MEER GEMEKKER

 Mijn leven is zó leuk geworden! Ik kom net thuis van een optreden van Undercover, een coverband van de Rolling Stones. Vet gaaf …  om het maar eens modern uit te drukken. Jammer genoeg kan ik vanwege mijn knieblessure niet springen en swingen.

Vandaag valt het me ineens op dat ik nauwelijks nog tv kijk.  Van 6 juni  2016 tot 6 juni 2021 zit ik vastgeplakt voor  de buis. Vol  ongeduld wacht ik dan op mijn favoriete programma’s. Het acht uur journaal en goed voetbal; kijk ik altijd naar. Verder zie ik in die periode, elke quiz …  elk praatprogramma en ….. spannende  politieseries.  De slimste mens …  twee voor twaalf … Mathijs van Nieuwkerk …  Op één … Flikken Maastricht … Flikken Rotterdam …  en die sullige Linda de Mol-quizzen. Saaie geestdodende avondvulling ter verdrijving  van verveling.

Ik zit in die periode avond aan avond opgescheept met mijn voormalige vriendin, die liever naar  Meiland-shit kijkt of naar een rechtstreeks uitgezonden eucharistieviering.  Wanneer er eens een  goeie film is op NPO of Canvas dan moet de tv uit, zodra er een spoortje  geweld of dementie in voorkomt … soms ze gaat met haar ogen en oren dicht naast me op de bank zitten.  Als er een beetje grof cabaret is, zeg maar Theo Maessen of Hans Teeuwen, gaat ze onrustig door het huis lopen zwalken of irritant luidruchtig op haar pc mailtjes naar vriendinnen zitten tikken zodat ik de show niet kan horen.  Te gek voor woorden. Maar …  ik dwaal af.

Tegenwoordig zie ik, behalve het journaal en voetbal natuurlijk, niks meer, want ik lees. De krant, een tijdschrift of een boek. Ik schrijf stukjes zoals dit ‘Meer gemekker’, die een overweldigend onthaal krijgen. In de tijd dat ik met die ex ben, moet ik stoppen met schrijven, omdat ze niet wil dat ik één letter over haar schrijf.  Dat soort censuur werkt natuurlijk niet voor een stukjesschrijver als ik. Vandaag  6 juni 2022 ben ik precies één jaar van haar verlost. Wat een geluk! Wat een geluk!  Ik sta nu weer helemaal in bloei. Heb vrienden, vriendinnen, kennissen en ga er weer op uit:  fietsen, vakantie, bios, theater. Kortom: ik kan weer vrolijk zijn.

Het toppunt van haar zurigheid en benepenheid zal ik niet licht vergeten. De ex vraagt mij om haar eens  wat voor te lezen. Leuk idee!  In overleg met haar koop ik een boekje van  Heleen van Rooyen: getiteld ‘Seks-dagboek’. Pikant, dat is van Heleen bekend. Gedurfde seksscènes. Ik lees op een avond de ex het eerste hoofdstuk voor.  Er wordt gevreeën, gebeft, afgetrokken, gevingerd en nog meer.  Dat vindt ze te ver gaan. Ik moet maar stoppen met voorlezen.  Dat wil zij!! Zij!! Een vrouw, die in haar leven méér mannen hun zaad in haar heeft laten storten dan zij, zal in Nederland moeilijk te vinden zijn ... nou vooruit  … in de prostitutie misschien.

 Na 6 juni 2021 is het hier weer leuk. Wat een gemekker!

CAFÉ DE DRAAITOL.

 

Wij , mijn vriend René en ik zitten deze zaterdag al vanaf een uur of zeven te zuipen en een beetje te ouwehoeren in ‘Café de Draaitol’, onze stamkroeg. We hebben vanmiddag samen gevoetbald ... verloren. 

René heeft net een portie bitterballen besteld bij Janneke, de uitbaatster.  Het is dat ik het weet maar ik zou toch zweren dat we in ‘lotiaarD ed éfaC’ zitten. Dat staat tenminste op de caféruit. 
Ome Bram is hier stamgast. Vaste plek. Vlakbij het raam. Vóór hem zijn pintje. Leeg is zijn glas zelden.  Janneke houdt dat goed in de gaten. ‘s Zaterdags van 10 uur ’s ochtends tot 10 uur ‘s avonds kan je hem hier uittekenen. Altijd diezelfde houding … ellebogen op de bar, gekromde rug, kin bijna loodrecht boven zijn biertje,  tot ’s middags zijn kin bijna in het bierglas zakt.

René vertelt me dat Ome Bram renteniert. Hij is nog maar net vijftig en werkt al vijftien jaar niet meer. Hij heeft een paar dochterondernemingen van Post NL naar de kloten geholpen en vijftigduizend mensen gedwongen  om hun vaste contract in te leveren voor een tijdelijk arbeidscontract. Na die reorganisatie liep zijn contract af en ontving ome Bram de ruimhartige bonus van 1.000.000 euro.

Dan verbrand ik me tong lelijk aan een kokend hete bitterbal.  Ik slaak een rauwe kreet van de pijn en spuug impulsief  de bal in Janneke's spoelwater. 

Van dat miljoen kan ome Bram nu alweer 15 jaar ‘redelijk’ rondkomen.  Hij heeft niet zo veel nodig. Het is tien uur; hoogste tijd voor Bram.

Onder de ronde kleine ‘o’ van ‘Café de Draaitol’ staat Janneke, de vijftig jarige uitbaatster. Haar naam, Janneke, doet een klein iemand vermoeden maar dat is allerminst het geval. Ze had beter Jan kunnen heten, want  ze  is een vrouw waar werkelijk alles groot aan is. Hoewel … een broer van me, die zich hier af en toe laat vollopen, heb ik wel eens horen zeggen dat Janneke, dan wel grote tieten heeft maar een klein hartje. Hoe hij aan die wijsheid komt, weet ik niet.

Janneke is vandaag bijzonder in haar sas,  want Chiel, een oude vlam van haar, is vanmiddag weer eens langs geweest. Chiel is hier jarenlang buurtpostbode. Hij ziet er slecht uit. Problemen. Volgens René heeft zijn vrouw hem gedumpt en houdt zij het nu met ventje, tien jaar jonger als Chiel. 
Met een vies gezicht vist Janneke de vermorzelde bitterbal uit haar altijd zo propere spoelwater. Om haar gemopper daarover voor te zijn vraagt René aan haar: ‘Niks voor jou Janneke, een lekker  jong ventje?’.

‘Nou, René ik denkt, dat ik daar niet bij die oude grijze Thijs van mijn hoeft aan te komen je weet toch hoe Thijs is?’

‘Ja, een jaloers mannetje hè? Wel jammer, want zo’n prachtige vrouw als jij, Janneke,  heeft juist een ruimdenkende, trouwe, liefdevolle partner nodig èn een stel stille aanbidders.‘  

Ze gaat er eens extra goed voor staan, kijkt tevreden naar haar weelderige boezem, streelt over haar nog redelijk slanke heupen en zegt, tevreden lachend: 'Jongens, neemt nog wat te drinken van mijn en dan gaat ik sluiten!'

René en ik drinken allebei nog een Westmalletje ‘om het af te leren’, als we, lichtelijk tollend, huiswaarts keren, zien we de zon al heel voorzichtig opkomen.

PINK FLOYD

 

Gisteravond moest ik het doen zonder cannabis. Ik was in Delft. In theater de Veste is een optreden van een coverband van Pink Floyd:  Pink Project. Ze hebben de reputatie de beste ‘tribute’ band in Nederland te zijn. Bestaan al 25 jaar. De groep geeft een geweldig concert. Zonder meer. Ze doen het prima.

Maar dit Pink Project doet me de originele Pink Floyd niet vergeten. De laatste keer dat ik de echte Pink Floyd zie optreden is in 1988 in de Kuip. Ik ben er ook bij in september 1969, dan spelen ze in de Doelen en op 28 juni 1970 als ze optreden in Kralingen op het Holland Pop Festival.

Vooral optreden van de groep in de Doelen is indrukwekkend.   Ze spelen : Astronomy Domine – Fat old sun – Cymbaline – Atom heart mother – The embryo Green is the colour / Careful with that axe, Eugene – Set the controls for the heart of the sun – A saucerful of secrets. In die relatief kleine Doelenzaal met die perfecte akoestiek  is de muziek van Pink Floyd overdonderend. Door de muziek van de groep raakt je in een soort gewichtsloosheid. Elke vezel van je lijf wordt er door geraakt.

Het optreden in het Kralingse Popfestival is van een heel ander kaliber. Ook beregoed. Dit optreden is in de open lucht, bijna in het bos, aan de Kralingse Plas en … het belangrijkste: het speelt zich af tegen de ochtend. Als ze het ijzersterke nummer  ‘Set the controls for the heart of the sun’ spelen, tussen 5 en 6 uur ’s ochtends, komt tegelijkertijd, de zon op. ‘Set the controls …’ is tevens het laatste nummer van de set die de groep deze avond speelt. Ze spelen:  Astronomy Domine – Green is the colour / Careful with that axe, Eugene – Atom heart mother-A saucerful of secrets – Interstellar Overdrive– Set the controls for the heart of the sun.

Het hele Kralingse Popfestival is voor mij überhaupt heel bijzonder en onvergetelijk omdat ik daar ben met mijn eerste grote liefde. Twee jaar later trouw ik met haar. We zijn daar dol op elkaar en genoten van het hele gebeuren in het Kralingse Bos.  Het is prachtig weer. Vrijwel iedereen loopt half in zijn blootje, wat ook weer goed uitkomt als het een heel enkele keer stortregent.

De top van de pop is aanwezig: naast Pink Floyd natuurlijk, Led Zeppelin, Mungo Jerry, Jefferson Airplane, Soft Machine, Santana en de Nederlandse top bands Focus,  Ekseption en CCC  inc.

Het zijn niet alleen de bands die het festival legendarisch maken, ook de bezoekers. Als het  evenement op vrijdag 26 juni 1970 begint, gooien die alle remmen los. Al gauw komen de ‘stickies’ tevoorschijn en wordt er flink geblowd. In alle openheid. Het illustreert de veranderende opvattingen over druggebruik. Softdrugs als hasj en marihuana zijn minder schadelijk voor de gezondheid. Het handel en het gebruik zouden daarom niet strafbaar moeten zijn. Op het Holland Pop Festival wordt druggebruik geen strobreed in de weg gelegd.  Cannabis helpt me de Pinkfloydervaring  overweldigend te maken.

BITCH!

 

‘Bijna drie jaar geleden heb ik je al gezegd, dat ik wil scheiden. Je had toen stiekem je pillen (lithium) tegen je stoornis niet geslikt. Je wordt hypomaan en iedereen in je omgeving wordt gek van je gezwets. Je maakt mij voor rotte vis uit, je zonen zijn niet goed bij hun hoofd en de leden van de toneelvereniging hebben het stuk voor stuk te hoog in hun bol. Aan jou … aan jou mankeert helemaal niks. Ik wil dit niet nog een keer meemaken.’ Dit zei Carola, mijn vrouw jaren geleden tegen mij.

Mijn reactie is dan, dat ik beslist niet wil scheiden. Ik heb er sowieso geen geld voor. Niet om helemaal opnieuw te beginnen. Niet voor een huis en niet om het in te richten. Bovendien vind ik het in en in treurig om al het positieve van ons samenzijn van 1970 tot  nu (45 jaar maar liefst) bij het grof vuil te zetten. 

Bijna drie jaar hoor ik haar niet meer over scheiden. Wel koestert Carola in die drie jaar haar woede jegens mij. Dat uit zich dikwijls in een grafstemming als we met z’n tweetjes thuis zijn. Komt er bezoek dan slaat haar stemming om naar een tot hysterie neigende vrolijkheid. Zelfs tegen mij doet ze dan opgewekt. Drie sombere jaren samen zijn dat. Maar het kan nog erger. Ongeveer drie weken geleden, slaat de vlam in de pan. Zij zet, zonder mij wat te vragen, wat spulletjes van haar, in de net opgeruimde kasten in mijn kamer (we hebben ieder een eigen slaapkamer). Dat wil ik niet. Ik wil niet dat mijn kast weer volgestouwd wordt. Háár spulletjes zet ik weer terug in háár kamer. Als ze dat ziet springt ze, als door een adder gebeten, op en scheldt mij luid en duidelijk uit voor ‘lul’ en ‘klootzak’.

Mijn vertrek uit háár huis was op slag  weer actueel geworden. Wij wonen hier dan wel acht jaar samen in dit huis, dit is niet òns huis. Het is vooral háár huis.  Dit huis is háár geliefde. Als Carola het voor het zeggen krijgt, kan ik bij een scheiding dit huis wel vergeten. Maar daar is nu nog geen sprake van. We blijven gewoon bij elkaar. Ons huwelijk is daar te waardevol voor.

Het enige waar we beiden al die jaren héél slecht in zijn geweest is vrijen. Het was echt om te huilen, elke keer weer. Hoewel we uiteindelijk wel twee prachtige zonen gemaakt hebben … al zeg ik het zelf.  

Nu ik toch dit tussenstapje bewandel: ik durf er om te wedden dat er op de hele wereld geen echtpaar te vinden is, dat in 45 jaar zo weinig gevreeën heeft.

Mensen vragen mij wel eens: ’Wat is Carola nou voor iemand?’ Dan is mijn antwoord altijd positief. Zelfs al is de sfeer thuis om te snijden. Ik ben trots op haar, zeg ik dan en ik vertel, dat zij een leuke, mooie, gezellige, intelligente, sociale en creatieve vrouw is.

Op een party ontmoeten Carola en een vriend van mij elkaar. Mijn vriend vertelt haar, hoe positief ik over haar ben. Als we thuis zijn vraagt zij aan mij:

’Waarom ben je toch altijd zo positief over mij? Waarom zeg je niet gewoon dat ik een bitch ben!’ En natuurlijk is ze dat ook … soms.

Maar ik herinner me altijd eerst de positieve dingen!

OUWE ZUS

 Na het eten gaan we weer naar Amsterdam. Het is dan rond een uur of zeven. Bus 5 is helemaal leeg. Op ons na.

 Carola en ik  zijn in Bergen op Zoom geweest. Op bezoek bij Thea, de ouwe zus van mijn vrouw; 84 is ze inmiddels. Thea is ruim twintig jaar ouder dan mijn vrouw, Carola. 

Als ik, ruim 40 jaar geleden, voor het eerst bij Carola over de vloer kom, vind ik het een heel vreemde gewaarwording, dat zij een zus heeft, die wel twintig jaar ouder is dan mijn ouders. Thea ziet er altijd tot in de puntjes verzorgd uit.  Ze heeft er tegenwoordig alleen wat meer tijd voor nodig om zich zo te vertonen. Want ons oorspronkelijke voorstel is om op de koffie te komen maar dat ketst ze vlotjes af: ‘Kom maar om een uur of één, ik moet nog eerst het een en ander doen.’ Zich optutten, bedoelt ze natuurlijk, de ijdeltuit maar dat zal ze nooit zeggen.  Aan d’r haar en zeker aan haar make-up te zien heeft ze die ochtend handenvol werk gehad. ‘t Ziet er allemaal keurig uit, dat wel. Als ik Thea leer kennen is ze  vierenveertig en beeldschoon; zelfs voor mij als twintiger een aantrekkelijke vrouw. Tot op hoge leeftijd is ze dat ook gebleven.  Carola is een beetje jaloers. Het voelt niet zo lekker voor haar, dat ik haar ouwe zus óók een stuk vind. 

Bij Thea, is er nu , op 84 jarige leeftijd, het betoverende wel vanaf. Toch heeft ze nog elke dag weer die drive om een mooi ‘Thea-plaatje’ te maken. Zeer zeker als haar zus en haar zwager uit Amsterdam op bezoek komen.  Behalve dat ze haar haar doet en haar gezicht opmaakt, kleedt ze zich modieus. Nooit grijs of zwart, dat soort ‘kleuren’ haat ze. Vandaag draagt ze een vlot rood broekpak, een fel gekleurd sjaaltje met een witte geborduurde blouse eronder.

 Ondanks wat gebreken: knieën, bloeddruk, doet ze nog van alles. Ze gymt, zingt en kaart. Zo’n Rietje Precies als ze vroeger was met allerlei huishoudelijke taken is ze niet meer.  Met een beetje minder inspanning vindt ze het uiteindelijke resultaat ook prima.

Koken deed ze als de beste. Vooral Indisch.  Een rijsttafel voor twaalf personen maken is geen enkel probleem voor haar. Daar heeft ze nu  geen zin meer in. Ze heeft een pakje Conimex Nassi Goreng gekocht en maakt er met wat kip, rijst, komkommer en kroepoek wat lekkers van voor ons drietjes.

 Haar twee kinderen, Hans en Olga hebben haar zes klein- en drie achterkleinkinderen gegeven; de vierde is in aantocht. Een super trotse oma is ze. Bij de kleinkinderen is oma populair en andersom ook. Vrijwel op elke muur van haar appartement hangen foto’s van de kleinkinderen. Haar kinderen,  zijn allebei inmiddels gescheiden. Daar heeft ze veel verdriet van.

 Dat heeft vooral te maken met het einde van haar eigen huwelijk met Felix. Dat was een uitstekend huwelijk. Ze had dat haar kinderen ook zo graag gegund. Haar huwelijk duurt veel korter dan ze wil: Felix stierf 21 jaar geleden al op 67 jarige leeftijd aan strottenhoofdkanker.

 Thea overlijdt op 87 jarige leeftijd

HALLO TONIA

Al weer veel te lang heb ik niks van me laten horen. Doodop ben ik steeds weer na die mega busritten van Rotterdam naar Lekkerkerk. Volgende keer kom ik, als het lekker weer is, op de fiets naar je toe … of misschien, héél misschien lukt het me wel eerder om met de auto langs te komen, want ik ga denk ik binnenkort een aantal rijlessen voor verkeerstraumaslachtoffers volgen. De prijs is alleen nogal pittig: 2.300 euro voor 5 keer 2,5 uur lessen. Daarom moet ik er nog even over nadenken en terwijl ik nadenk, alvast flink sparen natuurlijk. 

Hoe is het met die twee lieve schatjes van je? Kunnen ze al hard en meedogenloos in je vinger bijten? Staan ze al in de box? Of is het daar nog te vroeg voor? Heb je je draai gevonden in de combinatie moeder & managementadviseur? Hard werken zeker? 

Met mij gaat het tot op heden goed. Ben stabiel. Mede dank zij lithium. Carola, mijn vrouw, zit nu al weer een paar weken overspannen thuis. Ze is nog steeds opbouwwerker in die probleemwijk in Utrecht. Weet je wel? De kleine criminaliteit neemt er flink toe.  Het werk groeit haar boven het hoofd. Er moet daar meer echt personeel bij maar er is geen geld voor.Wat een ellende, hè Tonia? Ik stop nu met de vervelende berichten, je kan dus gerust verder lezen.  

Van het werkfront heb ik wat beter nieuws: als ik in oktober bij je op bezoek ben, is er nog sprake van, dat ik via een outplacementtraject zou worden weggepromoveerd bij de Vallei. Maar dat gebeurt toch niet. Opeens is er een baan die goed bij me past: controller bij Morgenstond. Ik ben daar inmiddels al begonnen en voel me er tot op heden lekker bij.

Zo nu en dan hoor ik nog wel eens wat van onze oude collega’s … misschien weet je het ook al van iemand anders maar Paula mailt me vandaag toevallig dat er nog een soort eindfeestje komt van onze oude baas. Dat is alleen maar voor degenen, die tot de laatste dag gewerkt hebben bij SZI … dus helaas niet voor jou … je bent nèt iets te vroeg bij ons weg gegaan … jammer hoor.  Uit een andere bron hoor ik, dat er binnen de Vallei tot op heden nog niets gevonden is voor Seepee,  Het lijkt nogal moeilijk te worden voor onze oude directeur. Ook al zo spijtig (hihi).

Nou Tonia, je weet nu weer zo'n beetje hoe de vlag er bij hangt. Live is not beautiful all the time. Maar … voor wie wel? Ik wens jou, de kids en Peter alle goeds.

 

Veel liefs,

 

Jeejeepee

WAT EEN GETETTER

Ik ga vanmiddag  niet wandelen. Nog veel te veel last van mijn knie.  De wandelclub gaat naar  een beeldententoonstelling in het centrum.  Kunstzinnige beelden bekijken, met een hart als hoofd. Het is een actie van ‘Heart Work Heroes’. Het wil laten zien dat Rotterdam 'Heart' voor de zorg heeft, het is de allereerste Heart Work Heroes-stad. Niet zo maar, want zowel kunst als zorg doen er hier toe.

Maar  goed … ik loop niet mee.  Ik ben bij de fysio geweest: verrekte knieband is zijn diagnose. Ik moet wel een beetje in beweging blijven … kleine endjes lopen en als het goed gaat steeds een beetje verder.  Fietsen is voor deze kwaal  een  prima beweging. Niet te zwaar trappen.  Luchtigjes de pedalen rond laten gaan.  ’t Gaat me zeker acht weken kosten, volgens de fysio. Twee weken zijn  voorbij … nog zes weken, dan kan moet ik weer gewoon kunnen lopen,  hoop ik. Ondertussen oefenen, hè. Elke dag een beetje verder proberen te komen. Nu lukt het me van huis, heen en terug naar het winkelcentrum in twaalf minuten (normaal zeven).

Ik heb geen zin om vanmiddag thuis te blijven zitten. Ga naar de bios. Cinerama. Ik kan wel gaan fietsen maar er dreigt regen. Dus dat wordt het niet. Ik neem de metro.  Ruim twee uur  ga ik film zitten kijken.  De film heet ‘Mothering Sunday’. Speelt in Engeland, aan het eind van de 19^e eeuw. Gaat over een meisje in dienst van een Engelse familie. Het dienstmeisje neemt ontslag. Ze gaat in een boekwinkel werken. Gaande weg ontwikkelt haar schrijftalent en wordt een beroemdheid.

Ik erger me aan twee dames.  Twee grijze koppies. De een stijl, de ander krullen. Allebei tot op de schouders. Krakende stemmen. Ze zitten een rij voor me te knisperen met een zak chips en met volle mond  commentaar geven op de film.  Dat ze zelf niet begrijpen hoe hinderlijk ze bezig zijn. Ik zou ze wel door elkaar willen schudden.  Het lawaai duurt nu al een kwartier. Ik stop mijn vingers in mijn oren;  probeer of het helpt. Ja, het helpt! Maar dan hoor ik gvd niks meer van de film en de muziek.  En om  naar een stomme film, met ondertiteling,  zonder muziek te kijken is niet meer van deze tijd.  Vijf minuten zit ik met mijn vingers in mijn oren en mijn ogen dicht te oefenen, hoe ik die wijven stil kan krijgen: ‘Dames stop alstublieft met dat kraken en praten (eigenlijk wil ik zeggen’ ouwehoeren’ maar dat is gelijk weer zo grof)’ … ‘Ik kom hier voor die film dames, niet voor uw getetter  …  uw geluiden storen mij …’  

Ik kom er niet uit. Besluit dan maar de weg van de minste weerstand te kiezen. Ik ga hier weg. Driftig sta ik op en tegelijkertijd  voel ik een gemene pijnscheut in mijn knie. Zonder enig nadenken flap ik  er uit: ’Dames, u zit niet thuis voor de televisie, hoor! U zit in de bioscoop. Stilte graag.’

Ik hoor ze  niet meer.  Kan ik toch nog een half uurtje van die film genieten.