TIJD TEKORT.

Als iemand mij onlangs vroeg ‘hoe gaat het met je?’ antwoordde ik steevast: ‘Goed maar ik kom alleen elke dag een uurtje tekort’. Ik had dus blijkbaar te veel ‘hooi op mijn vork’. Ik moest prioriteiten gaan stellen. Minstens zeven uurtjes per nacht slapen en … genoeg tijd overhouden voor andere leuke dingen. Ik besloot toen allereerst te stoppen met het koor. Daardoor kreeg ik een hele donderdagmiddag vrij. Prima.

Onverwachts kwam daar nog een geheel vrije maandagmiddag bij. Want normaal gesproken wandel ik dan. Met een wandelgroep. Hartstikke leuk! Maar door het puberale, pesterige, geniepige en halsstarrige gedrag jegens mij, van de groepsleidster van die wandelclub, een hoog bejaarde vrouw, heb ik me daar laten schrappen als lid. Heb ik ineens tijd over. En dat komt toevallig nog goed uit ook! Dat komt zo:

de flat waar ik woon heeft twee geveltuinen. Jarenlang, tot april jongstleden worden die geveltuinen keurig bijgehouden door bewoners Bea en John. Die zijn in april jl. echter verhuisd. Het bericht van de verhuizing van hen naar Brabant, komt voor de bewoners als een donderslag bij heldere hemel.

‘Hoe moet dat nu verder met die fraaie geveltuinen?’ Dat weten John en Bea ook niet precies maar ze hebben wel contact gehad met de gemeente. Geen enkel probleem! De gemeente gaat de planten, bloemen, struiken en boompjes netjes opruimen en de geveltuinen weer als van ouds betegelen. Tenzij … er bewoners zijn die het werk van John en Bea willen overnemen.

Dan komt Mies in actie. Ze vindt de geveltuinen te mooi om ze zo maar te laten weghalen door de gemeente. Ze hangt een briefje op in de hal van de flat. Enthousiast roept ze daarin medebewoners op een ‘geveltuingroep’ te vormen: om samen die tuinen mooi te houden. Ik ben gelijk enthousiast. Nu ik die wandelclub toch niet meer heb kan ik een best paar uur per week tuinieren. Ik ben weliswaar geen ervaren tuinman maar ik kan wel helpen bij allerlei simpele klussen.

Ik ben niet de enige die me bij Mies aanmeldt. Nog vijf àndere enthousiaste bewoners. Een aardige ploeg om mee te starten. De gemeente stelt budget beschikbaar voor ons tuingereedschap en de plantjes.

Ik heb inmiddels al twee ochtenden hard gewerkt met de ‘geveltuingroep’. Gezellig ook om zo buren beter te leren kennen en … de tuinen zien er weer ‘pico bello’ uit. Complimentjes krijgen van de medebewoners is trouwens ook leuk.

MEISJES.

 Meisjes.

Toen ik nog jong was, zo ongeveer achttien jaar, wilde ik acteur worden, omdat dat verreweg de makkelijkste manier was om leuke meisjes te ontmoeten. Maar tòt mijn achttiende mocht ik ook al niet mopperen over ‘meisjesbelangstelling’. Mijn eerste meisje, Tonny, even oud als ik, acht jaar, mooi, lang blond haar en een beetje klein van postuur, moest ik delen met mijn vriend René. Met zijn drieën liepen we van school naar huis. In het begin deden we niets anders dan gezellig babbelen. René woonde vlakbij school en was het eerste thuis. Op een keer liep ik alleen verder met Tonny en opeens gaf ik haar een kusje op haar wang. Daar schrok ze zich een hoedje van. Ze begon te huilen. ‘Ik ben nog veel te klein om te neuken, hoor’ zei ze, terwijl ik het daar nog niet eens met haar over gehad had.

In de knikkertijd, ik was toen elf jaar, knikkerde ik potjes met Ria, een lieve, lange slungel. Ze was een kop groter dan ik. ‘Drie op,’ zei ik’. ’Nee’ zei zij: ’Vijf!’ Ik geef haar haar zin maar, dan gaan we daarna lekker zoenen … ik liet haar toen ook nog winnen en ja hoor … binnen tien minuten zaten we in de in de bossies … eerst zoenen, mond op mond en dan broekjes naar benee en dan hopsa ... dat vonden we allebei toentertijd wel lekker, Ria en ik. Ik vond Ria best wel een leuke griet, hoor, maar alle vriendjes bij mij uit de straat vonden haar lang, dun en lelijk. Dat was op zich wel jammer. Ik heb het toen uitgemaakt met Ria. Want ik wilde uiteindelijk toch een echte lekkere meid en geen lange , dunne, lelijke slungel. Knikkervriendjes bleven we nog heel lang, Ria en ik. Dat wel.

Veertien was ik, toen kreeg ik met Frieda. We hoelahoepten toen vaak samen. Goed voor je heupen en je middel. Elastieken deden we ook. Af en toe gingen Frieda en ik de bossies in. Om te zoenen … soms deed Frieda haar bloesje uit … mocht ik naar haar kijken. Dan mocht zij me even lekker vasthouden. Dat was spannend… dan kriebelde het door mijn hele lijf. Frieda had het zo te horen ook leuk. Dertien was ze. Godzijdank, kleiner en iets molliger dan Ria. Ook dùrfde ze op den duur meer dan de andere meisjes. Helaas maakte ze het al snel uit met me. Ze verruilde me voor een goser van zeventien met een Puch.

NAAR DE VERDOMMENIS MET WILDERS?

Ja, hij heeft nu eenmaal een meerderheid in het parlement. Maar met Wilders aan het roer staan onze rechtsstaat, het fatsoen en de medemenselijkheid op het spel. De partij van ‘minder, minder, moslims, torpedo-aanvallen op journalisten en de rechtsstaat, heeft nu de teugels van het land in handen.

Het is tekenend dat Wilders nu weer met een dubieus figuur naar voren schuift. Eerst verkoos hij een frauduleuze informateur: Gom van Strien. Die moest al binnen 24 uur inpakken en wegwezen.


Nu draagt hij Ronald Plasterk voor als premier van zijn kabinet. Op slinkse wijze werd deze Plasterk veelvoudig miljonair door zich een patent op een kankervaccin toe te eigenen. Een patent dat toekomt komt toe aan de Universiteit van Amsterdam. Het kwalijke gevolg van Plasterks handelen is, dat het vaccin daardoor talloze malen duurder wordt voor kankerpatiënten. Deze affaire trekt de integriteit van Plasterk in twijfel. En dat kan een potentiële premier natuurlijk niet gebruiken. Er loopt al een fraude onderzoek tegen hem.


Paadjes richting verdommenis.


De w.w. wordt verkort. Is nu 2 jaar. Wordt 1,5 jaar. Minimumloon, bijstand en AOW blijft gelijk.

De accijns op brandstof wordt verlaagd (kost de overheid 1,5 miljard): daar profiteren vooral mensen met hogere inkomens van.

De toeslagen (huur-, zorg- en kinder-) worden verhoogd maar er blijft onzekerheid of je aan het eind van de rit veel of alles moet terug betalen.

De spreidingswet wordt ingetrokken. Met deze wet zouden asielzoekers verspreid kunnen worden over alle gemeenten in het land. Er komt nu een ‘asielcrisiswet’ om de komst van migranten aan te pakken. Ze snel het land uit kunnen werken.

Voor de cultuursector wordt het lage btw tarief afgeschaft: theatertickets worden duurder. Boeken en kranten worden duurder (van laag naar hoog btw tarief). Bioscoop blijft even duur.

De eigen bijdrage voor de zorg wordt in 2027 gehalveerd (van 385 naar 165 euro). Maar … de kosten per behandeling gaan naar 50 euro. Daardoor gaat de zorgpremie omhoog. Vestzak-broekzak is dat.

De boeren hebben hun zin gekregen. Mestbeleid en stikstofbeleid worden op hun beloop gelaten.

Oekraïne houdt Nederlandse steun. Europa mag niet uitbreiden.

Dat gaat Nederland veiliger maken: keihard optreden tegen: straatterreur, lhbti, antisemitisme, grensoverschrijdend gedrag, agressie tegen zorgverleners e.d. Er wordt niet bij gezegd hoeveel budget daarvoor is.

De maximum snelheid gaat van 100 naar 130 km per uur.

De publieke omroep wordt met ingang van 2026 met 100 miljoen euro gekort.

Of gaat Nederland toch met Plasterk naar de klote?

STOPPEN.

Terwijl Anton een sjekkie voor zijn vriendin Jet draait, kijkt deze haar aan en zegt: ‘Gek hè? Ik rook nu al zo lang niet meer maar ik blijf het leuk vinden om sjekkies te draaien. Het is nu vierendertig, nee, vijfendertig jaar geleden, dat ik mijn laatste sjekkie rookte. Dat weet ik nog zo goed omdat het op 9 november 1989 was. De dag van de val van de Berlijnse Muur’.

Veertig jaar bijna had ik gerookt in de veronderstelling, dat ik aan roken verslaafd was. Het lukte me nooit om er van af te komen. Niet met het goede voornemen op 1 januari van het nieuwe jaar … niet met een weddenschap … niet met een nicotine-pleister op mijn neus … niet door elke dag wat minder te gaan roken … de nicotine bleef onverminderd nodig.

Jet rookte vanaf haar dertiende ... als een schoorsteen. Je hoefde bij haar niet aan te komen met ‘lul-verhalen’ over zwarte longen en dergelijke. Haar geestelijke gezondheid is haar duizendmaal liever dan wat voor kleur long dan ook. Ze heeft zat vriendjes versleten. De een rookte wel, de ander niet. En stuk voor stuk wisten ze allemaal dat praten over haar rookgedrag taboe was.

Van haar zestiende tot haar twintigste ging ze met Rody. Aan iedereen vertelde Jet dat het heel serieus was. Er waren zelfs trouwplannen. Rody was eerst ook een verstokte roker en dat niet alleen … hij liep tevens marathons. Op een gegeven moment werd hij steeds na de vijfentwintigste kilometer kortademig. Rody gaf toen rigoureus het roken er aan. Puur voor de sport. Aan Jet vroeg hij om voor ZIJN sportieve carrière, ook te stoppen.

Sindsdien gaat Jet als een tevreden rokende vrijgezel door het leven.

Anton, die vriend van Jet, slaagde er dus uiteindelijk in op 9 november 1989 te stoppen. De Berlijnse Muur viel toen niet alleen maar het was óók Antons pappa-dag. Zijn vrouw was naar haar werk. Anton had de zorg voor hun twee dochtertjes; een van twee en een van vier jaar. De jongste had gepoept en moest verschoond worden. Anton stak toen eerst nog even een sjekkie op en terwijl hij die schone luier aandeed, viel er een heet stukje as op het buikje van de kleine meid. Haastig wapperde hij de as van haar af.

Die keer rookte hij zijn allerlaatste sjekkie.

EEN BIJZONDERE ONTDEKKING.

 Een bijzondere ontdekking.

Je hebt geen cadeautje bij je, omdat je geen flauw idee had wat er op het verlanglijstje van je schoonzus Dora stond. Je verbleef in het buitenland. Je had er ook helemaal geen trek in je schoonzus te gaan zitten appen over een of ander cadeautje. ‘Dat komt allemaal nog wel’, dacht je.


Je broer deed open. Je feliciteerde hem met Dora. Je hing je jas op de kapstok en liep de lege woonkamer in. ‘Waar is iedereen?’, vraag je. ‘Ik heb iedereen afgebeld; jou heb ik niet kunnen bereiken,’ zegt je broer.


Dora is een paar dagen weg. Je schoonzus heeft een briefje achter gelaten. Daarin stond dat Dora tijd voor zichzelf nodig had. In haar verjaardag had ze al absoluut geen zin. Ze wilde die dag in afzondering doorbrengen. Het had er ook mee te maken, dat je schoonzus een bijzondere ontdekking had gedaan.


Waar ze zich ging terug trekken, wilde ze niet zeggen. Wel, dat ze een paar dagen na haar verjaardag weer terug zou komen. Een zoektocht wilde ze beslist niet. Het zou Dora's terugkeer alleen maar vertragen.


Je broer was, op zijn zachtst gezegd, verrast. Onthutst is misschien een beter woord. Je zou in deze situatie niet willen ruilen met je broer. Je denkt wel bij jezelf: had Dora je broer niet eerder wat kunnen laten merken. Je vraagt je af wat zou het zijn … die bijzondere ontdekking …


Tsja, je kan jezelf niet zo gauw voorstellen wat er zich in een huwelijk allemaal af kan spelen tussen de twee echtelieden. Te meer daar jezelf nooit getrouwd bent geweest èn dat je dat ook nooit zo nodig hebt gevonden.


Nu je er toch bent, drink je met je broer een biertje, op Dora. Je eet een paar stukjes pittige oude kaas. Je vindt het oprecht kut voor je broer. Je had hier eigenlijk nooit bij stil gestaan. Je hebt Dora altijd een leuke spontane meid gevonden. Je kon ook goed met je schoonzus overweg.


Je weet eigenlijk niet wat je in dit geval het beste kan doen, hè. Een half uurtje van de schrik bekomen, samen met je broer een pilsje drinken òf … een paar uur bij je broer blijven hangen en je samen te bezatten. Je zal, vrijwel altijd, kiezen voor het laatste.


Als je broer haast niet meer op zijn benen kan staan, onthult hij, bijna in tranen, Dora’s bijzondere ontdekking: je schoonzus is smoorverliefd op je. Sta je zo maar ineens op Dora’s verlanglijstje!

NAAR DE VERDOMMENIS (2)

Ik wou dat ze eens een beetje nadacht. Ze durfde er niet voor uit te komen maar voor mij was het al lang duidelijk: Geert Wilders was haar grote favoriet. De fascist Peter Poot had ze ook heel hoog zitten. Maar vooral van Wilders had ze torenhoge verwachtingen. Ik absoluut niet.

Twintig jaar lang heeft Wilders in Nederland moslims geziekt: de koran willen verbieden, moskeeën willen afschaffen, van hoofddoekjes kopvodden gemaakt, minder Marokkanen willen toelaten in Nederland. Hij bestempelde journalisten tot tuig van de richel. Het omroepbestel noemde hij ultra-links. Asielzoekers moesten wegblijven want: ‘ Nederland is al één groot asielzoekerscentrum’. Hij wil uit ‘Europa’.

Dictator annex oorlogsmisdadiger Poetin is een vriend van Wilders net als de Hongaarse dictator Orban. Hij wil Oekraïne geen wapens meer leveren om tegen Rusland te vechten. Van lhbti’ers moet hij niks hebben. Hij is alleen maar pro-Israël om moslims en migranten te kunnen wegzetten. Pro-Palestijnse demonstranten/studenten in Amsterdam zijn antisemieten.


Veel van zijn fascistoïde stokpaardjes heeft hij in de koelkast gezet. Een koelkast die zo langzamerhand overvol is. Mijns inziens wordt het de hoogste tijd dat de milde Wilders een ijskist aanschaft waar hij zelf in gaat liggen, om Nederland te verlossen van zijn onfrisse ideeën.


‘Jezus, wat zie jij alles negatief, zeg. Laten we nou eerst maar eens kijken hoe het kabinet gevormd gaat worden’.


Ik heb een tijdje gekeken naar dat ‘vormen’. Het was alweer een tijdje geleden, dat de formerende politici elkaar voor rotte vis uitmaakten. Deze week werd het getreiter hervat. Staatssecretaris van den Burg (VVD), een toekomstig coalitiegenoot van de PVV, werd door Wilders een ‘eng mannetje ‘genoemd en de kandidaat vice-premier Mona Keijzer (BBB) vroeg zich af of van den Burg ‘ze wel allemaal op een rijtje’ had.


Zo wordt dat kabinet dus door dat stel gevormd. Wilders mag geen premier worden van BBB, NSC en VVD. Dat maakt helemaal niks uit. Als dit rechtse kabinet er komt, verrijst de ware Wilders weer uit de vrieskist en haalt hij alle weggestopte PVV-standpunten van de afgelopen twintig jaar weer uit de (koel)kast en drukt ze door. Zo werkt dat bij dictatoriale politici.


ALS woensdag ‘Wilders 1’ of 'Plasterk 1' ter wereld komt, zal het geen lang leven beschoren zijn.


‘Jezus, jij bent wel heel negatief, zeg! Er moet iets gebeuren in dit land, anders gaan we ècht naar de verdommenis’.


Je hebt wel gelijk. Er moet iets gebeuren. Van die vier formerende politici is Pieter Omtzigt de enige die betrouwbaar is. Met die andere drie gaat Nederland ècht naar de verdommenis.

SPARREN.

Het is lekker fietsweer. Ik ga naar Delft. Als ik daar ben ga ik weer terug naar Rotterdam want daar woon ik nu eenmaal. Ik ben nog maar net onderweg. Aan het eind van de Prinsenlaan. Vlakbij het bos. Daar zie ik een donkere jongeman (Marokkaans schat ik in), klein, zwart baardje, in een zwart trainingspak aan het sparren met een grote kastanjeboom (honderd jaar schat ik in). Hij springt, ’t is bijna dansen, haalt met zijn blote vuisten uit en scheldt. Zo probeert hij indruk te maken op de boom, een zwaargewicht. Een ongelijke strijd, de jongeman is duidelijk een vedergewicht.

Zijn gespring en geschreeuw trekken mijn aandacht. Ik stop even met fietsen om naar hem te kijken. De remmen van mijn fiets maken een akelig snerpend geluid, waardoor de bokser uit zijn concentratie raakt. Hij stopt ook, kijkt me aan en vraagt me, vrij agressief: ‘Wat doe je man?’ Tegelijk komt hij, heel rustig, op me af: ‘Rot lekker op, man, ga fietsen, dat is toch wat je doet, klootzak’.


Bangig ga ik er vandoor. Hij blijft lopen foeteren. Op mij of op die boom. Geen idee. Als ik omkijk zie ik hem weer naar zijn sparringpartner toe lopen.



In ruim vier uur heb ik Rotterdam – Delft heen en weer gefietst. Ik ben knap moe en heb zadelpijn als ik tegen vijven weer in Rotterdam arriveer. Zin om te koken heb ik niet. Ga eten bij de Italiaan. ‘t Is maandag. Niet druk. Ik kan gaan zitten waar ik wil.


Van een tafel aan de raamkant wenkt iemand me. Het lijkt die jongeman van vanmorgen wel. Klopt. Geen sportkleding … gewoon jeans en een t-shirtje. ‘Jij bij mij eten. Hier … deze tafel?’ ‘Zitten! Zitten! Ik Munir’.


Ik kan moeilijk ‘nee’ zeggen in dit soort situaties. Hij is nu relaxed op het vriendelijke af. Heel anders dan vanmorgen. Vraagt of ik lekker gefietst heb. Alsof er niets onvriendelijks gebeurd is vertelt hij dat hij daar elke ochtend traint. Hij maakt boksbewegingen.


We praten gezellig … allebei nemen we de ’ Pasta al salmone e zucchine’. Na het eten staat hij er op de rekening te betalen. Is toch vijftig euro inclusief drankjes en tip. Ik sta perplex. Als ik hem stotterend bedank, maakt hij lachend wat schijn-boksbewegingen naar me. ‘Ik, prof-kickboxen,’ lacht Munir en hij fietst op zijn Killerbee Fatbike Special de kant van het bos op.