IN DE WASBAK.

Een dezer dagen las ik in een column, dat het een publiek geheim is, dat mannen niet in de wc-pot plassen maar altijd kiezen voor de wasbak. Het spettert minder en het verbruikt niet zo veel water voor het schoon spoelen. Nu hangt er niet in èlke toilet een wasbak en soms hangt ie te hoog, niet voor mij persoonlijk, maar met name voor de groep ’kleine mannetjes’, waartoe ook jongens moeten worden gerekend.

Het is ‘raar maar waar’, dat deze manier van plassen mij, tòt op de dag dat die column verscheen, tamelijk onbekend was. Althans niet, alsof mannen dat ‘altijd’ zouden doen. Ik zal me er heus wel eens aan bezondigd hebben. Alleen vraag ik me nu even af wanneer en waar ik zo plaste.

Het moet haast wel thuis geweest zijn. Want in uitgaansgelegenheden hangt doorgaans een urinoir en bij iemand op bezoek, kan het me aan mijn reet roesten of ik een beetje meer of minder spetter of iets te veel water verbruik. In dat geval gebruik dus gewoon de wc. Heel aso wel.

Maar wannèèr plaste ik dan wel in de wasbak? Ja, als ik, na het douchen in mijn nakie mijn tanden poetste of me stond te scheren? Soms, denk ik, ja. Tijdens het masturberen? Oh néén. Dàt nóóit boven de wasbak en bovendien: plassen en masturberen gaan absoluut niet samen. Maar dit even terzijde.
Ik kan het me niet zo duidelijk voor de geest halen. Als ik héél erg moest en mijn vriendin zat er op, dàn misschien, maar dat is voor zover ik het me kan herinneren nooit voorgekomen.

Dus al met is het zo, dat ik me beslist geen wasbakplasser kon noemen. Tot ik die column las. Want de voordelen: minder spetteren (dus minder schoonmaakwerk) en een lager waterverbruik spreken me wel aan. Met ingang van vandaag, besluit ik daarom, om bij mezelf thuis, de kleine boodschap alleen nog maar in de wasbak te doen.

Het valt deze eerste dag nog niet mee. Negen van de tien keer plas ik vandaag, als vanzelf, op de wc. Pas als ik uitgedruppeld ben, herinner ik me, dat ik hem boven de wasbak had moeten hangen.

VADERS MANTELZORGER

 

Ze heeft me de hele dag al niet gebeld, ik ben de deur toch niet uit geweest. Normaliter hebben we elke dag wel even contact met elkaar. Wat zou er toch aan de hand zijn? Ik kan háár ook niet bereiken.  Pappa, Suze en ik hebben het niet makkelijk maar toch wel fijn met elkaar.  We eten elke dag samen, babbelen wat, kijken tv: naar het journaal, een leuke quiz … (en beslist niet naar die vreselijke talk-shows). Ondertussen zit pappa met z’n goede arm, te klaverjassen achter z’n computer.  Hij heeft een tia gehad, die lieve schat. Half mei zie ik Charles naast de wc-pot liggen. Met zijn hoofd in zijn eigen braaksel. Zijn piemel hangt nog uit zijn broek. Ik hoop dat Suze niet al te veel zorgen om haar vader maakt. Hij kan nog wel praten maar wat hij nu precies zegt, klinkt voor ons als een Oekraïens dialect. Als Suze nog thuis woont is ze zo lief en zorgzaam voor haar vader. Ook voor mij trouwens, want met die ene arm kan hij echt niet zo veel meer. Charles en ik deden alles in het huishouden zo’n beet je samen. Alleen strijken dat kon hij niet. Flauwekul natuurlijk! Want waar een wil is, is een weg, toch?!  Strijken vond meneer de dirigent gewoon beneden zijn waardigheid. Ik laat het verder maar zo.  Ook voor zijn eigen werk is hij inmiddels 100% afgekeurd; hij is of liever gezegd hij was de dirigent van het Groot Filharmonisch Orkest.  

Suze is niet zo’n prater. Een binnenvetter. Ik zie soms aan haar gezichtje dat er iets is, maar als ik haar ernaar vraag, krijg ik te horen, dat ze een beetje moe is … dat het druk is op haar werk. Ze werkt in de bouw .. een van de weinige vrouwen. Ze is machiniste op zo’n superhoge hijskraan, die van die zware bouwelementen naar boven moet hijsen. Soms werkt ze aan een gebouw dat wel 22 hoog moet worden. ’n Hele verantwoording voor zo’n meisje … en dan zit ze ook nog zowat de hele dag in haar uppie, op zo’n honderd meter hoogte. 

Suze neemt, na pappa’s tia, eigenlijk alle taken van hem over. Ondanks zijn tia, rookt Charles gewoon door; nog steeds als een schoorsteen. Samson shag. Sjekkies kan hij  niet meer draaien, met dat ene handje.  Suze rookt ook. Zij draait een paar sjekkies voor hem voordat ze naar haar werk gaat. Dat die ellende met Charles tegelijk optreedt  met het personeelsgebrek in de zorg.

Suze is een geschenk uit de hemel voor mij. Eerlijk gezegd meer voor Charles dan voor mij. Ze is zijn mantelzorger. Ze kleedt hem aan en uit, zet hem onder de douche en als hij zich weer eens vergist heeft,  verschoont ze hem.  Charles is een schat maar ik kan echt niet meer voor hem zorgen.

Tegen vijven word ik gebeld door haar baas. Suze heeft zich opgesloten in haar cabine. Ze durft er niet meer uit. Hij zegt me dat het alarmnummer is gebeld.