PARIJS.

De Olympische Spelen in Parijs zijn dezer dagen hot-news. Hoewel ik een sportliefhebber ben volg ik dit evenement niet zo fanatiek. Sport liever zelf. Ik kijk wèl naar het journaal. Hoor af en toe wie goud, zilver of brons heeft gewonnen. Luister met frisse tegenzin naar de enthousiaste bijna hysterische geluiden van de dienstdoende verslaggever. Het doet soms pijn aan mijn oren de herrie, die opklinkt, zelfs wanneer er bij synchroonzwemmen slechts een bronzen medaille wordt binnengehaald. Ik zou het zelf niet kunnen, hoor, noch het synchroonzwemmen noch het commentaar geven.

In elk journaal wordt met trots melding gemaakt van het totaal aantal plakken die zijn binnengehaald door 'onze' sporthelden. Ze kunnen het daar niet laten om ons kleine aantal medailles met dat van de Chinezen te vergelijken. Dat land is natuurlijk gigantisch. China staat normaal altijd nummer één in het medailleklassement, vandaag nog niet, nu zijn ze derde, achter Australië en Zuid-Korea. Nederland vinden we meestal en stuk lager terug, negende ofzo. Maar nu hebben ‘we’ nog niks.

De krant is nu rijkelijk gevuld met uitgebreide analyses en sfeerverhalen over onze olympiërs. Elke dag minstens vier pagina’s. Vandaag kregen de wielrensters Ellen van Dijk en Puck Pieterse 'faalaandacht'. Ellen was tijdens een trainingsrit in Nederland tegen een stilstaand aanhangwagentje gekleund. Daar was ze nog veel te geblesseerd van. Ze werd elfde in Parijs. Puck kreeg gewoon op de wielerpiste een lekke band en werd vierde in plaats van dat ze zilver won. Domme pech.

Tsja en de misstap van Steven van de Velde, ‘onze’ beachvolleyballer werd hem acht jaar na dato nog flink ingepeperd. Als negentienjarige had hij seks met een twaalf jarig meisje. Daarvoor had hij zijn straf al lang uitgezeten. Samen met zijn maatje Mathew Immers verloor hij de wedstrijd tegen Italië. Uitgeschakeld is het duo nog niet.

Ik blader die Olympische pagina’s snel door. Eerlijk gezegd kijk ik nog wel even of er misschien nog een verdwaald voetbalnieuwtje in staat, want voetbal is mijn geliefde sport. Maar meestal is er in deze periode geen nieuws. Het voetbal moet nog op gang komen. Dat is voor de kranten voorlopig nog bijzaak.

Persoonlijk was ik vandaag trouwens graag in Parijs geweest voor een lekkere duik in de Seine.

SITA, ONZE HOND (12)

Ik moet toegeven: eten van de straat is soms niet helemaal pluis. Vooral kip niet. Ik eet namelijk de botjes ook . Daar krijg ik buikkrampen van. Ik lig dan thuis in mijn mand te verrekken van de pijn. Natuurlijk,  eigen schuld, dikke bult. Beetje geniepig vind ik het wèl als ik die kop van Jee grijnzend achter zijn krantje vandaan zie komen. De ergste pijn moet dan nog komen: het uitpoepen van die vlijmscherpe botsplintertjes.

Eerlijk gezegd ben ik wel een leuke maar niet bepaald makkelijke hond voor mijn baasjes. Zo af en toe heb ik hem flink de stuipen op het lijf gejaagd. Dat hoort ook wel een beetje bij mij. Ik ben een beest dat weet wat ie wil. Bijna net zo eigenwijs als een kat en als je het mij vraagt vinden mijn baasje dat nou juist zo leuk aan mij. Jee en Carola hebben op een gegeven moment een auto gekocht. Nou ja,  nou ja, auto? Het lijkt meer een veredeld koekblik: een Renault 4. Zo af en toe gaan we tegenwoordig ook eens wat verder weg dan alleen maar naar dat Kralingse Bos. Zo zie ik ook de zee nog eens. Meestal is dat de Noordzee bij Scheveningen. Tot aan de duinen loop ik braaf aan de lijn. Nadat we eenmaal op het zand zijn aangeland, ga ik er wat fanatieker aan trekken. Jee  krijgt al snel genoeg van mijn geruk  en gehijg. Hij maakt mijn riem los en jippie, dat betekent, dat ik voor de rest van de middag kan gaan en staan waar ik wil. De komende twee á drie uur hebben ze geen last van mij. Met een superspurt ben ik no-time op het strand. Als ik omkijk zie ik Jee en Carola al niet eens meer.

Voor mij is zo’n middagje strand, totaal anders dan voor de mensen hier. Het is hier dè plek om andere hondjes te ontmoeten. We gaan daar als gekken (sorry hoor) achter mekaar aanrennen en een beetje tegen elkaar opspringen en soms ook even lekker de zee in duiken. De meeste teefjes doen ook lekker mee trouwens. Behalve dan de loopse teefjes, die doen wel mee maar eigenlijk alleen maar om een van ons reuen te versieren. En dan heb je natuurlijk ook nog, ik noem het maar: die moeder-kindjes in small en medium. Die keurig naast baasje of vrouwtje aan het lijntje moeten blijven lopen. Het lijkt soms ook net alsof ze niet anders willen. Neem die nou die kleine zielepietjes, die door mensen 'kuttenlikkertjes’ worden genoemd. Van die kleine langharige vetklepjes, weet je wel, die het liefst onder een dekentje liggen, het liefst onder mamma’s dekentje tegen mamma aan.

 En dan zijn er ook van die pedante, verwijfde, opgeschoren poedels, sommige met zwarte andere met witte kroeskrullen. Zelfs op het strand lopen ze nog zo chique als een paard op de Olympische Spelen. Voor de grap sjees ik wel eens om te dollen, razend snel langs zo’n stel mietjes. Laat zand opstuiven en water opspatten zodat die dandy's weer flink wat schoon te likken  hebben.

Aaaah, heerlijk zeg, dat koele, golvende water.  Jammer alleen dat het niet te zuipen is.

 

(word vervolgd)