Morgen moet ik naar het ziekenhuis. Een vaatchirurg gaat onderzoeken wat er met mijn rechterhand aan de hand is. Die hand is constant wat kouder, houdt wat te veel vocht vast en de vingers daar zijn stijver dan aan die andere hand.
Een hand ... vijf vingers. Alle vijf anders. We noemen ze
ook anders. Vier vingers hebben elk drie
kootjes. Alleen de duim heeft er twee. Bij jonge kinderen verdwijnt die duim
vaak in de mond. Op latere leeftijd geef je met een duim iemand een pluim of je
houdt met de duim iemand eronder
De vinger naast de duim is de wijsvinger. Daar wijs je iemand
mee aan, die ‘het gedaan heeft’ of ‘hem is’. Een kind steekt op school zijn
vinger op als hij iets wil vragen aan de meester of juf. Hij heet nu wel ‘de
wijsvinger’ maar het is ook de ‘likvinger’. De vinger waarmee je al het lekkers
uit een pot kan likken. ’Likkepot’ heet de vinger in een heel oud en bekend versje (lees maar verderop).
Tussen wijs- en ringvinger is de middelvinger, de grootste vinger en misschien
wel de meest gebruikte tegenwoordig. Met het tonen van de middelvinger aan een
ander, verfoei je hem of haar.
Ook wordt de middelvinger samen met de wijsvinger, voor
zover ik weet, aangewend voor seksueel genot, vingeren genaamd. Door wijsvinger
en middelvinger tezamen op te steken op school vraagt een kind aan de juf of het
naar de wc mag.
Met het obscene
gebaar: duim tussen wijsvinger en middelvinger maken sommige 'heren' hun
bedoelingen met vrouwen duidelijk.
De kleinste vinger: de pink. Niet zo’n superactief vingertje.
Wat onduidelijke taken. De pink wordt nogal eens gebruikt als peutervinger: in
neusgaten, oren, tussen tanden en kiezen. Op ringvinger, tussen de
pink en middelvinger wordt doorgaans een
ring, trouw- of vriendschapsring geschoven.
Zal de vaatchirurg het traditionele vingerversje ook kennen?
Ik vraag het hem morgen.
Naar bed, naar bed, zei Duimelot.
Eerst nog wat eten, zei Likkepot.
Waar kan ik dat vinden? zei Lange Jan.
In grootmoeders kastje, zei Ringeling.
Dat zal ik verklappen, zei 't Kleine Ding.
