EHBH.

 ‘Het ligt er aan wat voor weer het is.’  Meestal gaan we ’s woensdags naar de bioscoop of een eindje wandelen maar nu had Rinus voorgesteld om naar de Rotterdam Rooftop Roetsj te gaan. Dat is een superhoge glijbaan aan de achterkant van het Maritiem Museum vlakbij Beurs. Daar kan je dan af gaan als je dat wil. 

Hij kon niet weten dat het niet zo’n heel goed  idee was. Ik heb al jaren last van hoogtevrees.

‘Heb je dat dan ook al op zo’n lullig zwembad glijbaantje of ben je alleen bang op tientallen meters hoogte?’ ‘Neen, Rinus, ik heb al hoogtevrees als ik op het perron van de metro sta te wachten, maar dáár heb ik het nog enigszins onder contrôle.’

‘Niet om stoer te doen, hoor,’ zegt Rinus, maar die angst ken ik niet. ‘Ik klim net zo makkelijk een ladder op om bijvoorbeeld op drie hoog de ramen te zemen …. of als ik in een bergachtig gebied op vakantie ben, heb ik er geen moeite mee om op een bergpad langs een diep ravijn te wandelen.’  

Mij lijkt het niet alsof hij aan het opscheppen is.

‘t Is raar, want ik heb zes jaar lang op de zestiende verdieping gewoond, daar voelde ik me gewoon safe. Alleen soms, als het hard waaide en de lamp aan het plafond ging slingeren, kreeg ik het een beetje benauwd. Ik ging daar ook niet graag het balkon op met stormachtig weer. 

Hoogtevrees had ik niet van jongs af aan. Het wàs er opeens. Ik moest zo nodig een jong poesje redden dat op ons dak angstig zat te mauwen. Het beestje zat op een gegeven moment veilig en wel te spinnen in mijn woonkamer, terwijl ik als verstijfd stond in de dakgoot op de derde. Durfde noch voor noch achteruit. Dat was nog op het Zwaanshals. Ik was bang! De brandweer heeft me toen uit de nood geholpen.

‘Nou wat doen we? Durf je de Rooftop Roets aan?’

‘Gaan we doen!’ doe ik stoer. Boven op dat dak bij de glijbaan krijgen we een matje om mee naar beneden te glijden. Roetsj! Rinus is al zowat beneden.

Ik word bevangen door een soort stramheid, mijn adem stokt.

‘Tong tussen je tanden, hard bijten en hoepla! Naar beneden op je roetsjmatje!’ Kennelijk ben ik al roetsjend mijn  bewustzijn verloren. Heel eventjes maar .

Tot vreugde van Rinus en de vrijwilligers ben ik al snel weer opgelapt in het tentje van de EHBH (Eerste Hulp Bij Hoogtevrees).

HUIS GEZOCHT.

Het gaat echt niet langer. Dagelijks vliegen ze elkaar naar de strot. Anja (49) en Ben (50).  Kleine woordenwisselingen over voeten vegen, het laten slingeren van vuile kleren tot grotere ruzies, over zijn roken, zijn drinken en zijn vriendinnen in hun huis. In ‘mijn’ huis, volgens Ben. Drie jaar zijn ze nu uit elkaar. Na 19 jaar huwelijk  ... want  Anja is ‘niet gelukkig’. Tot op de dag van vandaag, wonen ze tot hun afschuw nog wel samen in hun huurhuis in Rotterdam.

Over het gedrag van zoon, Alex (24), student psychiatrie op de Erasmus, kunnen de gemoederen hoog oplopen. Hij verstoort geregeld, met z’n dronken kop de nachtrust van zijn ouders. Het is toch niks: zo’n jongen moet al lang het huis uit zijn maar betaalbare woonruimte is er niet … een kamertje van 12 m2 kost hier minimaal 650 euro.

Irene (25), de vriendin van Alex, loopt op alledag, ze woont nog in bij haar moeder. In 2016 zijn haar ouders gescheiden. Haar pa heeft geluk: vrij snel vindt hij een huurhuis.

Dat geluk heeft Ben niet als hij in 2019 van Anja scheidt. Er is woningnood. De wachttijd voor een betaalbare woning is niet in te schatten. Ben probeert nog  of hij bij een zus of broer (tijdelijk) onderdak kan vinden. Tevergeefs. Alleen zijn oude vader wil hem wel tegemoet komen. Hij weet van de jubelton. 100.000 euro mag hij zijn zoon belastingvrij schenken voor de aankoop van een huis en voor hem een belastingvoordeeltje. Niks voor Ben; hij heeft nooit een huis gekocht.  Hij is hovenier.  Zijn salaris is geen vetpot. Hij is aangewezen op woningen in het sociale segment en die zijn dun gezaaid. Aan die jubelton heeft Ben niks maar als zijn pa die ton toch kwijt wil … ?! Zijn vader is wel goed maar niet gek.

Irene heeft van haar moeder al te horen gekregen dat ze na de bevalling andere woonruimte  moet zoeken. Haar moeder heeft nu sowieso al veel last van migraine ... laat staan straks met een huilende baby..

Irene en Alex bezichtigen een kleine 3-kamer(huur)woning; helemaal in Tiel. Slecht geïsoleerd. Iel keukentje. Ze kunnen een tijdelijk  huurcontract krijgen. Voor één jaar. Zeshonderd euro huur per maand.  Ze doen het. Wat moeten ze anders?

‘Kassa!’, voor de huisjesmelker. Zeshonderd euro belastingvrij inkomen per maand.

’t Is klote … langer wachten kan niet meer.