VEGETARIËR.

 Vegetarisch.

Ik weet niet precies wat ik me nu (weer) op de hals haal maar ik denk er over om vegetarisch te gaan eten. Aan een van mijn vriendinnen verklap ik dit. Haar eerste reactie is een waarschuwend vingertje: let op je gezondheid. Ze kènt mensen die vegetarisch eten en die zien er niet bepaald gezond uit: broodmager en doodsbleek. Als je geen vlees meer eet dan mis je een aantal essentiële voedingsstoffen. Daar moet je je wel goed rekenschap van geven, voordat je er werkelijk aan begint.

Het geen vlees meer eten is eigenlijk kort geleden in mijn hoofd gaan spelen. Dat komt door de organisatie ‘Wakker Dier’. Die club heeft een boekje uitgegeven met de titel ‘Mijn brief aan de dieren’. In dat boekje staan meer dan vijftig brieven aan dieren, voornamelijk dieren in de vee-industrie. Door donateurs van Wakker Dier worden die dieren in hun eigen woorden toegesproken. Recht uit het hart. Om woorden te geven aan het machteloze gevoel. Aan de boosheid. De schaamte. Aan hun dierenliefde. De schrijver Arthur Japin schreef een van de brieven. Wat de briefschrijvers bindt is: een einde willen maken aan de vee-industrie.

En zo is het dus gekomen dat ik erover ging spinselen om geen vlees meer te eten. Nog niet eerder was ik me zo bewust geweest van het lijden van die arme beesten.

Ik realiseerde me terdege dat ik als vegetariër minder welkom zou zijn bij vleesetende vrienden. Die gaan natuurlijk niet voor mij een apart potje koken. En andersom zullen ze er niet zo happig op zijn om bij mij een vegetarische schotel te komen nuttigen.

Of zal het wel mee vallen?

Gaan ze er aan wennen?

Gaan ze het misschien nog wel lekker vinden ook?

Misschien kan ik enkele zeer smartelijke ‘brieven aan de dieren’ aan mijn vlees etende kennissen voorlezen, opdat ze het zó te doen krijgen met de vee-industrie-dieren, dat ze ook geen vlees meer door hun keel krijgen.

Al jaren heb ik een vegetarisch kookboek in huis. Nog nooit in gekeken. Uitgegeven in 1995! ‘VEGA, snel en simpel’ heet het. Het begint met het hoofdstuk: ‘Snel op tafel’. Heerlijke vegetarische recepten die binnen een uur klaar zijn. Met betaalbare ingrediënten bereid je heerlijke gerechten waarmee je op iedereen indruk maakt. Dat klinkt toch prima!?

LEESFEES.

Tegenwoordig zet ik elke ochtend de wekker op zeven uur. Om acht uur wil in de sportschool zijn. Ook op zaterdag en zondag. Ik eet dan eerst even een paar knäckers, drink een sterke bak koffie en wandel in vijf minuten naar de sportschool. Ik ben meestal een van de eersten. Dat is heel fijn want dan hoef ik nooit te wachten voor toestellen waar andere sporters op bezig zijn. Ik kan me voorstellen dat ‘elke dag om acht uur in de sportschool staan’ enigszins fanatiek overkomt. Dat doe ik echter niet om een soort bodybuilder te worden, want dat zou me toch nooit lukken, daar heb ik gewoon de ‘body’ niet voor. Ik doe het voor de revalidatie. Sinds oktober vorig jaar loop ik met een nieuwe schouder en om het herstel te bevorderen train ik elke dag. Vooral de spieren rondom die schouder. Natuurlijk doe ik ook oefeningen die goed zijn voor de rest van mijn lichaam maar dat heeft wat minder prioriteit. In totaal ben ik een uurtje bezig op de sportschool.

Vandaag, zondag, is ook mijn huishouddag. Allerlei sportschoolachtige-huishoudelijke handelingen staan dan op het programma zoals stofzuigen, dweilen, stoffen en deuren afnemen. Tegen elf uur ben ik daar klaar mee en … het is mooi weer ... een strak blauwe lucht. Lekker fietsweer en …. Ik heb pas een nieuwe fiets. Een buurvrouw van me ook. Die van haar is een e-bike. We hebben het er al eens met elkaar over gehad om bij lekker weer samen een eindje te gaan fietsen. Dat stelde ik haar ook voor maar helaas, ging haar dat vandaag niet lukken.

Het was maar goed dat dat fietsen niet door kon gaan. Ik zag in mijn agenda dat ik deze middag moest optreden. Totaal vergeten. Ik was uitgenodigd voor het ‘leesfees’ van de Schrijfschool Rotterdam. Deze zondag tussen drie en zes kon ik een paar van mijn stukjes komen voorlezen. Haast-je-rep-je, moesten er dus nog een paar verhaaltjes uitgezocht worden.

Ik was daar niet de enige genodigde. Er waren er nog vier. We hadden met elkaar gemeen dat we een cursus hadden gedaan bij de Schrijfschool. Ondanks het strandweer van deze middag liep het zaaltje nog aardig vol.

Tot mijn opluchting had ik, in tegenstelling tot eerdere optredens, geen plankenkoorts. Twee stukjes die ik voorlas: ‘knappe koppies’ en ‘mijn oudste broer’ werden met applaus beloond. Op mijn derde nogal heftige stukje: ‘de kip’, vielen de toehoorders doodstil.

BAGGERFIETS.

De mountainbike die ik een jaar geleden kocht, heeft het nu al begeven. Met een zwabberend achterwiel durfde ik het nog net aan om naar een (peperdure) fietsenwinkel te rijden. Daar ziet de verkoper in één oogopslag dat ik een ‘baggerfiets’ bij me heb. Geen kettingkast. Metalen ketting. Geen jasbescherming. Gelast stuur. Geen slot. Hij schatte in dat ik er hooguit 300 euro voor betaald had … hij zat er een tientje naast.

‘Goedkoop is duurkoop, meneer, in de fietsenbranche,’ zei de verkoper.

Omdat mijn zadel 45 graden omhoog stond, dacht de verkoper dat ik daarvoor kwam. ‘Nog één keer kan dat zadel goed gezet worden. De moer is bijna lam, meneer’.

Maar … ik kom hier voor dat zwabberende achterwiel. Hij stelt ook een flinke speling vast van het achterwiel. ‘Van het zelfde laken een pak’, aldus de verkoper. Het schroefdraad van de as is kuis verrot’.

Ik wilde weten wat het me zou kosten om er een nieuwe as in te laten zetten.
‘Daar ga ik niet eens aan beginnen, meneer. Zonde van je geld. Stel, dat ik het zou doen, dan ben je zo’n drie- a vierhonderd euro kwijt. Dat geld kan je dan beter investeren in een nieuwe kwaliteitsfiets. Want de rest van deze fiets kan binnen het jaar met ‘grof vuil’ mee.

Hij zette hoofdschuddend nog mijn zadel recht. Vervolgens nam, hij me mee naar zijn aanbod kwaliteitsfietsen. Allemaal boven de 1.200 euro. Voor het recht zetten van mijn zadel rekende hij niks.

Ik vertrouw die fiets niet meer. Morgen ga ik een nieuwe kopen. Mijn oude fiets geef ik weg aan een vriend. Die gaat de fiets demonteren en biedt de onderdelen te koop aan op marktplaats. Dat heeft hij tenminste met een ander afdankertje van mij ook zo
gedaan.

Bij Mega-Bike koop ik een nieuwe dure Gazelle. Fietst uitstekend.

Mijn vriend stuurt me een appje: ‘De moeren van de as heb ik aangedraaid. Hij rijdt nu weer prima’.

‘Wil je hem terug hebben?

‘Neen, doe er maar mee wat je wilt. Hij is van jou’.

‘Okee, dan zet ik hem op marktplaats’.

Honderdvijftig euro heeft hij er nog voor gevangen.

EEN AFREKENING?

 Het verkeer komt half vier pas weer op gang. De hele dag heb ik nog geen auto langs zien rijden….sterker: ik heb geen mens gezien hier in de Prinsenlaan. Lopend, noch fietsend. De weg was hermetisch afgesloten voor alles en iedereen … aan allebei de kanten. Vlak voor mijn flat stond een zwarte Mercedes … naast die auto overlegden vier agenten met elkaar. Ze hielden duidelijk de plek in de gaten waar een gewonde lag. Iemand met een doek over zijn of haar lijf. Af en toe liep er een agent naar die gewonde persoon , bukte zich, bekeek hem of haar even, ging weer rechtop staan om aan zijn collega’s verslag uit te brengen. Die man of vrouw was absoluut niet dood. Soms was er beweging onder dat doek. Dan ging een van de agenten er naar toe en gaf een schopje tegen zijn of haar hoofd. Dat dacht ik althans. Het kan ook tegen de voeten geweest zijn maar meestal schoppen ze je tegen je hoofd. Ik weet niet hoelang dit nou al duurt. Ik kan het ook niet aan iemand gaan vragen, want we mogen de deur niet uit en alle telefoonverkeer is geblokkeerd. Dat heeft de politie vanmorgen vroeg toen het nog donker was omgeroepen. Daar was ik wakker van geworden.

Hij ligt weer te woelen, dat slachtoffer. Ja, ‘hij’, want ik kan nu duidelijk zien dat het een man is. Een Noord-Europees type met van die lange blonde haren. Zo op een afstandje lijkt hij een beetje op Hans Klok, maar die doet geen vlieg kwaad, die goochelt alleen maar wat. Die zal daar niet gauw komen te liggen. Hij probeert nu op te staan, ‘Hans’, maar de agenten hebben hem door. Twee van hen gaan op hem af. De een neemt hem in de wurggreep en de ander spuit pepperspray in zijn ogen. Het gevloek van 'Hans' is bij mij binnen duidelijk hoorbaar.

Een grote bloedvlek zit op zijn rechter broekspijp.

Op Radio Rijnmond, die bij mij altijd aanstaat, hoor ik praten over een moord in het Zwaanshals. Het zou een afrekening in het criminele circuit zijn. Zou deze ‘Hans’ daar bij betrokken geweest zijn?

Om circa half vier wordt ‘Hans’ per brancard de inmiddels gearriveerde ambulance ingeschoven. De ziekenwagen rijdt de straat uit. De Mercedes met de agenten rijdt er vlak achter aan.

Eindelijk komt het verkeer weer op gang.

OMVOLKEN.

Rechtsextremisten (PVV en Forum voor Democratie) spreken herhaaldelijk over ’omvolking’. Dat is een theorie van witte racisten, die stellen dat vluchtelingen, (arbeids-)migranten hun cultuur bedreigen. Ons land gaat binnenkort door een aantal omvormingsracisten bestuurd worden.

Wilders draagt nu Marjolein Faber voor als Minister van Asiel en Migratie. Faber is een aanhanger van die racistische omvormingstheorie. Vanuit die theorie kwam ze ook tot uitspraken als: ’Verbied de Islam en de Koran’. ‘Stop met dat mensenrechtengeneuzel’. ‘Schei ook uit met dat gezeur over Klimaatverandering’ want ‘dat komt door de activiteit van de zon.’ Vanwege die uitspraken en de denigrerende toon van mevrouw Faber stuitte haar aanstelling aanvankelijk op bezwaren. Maar die werden ingeslikt. Mevrouw Faber beloofde dat ze zich binnen de grenzen van het regeerakkoord en de rechtsstaat zou bewegen. Ze gaat zich inzetten voor àlle Nederlanders. Maar ze neemt geen woord terug van al haar eerdere kwetsende taal. Hoe stelt zij zich straks op in Brussel inzake de migrantenproblematiek. Op 2 juli staat er dus een verkondiger van de omvolkingstheorie op het bordes. De theorie die Hitler tot oorlogsmisdaden en de holocaust inspireerde.

Eerder is al een aanhanger van de PVV en de omvolkingstheorie tot voorzitter van de Tweede Kamer gekozen (Bosma). Rechts extremisten verwijten de overheid dat te veel Afro-Aziatische mensen in Europa zijn toegelaten, wat op den duur leidt tot het uitsterven van het blanke ras. Volgens Bosma zouden de Nederlandse Publieke Omroep (NPO 1,2,3,) en de Europese Unie instrumenten zijn van de omvolking in Nederland. Als voorbeeld van ‘volksvervanging’ wordt gegeven de Schilderswijk in Den Haag en de Afrikaanderwijk in Rotterdam. Die zijn van witte wijken in zwarte wijken veranderd. Door de recht-extremisten wordt het beeld geschetst dat ‘elite’ planmatig bezig is de bevolking te vervangen.

Mevrouw Klever mag aan de Tweede Kamer gaan uitleggen waarom zij zo graag Minister van Ontwikkelingshulp wil worden. Terwijl ze tegen ontwikkelingshulp is. Ze stuurt migranten liever terug dan dat ze hen helpt door in hun thuislanden de leefomstandigheden te verbeteren. Zij is ook zo’n ‘omvolkings-PVV’er’ die in het verleden geuite, kwetsende uitspraken niet wil terugnemen.

Het wordt dezer dagen weer pijnlijk duidelijk dat er in november 2023 massaal gestemd is op mensen die bereid zijn Syriërs, Afghanen, Somaliërs en Algerijnen met vastgebonden handen in zee te flikkeren zodat we het zelf niet hoeven te doen.

DAT WIL JE NIET WETEN.

 ‘Dat wil je niet weten’, hoor je vaak zeggen. Het gaat dan vooral over zaken die verwerpelijk zijn: banaal, gênant, dom, triviaal of beneden alle peil . Je weet dat het er is; dat het gebeurt, maar je wilt er geen weet van hebben ... dat jij het ook hebt … dat jij het ook doet … dat een leuke buurvrouw zo is ... of … dat een geliefde van jou zoiets doet.

Misschien plaatst het meisje van je dromen racistische teksten op X. Je buurvrouw is broodmager … ze is terminaal. ‘Dat wil je niet weten’. Dat wordt tegen mij gezegd.

Maar ik wil juist alles weten. Zo zit ik mekaar. Alles. Echt alles. Kom maar op. Laat maar zien, ik ben benieuwd. Ik wil alles weten over haar diepste zielenroerselen, of die nu vol haat, moord en doodslag zitten of vol prachtige liefdevolle gedachten naar mij, haar buurman, haar kinderen of haar man. Misschien houd je in stilte wel meer van je lieve kleine marmotje dan van je man. Dat mag je nooit hardop zeggen, tegen niemand niet … maar wel tegen mij … kom maar op! Ik luister. Ik ben één en al oor. En ik houd mijn lippen stijf op elkaar.

… de parkiet krijgt een nieuwe kooi … ach ja.
… de krokusjes, de irisjes en de hyacintjes steken hun kopjes weer op in de tuin; dat is toch potjandosie elk jaar hetzelfde?
… héél benieuwd ben ik naar het verhaal van de verkoopster in de schoenenzaak. Één dag per week werkt ze in minirok en draagt ze geen slipje.
… mijn op één na oudste zus heeft een paar felgroene pumps gekocht. ‘Die lopen me toch lekker’, zegt ze.

Die small-talks over die parkiet, de bloembollen en die pumps zullen me worst wezen. Van dat sliploze dagje wil ik alles weten!!

Jij misschien helemaal niet!? Maar eens zal ik er over schrijven en als je ’t leest, dan weet je het toch ook. Of je nu wilt of niet. Sterker nog: in dit blog ben ik heel open en als ik de ‘kijkcijfers’ mag geloven, gaat die openheid er bij de lezer in als koek. Of ik dat niet wil weten? Dat weet ik allemaal allang!

ONTRUIMD.

Ik kon me niet herinneren dat ik er opdracht voor gegeven had maar er waren opeens drie mannen aan het werk in mijn huis. De hele woonkamer was ontruimd … de fauteuiltjes, de bank, de lampen, het vloerkleed, de planten, de gordijnen, de schilderijen, de kasten, de televisie, de stereoinstallatie en de klok, alles was weg.

Ze stonden het behang van de muren af te rukken. Er was een Chinees, een creool en een Mexicaan met een sombrero op, aan het werk. Die andere twee liepen gewoon met petjes. Het was stikbenauwd binnen, het raam stond wijd open en de thermostaat op 24 graden. Opeens snapte ik waarom het raam openstond. Alle behang werd in grote proppen naar buiten gegooid . Dat moest echt wel een flink zooitje worden daar beneden. Ik krijg zeker en vast de buren op mijn dak. Even liep ik naar het balkon en keek naar beneden (ik woon op de 4e). Daar lag mijn hele meubilair aan diggelen.

Het eigenaardige was dat ik wèl verbaasd was, ontstelt haast, maar totaal niet de neiging kreeg om in te grijpen. Op het moment dat ik van het balkon terug kwam, liep een paar Joden, van die ouderwetse, met van die keppeltjes, mijn woonkamer in. De Joden kwamen om te witten. Ze haalden tegelijkertijd de deksel van hun bak witsel en gingen er met een stuk hout in staan te roeren. Dat ging geheel geruisloos; in hetzelfde ritme. Het was een goed op elkaar ingewerkt stel. Ik vroeg me af hoe ze op het idee waren gekomen om in mijn woonkamer aan de slag te gaan. Inmiddels waren ze begonnen met witten en binnen de kortste tijd waren ze er alweer mee klaar en verlieten de Joden mijn huis. Het plafond zag er prachtig uit.

Kort daarop kwamen er twee Nederlandstalige behangers, beiden met een helm op hun hoofd. Die presteerden het om in een half uur tijd de hele woonkamer te behangen in prachtige blauwtinten.

De witters kwamen nog even terug om de woonkamer schoon te maken. En alsof het allemaal zo afgesproken was, werd een nieuwe inboedel (alles spiksplinternieuw en helemaal mijn smaak) de woonkamer in gesjouwd. Ik stond het met mijn mond vol tanden allemaal te aanschouwen. Zoiets had ik nog nooit meegemaakt. Dit bleek alleen een droom te zijn.