WINDJE TEGEN.

 Windje tegen.

Vanmiddag heb ik meel gekocht. In Vlaardingen. In molen Aeolus. Het meeste brood dat ik eet, bak ik zelf. Heel af en toe eet ik eens een krentenbol van de supermarkt of een sneetje Allison van de ‘warme’ bakker maar dat zijn uitzonderingen. Ik vind het brood dat in de handel is, zo vreselijk slap … niet te vreten. Daarom maak ik het zelf … met dat meel … heerlijk stevig zuurdesembrood.

Zo eens in de twee maanden heb ik meel nodig. Ik fiets dan in een uurtje naar die molen. Koop daar niet alleen meel maar ook zemelen, pompoenpitten, zonnepitten, sesamzaad … gaat allemaal in dat brood.

Het personeel in de molen is vriendelijk ... beetje paranoia wel. Op hun hoede. ’t Is net of daar pas  een roofoverval is gepleegd. Als ik binnenkom, zoek ik meteen wat ik nodig heb. Elke stap die ik zet wordt door drie personeelsleden met Argus-ogen bekeken.  Kom daar al vijf jaar en betaal toch altijd netjes. Rond de tien euro meestal. Eet ik acht weken van.

Op de terugweg rijd ik langs het flatgebouw waar een oude vriendin van me woont. ’t Is nu bijna veertig jaar geleden, dat we wat met elkaar hadden. Ik was 22 … Sonja net 17 … eigenlijk mochten we het nog helemaal niet met elkaar doen …  althans: ik niet met haar.

Het lijkt wel of ik haar daar zie. Op dat grasveld voor die flat. Een leuke, kleine vrouw ... rood haar. Ze laat twee drukke honden uit. Haar rode haar … kan me haast niet voorstellen, dat ze nog haar eigen kleur heeft … maar àls ze inmiddels grijs geworden is …  jaaa … dat kàn toch haast niet anders … dan heeft ze het nu in precies in haar eigen jeugdige kleurtje geverfd.  Ze loopt zo ongeveer 100 meter voor me  … nog precies datzelfde loopje …. dezelfde houding.

‘Sonja!’ roep ik, vanaf mijn fiets, zó hard … ze moet me wel horen … ik zwaai. Met een ruk draait ze zich naar me om. Herkent ze me? Of zwaait ze zo maar terug?  Lacht ze? Uit de verte zie ik haar tanden blinken in het zonnetje dat toevallig even schijnt. Dan loopt ze weer door naar haar flat ... zonder verder op of om te kijken. Ze trekt haar hondjes naar binnen. Verdwijnt uit mijn zicht.

Ik heb niet de illusie dat ze mij herkend heeft. Tóén had ik contactlenzen en een mooie bos donkerblonde krullen ... nu loop ik met een bril en een kale kop.

Kan ook best zijn dat ze me herkend heeft … en dat ze het verleden liever laat rusten.

Zes keer per jaar fiets ik langs Sonja’s flat … heel even is zij dan terug in mijn gedachten. Aangename gedachten vandaag … ik heb nu niet eens gemerkt, dat ik al een paar kilometer ‘windje tegen’ had.

WINDJE TEGEN.

Vanmiddag heb ik meel gekocht. In Vlaardingen. In molen Aeolus. Het meeste brood dat ik eet, bak ik zelf. Heel af en toe eet ik eens een krentenbol van de supermarkt of een snee Allison van de ‘warme’ bakker maar dat zijn uitzonderingen. Ik vind het brood dat in de handel is, zo vreselijk slap … niet te vreten. Daarom maak ik het zelf … met dat meel … heerlijk stevig zuurdesembrood.

Zo eens in de twee maanden heb ik meel nodig. Ik fiets dan in een uurtje naar die molen. Ik koop daar niet alleen meel maar ook zemelen, pompoenpitten, zonnepitten, sesamzaad … doe ik allemaal in dat brood.

Het personeel in de molen is vriendelijk. Alleen een beetje paranoia. Op hun hoede. ’t Is net of daar pas  een roofoverval is gepleegd. Als ik binnenkom, zoek ik meteen wat ik nodig heb. Elke stap die ik zet wordt door drie personeelsleden met Argus-ogen bekeken.  Kom daar al vijf jaar en betaal toch altijd netjes. Rond de tien euro meestal. Eet ik acht weken van.

Op de terugweg rijd ik langs het flatgebouw waar een oude vriendin van me woont. ’t Is nu bijna veertig jaar geleden, dat we wat met elkaar hadden. Ik was 22 … Sonja net 17 … eigenlijk mochten we het nog helemaal niet met elkaar doen …  althans: ik niet met haar.

Het lijkt wel of ik haar daar zie. Op dat grasveld voor die flat. Een leuke, kleine vrouw met rood haar. Ze laat twee drukke honden uit. Haar rode haar … kan me haast niet voorstellen, dat ze nog haar eigen kleur heeft … maar àls ze inmiddels grijs geworden is …  jaaa … dat kàn haast niet anders … dan heeft ze het nu in precies in haar eigen jeugdige kleurtje geverfd.  Ze loopt zo ongeveer 100 meter voor me  … nog precies datzelfde loopje …. dezelfde gestalte.

‘Sonja!’ roep ik, vanaf mijn fiets, zó hard … ze moet me wel horen … ik zwaai. Met een ruk draait ze zich naar me om. Herkent ze me? Of zwaait ze zo maar terug?  Lacht ze? Uit de verte zie ik haar tanden blinken in het zonnetje dat toevallig even schijnt. Dan loopt ze weer door naar haar flat ... zonder verder op of om te kijken. Ze trekt haar hondjes naar binnen. Verdwijnt uit mijn zicht.

Ik heb niet de illusie dat ze mij herkend heeft. Tóén had ik contactlenzen en een mooie bos donkerblonde krullen ... nu loop ik met een bril en een kale kop.

Kan ook best zijn dat ze me herkend heeft … dat ze het verleden liever laat rusten.

Zes keer per jaar fiets ik langs Sonja’s flat … heel even is zij dan in mijn gedachten. Aangename gedachten vandaag … ik heb nu niet eens gemerkt, dat ik al een paar kilometer ‘windje tegen’ had.

JANKERD.

Een vrouw, die zich eens per ongeluk ‘mijn vriendin’ noemde, corrigeerde zich haastig door daar haastig aan toe te voegen: ‘oh neen, ik ben niet zijn vriendin, hoor, maar zomaar ‘n vriendin. Eva, want zo heet ze, bedacht voor mij een bijnaam: Jos de Jankerd. Ik kende haar nog maar enkele dagen en daarvan had ze bij elkaar misschien tien uren in mijn gezelschap doorgebracht. We leerden elkaar kennen ergens tussen Spijkenisse en Rhoon tijdens een wandeling, georganiseerd door Klup, een vijftig-plus-single club. Zoals gewoonlijk, wanneer ik iemand op zo’n manier  leer kennen, praat ik honderd uit over mijn heden, verleden en (nabije) toekomst.

Eva had wel gelijk. Mijn wederwaardigheden zijn verpletterend door hun jankerigheid. Zo was daar de faalangst. De angst om afgewezen te worden, wanneer ik een leuk meissie vroeg  of ze met me wilde lopen. En als dat dan, op m’n dertiende, eindelijk lukte, liep ik zomaar ineens ‘met een lekker grietje’  te showen (Katinka bijvoorbeeld (ook 13)). Zij was klein, koket en een beetje verlegen misschien. Ik was erg op mijn hoede voor andere jongens in de buurt. Zelfs voor mijn beste vrienden. Ze zouden dat kleine kokette meissie wel eens van me af kunnen troggelen. O,o,o, wat was ik jaloers. Zeker als mijn beste vriend Ben grapjes maakte met haar en zij uitbundig om hem lachte.  

Zelf ben ik nooit een grapjas geweest ... dus ik dacht, toen al, ze vindt Ben leuker als mij. Katinka vond Ben wel grappig maar ik was volgens haar liever(en knapper!). We waren twee jaar op elkaar tot 3 Atheneum. Toen kwam ze met het verhaal dat ze met Reinier gezoend had. Die goser  zat op het gymnasium in het eindexamenjaar. Hij woonde in Kralingen. Rijke ouders. Zijn vader was patholoog-anatoom. Ik wist niet eens wat dat was. Mijn vader maakte tramrails schoon. Katinka gaf de voorkeur dat rijke milieu. Ik was zo boos, dat ik wel een meter of iets meer in de lucht sprong. Extreem hard en meedogenloos landde ik weer op de stoep.  Beide hielen gebroken. Alleen rust kan mijn hielen genezen. Een halfjaar in een rolstoel. Dat 2^e jaar Atheneum moest ik doubleren. Tussen Reinier en Katinka was het na drie maanden al uit.

Vele jaren later werd ik verrast: mijn zus kwam uit de kast. Katinka presenteerde ze als haar nieuwe vriendin. In de betekenis van partner dan.  Ik pleurde haast van mijn stoel. Maar toegegeven, die twee hebben het uitstekend met elkaar getroffen. Ze zijn nu al bijna dertig jaar samen. Getrouwd zelfs. Tussen Katinka en mij ontbreekt elke klik. Eigenaardig wel.

Kan me nog goed herinneren dat, wanneer ik thuis foeballe of een spannende serie zat te kijken, Katinka graag met mijn zus op haar kamer ging spelen.        

TWINTIG JAAR ONBESCHOFT.

Nederland dreigt in de richting van een dictatuur te slaapwandelen. Een antidemocraat als Wilders gaat zodra hij aan de macht is de democratie ontmantelen. Hij doet wel mild maar dat is een schijnbeweging.

Democratisch Nederland moet Wilders buiten de macht houden. Al twintig jaar lang laat Wilders zien dat hij een antidemocraat is. Rechters, minderheden, of politieke tegenstanders, niemand is veilig voor zijn beledigende en anti-rechtsstatelijke scheldpartijen. Rechters zijn ‘laf’ en ‘gestoord’, journalisten ‘tuig van de richel’, Marokkaanse Nederlanders ‘rovende straatterroristen’, politieke tegenstanders ‘vals’ en de Tweede Kamer is een ‘nepparlement’. De Hoge Raad veroordeelde hem voor groepsbelediging voor zijn ‘minder Marokkanen-uitspraak’ … die veroordeling noemde hij een ‘schandvlek voor de rechtsstaat’. Hij weigerde die uitspraak van de rechters te erkennen … trok zich er niets van aan.

Alleenheersers drukken gewoon door wat ze wat ze van plan zijn. Zodra ze de macht hebben gaan ze op de dictatoriale toer. Kijk maar eens naar Wilders politieke vrienden en voorbeelden: Vladimir Poetin in Rusland en Victor Orbán in Hongarije.

Pertinent weigert Wilders om ook maar één beledigende uitspraak terug te nemen, ondanks grote druk van medeparlementariërs.

Erg zorgwekkend is het, dat andere democratische partijen met Wilders willen praten over de vorming van een regering. Daarmee aanvaarden ze zijn extreme en antidemocratische geblaat. Daar wordt tegen in gebracht dat dat wel moet, omdat hij zoveel stemmen heeft gekregen.

‘We laten Wilders trouw aan de Grondwet zweren,’ dan houden we hem wel in het gareel. Naïef! Vrijwel elk democratisch afglijden gaat langs democratische weg. Hitler is ook langs democratische weg aan de macht gekomen. Op zijn top trok hij 37% van de stemmers. Nooit hoefde hij de Grondwet buitenspel te zetten. Ook nu gebruiken de Poetins en Orbáns van deze wereld, democratische procedures om vrijheden te beperken.

Democratie is kwetsbaar. Zeker als democraten gelegenheids-verbindingen aangaan met antidemocraten. Zoals bijvoorbeeld met een ‘overlappend probleem’ als migratie. Zo krijgen antidemocraten toegang tot de macht … en dan gaat het snel! Zo worden wetten aangepast om de vrijheid van meningsuiting en andersdenkenden te beknotten. Denk aan de PIS-regering in Polen. Die stelt via het parlement ‘lhbti-vrije zones’ in. Bezuinigt kritische kranten en omroepen weg. Intimideert rechters, ontslaat ze en benoemt nieuwe PIS-gezinde rechters.

Als daartegen geprotesteerd wordt, wordt  de rechtsstaat gebruikt om dat protest te onderdrukken. Eerst de tegenstanders in een kwaad daglicht stellen. Dan criminaliseren en ze tenslotte door partijdige  rechters laten veroordelen.

‘Democratische ’ rechters zullen een ongrondwettelijk moskee-verbod tegenhouden. Met Wilders aan het bewind zullen die worden gekleineerd en/of ontslagen.  In de lijn met een lange reeks uitspraken van Wilders en andere PVV’ers.

Al twintig jaar lang horen we van Wilders en de zijnen racistische, opruiende, discriminerende en antidemocratische uitingen. Dat komt ook echt uit hun hart! Dat kan niet anders! Een mildere toon? Radicale programmapunten in de koelkast zetten? Het zijn allemaal voorwendsels om de weg naar de macht te plaveien.

Dat kan maar op één manier gestopt worden: antidemocraten uitsluiten van de macht. Of ze nou twee of twee miljoen stemmen krijgen. Ze horen niet thuis in het centrum van de democratische macht.

Stop het slaapwandelen in de richting van een dictatuur! Dit is geen tijd voor compromissen maar voor principiële rechtlijnigheid.

 

 

Naschrift: In Polen is sinds kort een nieuwe democratisch gekozen  premier (Tusk) aan het bewind. Hij is gelijk begonnen met de antidemocratische PIS-besluiten terug te draaien.

WENS VOOR 2024.

Beste, lieve lezers,

Op mijn blog: 'stukkiejee.blogspot.com’ zijn eerder door mij geschreven columns (vanaf 2010) te lezen. Door op de knop ‘oudere blogs’ rechtsonder te drukken kan je nog weer een aantal (oudere) columns lezen. 

Met de knop ‘homepage’ kom je weer terug bij de meest recente column of het meest recente verhaal.

En ... bedenk: 'Van alle verhalen, is verreweg het meeste echt gebeurd.'

Vanaf 2 januari 2024 schrijf ik dagelijks weer een column.

Ik wens de lezers voor 2024 een goede gezondheid en veel leesplezier.

Jos M. 

WENS VOOR 2024.

 Beste, lieve lezers,

Op mijn blog: 'stukkiejee.blogspot.com’ zijn eerder door mij geschreven columns (vanaf 2010) te lezen. Door op de knop ‘oudere blogs’ rechtsonder te drukken kan je nog weer een aantal (oudere) columns lezen. 

Met de knop ‘homepage’ kom je weer terug bij de meest recente column of het meest recente verhaal.

En ... bedenk: 'Van alle verhalen, is verreweg het meeste echt gebeurd.'

Vanaf 2 januari 2024 schrijf ik dagelijks weer een column.

Ik wens de lezers voor 2024 een goede gezondheid en veel leesplezier.

Jos M.

WENS VOOR 2024

 Beste, lieve lezers,

Op mijn blog: 'stukkiejee.blogspot.com’ zijn eerder door mij geschreven columns (vanaf 2010) te lezen. Door op de knop ‘oudere blogs’ rechtsonder te drukken kan je nog weer een aantal (oudere) columns lezen. 

Met de knop ‘homepage’ kom je weer terug bij de meest recente column of het meest recente verhaal.

En ... bedenk: 'Van alle verhalen, is verreweg het meeste echt gebeurd.'

Vanaf 2 januari 2024 schrijf ik dagelijks weer een column.

Ik wens de lezers voor 2024 een goede gezondheid en veel leesplezier.

Jos M.