NAAR DE VERDOMMENIS MET WILDERS?

Ja, hij heeft nu eenmaal een meerderheid in het parlement. Maar met Wilders aan het roer staan onze rechtsstaat, het fatsoen en de medemenselijkheid op het spel. De partij van ‘minder, minder, moslims, torpedo-aanvallen op journalisten en de rechtsstaat, heeft nu de teugels van het land in handen.

Het is tekenend dat Wilders nu weer met een dubieus figuur naar voren schuift. Eerst verkoos hij een frauduleuze informateur: Gom van Strien. Die moest al binnen 24 uur inpakken en wegwezen.


Nu draagt hij Ronald Plasterk voor als premier van zijn kabinet. Op slinkse wijze werd deze Plasterk veelvoudig miljonair door zich een patent op een kankervaccin toe te eigenen. Een patent dat toekomt komt toe aan de Universiteit van Amsterdam. Het kwalijke gevolg van Plasterks handelen is, dat het vaccin daardoor talloze malen duurder wordt voor kankerpatiënten. Deze affaire trekt de integriteit van Plasterk in twijfel. En dat kan een potentiële premier natuurlijk niet gebruiken. Er loopt al een fraude onderzoek tegen hem.


Paadjes richting verdommenis.


De w.w. wordt verkort. Is nu 2 jaar. Wordt 1,5 jaar. Minimumloon, bijstand en AOW blijft gelijk.

De accijns op brandstof wordt verlaagd (kost de overheid 1,5 miljard): daar profiteren vooral mensen met hogere inkomens van.

De toeslagen (huur-, zorg- en kinder-) worden verhoogd maar er blijft onzekerheid of je aan het eind van de rit veel of alles moet terug betalen.

De spreidingswet wordt ingetrokken. Met deze wet zouden asielzoekers verspreid kunnen worden over alle gemeenten in het land. Er komt nu een ‘asielcrisiswet’ om de komst van migranten aan te pakken. Ze snel het land uit kunnen werken.

Voor de cultuursector wordt het lage btw tarief afgeschaft: theatertickets worden duurder. Boeken en kranten worden duurder (van laag naar hoog btw tarief). Bioscoop blijft even duur.

De eigen bijdrage voor de zorg wordt in 2027 gehalveerd (van 385 naar 165 euro). Maar … de kosten per behandeling gaan naar 50 euro. Daardoor gaat de zorgpremie omhoog. Vestzak-broekzak is dat.

De boeren hebben hun zin gekregen. Mestbeleid en stikstofbeleid worden op hun beloop gelaten.

Oekraïne houdt Nederlandse steun. Europa mag niet uitbreiden.

Dat gaat Nederland veiliger maken: keihard optreden tegen: straatterreur, lhbti, antisemitisme, grensoverschrijdend gedrag, agressie tegen zorgverleners e.d. Er wordt niet bij gezegd hoeveel budget daarvoor is.

De maximum snelheid gaat van 100 naar 130 km per uur.

De publieke omroep wordt met ingang van 2026 met 100 miljoen euro gekort.

Of gaat Nederland toch met Plasterk naar de klote?

STOPPEN.

Terwijl Anton een sjekkie voor zijn vriendin Jet draait, kijkt deze haar aan en zegt: ‘Gek hè? Ik rook nu al zo lang niet meer maar ik blijf het leuk vinden om sjekkies te draaien. Het is nu vierendertig, nee, vijfendertig jaar geleden, dat ik mijn laatste sjekkie rookte. Dat weet ik nog zo goed omdat het op 9 november 1989 was. De dag van de val van de Berlijnse Muur’.

Veertig jaar bijna had ik gerookt in de veronderstelling, dat ik aan roken verslaafd was. Het lukte me nooit om er van af te komen. Niet met het goede voornemen op 1 januari van het nieuwe jaar … niet met een weddenschap … niet met een nicotine-pleister op mijn neus … niet door elke dag wat minder te gaan roken … de nicotine bleef onverminderd nodig.

Jet rookte vanaf haar dertiende ... als een schoorsteen. Je hoefde bij haar niet aan te komen met ‘lul-verhalen’ over zwarte longen en dergelijke. Haar geestelijke gezondheid is haar duizendmaal liever dan wat voor kleur long dan ook. Ze heeft zat vriendjes versleten. De een rookte wel, de ander niet. En stuk voor stuk wisten ze allemaal dat praten over haar rookgedrag taboe was.

Van haar zestiende tot haar twintigste ging ze met Rody. Aan iedereen vertelde Jet dat het heel serieus was. Er waren zelfs trouwplannen. Rody was eerst ook een verstokte roker en dat niet alleen … hij liep tevens marathons. Op een gegeven moment werd hij steeds na de vijfentwintigste kilometer kortademig. Rody gaf toen rigoureus het roken er aan. Puur voor de sport. Aan Jet vroeg hij om voor ZIJN sportieve carrière, ook te stoppen.

Sindsdien gaat Jet als een tevreden rokende vrijgezel door het leven.

Anton, die vriend van Jet, slaagde er dus uiteindelijk in op 9 november 1989 te stoppen. De Berlijnse Muur viel toen niet alleen maar het was óók Antons pappa-dag. Zijn vrouw was naar haar werk. Anton had de zorg voor hun twee dochtertjes; een van twee en een van vier jaar. De jongste had gepoept en moest verschoond worden. Anton stak toen eerst nog even een sjekkie op en terwijl hij die schone luier aandeed, viel er een heet stukje as op het buikje van de kleine meid. Haastig wapperde hij de as van haar af.

Die keer rookte hij zijn allerlaatste sjekkie.

EEN BIJZONDERE ONTDEKKING.

 Een bijzondere ontdekking.

Je hebt geen cadeautje bij je, omdat je geen flauw idee had wat er op het verlanglijstje van je schoonzus Dora stond. Je verbleef in het buitenland. Je had er ook helemaal geen trek in je schoonzus te gaan zitten appen over een of ander cadeautje. ‘Dat komt allemaal nog wel’, dacht je.


Je broer deed open. Je feliciteerde hem met Dora. Je hing je jas op de kapstok en liep de lege woonkamer in. ‘Waar is iedereen?’, vraag je. ‘Ik heb iedereen afgebeld; jou heb ik niet kunnen bereiken,’ zegt je broer.


Dora is een paar dagen weg. Je schoonzus heeft een briefje achter gelaten. Daarin stond dat Dora tijd voor zichzelf nodig had. In haar verjaardag had ze al absoluut geen zin. Ze wilde die dag in afzondering doorbrengen. Het had er ook mee te maken, dat je schoonzus een bijzondere ontdekking had gedaan.


Waar ze zich ging terug trekken, wilde ze niet zeggen. Wel, dat ze een paar dagen na haar verjaardag weer terug zou komen. Een zoektocht wilde ze beslist niet. Het zou Dora's terugkeer alleen maar vertragen.


Je broer was, op zijn zachtst gezegd, verrast. Onthutst is misschien een beter woord. Je zou in deze situatie niet willen ruilen met je broer. Je denkt wel bij jezelf: had Dora je broer niet eerder wat kunnen laten merken. Je vraagt je af wat zou het zijn … die bijzondere ontdekking …


Tsja, je kan jezelf niet zo gauw voorstellen wat er zich in een huwelijk allemaal af kan spelen tussen de twee echtelieden. Te meer daar jezelf nooit getrouwd bent geweest èn dat je dat ook nooit zo nodig hebt gevonden.


Nu je er toch bent, drink je met je broer een biertje, op Dora. Je eet een paar stukjes pittige oude kaas. Je vindt het oprecht kut voor je broer. Je had hier eigenlijk nooit bij stil gestaan. Je hebt Dora altijd een leuke spontane meid gevonden. Je kon ook goed met je schoonzus overweg.


Je weet eigenlijk niet wat je in dit geval het beste kan doen, hè. Een half uurtje van de schrik bekomen, samen met je broer een pilsje drinken òf … een paar uur bij je broer blijven hangen en je samen te bezatten. Je zal, vrijwel altijd, kiezen voor het laatste.


Als je broer haast niet meer op zijn benen kan staan, onthult hij, bijna in tranen, Dora’s bijzondere ontdekking: je schoonzus is smoorverliefd op je. Sta je zo maar ineens op Dora’s verlanglijstje!

NAAR DE VERDOMMENIS (2)

Ik wou dat ze eens een beetje nadacht. Ze durfde er niet voor uit te komen maar voor mij was het al lang duidelijk: Geert Wilders was haar grote favoriet. De fascist Peter Poot had ze ook heel hoog zitten. Maar vooral van Wilders had ze torenhoge verwachtingen. Ik absoluut niet.

Twintig jaar lang heeft Wilders in Nederland moslims geziekt: de koran willen verbieden, moskeeën willen afschaffen, van hoofddoekjes kopvodden gemaakt, minder Marokkanen willen toelaten in Nederland. Hij bestempelde journalisten tot tuig van de richel. Het omroepbestel noemde hij ultra-links. Asielzoekers moesten wegblijven want: ‘ Nederland is al één groot asielzoekerscentrum’. Hij wil uit ‘Europa’.

Dictator annex oorlogsmisdadiger Poetin is een vriend van Wilders net als de Hongaarse dictator Orban. Hij wil Oekraïne geen wapens meer leveren om tegen Rusland te vechten. Van lhbti’ers moet hij niks hebben. Hij is alleen maar pro-Israël om moslims en migranten te kunnen wegzetten. Pro-Palestijnse demonstranten/studenten in Amsterdam zijn antisemieten.


Veel van zijn fascistoïde stokpaardjes heeft hij in de koelkast gezet. Een koelkast die zo langzamerhand overvol is. Mijns inziens wordt het de hoogste tijd dat de milde Wilders een ijskist aanschaft waar hij zelf in gaat liggen, om Nederland te verlossen van zijn onfrisse ideeën.


‘Jezus, wat zie jij alles negatief, zeg. Laten we nou eerst maar eens kijken hoe het kabinet gevormd gaat worden’.


Ik heb een tijdje gekeken naar dat ‘vormen’. Het was alweer een tijdje geleden, dat de formerende politici elkaar voor rotte vis uitmaakten. Deze week werd het getreiter hervat. Staatssecretaris van den Burg (VVD), een toekomstig coalitiegenoot van de PVV, werd door Wilders een ‘eng mannetje ‘genoemd en de kandidaat vice-premier Mona Keijzer (BBB) vroeg zich af of van den Burg ‘ze wel allemaal op een rijtje’ had.


Zo wordt dat kabinet dus door dat stel gevormd. Wilders mag geen premier worden van BBB, NSC en VVD. Dat maakt helemaal niks uit. Als dit rechtse kabinet er komt, verrijst de ware Wilders weer uit de vrieskist en haalt hij alle weggestopte PVV-standpunten van de afgelopen twintig jaar weer uit de (koel)kast en drukt ze door. Zo werkt dat bij dictatoriale politici.


ALS woensdag ‘Wilders 1’ of 'Plasterk 1' ter wereld komt, zal het geen lang leven beschoren zijn.


‘Jezus, jij bent wel heel negatief, zeg! Er moet iets gebeuren in dit land, anders gaan we ècht naar de verdommenis’.


Je hebt wel gelijk. Er moet iets gebeuren. Van die vier formerende politici is Pieter Omtzigt de enige die betrouwbaar is. Met die andere drie gaat Nederland ècht naar de verdommenis.

SPARREN.

Het is lekker fietsweer. Ik ga naar Delft. Als ik daar ben ga ik weer terug naar Rotterdam want daar woon ik nu eenmaal. Ik ben nog maar net onderweg. Aan het eind van de Prinsenlaan. Vlakbij het bos. Daar zie ik een donkere jongeman (Marokkaans schat ik in), klein, zwart baardje, in een zwart trainingspak aan het sparren met een grote kastanjeboom (honderd jaar schat ik in). Hij springt, ’t is bijna dansen, haalt met zijn blote vuisten uit en scheldt. Zo probeert hij indruk te maken op de boom, een zwaargewicht. Een ongelijke strijd, de jongeman is duidelijk een vedergewicht.

Zijn gespring en geschreeuw trekken mijn aandacht. Ik stop even met fietsen om naar hem te kijken. De remmen van mijn fiets maken een akelig snerpend geluid, waardoor de bokser uit zijn concentratie raakt. Hij stopt ook, kijkt me aan en vraagt me, vrij agressief: ‘Wat doe je man?’ Tegelijk komt hij, heel rustig, op me af: ‘Rot lekker op, man, ga fietsen, dat is toch wat je doet, klootzak’.


Bangig ga ik er vandoor. Hij blijft lopen foeteren. Op mij of op die boom. Geen idee. Als ik omkijk zie ik hem weer naar zijn sparringpartner toe lopen.



In ruim vier uur heb ik Rotterdam – Delft heen en weer gefietst. Ik ben knap moe en heb zadelpijn als ik tegen vijven weer in Rotterdam arriveer. Zin om te koken heb ik niet. Ga eten bij de Italiaan. ‘t Is maandag. Niet druk. Ik kan gaan zitten waar ik wil.


Van een tafel aan de raamkant wenkt iemand me. Het lijkt die jongeman van vanmorgen wel. Klopt. Geen sportkleding … gewoon jeans en een t-shirtje. ‘Jij bij mij eten. Hier … deze tafel?’ ‘Zitten! Zitten! Ik Munir’.


Ik kan moeilijk ‘nee’ zeggen in dit soort situaties. Hij is nu relaxed op het vriendelijke af. Heel anders dan vanmorgen. Vraagt of ik lekker gefietst heb. Alsof er niets onvriendelijks gebeurd is vertelt hij dat hij daar elke ochtend traint. Hij maakt boksbewegingen.


We praten gezellig … allebei nemen we de ’ Pasta al salmone e zucchine’. Na het eten staat hij er op de rekening te betalen. Is toch vijftig euro inclusief drankjes en tip. Ik sta perplex. Als ik hem stotterend bedank, maakt hij lachend wat schijn-boksbewegingen naar me. ‘Ik, prof-kickboxen,’ lacht Munir en hij fietst op zijn Killerbee Fatbike Special de kant van het bos op.

MOEDERDAG 2024.

Je hebt al een tijdje niets gezegd. Anderhalf uur zeker niet. Dat is niks voor jou. Okee, in het eerste half uur dat we in de file stonden, had je het hoogste woord. Over dat je nog zo gezegd had dat we eerder van huis hadden moeten gaan omdat het knooppunt Hoofdweg in Rotterdam het hele weekend gestremd zou zijn vanwege de aanleg van een viaduct, maar dat ik, zoals gewoonlijk veel te veel tijd nodig had om me op te tutten. Het schoot ook niet erg op dat we bij die bloemenkraam bij het kerkhof nogal lang in de rij moesten wachten voor we aan de beurt waren voor dat lullige bossie fresia’s.

Ja, ik weet het, ze heeft duizendmaal liever een lief klein bosje fresia’s dan een kleurrijk moederdagbouquet. Ikzelf heb een schat van een moeder, niet alleen ik trouwens, ook mijn negen broers en zussen maar wij doen al sinds de autoloze zondag, honderd jaar geleden, niet meer aan die moederdagflauwekul.

‘Koop voor dat geld maar wat leuks of lekkers voor jezelf’, zegt ze. Dat bosje fresiaatjes was, als je het mij vraag, bij aankoop al ‘een soort van’ verlept. We hadden beter niet kunnen bezuinigen op de airco bij de aankoop deze auto.

’t Is een natte, kouwe kutlente maar vandaag, uitgerekend vandaag zitten we in een rijdend bakblik. Ik zag je net wel omkijken naar die bloemetjes … ik zag je je woorden wel inslikken maar ik wist precies wat je had willen zeggen: ‘M’n moeder ziet me al aankomen met zo’n zielig bosje! Als we tenminste vandaag nog bij moeder aankomen.

’ Ik zeg er ter wille van de sfeer liever niks over maar alles zit nog steeds muurvast. Dat zeggen ze ook op Radio Rijnmond. Op elk heel uur even luisteren hoe of wat. Muziek moet je niet. Ik ook niet. Maar dat gefluit van jou hoeft voor mij al helemaal niet ...( mamma, je bent de liefste van de hele wereld) … gek word ik er van.

M’n schoonmoeder belt … of we nog komen. ’t Is inmiddels kwart over vier . Rosa en Petri waren er om twee uur al. ‘We zitten nu gezellig met z’n viertjes aan de bowl (ja, Frits is er ook)... ja, dat houden we er in, hoor, die bowl ‘van het huis’ hahaha ...’ en ze had toch zo’n prachtig kleurrijk bouquet gehad van Petri en Frits. Nou, tot zo hè, schat’.

Tegen half zes was de file opgelost.

‘Na vieren is het voor mij geen moederdag meer’, bromde je. Je pleurde het zielige bosje bloemen de snelweg op en maakte rechtsomkeert naar huis.

KAPPER.

Twee of drie was ik toen ik mijn eerste knipbeurt kreeg. De kapper zette me op een hoge stoel voor de spiegel en knoopte een groot wit laken om mijn nek. Die kapper was Hennie. Hij knipte heel vlug met een grote schaar. Andere kinderen waren daar bang voor. Ik niet.

Hennie was een leuke kapper. Tijdens het knippen trok hij af en toe een gek gezicht naar mij in de spiegel. Ook neuriede hij vrolijke melodietjes. Wat ik wel een beetje raar vond was, dat hij onder het neuriën zachtjes op mijn hoofd trommelde.


Veel later, toen ik zestien was en helemaal niet meer in de buurt van Hennie woonde ging over Hennie de roddel, dat hij een flikker zou zijn. Ik had toen nog geen flauw idee wat dat betekende. Mijn moeder kreeg een rood hoofd, toen ik het aan haar vroeg ... ze haalde haar schouders op en zei: ’dat weet ik niet, jongen, ik heb nog nooit van dat woord gehoord'.

Toen vroeg ik het aan Aad, mijn buurjongen van 18. Die weet het vast wel. Aad was veel thuis. Zat altijd maar aan zijn Tomos te knutselen. ‘Hé Aad, luister eens, ik hoorde vandaag dat de kapper uit mijn oude buurt een flikker zou zijn. Weet jij wat dat is ‘een flikker’.


‘Ja, dat weet ik wel maar ik weet niet of ik je dat mag vertellen van je moeder. Ga eerst maar eens aan haar vragen.
‘Ik heb het al gevraagd maar ze weet het niet.’
‘Neen, ik bedoel, vraag aan je moeder of ik het je mag vertellen'.

Dat mocht ie.

Aad vertelde toen dat een homo een man of een vrouw is, die alleen verliefd wordt op iemand van het zelfde geslacht. Een flikker is een soort scheldwoord voor een man die alleen op mannen valt. ... ‘eh, die kapper van jou, hè, die Hennie, is dus volgens die roddel alleen op mannen ... heb je ooit last van hem gehad? Heeft hij ooit aan je gezeten?'


’Ja, alleen met zijn handen aan mijn hoofd natuurlijk. Hij was altijd hartstikke tof … en als ik, toen ik nog heel jong was, netjes stil had gezeten kreeg ik een paar lekkere toffees van hem.'


Hennie was tot mijn 13e mijn kapper. Nooit meer een betere gehad.