HAGEL.

 Toen ik vanmorgen naar de gym ging was het haast winters koud maar wel droog. Op de gym heb ik eerst even zitten ‘handfietsen’. Niks bijzonders hoor: je trapt op zo’n fiets met je handen. Iets wat ik op mijn eigen fiets nooit zou doen. Nee, want dan heb ik mijn handen hard nodig om te remmen en te bellen. Toen ik nog een jonge knul was, fietste ik regelmatig zònder handen. Dat durf ik nu niet meer, behalve dan op de gym.

Ik heb kouwe handen. Vooral die rechterhand is koud. Altijd maar die rechterhand. Dat komt door een beschadigde zenuw. Tegelijk met toen ik, bijna tien jaar geleden mijn schouder brak, werd de zenuw voor de verwarming van mijn rechterhand beschadigd. Ze hebben me destijds in het ziekenhuis precies uitgelegd hoe dat nou precies zat maar dat ben ik vergeten.

Er vallen, nu ik aan het roeien ben, hagelstenen, veel en groot. Ik zit binnen, in de gym. Daar reageert die rechterschouder van mij onmiddellijk op, hè. Op die hagel. Ook al zit ik binnen. Daar is niks aan te doen. Ja, okee, een handschoen zou ik aan kunnen trekken … wel een beetje raar, in de gym met één handschoen aan gaan zitten roeien … en bovendien … straks, thuis, ga ik zitten typen, dat lukt helemaal niet met een handschoen aan … dan druk ik steeds twee toetsen tegelijk in met rechts, nee, hou op zeg, dat schiet niet op.

In gevoelstemperatuur scheelt het toch al gauw twee graden. Links of rechts. Ja, dan krijg ik natuurlijk gelijk weer van elke willekeurige vrouw te horen: ‘Als het weer niet een vent is die zit te huilebalken over zijn kouwe handjes. Mannen maken dat soort wissewasjes altijd zo veel groter. Ons vrouwen hoor je niet bij dat soort onbenulligheden. Wij verbijten dat soort ongemak.’

Het enige wat ik daar tegenin kan brengen is dat die rechterhand van mij altijd héél koud aanvoelt een paar dagen voordat ik ongesteld moet worden. Maar daar trapt natuurlijk niemand in.

LULLETJE LAMPENKATOEN.

 Ik loop in ‘de stad’. In m’n eentje, op weg naar de bios. Naar de film : A Different Man. Voel me afschuwelijk. Niet alleen omdat het miezert.

Het lijkt wel of iedereen naar me loopt te gluren. Heb ik soms een kakkerjas aan? Neen toch!? Gewoon, die warme, zwarte, die Luis me gaf. Met die capuchon in mijn nek van die hoody … daar loop ik voor lul mee, zeker? Of m’n schoenen soms? Ja, ik heb er net een klodder mayo op laten vallen. Nou en? Die klodder is er zo weer vanaf geregend. Kijk voor je, man en jij ook kutwijf! Ja, m’n sokken zijn zeiknat. Die kutzolen. Toch mooi 59 euro voor neer moeten tellen. Voor die schoenen, ja.

Ik loop met een krom ruggetje. Dat zei mijn moeder als we samen op stap gingen: ’Rechtop lopen, jongen, anders …’. Een stomme zak ben ik. Een stomme zak met een stomme jas, een stomme capuchon, achterlijk lekke schoenen en een krom getrokken ruggetje. Jezus Christ, wat een lulletje lampenkatoen!

Klote voel ik me hier op dat overdekte terras. Ik kijk zo onopvallend mogelijk naar de voorbijgangers. Snel lopen ze voorbij. Snel, voor dat pestbeetje regen. Maar wel even stiekem naar mij kijken. Dat wel. Het lijkt of ze me uitlachen. O, neen, ja, dat is het vast. Ik heb een zweetband om. Een rooie vandaag. Verbergt m’n kale knar een beetje. Oké. Lach me maar uit mensen. Daarom. Ja, daarom natuurlijk. Een kale ouwe lul met een rooie zweetband.

Die kelner negeert me. Schuin vòòr me, twee vrouwen van in de vijftig, allebei bril, allebei zandkleurig haar, allebei eerder dik dan dun ... die helpt ie wel. Zij kijken beiden tegelijkertijd smalend mijn kant op, als ik weer, tevergeefs, mijn vinger opsteek. Ik heb dorst maar hier drink ik niks meer. Ik steek weer mijn vinger op naar die kelner … ja, díé andere vinger. Angsthazig loop ik door naar Cinerama.

‘Kijk, die vent daar is gestoord, een echte leip, een malloot’, hoor ik om me heen, op weg naar de bios. Zelfs de meest verwarden, onaangepasten, de vetsten en de slonzigsten, laten zich niet onbetuigd.

Pas als ik in de bios neerplof op Stoel 1 van Rij 8, kom ik wat tot bedaren. Ik ben godzijdank (nu nog) de enige in Cinerama, Zaal 5, voor de film: ‘A Different Man’.

PIEPEN.

Woensdagavond zijn er twee theatervoorstellingen in de Schouwburg: 'Yoroboshi' (poppenspel) en 'the Basement' (theater). Ik aarzel nog of ik er heen ga. Ik vind het nogal duur: 27,50 euro. ’t Is van half 8 tot elf. Twee Champions League wedstrijden zijn veel duurder maar ook twee keer zo lang. Dus. Toch ben ik er nu al een week lang nieuwsgierig naar. Zal ik naar binnen piepen? En dan op een lege stoel gaan zitten? Misschien. ’t Is niet zo moeilijk want de kaartjes zijn ongeplaceerd. Dat wil zeggen dat je mag gaan staan of zitten waar je maar wilt. Ruimte genoeg dus om te rotzooien.

Ik kan altijd nog tot vlak voor of na het begin van de voorstellingen op de wc gaan zitten en dan vlug naar binnen glippen. Dan mis ik misschien het begin. Bij sommige stukken is dat funest want: daar zit de probleemstelling! Nog nooit eerder zoiets gedaan. Nou ja, toch wel, als student, in de trein een paar keer. ’Treintje piepen,’ noemden we dat. De trein is toch weer heel anders dan het theater.

Je hangt dan in de trein meestal met je reet boven de shit van een of meerdere anderen. Dan valt ‘theatertje piepen’ wat dat betreft meestal wel mee.

Eerst ga ik ‘Yoroboshi’ zien: Met een levendige poppenshow , verbeeldt toneelschrijver en regisseur Satoko Ichihara, de oude legende van de Blinde Zwakkeling opnieuw in het heden.

Dan ga ik ‘The Basement’ beleven: ongrijpbaar maar intens. The Basement is een fictieve ruimte, gebaseerd op ware gebeurtenissen. Het onzichtbare wordt zichtbaar gemaakt.

Dit solowerk verkent de meervoudige realiteiten en ficties die voortkomen uit de dynamiek die ontstaat wanneer machtsverhoudingen veranderen. Het is intuïtie-gestuurd; waarbij het lichaam spreekt door middel van fysieke expressie en vrijheid. Het beoefenen van vrijheid; zowel persoonlijk als artistiek. Een vrijheid die arbeid, moed en urgentie vereist om verder te reiken dan opgelegde grenzen van aanvaardbaarheid, legitimiteit of schoonheid.

Helemaal snappen doe ik alinea hiervoor niet, maar ik word gek van nieuwgierigheid. Ik ga! Ik ga gauw kaartjes kopen. Jaaa, ik heb me bedacht. Ik ga gewoon betalen. Deze klote-regering jat al veel te veel van Cultuur.

Ik wil eerst samen met Rosa gaan maar het is me even ontschoten, dat zij het dezer dagen razend druk heeft. Beter van niet dus. Dan bedenk ik: ‘Hé, weet je wat, dit vindt Emmy vast ook leuk. Ik vraag háár mee’.

ONWEL.

Nog net voor de voetbalwedstrijd van Oranje tegen Hongarije heb ik m’n broodje gebakken. Ik pak snel nog even twee stroopwafels, een Senseo Extra Strong en plof in mijn luie stoel. Fijn, dat Frenkie de Jong weer mee doet, altijd sportief, slim en vrolijk. Vreselijk daarentegen dat die lul van een Weghorst in de spits staat. Een onbesuisde, onsportieve onbenul. Het is dat Frenkie meedoet anders had ik niet eens gekeken.

Oranje moet in de eerste vijf minuten eigenlijk al met 2 – 0 achter staan maar Vrouwe Fortuna is het team gunstig gezind. Niet veel later wordt de wedstrijd stil gelegd.

Er is consternatie vòòr de Hongaarse dug-out. Duidelijke beelden ervan worden nauwelijks getoond. Feitelijkheden worden ook niet gegeven. De tv-commentator tast een kwartier lang in het duister over het wie, wat, waarom en hoe. Heel vreemd in deze tijd waarin een moord in, ik noem maar wat: Timboektoe, binnen een halve minuut hier met naam en toenaam op teletekst staat. Een kwartier lang wordt geen enkele duidelijkheid verschaft.

Sombere, droevige, huilende gezichten van de Hongaarse voetballers op m’n beeldscherm verraden het ergste. Volgens mij praten ze over wel of niet verder spelen. Ze besluiten uiteindelijk door te gaan en krijgen daarvoor een hartelijk applaus van het Oranje-publiek.

In de laatste seconde vòòr de onderbreking maakt een Hongaarse verdediger hands in zijn eigen strafschopgebied. Gesignaleerd door de VAR. Penalty dus voor Oranje. Weghorst neemt hem.

Vanuit mijn luie stoel schreeuw ik, tegen beter weten in: ‘Naast schieten, Weghorst, naast schieten!!’ Dat zou nu wel zo sportief zijn. Natuurlijk kent deze in zeer beperkte mate toerekeningsvatbare gast geen mededogen en schuift de bal achter de Hongaarse keeper. En vervolgens … alsof er niks gebeurd is, loopt hij als een bezeten malloot, lachend, juichend en handkusjes gevend naar de massa op de tribunes. Ik kan dit niet aanzien. Gooi de tv uit. Ga nog even mijn woede zitten verbijten. Pak een blikje bier en ga lezen in het prachtige boek ‘Liefde’ van Karl Ove Knausgärd.
Die wedstrijd interesseert me geen bal meer.

Tegen middernacht moet ik nog even op Facebook zijn. Daar lees ik dat de Hongaarse assistent trainer, Ádám Szalai in de openingsminuten van de wedstrijd onwel werd. Hij moest gereanimeerd worden. Inmiddels is hij bij bewustzijn en stabiel.

Zou er nou echt niemand zich schamen voor Weghorst gedrag?

Nooit zou ik hem als bondscoach meer in mijn selectie willen hebben.

ACTIE.

Rosa, een vriendin van me, is 24/7 gespinst op koopjes. Nieuw of kringloops. Niet omdat ze zo arm is, welneen, ze vindt het gewoon leuk (en … ze kàn ook niet anders). ’t Is haar tweede natuur en … af en toe profiteer ik daar ook van mee.

Het is haar bijvoorbeeld ter ore gekomen dat het Kruidvat een actie heeft bij restaurantketen de Beren. Daar kan je dan met twee personen voor 32,50 euro een driegangen menu gaan zitten eten. Dat kan toch slechter! Die 32,50 euro moet je dan wel van te voren betalen. Cash bij een Kruidvatwinkel of via e-banking … voor de drankjes bij je eten moet je apart betalen, dat dan weer wel.

Vóór het eten gaan we eerst even bij het Fotomuseum langs. De foto-video tentoonstelling over Turkse gastarbeidersvrouwen bekijken. Verrassend, leerzaam, amusant en ontroerend soms ook. We genieten er volop van. Rosa wil zelfs die expositie nog wel een keertje gaan bekijken.

Van het Fotomuseum op de Kop van Zuid lopen we over de Zwaan naar de centrumwijk Cool om daar zigzaggend wat fraaie street-art werken te bewonderen. Rosa is vooral onder de indruk van een gevelgrote Pippie Langkous in de Kromme Elleboog. Ik vind De Witte Aap op de Witte de Withstraat geweldig.

Rond vijf uur arriveren we bij de Beren in de Markthal. Op het Kruidvat-actie-menu staat veel lekkers. Rosa en ik nemen allebei hetzelfde: vooraf: Carpaccio, dan als hoofdgerecht: Zalm (met groenten en frietjes) en als toetje: (ons beider favoriet:) Dame Blanche. Fingerlicking good!

Het is razend druk en volgens Rosa komen al die andere eters ook voor de Kruidvat-actie: ‘Ik herken dat penetrante drogisterijluggie,’ lacht ze.

Na ruim een uur hebben we onze buikjes volgegeten en staan we in de rij om te betalen voor onze drankjes: 20 euro. Er zijn nog acht wachtenden voor de kassa. Rosa komt wat dichter bij me staan en fluistert met een ondeugend lachje in mijn oor:
‘Jos! Kom op! We doen het. Nú! Niet betalen! Naar buiten! Kom!’

‘Okee. Nu! zeg ik.’

En heel ontspannen lopen we langs de acht geduldig wachtenden voor de kassa. De gezellige kassa-Beer heeft het veel te druk met lollig doen. Hij heeft niks in de gaten.

Ontspannen, stijfjes bijna, lopen we van de Markthal naar Metrostation Blaak. Pas dáár binnen barsten we in lachen uit en omhelzen elkaar even: ‘Yes! Gelukt!
Goeie actie! Twintig euro! Mooi toch, voor zo’n eerste keer?!

IN DE WASBAK.

Een dezer dagen las ik in een column, dat het een publiek geheim is, dat mannen niet in de wc-pot plassen maar altijd kiezen voor de wasbak. Het spettert minder en het verbruikt niet zo veel water voor het schoon spoelen. Nu hangt er niet in èlke toilet een wasbak en soms hangt ie te hoog, niet voor mij persoonlijk, maar met name voor de groep ’kleine mannetjes’, waartoe ook jongens moeten worden gerekend.

Het is ‘raar maar waar’, dat deze manier van plassen mij, tòt op de dag dat die column verscheen, tamelijk onbekend was. Althans niet, alsof mannen dat ‘altijd’ zouden doen. Ik zal me er heus wel eens aan bezondigd hebben. Alleen vraag ik me nu even af wanneer en waar ik zo plaste.

Het moet haast wel thuis geweest zijn. Want in uitgaansgelegenheden hangt doorgaans een urinoir en bij iemand op bezoek, kan het me aan mijn reet roesten of ik een beetje meer of minder spetter of iets te veel water verbruik. In dat geval gebruik dus gewoon de wc. Heel aso wel.

Maar wannèèr plaste ik dan wel in de wasbak? Ja, als ik, na het douchen in mijn nakie mijn tanden poetste of me stond te scheren? Soms, denk ik, ja. Tijdens het masturberen? Oh néén. Dàt nóóit boven de wasbak en bovendien: plassen en masturberen gaan absoluut niet samen. Maar dit even terzijde.
Ik kan het me niet zo duidelijk voor de geest halen. Als ik héél erg moest en mijn vriendin zat er op, dàn misschien, maar dat is voor zover ik het me kan herinneren nooit voorgekomen.

Dus al met is het zo, dat ik me beslist geen wasbakplasser kon noemen. Tot ik die column las. Want de voordelen: minder spetteren (dus minder schoonmaakwerk) en een lager waterverbruik spreken me wel aan. Met ingang van vandaag, besluit ik daarom, om bij mezelf thuis, de kleine boodschap alleen nog maar in de wasbak te doen.

Het valt deze eerste dag nog niet mee. Negen van de tien keer plas ik vandaag, als vanzelf, op de wc. Pas als ik uitgedruppeld ben, herinner ik me, dat ik hem boven de wasbak had moeten hangen.

IKKE, IKKE, IKKE, ...

De rillingen liepen over mijn rug toen ik hem woensdag ‘als een bezetene’ bezig zag en hoorde over het Marokkaanse tuig in Amsterdam. Na die woensdag ben ik ervan overtuigd, dat, ter wille van de rust in Nederlander, alvast drie Nederlanders moeten worden opgepakt, hun paspoorten afgenomen en uitgezet naar Noord-Korea. Wie dat zijn? Dat zijn de twee fascistische/racistische PVV-dames-ministers Faber en Klever en die PVV leider, de ophitser en discriminatie-aanjager pur sang.

Het kotsbakje is inmiddels omgespoeld en opgeborgen. Hij is het niet waard. Hij brengt zo veel mensen het hoofd op hol en ik vrees dat het alleen maar erger wordt. Want als er nu verkiezingen zouden zijn, dan wordt de PVV nog groter. Wat bezielt die kiezers toch? Dat ze op de PVV stemmen. Die partij wil Nederland afsluiten; zo veel mogelijk migranten uitzetten. Nederland voor de Nederlanders. Allemaal blank nog het liefst. Moslims absoluut niet. Hoofddoekjes: vodden. Koran: verbranden.

Blijkbaar is dat wat een groot deel van de Nederlandse kiezers charmeert. Want als je kijkt naar PVV’s verdere beleidspunten: daar wordt niemand in Nederland beter van. Nou ja … de allerrijksten: aan de lage belasting op vermogens en de dividendbelasting wordt niet getornd. De PVV is gewoon een extreem-rechtse VVD.

Door de plannen van Wilders/Schoof worden de rijken rijker en zal de tweedeling in de maatschappij alleen maar toenemen. ‘Dit kabinet is een monsterverbond van rechts en het grote geld’. Jan met de Pet tuint er in en delft het onderspit.

Studenten die, door wat voor oorzaak dan ook, een jaartje achterop raken, krijgen een boete van 3.000 euro per jaar.

De btw op boeken/kranten en allerlei culturele instellingen gaat van 12 naar 21 procent.

Op de ontwikkelingshulphulp, de hulp aan de armste mensen in de wereld wordt tussen 2025 en 2029 10 miljard bezuinigd.

Op jeugdzorg, ouderenzorg, gehandicaptenzorg en onderwijs wordt drastisch gekort.

De minimale regeling (een fooi) voor uitgeprocedeerde asielzoekers: de bed-, bad- en broodregeling (50 euro per week) wordt per 1 januari a.s. afgeschaft.

Bij elke maatregel van dit extreem-rechtse kabinet resoneert: ‘Ikke, ikke, ikke en de rest kan stikken.