Meelopertje

Ik ken Jan eigenlijk alleen van de middelbare school. Jaren zestig, vorige eeuw, zo. De triomfdagen van Beatles en Rolling Stones; van Feijenoord ook. Hij was een stille onopvallende jongen. Bleek, mager. Met die grote bril op dat kleine koppie van hem en dat golvende achterovergekamde vette  haar,  ……hm …. was hij nou niet bepaald moeders mooiste.

In de tweede klas kwam hij pas bij ons op school… een middelmatige leerling … wel goed in economie enzo . Hij blokkeerde altijd als hij een beurt kreeg bij mondeling overhoringen …. kreeg altijd een vuurrooie kop ook.

Het duurde even voordat hij aansluiting kreeg met ons, de jongens van zijn eigen klas: twee bee. Hij liet zijn haar groeien en deed zijn bril niet meer op, zo leek hij een beetje op Keith Richards, die van de Rolling Stones. Helemaal geaccepteerd werd hij door het groepje Stonesfans toen hij het bevel van de schooldirecteur negeerde om naar de kapper te gaan en nette kleren naar school aan te trekken. Maar … een echt prominent lid van die groep is hij nooit geworden; een meelopertje was ie en is hij al die tijd gebleven.

Zijn sport was voetbal ….echt heel goed in dat spelletje waren we geen van allen, ook Jan niet, het enige echte supertalent van de school was die kleine Andries Dekkers; hij kreeg een profcontract aangeboden bij Sparta ….en dat sloeg tie af!

In de loop van het derde schooljaar ontstond bij een clubje voetbalfanaten de traditie om bij thuiswedstrijden van Feyenoord naar de Kuip te gaan.  Het was de tijd waarin Coen Moulijn als dertiger nog excelleerde al noemden wij hem toen al liefkozend ‘die ouwe lul’.

Jan was er altijd bij maar  ook hier had hij nooit het hoogste woord, zelfs juichen bij een doelpunt deed hij minder uitbundig dan wij ….hij lachte alleen wat,  stak een vuist in de lucht en riep: ‘yeah!’

Ik ben een keer bij hem thuis geweest. Veel broertjes en zusjes had ie …toen al wel zeven en ik geloof dat er later nog meer bij zijn gekomen. Hij was de oudste. Wat me van dat bezoek is bijgebleven is de sjofele staat van het meubilair, de vloerbedekking en de penetrante zeiklucht ……. katten of andere huisdieren waren er niet ….dus waarschijnlijk  kwam die lucht van  een stel notoire bedpiesers.

Onze economiedocent wilde eens bewijzen dat arbeiderskinderen de hbs nooit haalden. Hij deed bij ons in de klas een onderzoekje naar de beroepen van de vaders. Hij kreeg gelijk want er zat bij ons dus zogenaamd géén arbeiderskind in de klas.

Mijn vader zat in de directie van C&A Nederland. Maar ik weet bijna wel zeker dat Jan zijn vader ergens in een fabriek werkte, ….. gezien de armoedige toestand bij hem thuis. Maar Jan antwoordde doodleuk dat zijn vader directeur was bij Bolletje … van die beschuit. Hij schaamde zich er volgens mij voor dat zijn vader arbeider was.

Dat was tòèn …. later pas kwam de trots daarover blijkbaar bij hem naar boven … trots op een vader,  van wie hij mocht doorleren, terwijl ze thuis die studiekosten eigenlijk nauwelijks konden opbrengen. Later, kort na het eindexamen, verklapte Jan me dat zijn vader al jaren bij Bolletje rollen eierbeschuit in dozen verpakte en naar het magazijn moest sjouwen.

Na de middelbare school ben ik hem uit het oog verloren en dan, wie had dat kunnen denken , dan  groeit  Jan, dat schuchtere meelopertje, uit tot een van de meest gelezen schrijvers van Nederland. Wel leuk hem zo heel anders gekend te hebben en … eerlijk is eerlijk: Ik wou dit ik maar een heel klein beetje van zijn talent had.

         

Mongool

Het regent deze ochtend pijpenstelen. schiet ik onwillekeurig in de lach als ik mijn buurvrouw Lia in de deuropening zie staan met die ruim bollende witte wollen pet met klep half over d’r ogen, haar lange bruine gewatteerde jas en een dikke sjaal omgeslagen. Ze móét er echt even uit voor een paar boodschappen, anders was ze binnengebleven, zegt ze.

‘Je lach me toch niet uit, hè?’ vraagt ze.

Een beetje wel eigenlijk. Ik moet lachen omdat ze er nu net zo uitziet als de mongool die ik, op weg naar de sportschool, altijd tegenkom. Uitsluitend qua kleding bedoel ik dan hè … want verder is Lia een knappe, intelligente vrouw.

Die mongool die ik bedoel is een vrouw van een jaar of veertig die samen met haar moeder, die toch al een eindje in de zeventig lijkt te zijn, op weg is naar  … tja, .. waarnaar? Het kan eigenlijk van alles zijn, naar familie of de supermarkt bijvoorbeeld maar ik heb het sterke vermoeden dat ze zo steeds om diezelfde tijd ’s ochtends naar de dagbesteding voor verstandelijk gehandicapten gaat.

Vrijwel altijd zijn ze samen en vrijwel altijd hebben ze mot met elkaar. Moeder kan het niet gauw goed doen. Met haar lage  damesstem gooit ze haar moeder allerlei voor mij onverstaanbare verwijten naar het hoofd, althans zo komt het bij mij over. Soms loopt ze stampvoetend een paar meter  voor haar moeder uit, met een gezicht dat op onweer staat. Een andere keer loopt ze juist weer tergend langzaam een paar passen achter moeder aan. Haar zo dwingend steeds weer achterom te kijken en óók haar pas in te houden.

Een heel enkele keer zie ik haar alléén op pad gaan. Ook dan heeft ze dezelfde boze uitstraling die  waarschijnlijk gewoon bij haar hoort. Met grote stappen loopt ze me tegemoet; zonder op of om te kijken vervolgt ze haar weg.

Ik heb wel eens medelijden met die oude moeder, die het altijd fout doet in de ogen van haar dochter. Wanhoop straalt uit moeders ogen. Het valt niet mee als je op weg bent naar de tachtig en je zit constant opgescheept met zo’n recalcitrante dochter.

Mijn jongste broer M. is ook een mongool. Drieënveertig is hij nu. Mijn moeder was 39 toen ze van hem beviel.  Hij is diametraal het tegenovergestelde van die bozige dame: meestal erg rustig, vriendelijk en meegaand.  Wat dat betreft is het natuurlijk net als bij gewone mensen: elke mongool is weer anders.

Hoewel mijn broer M. niet zo’n moeilijk persoon is, heeft mijn moeder er verstandig aan gedaan om hem, toen hij nog een tiener was uit huis te plaatsen naar een begeleide woonvorm.  Het viel haar niet mee dit zo te besluiten. Ze heeft er menig traantje om gelaten maar het was een goede beslissing. Een verstandelijk gehandicapt kind in huis blijft tot in lengte van dagen een hele zorg, ook al is M. nog zo rustig en vriendelijk.

Mijn moeder heeft zo doende een redelijk rustige ‘oude dag’ gehad en M. heeft het in zijn eigen huisje met zijn begeleiders en andere gelijkgestemde bewoners  ogenschijnlijk naar zijn zin … zowel voor mijn moeder als voor M was het altijd weer een klein feestje als ze elkaar weer zagen bij hem of bij haar thuis … of op een verjaardag … want dán was het dubbel feest.

Lekkere boterhammetjes

Ik heb er echt zin in: boterhammetjes eten met lekker beleg. Ik was niet eens van plan om veel te eten maar toen ik eenmaal bezig was kon ik niet meer stoppen. Ik begon met zo’n lekkere Klootwijk-krentenbol. Toen een boterhammetje met paardenrookvlees, dan eentje met pindakaas, eentje met kaas en marmite, een met hagelslag, nog eentje met pindakaas, eentje met honing en om het  af te leren een boterham met hagelslag. Ik had nog helemaal niks gedronken tussendoor. Dus ik drink ik een glas melk … ik sterf nog steeds van de dorst … nog een glas melk dan maar… nog steeds dorstig. Ik kan wel blijven drinken.

Even mijn eten laten zakken. Onderwijl een krantje lezen en dan naar de markt. Voor het eerst in mij  leven voel ik letterlijk aan den lijve het begrip uitbuiken … Jezus wat krijg ik een uitpuilende buik … ’t was echt veel te veel … had er misschien niet zoveel melk  achteraan moeten drinken …

O, helemaal vergeten, vanmiddag zou ik gaan sporten, over een uurtje al … ik heb afgesproken met Sjoerd … we zouden een rondje Kralingse Bos doen …. 5 kilometer joggen maar als ik me straks nog zo klote voel als nu dan ga ik hem mooi afbellen.

Niet alleen mijn buik maar ook mijn aderen bollen helemaal op …vooral die aderen op mijn handen zie ik per seconde dikker worden. Mijn lijf heeft duidelijk moeite met die grote aanvoer van voedsel. Ik had de rits van mijn broek al losgemaakt maar dat is nog niet afdoende … mijn broek moet echt helemaal uit …hij zit echt te strak … ik krijg een pijnlijk zeurend gevoel in mij buik …  sterf ook nog steeds van de dorst … begin me een beetje misselijk begin te voelen.

Blijven zitten lukt nu ook al niet meer … ga liggen op de bank … ja …dat verlicht … laat een enorme scheet … stinkt niet ….lucht wel op

Dat doe ik nooit meer: zo veel eten, zoveel drinken; dat sporten vanmiddag kan ik wel schudden: ik ga Sjoerd afbellen … ’t is niet voor het eerst  … :

‘Ik spreek nòg eens keer met je af!,’ zegt hij geirriteerd, ‘waarom eet je niet gewoon na de training dat is toch veel logischer.’

‘Ja, je hebt wel gelijk,’ zeg ik schuldbewust, ‘het is stom van me.’

Sjoerd is herstellende van een blessure en zou het vanmiddag weer eens rustig aan gaan proberen ...  samen met mij …  

‘Zullen we dan morgenmiddag,’ probeerde ik nog.

‘Ja, dahhaaag, ik gá gewoon vanmiddag, hoor, daar heb ik me nou al helemaal op ingesteld … dan maar in mijn eentje, dat moet ook lukken!’

‘Het spijt me,  Sjoerd, zullen we het dan maar weer houden op volgende week woensdag?’

‘Nou, als ik de training van vanmiddag goed doorkom ga ik zèlf in ieder geval volgende week weer. Om precies drie uur ga ik lopen. Ik merk wel of jij er dan ook bent. Afspreken heeft blijkbaar toch geen zin.  ‘t Is niet de eerste keer … nu eens heb je dit dan weer dat … overigens: sterkte jongen, ik hoop voor je dat je het allemaal binnen kan houden.’

Dat laatste lukt dus niet … ik heb mijn darmen uit mijn lijf staan kotsen … het lag denk ik toch níét aan de hoeveelheid …. die paardenrookvlees was over de datum … als het überhaupt wel paard was …

De vuilnisbakzak

Wat zou er in ’s hemelsnaam in die vuilnisbakzak zitten? De oude Chinees helt helemaal naar links over; de vuilnisbakzak sleept net niet over de grond. Op enkele stappen achter de man loopt een vrouw, waarschijnlijk zíjn vrouw … ze is ook oud en ook een Chinese. Ze zijn beiden sjofel gekleed. Rommelmarktkleding …. duidelijk aan vervanging toe. De pantalon is de man een paar maten te groot. De lange gewatteerde winterjas van de vrouw zit haar veel te ruim. Ze lopen in de richting van de Rotte. 

De  vuilnisbakzak is nog niet voor de helft gevuld … en dan toch al zo zwaar… stenen kunnen het niet zijn gezien de vorm die de zak heeft aangenomen.

Nat zand, natte aarde of een mengsel daarvan kan ook niet; dan ziet zo’n zak er toch weer heel anders uit; dan wordt die strak naar beneden getrokken en zijn er niet allerlei uitstulpingen te zien aan de buitenkant van de zak. Lege flessen zou wel weer kunnen, hoewel … nee, eigenlijk ook weer niet, want dan zou die veel voller moeten zitten; lege flessen zijn niet immers niet zo zwaar en bovendien, zou dan, bij elke stap die de Chinees zet, wel wat gerinkel hoorbaar moeten zijn.

Nat wasgoed, ja dat zou er in kunnen zitten! Kleddernat wasgoed …. een paar handdoeken, , theedoeken, onderbroeken, sokken, lakens, pyjama’s  en een badjas. Hun wasmachine begaf het vlak voor het centrifugeerprogramma moest beginnen en nu zijn ze op weg naar familie om daar hun was droog te laten zwieren.

En zakken met vlees, zou dat het niet kunnen zijn? Vlees, vis, garnalen of rijst … ingevroren … natuurlijk, ze hebben waarschijnlijk daar net aan de andere kant van de Rotte, een restaurantje en hebben gisteravond thuis wat voorwerk gedaan voor enkele gerechten en sjouwen die ingrediënten nu naar hun eethuis.

Ze lopen nu in de richting van het steile voetgangers- en fietsersbruggetje over de Rotte. Halverwege het bruggetje zet de man zijn zware last op de grond. Hij wacht even tot zijn vrouw bij hem is. Ze bespreken wat met elkaar en knikken dan allebei. Gezamenlijk tillen ze dan de vuilniszak heel langzaam op en zetten hem op stenen brugleuning. Beiden houden de onderkant van de zak vast, ieder een punt, en de man geef een zet tegen de zak zodat de inhoud in het grote wak onder de brug in de verder bevroren Rotte belandt. Waterhoentjes, eenden en meeuwen  storten zich op deze onverwachte Chinese maaltijd: stukken kip, hompen vis, garnalen, langoustines en  een grote hoeveelheid rijst en bami. Zeker nog over van het feestje van gisteren.

Glimlachend bekijkt het Chinese stel hoe de vogels zich te goed doen aan dit copieuze maal. Uit alle richtingen komen dan steeds meer meeuwen aangevlogen. Zoals gewoonlijk gunnen de meeuwen de andere hongerige vogels niks, sterker nog: oorverdovend bevechten ze elkaar om elke garnaal. Binnen drie minuten is de inhoud van een halve vuilniszak opgevreten, op wat kruimeltjes hier en daar na. Dat vinden de meeuwen blijkbaar de moeite niet meer waard. Zo hebben de andere hongerige watervogels toch ook nog wat … zelfs om die paar kruimels ontstaan heftige gevechten tussen waterhoentjes en eenden.

De Chinees schudt nog wat achtergebleven kruimels rijst uit de zak en verfrommelt hem. De man loopt de brug af op enkele passen gevolgd door zijn vrouw. Hij gooit de verfrommelde zak in de afvalbak en wacht tot zijn vrouw weer bij hem is. Ze geeft hem een arm en samen vervolgen zij hun weg.  

Sleutelbos

Ik was eigenlijk van plan om een column te schrijven over de nieuwe paus, over de facebook-rellen of over de extra huurverhoging maar toen ik opeens  mijn huissleutels kwijt was moest ik dáár wel over schrijven.

We hadden zitten klaverjassen in het buurthuis op de hoek. Ik was, samen met mijn maat Henk,  eindelijk eens een keertje als winnaar uit de strijd gekomen. Wij ruimden met zijn allen de ruimte aan kant, zodat die er weer spic en span uitzag. Nog schoner als toen we er in kwamen. We namen afscheid van elkaar en ik sloot af. Het was gemeen, bijtend koud maar desondanks stapte ik vrolijk (door onze klaverjaszege natuurlijk) op huis aan. Bijna ben ik bij huis als ik me realiseer, dat ik de sleutels van de klaverjasruimte nog bij Lies in de brievenbus moet stoppen … Lies is degene die verantwoordelijk is voor het sleutelbeheer van het buurthuisje. Zij woont zo’n tweehonderd meter verderop dus dat betekent wel weer even (vrolijk) doorstappen in de kou.

Ik druk bij Lies op de bel; ze vraagt wie daar is.

‘Ik’, zeg ik dus en ik roep  er gelijk achteraan dat ik de sleutel van de klaverjasruimte bij haar in de brievenbus gooi ..

‘Okeehee,!’ roept zij en ik zet er weer flink de pas in naar huis. Bij mijn portiek aangekomen bemerk ik dat ik mijn sleutelbos niet meer heb … maar, zo vraag ik me af … wanneer en waar ben ik die sleutelbos dan verloren … ik heb niks op de straatstenen horen vallen. Dan zit er niks anders op dan maar bij mezelf aan te bellen; gelukkig is mijn vrouw thuis want ik moet er niet aan denken dat ik in deze kou op straat moet blijven bivakkeren.  Mijn vrouw doet open … en … de trap oplopend in de portiek van mijn woning, bedenk ik me, wat ik allemaal in het werk moet stellen om weer aan een behoorlijke sleutelbos te komen. Want behalve de sleutels van de portiek en de voordeur, zat ook het lidmaatschapskaartje van de sportschool er aan … en de bonuskaart van Albert Heijn maar die laatste is de minst belangrijke. Dat gaat dus behalve behoorlijk wat tijd, moeite en ook flink wat geld kosten … en dan … als ik bijna boven ben, als ik met de sleutelbos van de klaverjasclub mijn voordeur wil openmaken realiseer ik me pas .. wat er met mijn eigen sleutelbos is gebeurd. Die heb ik bij Lies in de brievenbus gegooid.

Mijn vrouw had de voordeur van ons appartement al opengezet en ik loop gelijk door naar onze vaste telefoon om Lies te bellen en haar te vertellen wat voor stommiteit ik heb uitgehaald.  Zij kan er de humor wel van inzien en relativeert voor mij de zaak door te stellen dat haar zoiets al zo vaak is overkomen:

‘Ik kom wel even naar beneden dan haal ik jouw sleutelbos uit mijn brievenbus en dan ruilen we de bossen. Doe maar rustig hoor.’

Een kwartiertje later dan gepland kom ik dus feitelijk pas echt thuis.

‘Heb je de vaste telefoon misschien meegenomen, daarnet?, vraagt mijn vrouw.

Ik zou het niet precies meer weten maar voor de zekerheid voel ik even in mijn jaszak en ja hoor, daar zit de vaste telefoon, los in  de jaszak van mijn winterjas.

Blurp! Zouden daarvoor pillen bij het Kruidvat ofzo te koop zijn? Ik ga morgen even maar kijken.

Peggy

‘Loop maar even mee naar mijn slaapkamer’ zeg ik tegen buurman Kees. Mijn pc staat op mijn slaapkamer; daar wil ik hem even laten zien hoe hij bij de belastingdienst zorgtoeslag aan kan vragen, vandaar.

  

Terwijl ik de pc opstart hoor ik Kees vol verbazing achter me zeggen:

‘Wat heb jij daar nou in die kast staan?’

‘Mijn pc, dat zie je toch’

Neen, hier bedoel ik, die sexbom daar’ en ik zie dat hij met open mond naar Peggy staat te staren.

Peggy is een barbiepop, niet zo maar een barbiepop maar een bijzonder sexy model. Misschien heeft ze in de Barbie-reeks wel een andere officiële naam maar die ken ik niet.  Deze pop is superslank, heeft lang blond haar, pronte borstjes, lange slanke benen, hoge zwarte pumps, een zwart mini jurkje en een goudkleurig ceintuurtje om haar taille.  Verder heeft ze zwaar opgemaakte ogen en zwoele, volle, roodgestifte lippen.

‘Wat bedoel je nou precies, Kees?’

‘Wat moet jij nou met die sexbom daar in je kast?’

‘Oh dat,’ zeg ik gekscherend, ‘de een heeft pin-ups hangen in zijn slaapkamer, een ander, zoals ik, heeft een sexy barbiepoppetje in zijn kast zitten, ieder zijn meug nietwaar?’

Peggy zit daar nu al een jaar of drie. Op een van mijn fietstochten langs de Rotte zag ik op de heenweg iets liggen op het fietspad dat vaag op een pop leek. Ik besteedde er verder geen aandacht aan. Toen ik op de terugweg, ruim een uur later weer langs die plek fietste lag de pop er nog steeds. Aanvankelijk reed ik er langs maar ik ging toch even terug om het goed te bekijken. Het bleek dus dit gave ‘schatje’ te zijn. Omdat het daar al zeker anderhalf uur gelegen had, besloot ik om het mee naar huis te nemen.

‘Ik kan er vast wel iemand blij mee maken,’dacht ik, ‘ is het vandaag niet dan is het wel morgen of overmorgen. Maar tot op de dag van vandaag heb ik nog geen geschikte kandidaat kunnen vinden en in afwachting van haar verhuizing, zit Peggy jou vanuit mijn kast liefdevol aan te staren.’

‘Je kan me nou wel zo smalend aan staan te kijken, Kees, toch is het werkelijk zo gegaan  … en het valt nog niet mee om van haar af te komen … ja in de vuilniszak … maar dat vind ik weer zonde van zo’n gave pop.

‘Heb jij misschien belangstelling, Kees of ken je misschien iemand die je daar een plezier mee zou kunnen doen?’

‘Ja, ik heb wel een nichtje van zes, die heeft ook wel barbiepoppen maar ik vind dit model te sterk sexueel getint voor zo’n jong meisje.  Daar wacht ik liever nog even mee.

Je zou er mee op een rommelmarkt kunnen gaan zitten; dan ben je Peggy, denk ik, zo kwijt; ik denk dat je er best 5 euro voor kan vangen.’

‘Ja, dat is wel een goed idee …… het zal alleen nog wel even duren voordat ik voldoende andere spullen heb om op een rommelmarkt te gaan staan … en dat doe ik dan eigenlijk alleen voor Peggy, want ik hou helemaal niet van rommelmarkten. Weet je wat ik wou: dat ik die pop destijds gewoon op dat fietspad had laten liggen.’

‘Moet je nou nog zien, hoe dat zit met die zorgtoeslag zit, want daar kwam je toch voor, hè?’

‘Ja, natuurlijk.’

‘Nou laat die pop dan maar even rusten en kom hier zitten!’

Kater Thijs

Thijs is onze kater. Hij is nu hoogstwaarschijnlijk twaalf; toen we hem kregen werd ons verteld dat hij zes jaar was en dat is nu zes jaar geleden dus vandaar: twaalf. Het is een rode cyperse kater, met tamelijk lange haren, die je overal in ons huis en op al onze kleren tegenkomt. Heel bijzonder zijn de pluimpjes op zijn oren. Hij is tamelijk kort, gedrongen en heeft een goede conditie. Dat laatste laat hij vooral zien wanneer hij in gevecht is met zijn muis, zijn namaakmuis, die hij wild aanvalt, omhoog gooit, naspringt, wegzwiept en weer achterna rent. Hij draait zich op zijn rug, houdt hem tussen zijn voorpoten vast, trapt hem met zijn achterpoten en bijt hem af en toe in zijn kop. Dan laat hij zijn muis weer achteloos liggen, wacht nog even om te controleren of  de muis echt niet meer beweegt, loopt dan naar zijn voederbakje en eet wat brokjes. Iets anders dan droogvoer eet hij niet. Alle andere katten die we hadden kregen brokjes alleen als bijvoeding, hun hoofdgerecht bestond altijd uit vers vlees of vlees uit een blikje. Een heel enkele keer bedelt Thijs wel eens om een stukje verse kip als dat op het aanrecht gesneden wordt. Meer dan een klein fliedertje kip hoeft ie nooit, hij is gauw tevreden.

Thijs is een gecastreerde kater met lange rode en witte haren. Hij moet echt elke dag geborsteld worden anders raken zijn haren in de klit. Hij is zo slim om ons ook dagelijks aan die borstelbeurt te herinneren: luidkeels gaat hij staan te miauwen voor de deur waar zijn borstels liggen.

Over het algemeen moet hij niet zo veel van mannen hebben; hij is een echte vrouwenvriend. Als er mannen op bezoek zijn, onze zonen inclusief, laat hij zich pas weer zien als het bezoek weg is. Maar aan elke vrouw die langs komt moet meneer even snuffelen.

Als ik thuis ben verstopt hij zich níét constant. Hij komt wel te voorschijn maar hij is altijd wat schrikkerig … als ik naar hem toeloop, zoekt hij zo snel mogelijk een veilig plekje op, alsof hij bang is dat ik hem ga slaan of zo … misschien ben ik wel te groot, beweeg ik te snel of praat ik te hard ….. ik weet het niet.

Een oud-collega raadde me eens aan om me klein te maken, op mijn hurken te gaan zitten of zo, en dan met een zacht stemmetje iets tegen hem te zeggen ….. en verdomd dat hielp.

‘Pspspsppspsss,’ deed ik, lief en zacht, ‘hallo Thijsje, hallo … ja, wat raar hè, dat ik nou ineens zo’n klein mannetje ben, ja, en wat raar, en vreemd ook dat ik nu zo zachtjes en zo lief tegen je praat, ja, het lijkt wel of ik kierewiet geworden ben,  heè? Ja!’  Thijs kijkt me inderdaad even aan als of tie echt denkt dat ik niet helemaal in orde ben. Hij aarzelt even maar dan besluit hij toch om langzaam mijn kant op te komen en zowaar, hij snuffelt aan de door mij uitgestoken hand, laat zich aaien, draait een rondje om zijn as en laat zich zowaar nòg eens door mij aaien. Goeie tip van mijn oud-collega.  Het werkt!

Gisteravond zit ik naar het voetballen op tv te kijken; sprong Thijs zomaar ineens op mijn schoot … voor het eerst in die zes jaar …. hij bleef nog zitten ook. Het moet niet gekker worden.