EEN RARE, VERWARDE, TANTE

 

Heb ik nog maar net mijn eten door mijn keel, zit ik al weer te schrijven. Ik lijk wel gek. Maar goed. Ik heb heerlijk keketen: een zelf verzonnen guiche (oftewel hartige taart) met paprika, tomaten, champignons, ui, knoflook, knolselderij, ei, boter, water, peper, meel natuurlijk voor de bodem en tenslotte heel veel geraspte kaas voor d’r boven op. Ja, dat lukt me tegenwoordig wel. Ik maak ook altijd een toetje. M’n eigen straggiatella: beetje hagelslag, paar kwakjes volle kwark, schepje suiker ff flink roeren en klaar: Straggia van Joshua! Vurrukkelijk! Om mijn diner helemaal goed af ronden drink een heet en sterk bakkie pleur. Dan even uitbuiken … maar niet heus … schrijven dus.

Als ik dit schrijf is het 18.37 uur precies. Ik moet om half acht de deur uit. Naar het Isala. Ik heb daar voor Klup een stand-up-comedy voorstelling georganiseerd. Er gaat één klupper met mij mee: Tina. Ik ken haar nog niet. Geen probleem. Vind ik leuk. Hoewel ... afgelopen donderdag ontmoette ik bij Bombing poems een vrouw (ook klupper) die  Tina kent. Zij   noemde Tina ‘een rare tante’ .. ‘niet helemaal sporend’.

Oh, nou, vind ik juist wel leuk. Ik hou wel van rare, verwarde mensen. Maar nu zit  ik natuurlijk de ‘hele’ avond met haar opgescheept. Zal mij benieuwen hoe dat uitpakt.

Om tien over acht ontmoet ik Tina. Vóór Isala. Het blijkt een leuk, spontaan mens te zijn. Niks raar of verwards. Hooguit prettig gestoord. We drinken wat en gaan de zaal in. Het is stand-up-comedy. ‘Gevaarlijk leuk’ om op de voorste rij te gaan zitten. Dat vinden we juist leuk. Doen we ook. Tina en ik verzinnen, dat we vijftig jaar getrouwd zijn en dat we deze avond hier van onze kinderen cadeau hebben gekregen. De stand-up-comedian pikt ons, inderdaad, als eersten er uit en wij liegen ons leugentje tegen hem. De comedian vraagt  een groot applaus voor ‘dit dappere echtpaar’. Wij glunderen! Tina speelt echt heel leuk mee!

Deze avond treden drie onbekende comedians op van wisselende kwaliteit. Deze avond was er één echt goeie. De andere twee zullen in de vergetelheid verdwijnen, vrees ik.

Onze favoriete comedian had een bijzonder leuke act over een vader die ging winkelen bij de Lidl toen zijn 13-jarige zoon daar zijn eerste 'vakkenvuldag' had. Ik verklap verder niks. Probeer er zelfs es iets omheen te bedenken, zodat het leuk wordt en tòch om te lachen.

Tina en ik hebben genoten. We dronken nog wat en verorberden de door Isala gepresenteerde bitterbal met smaak.

A GOOD ONE.

Als ik niet zo’n pijn had gehad aan mijn tandvlees, was ik vanmiddag nooit naar de bioscoop gegaan. Daar was het veel te lekker weer voor! Wel een beetje kouder dan de dagen ervóór maar toch … veel te lekker in ieder geval  om in zo’n airco gekoeld zaaltje te gaan zitten.

Tsja, ik moest echt een afspraak maken bij mijn tandarts. Dat lukte telefonisch niet dus moest ik bij hem langs. Bioscoop Cinerama zit toevallig vlak naast de tandarts-praktijk. Als ik daar toch ben kan ik gelijk die film gaan zien. Daar las ik vanmorgen nog een goede recensie over. Ik heb het over de film ‘Good one’.

‘Good One’ is een prima debuutfilm, die begint als een vakantiekomedie en dan een ongemakkelijke wending neemt.

Een gescheiden vader, zijn 17-jarige dochter en zijn gestrande oude vriend: het drama sijpelt voorzichtig de film binnen. Ze is te jong om zo wijs te zijn. Zo slim. De 17-jarige Sam ontvangt de complimenten van vader Chris en zijn vriend Matt. Mannen van middelbare leeftijd, die zich tijdens een wandeltocht met Sam minder wijs tonen.

Good One, van India Donaldson, begint als een uitdagende  wandeling van een Chris, zijn dochter en Matt, vaders vriend. Beide mannen zijn gescheiden. Vader Chris, werkverslaafd en Matt, erg eenzaam, lijken gestrand in hun levens. Dat van Sam staat stevig in de startblokken: ze heeft een fijne relatie met haar vriendin en begint binnenkort met studeren. Het drama sijpelt voorzichtig de film binnen.

‘Je hebt me de hele trip nauwelijks iets gevraagd’, zegt Sam op ‘n dag tegen haar vader.

Deze film gunt zijn publiek veel denk- en voelruimte. Je zou een korte film kunnen samenstellen uit de fraaie close-ups van de zwijgzame Sam. Wat gaat er op die momenten in haar om?

Het tochtje neemt een erg ongemakkelijke wending. Een pijnlijke ervaring. Dit  zal Sam schoksgewijs volwassener zal maken. Zit ze daar, tussen die oude falende, in hun gedateerde perspectief opgesloten maar óók gekwetste mannen.

Het is een prachtige film. Voordat ik voor een afspraak naar de tandarts ga lees ik de recensie. Schitterend lijkt me. Die ga ik vanmiddag zien.

 

Een dame wekt me als de film is afgelopen. Halverwege ben ik in slaap gevallen.

 

‘Je hebt me de hele trip nauwelijks wat gevraagd,’ zegt Sam tegen haar vader Chris … dat is het laatste wat ik zag.

 

Volgende week donderdag 22 mei heb ik die afspraak bij de tandarts. Ga ik daarna nog eens naar die film. Want het is een ‘Good one’.

BOMBING OF POEMS.

Ik ben vanavond op de Binnenrotte in Rotterdam voor Bombing of poems. Bombing of poems is de noemer waaronder het bombardement van 1940 op Rotterdam wordt herdacht. De gebeurtenis waarna Nederland zich aan de Duitsers overgaf. Op de Binnenrotte zullen duizenden gedichten worden gedropt van 100  dichters. Eerder werd zo’n dropping in andere grote steden georganiseerd: Berlijn, Madrid, Dubrovnik en Madrid. Wie de gedichten opraapt mag ze houden en ermee doen wat die wil.

Bommen vallen er dus gelukkig niet maar duizenden boekenleggers met vrije gedichten, variërend van ‘Himmelhoch jauchzend’ tot ‘Zum Tode betrübt’. Ik laat straks wat lezen.

Een onvergetelijk aandenken moet het worden aan een van  de meest tragische momenten uit de Rotterdamse geschiedenis. Nu vijfentachtig jaar geleden.  Dit bombardement kostte enkele honderden mensen het leven. Vele huizen werden aan puin gegooid. De Laurenskerk ook.

Bombing of poems symboliseert een krachtige transformatie van een stad die verwoest werd, door een echt bombardement en nu een woordendouche over zich heen krijgt van hoop,  schoonheid, en menselijke verbinding.

Enkele honderden mensen, misschien zelfs wel duizend,  zijn naar de Binnenrotte gekomen, om enkele gedichten uit het bombardement te kunnen oppikken. Het duurt lang maar een half uur te laat en kouder dan gepland wordt de eerste lading gedichten gedropt. Tergend langzaam dwarrelen de boekenleggers met gedichten richting Binnenrotte. Het is een koddige aanblik hoe volwassen mensen (van jong tot oud) en kinderen tegen elkaar opbotsen, in pogingen om een gedicht op te vangen. Na de tweede dropping gaan velen niet direct naar huis maar in de zijstraatjes op zoek naar poëzie.

Tegen tien uur is het afgelopen. Ik heb drie gedichten weten te bemachtigen.  Het aangename van de manifestatie vind ik de hoge mate van diversiteit: naast natuurlijk veel witte mensen, jong en oud, zie ik tot mijn voldoening ook veel mensen met een kleurtje, eveneens jong en oud. Dat ontbreekt er nog al eens aan.

 

Gedicht 1.

Een vuur dat stilte verlicht.

 Ik zal mijn lichaam verbranden met munten

Met biljetten met papieren van een onontkoombare leegte

Om een stad te stichten, die voortdurend uiteenbarst.

 

Gedicht 2.                                                                     

Het is wel moeilijk

om jouw tong goed te rollen

Ga dan proberen 

EEN ZOMERSE LENTEMIDDAG.

 

Dat er een zomerse lentemiddag zou komen, wordt door die veel te hard pratende weervrouw van het 6 uur journaal de huiskamer in geknald, zeg maar. Beetje negatief. Maar ik moet echt even kwijt dat Willemijn, die weervrouw, óók al door het NOS-virus: ‘dom-duidelijk’ is aan getast. De intens saaie NOS-Voetbal-knakker Gert van ’t Hof is ook met dat virus besmet. Hij is ondragelijk veel in beeld sinds Tom Egberts geschorst is. Terecht hoor, voor Tom. Moet ie zijn poten maar thuis houden.  

Wat ik precies bedoel met dat ‘dom-duidelijk' virus? Een voorbeeldje uit NOS-Voetbal:

 ‘Vanmiddag speelt Sparta …………weer ……..een…..van zijn bril …….jante ….wed ….strij ….den. Op die puntjes zegt de presentator dus niks. Tijdrekken!Moeten we even stil zijn …even naar niks luisteren. 

Hoe zou die zak thuis zijn? Tegen zijn visite lullen? Hallo …. Oom … Theo. Ik heb …  een ….heer…lijk ….. kopje koffie ….gezet en heb er een lekkere …..Tom ….Poes bij …ook voor tante ….Marie  … natuurlijk.’ Die Willemijn doet net zo ‘robottelijk’. Tv-kijker-vijandig.

Wat het weer betreft heeft Willemijn gelijk gekregen. Immers de hele dinsdag strak blauw, bijna bewegingsloze bomen, vrolijk kwetterende vogeltjes, op een enkele chagrijnig krijsende meeuw na en het vredig voortstromende water van de Maas.

 Ik vroeg me ineens heel even af hoe het kan, dat iemand een school binnenstapt en wild om zich heen gaat schieten. Dat hij alle mensen die hij ziet, kinderen en volwassenen, doodt,  terwijl de wereld zo  vredig en mooi is: vol vogelenzang en zonlicht, kabbelend water en lichtjes ruisende bomen.

Die vraag verdrong ik. Ik zou namelijk met Ruud gaan fietsen. Richting Katendrecht. Niet voor het één, dat er overigens al lang niet meer is, maar voor het ander: een bezoek aan de  s.s. Rotterdam. Het luxueuze cruiseschip van 1956 met prachtige ruime kamers  (hutten), gangen, zalen, terrassen èn een zwembad. De upper-ten heeft met dit schip jarenlang de wereldzeeën bevaren. Er is decennia lang met volle teugen van genoten.

Mijn vader heeft jarenlang in dienst van de Holland Amerika Lijn in de keuken mogen werken van dit poenige schip. Als pantry-bediende. Voor nòg minder dan een hongerloontje. Toch hoor ik hem nòg zeggen, dat het zijn leukste baan ooit was.

Er komt nòg meer zomerse lente. Hoeveel meer vraag ik me af.

SCHUIM.

Het is nodig. Ik moet me scheren. De scheerspullen staan op de badkamerkast. Een bakje met een Schick scheermesje en een spuitbus scheerschuim (extra zoet). Ik vul het bakje met kokendheet water. Zet daar het scheermes in. Ik pak de spuitbus. Schud hem flink. Neem hem in mijn linkerhand, druk, ook met links, op het knopje van de spuitbus. Ik heb maar een heel klein beetje nodig maar dat schuim is snel. In één seconde is mijn hele hand gevuld met schuim voor wel drie scheerbeurten.  Het schuim verdeel ik over mijn hals en mijn nek. Het schuim gaat naar m’n kin, kaak en wangen. Ook staat het schuim mij op de lippen. Ik lik de schuim naar binnen. Heerlijk. De haartjes daaromheen zullen gewoon blijven. Die vormen mijn baardje. Dat onderhoud ik  wel. Met een baardtrimmer, die alle baardhaarjes op gelijke hoogte afsnijdt. 

Nu eerst mijn hals- en nekharen. Het schuim doet goed werk op die plekken. Het verleidt de haartjes vocht uit het schuim te trekken , waardoor ze een stuk makkelijker kunnen worden geschoren. De afgeschoren haartjes gaan naar het bakje met heet water. Daar worden schuim en haartjes van het mes  afgeschud.

Voor  de voordeligste after shave schuim ik Kruidvat af. Meestal Axe Apollo, drie voor  de prijs van één. Ik neem dan maar gelijk zes voor de prijs van nul. Ja, ze verdienen toch al zat aan ons. En opletten doen ze daar helemaal niet.

Ook de neus-, oorhaartjes en de wenkbrauwen krijgen nog een beurt. Daar is geen schuim voor nodig. Dat doe ik met een kleine trimmer.

Dat zijn eigenlijk de enige gebieden, die ik tegenwoordig nog scheer. Qua scheerschuim een uitzonderlijk goedkope tijd voor mij. Heel vroeger scheerde ik niet alleen mijn hals en mijn nek maar ook mijn schedel, mijn benen en mijn schaamstreek. Daar ben ik mee opgehouden wegens gebrek aan belangstelling.

Daarbij: ik had elke week een nieuwe spuitbus schuim nodig. Ik probeer nu al jaren af te kicken van zoete schuim. Tevergeefs. Schuimkransjes, schuim merengues, schuimblokken en die kleine verleidelijke zachte schuimpjes in allerlei kleuren. Ik kan er niet afblijven. Mijn keukenkastje staat er vol mee.

SCHAAMTE.

 

Het is deze zomerse lente extra genieten van borders en grasperken. De naam grasperken dekt deze lente de lading niet.  De perken en borders zijn niet alleen begroeid met gras maar ook met kleurrijke onkruidjes. Het gele koolzaad is het meest dominant aanwezig. Maar ook is er volop hondsdraf, dat paarse bloemetje, dat zo goed helpt als smeerseltje tegen venijnige brandnetelprik. Er bloeit nog veel meer: boerenwormenkruid, margrietjes, boterbloemen, madeliefjes en paardenbloemen. Rode klaprozen zijn er nog niet zo veel maar ik heb ze al gezien.

Ik fiets. Maar stap nu even af. Zie een bankje, dat me bevalt.  Volop in de zon. Als ik wil gaan zitten, wipt een veel te grote  kraai mijn kant op. Blijft op ongeveer een meter van me af staan. Kijkt me brutaal aan.

Moet hij wat te eten? Of waarschuwt hij me? Is zijn nest hier in de buurt? Ik ga zitten. Als ik wat  wapper met mijn benen wipt hij een stukje weg. Maar hij blijft me aankijken. Ik wapper nog eens en maak een raar geluid met veel g’s er in. Het gezin dat langsslungelt houdt mij voor een verward persoon. Zij weten van die kraai niets af. De vogel pikt in een molshoop tussen mij en hem in. Hij vist er een dikke worm uit en vliegt op. Ik stond vast in de weg. Het bankje is kokend heet. Pijn aan mijn bovenbenen. Zit in mijn korte broek. De zon brandt. Heb m’n armen, benen en gezicht ingesmeerd met Nivea factor 5.

Ik heb een Elstar, vier kräckers met pindakaas, twee flesjes Spa Rood meegenomen, en een boek met de titel ‘Zomer’ van Knausgärd, een Noorse schrijver. Gelukkig is dat boek vertaald want ik ken geen Noors.

Opeens word ik overvallen door een gevoel van schaamte, over wat ik eerder schreef. Ik liet Marjolein Faber doodknuppelen.

Heb ik dat nou echt geschreven? En waarom dan? Ja, waarom? Ze is zo’n klein poppetje. Ja, ze is een lelijk, oerdom en gevaarlijk ultra-rechts, klein poppetje. Maar dan nog … doodknuppelen … dat doe je toch gewoon niet, man, … ik had die paar zinnen toch wel gewoon weg kunnen laten … niet gedaan … dom, dom, dom.

Het is echt bloedheet op dit plekje. Half drie. Ik heb trek. Begin met de Elstar. Krijg gelijk daarna trek in de kräckertjes. De kraai staat weer te loeren. Ziet wat knäckerkruimels. Pikt ze vluchtig op en foetsie is hij.

Heerlijk: nu een paar slokken ijskoude Spa Rood!

MOEDERDAG 2025.

Moederdag 2025.

Vanmiddag, (zaterdagmiddag) ben ik in het buurthuis Lage Land Er treedt een amateur-toneelgezelschap op.  De titel van het stuk is ‘Moederdag’. Tien spelers hebben, al improviserend, herinneringen aan hun moeder opgehaald. Deze middag spelen ze hun toneelstuk.

We krijgen een moeder te zien die niet kon loslaten, een arrogante moeder, een geweldig wijze moeder, een dove moeder, een stok-oude moeder, een alleenstaande moeder, een lesbische moeder, een verslaafde moeder, een overleden moeder, een godsdienstwaanzinnige moeder en een moeder die er nooit was.

Mooi gespeeld, indrukwekkend, ontroerend soms ook. Er klonk een klateren applaus op in de kleine zaal van het buurthuis. Tot twee keer toe mogen de toneelspelers terug komen om het applaus in ontvangst te nemen. Tot zover is er nog niks loos.

Als de spelers achter de coulissen verdwenen zijn vraagt de regisseur het publiek om iets over hun eigen moeder op te schrijven.

Ik schrijf dan:

Mijn moeder was een lieve vrouw. Ze is al weer 21 jaar dood. Dit jaar zou ze 96 jaar geworden zijn. Op het laatst was ze dement. Ik ben haar oudste zoon. Ik had nog drie zussen en zes broers. Voor mijn moeder was ik de belangrijkste persoon in huis.  Hoe weinig geld er ook was: ik kreeg van haar een mooie brommer  ... ze zette alles op alles om mij te laten studeren ... ze zorgde voor mooie kleren voor naar school.

Mijn vader was noch een prater, noch een luisteraar. Ik werd op zeer jeugdige leeftijd een gesprekspartner voor haar. Ze deelde nogal wat met mij o.a. 

...  over haar onvrede met Herman, haar man, mijn vader. Hij verdiende niet genoeg geld. Hij was als opvoeder vaak afwezig en meer een 'boebaas' dan een lieve vader.

... over de agressie van mijn opa (haar vader) jegens mijn oma (haar moeder).

… over haar zus, die zo graag non werd en uit het klooster wil stappen.

…  over mijn andere opa (de vader van mijn vader) die te gierig was om haar wat geld te lenen als ze blut was.

… over mijn oudste zus die jaloers was op de mooie nieuwe jurk van mijn op een na oudste zus.

… over Martin, mijn geestelijk gestoorde broer, één jaar jonger dan ik. Wat moet er met hem gebeuren als moeder er niet meer is? 

Het ging bij mij allemaal het ene oor in en het andere oor uit. Als ik wat mijn moeder zei tot me had laten doordringen was ik gillend gek geworden.

Dat mijn moeder zeer te spreken was over de voortplantingscapaciteit van mijn vader, drong pas veel later tot mij door. Ik was toen al al lang de deur uit.

Fijne moederdag.