch niet die stagiaire bij jou op je werk?  Heb jij daar wat mee gehad? Die is toch veel te jong voor jou!

‘We zijn na het werk wat gaan drinken in die Irish pub tegenover ons werk. Aan de bar gezeten, gedronken, gepraat,  gelachen, gestreeld. Ik breng Loreena even naar huis, achter op de fiets. We hebben gezoend. And that’s it!’

‘Zo dus jullie hebben gezoend? Getongd  soms? Nee, dat zal wel niet, hè?’ ‘Nee, Loreena en ik hebben afscheid genomen met een zoen op de mond. Met gesloten mond. En maak je er nou alsjeblieft niet onnodig druk om, want dit stelt gewoon allemaal niks voor. Loreena heeft een heel leuk vriendje en ik heb een leuk vrouwtje en dat willen we allebei zo houden, toch?’

‘Oh, als bij mij zo iets eens wat heftiger uitpakt, dan kan het wel eens gebeuren,’ zegt Annie, ’dat mijn fantasie op hol slaat … dan haal ik me allerlei spannende dingen in mijn hoofd … maar dat is op zich heel onschuldig.’

‘Okee, en met wie heb je nu dan dat heftige kleine verliefdheidje? … o nee, dat ga je niet zeggen, hè? …..  dat zou me toch alleen maar onnodig kwetsen.