GEEN OMA.

 Als ik ergens een rothekel aan heb is het om ‘oma’ genoemd te worden. Okee, ik bèn al wèl een aantal jaren oma. Dat is zo gek nog niet want ik ben inmiddels vierenzeventig. Ik heb altijd al gezegd dat ik geen ‘oma’ genoemd wil worden. Logisch ... want ik zie er ook helemaal niet uit als een oma.

Al zeg ik het zelf: ik zie er uit als een jonge, slanke meid, met een leuk figuurtje en zo voor het oog, pronte tietjes. Rimpeltjes … laat me niet lachen? Voor elke man ben ik gewoon een ‘lekker wijf’. Ik waak er natuurlijk wel voor dat er geen grijze haartjes tussendoor glippen. De kleur van mijn andere haartjes?? Tja …

Drie kleinkinderen heb ik. Ik zie d’r maar één. Ik heb alleen contact met de zoon van mijn jongste zoon Rob. Van mijn oudste zoon Alex hoor ik nooit meer wat. Weet je dat ik niet eens zou weten hoe zijn kinderen heten. Schandalig? Hoezo? Ik heb gewoon nooit wat met die twee kinderen gehad! Het zijn kinderen uit Alex’ tweede huwelijk. Hoe zijn tweede vrouw heet? Heb ik ooit wel eens geweten maar dat ben ik vergeten.

Waarom we elkaar niet meer zien? Don’t ask me why! Nou ja … heel, heel vaag daagt er iets bij me … ik was al niet meer zo piep … al lang gescheiden … toen ik op mijn werk een oudere, getrouwde, man, een uroloog leerde kennen … en laat die man mij nou een huwelijksaanzoek doen! Zo’n kans kon ik natuurlijk niet laten lopen. Rob kon het niks schelen. Maar Alex vond het drie maal niks.

Er is al jaren geen contact meer tussen mij en Alex. Ikzelf zou ook never nooit contact met hèm zoeken … never … zo zit ik nu eenmaal in elkaar. En dan opeens … krijg ik een appje van Alex, na jaren van radiostilte: ‘Hallo mam, zullen we es rustig praten over die hele heisa? Bij jou thuis?… bij mij thuis? … of op neutraal terrein …?’

Alex stak brutaalweg zijn hand naar mij uit … zocht na àl die jaren verbinding met me … hoe haalde hij het in zijn hoofd?
Ik zei tegen mezelf: ‘Sonja … niet op reageren, meissie … laat hem maar lekker in de stront zakken. Einde discussie, Alex.’