ONWEL.

Nog net voor de voetbalwedstrijd van Oranje tegen Hongarije heb ik m’n broodje gebakken. Ik pak snel nog even twee stroopwafels, een Senseo Extra Strong en plof in mijn luie stoel. Fijn, dat Frenkie de Jong weer mee doet, altijd sportief, slim en vrolijk. Vreselijk daarentegen dat die lul van een Weghorst in de spits staat. Een onbesuisde, onsportieve onbenul. Het is dat Frenkie meedoet anders had ik niet eens gekeken.

Oranje moet in de eerste vijf minuten eigenlijk al met 2 – 0 achter staan maar Vrouwe Fortuna is het team gunstig gezind. Niet veel later wordt de wedstrijd stil gelegd.

Er is consternatie vòòr de Hongaarse dug-out. Duidelijke beelden ervan worden nauwelijks getoond. Feitelijkheden worden ook niet gegeven. De tv-commentator tast een kwartier lang in het duister over het wie, wat, waarom en hoe. Heel vreemd in deze tijd waarin een moord in, ik noem maar wat: Timboektoe, binnen een halve minuut hier met naam en toenaam op teletekst staat. Een kwartier lang wordt geen enkele duidelijkheid verschaft.

Sombere, droevige, huilende gezichten van de Hongaarse voetballers op m’n beeldscherm verraden het ergste. Volgens mij praten ze over wel of niet verder spelen. Ze besluiten uiteindelijk door te gaan en krijgen daarvoor een hartelijk applaus van het Oranje-publiek.

In de laatste seconde vòòr de onderbreking maakt een Hongaarse verdediger hands in zijn eigen strafschopgebied. Gesignaleerd door de VAR. Penalty dus voor Oranje. Weghorst neemt hem.

Vanuit mijn luie stoel schreeuw ik, tegen beter weten in: ‘Naast schieten, Weghorst, naast schieten!!’ Dat zou nu wel zo sportief zijn. Natuurlijk kent deze in zeer beperkte mate toerekeningsvatbare gast geen mededogen en schuift de bal achter de Hongaarse keeper. En vervolgens … alsof er niks gebeurd is, loopt hij als een bezeten malloot, lachend, juichend en handkusjes gevend naar de massa op de tribunes. Ik kan dit niet aanzien. Gooi de tv uit. Ga nog even mijn woede zitten verbijten. Pak een blikje bier en ga lezen in het prachtige boek ‘Liefde’ van Karl Ove Knausgärd.
Die wedstrijd interesseert me geen bal meer.

Tegen middernacht moet ik nog even op Facebook zijn. Daar lees ik dat de Hongaarse assistent trainer, Ádám Szalai in de openingsminuten van de wedstrijd onwel werd. Hij moest gereanimeerd worden. Inmiddels is hij bij bewustzijn en stabiel.

Zou er nou echt niemand zich schamen voor Weghorst gedrag?

Nooit zou ik hem als bondscoach meer in mijn selectie willen hebben.

AANKOMEND TALENT

Volgende maand ga ik, met mijn buurman Daan, vijf keer naar het Isala Theater in Capelle aan den IJssel om naar beginnende cabaretiers te kijken. Het is een aanbieding van het Isala: vijf voorstellingen voor vijftig euro. Normaal betaal je voor één optreden tweeëntwintig vijftig. Best aardig voordeel. We gaan naar Nabil, Lisa Oosterman, André Manuel (die al redelijk bekend is), Pieter Jouke en Johan Goossens. Behalve André Manuel zeggen die namen natuurlijk helemaal niks, want het zijn beginnende cabaretiers. Het zou leuk zijn als er één van die vijf over een paar jaar uitverkochte grote zalen gaat trekken: het Nieuwe Luxor, Carré of …  als  één van deze vijf over een jaar of tien de oudejaarsconférence op tv mag doen.

Één cabaretier die nú heel bekend is, heb ik in de seventies als aankomend talent gezien. Ik woon en studeer dan in Utrecht.  Ik zit op de Academie voor Expressie door Woord en Gebaar. Met een paar klasgenoten loop ik in het weekend in het centrum. In de buurt van het Janskerkhof is een podium.  Als wij langs lopen treedt er een jongeman op die Bob Dylan-liedjes in een Nederlandse vertaling zingt. Hij doet ‘blowen in de wind’ en ‘als een zwerver’ …  klinkt best goed. Maar hij is niet degene die later de bekende Nederlander zal worden.  Er is op dat moment nog niet zo veel publiek. Wij gaan even op het nabije terrasje een biertje drinken. Tegelijk houden we het podium in de gaten;  we willen niets missen.

Er volgt nu een optreden van een buikspreker, altijd grappig. Deze artiest zit met zijn arm in een pop die sprekend lijkt op  Joop den Uijl, op dat moment de politiek leider van de PvdA. De buikspreker, die een ultra rechtse VVD’er speelt, imiteert de stem van Joop den Uijl perfect. Joops stopwoordjes: ‘van twee dingen één’ , ‘om kort te gaan’, ‘uh’ en ‘als ik heel eerlijk ben’, lardeert hij heel vindingrijk door zijn act. De buikspreker drijft zijn Joop-pop bijna tot waanzin door opmerkingen over ‘luie overbetaalde arbeiders’ en ’te hoge vennootschap belasting’.  Op een gegeven moment duikt Joop den Uijl woedend, in grote snelheid, met zijn hoofd in het kruis van de buikspreker, die het uitgilt van de pijn. Het publiek kan de act wel waarderen.  Wij ook wel maar voor ons is buikspreken een soort tweedehands tak van sport, hoe gewiekst deze man ook bezig is.

Een beginnend cabaretier doet het volgende optreden.  In een record tempo, alsof hij de olympische finale van de honderd meter loopt. Met superieure acrobatische bewegelijkheid en een grotere grapdichtheid dan wij ooit eerder hadden ervaren. Continu loopt hij zichzelf te bekritiseren: ‘ik word helemaal gek van mezelf’, ‘voor mij hoeft het niet,’ ‘ik word toch zo moe van mezelf’ ...   steeds meer mensen blijven staan kijken. Wij gaan daar ook heen.  Niemand kent hem. Hij is onweerstaanbaar. Het publiek ligt in een deuk .. en is doodop van hem.

Leuk, dat ik hem, ruim veertig jaar geleden, als aankomend talent zag. Iedereen kent hem nu. Bert Visscher.