HIGH-TEA.

Voor het eerst heb ik deze ochtend meegedaan aan een groepsactiviteit in de gym: seniorenfitness. Een tamelijk grote groep van vijfentwintig, waar heren weer eens in de minderheid zijn: vijf slechts. Ik heb zo langzamerhand de indruk dat heren uitsluitend goed vertegenwoordigd zijn bij het foebele en in kroeg-activiteiten als biljarten, klaverjassen of bier drinken.

Hoe dan ook: seniorenfitness is een leuke activiteit met een goede, enthousiaste gymleraar (Jordy), lekkere muziek en pittige oefeningen. Mijn ‘half dooie’ rechter arm moet ik met sommige oefeningen alleen maar vrolijk laten bungelen. Ik doe gedurende een uur wat ik kan en dat is toch nog verrassend veel.

Tegen twaalf uur stap ik de frisse lucht in. Loop ik tegen Trudie aan! Trudie, een lid van ‘Wandelen met Sonja’. Daar ben ik ook lange tijd lid van geweest maar nu al bijna een jaar niet meer. Alle leden van die wandelclub heb ik verfoeid. Nóóit zou ik nog iemand van die club een blik waardig keuren. Een vriendelijk praatje met één van hen: never! Ik zou mijn neus voor ze ophalen, een andere kant zou ik op kijken. Ze hadden me destijds stuk voor stuk in de stront laten zakken. Bah! Wat een trutten.

En dan, dan loop ik Trudie, één van hen, tegen het lijf. Er is niet eens een splitseconde ruimte in mijn brein voor aarzeling. Ik zeg, tegelijk met haar heel vriendelijk ‘Ha’. Ik zeg ‘Ha Trudie’. Trudie zegt ‘Ha Jos’. En verdampt is mijn boosheid.

‘Ga je sporten?’
‘Neen, Jos, ik ga smullen. Er is hier een Sinterklaas high tea’.
‘Ja, ik dacht al, wat een drukte’.
Ik zie net een pikzwarte Piet lollig lopen doen. Een zweem van racisme. Blij dat ik hier niet meer bij hoor. Zeker nog niet gehoord van Kick Off Zwarte Piet.

Trudie was destijds mijn favoriete wandelmaatje. Ze kon goed luisteren naar mijn vreemde verhalen en haakte daar adequaat op in met grappige anekdotes van haar zelf.
Ik heb het Trudie niet gevraagd maar ik durf er haast vergif op in te nemen dat al die trutjes èn die ene Jan Lul van ‘Wandelen met Sonja’ zich dadelijk gaan zitten vol vreten aan die high-tea.

‘Smul ze Trudie’.

FIETSVAKANTIE.

We hebben afgesproken bij Piet voor de deur. Ton, Isaac, Piet en ik. We gaan heel Nederland door fietsen. Eerst richting Culemborg. Piet en ik hebben de tweepersoonstenten achterop en de anderen hebben ieder een evenredig deel van de bagage in hun fietstassen. Ellie, Piets prachtige vriendin, zwaait ons uit.

Veertien graden is veel te koud voor de tijd van het jaar. We zijn de straat nog niet uit of het begint zachtjes te regenen. Regenpakken? Daar doen we niet aan. Stoer! Als we bij Capelle, Rotterdam uitrijden, zijn we allemaal doorweekt, zij het dat Isaac minder doorweekt is, omdat hij als enige in korte broek is. Piet stelt voor een bakkie te gaan doen in de eerstvolgende kroeg en daar te blijven hangen tot de ergste regen voorbij is. Maar het blijft plenzen. Het bakkie koffie gaat over in een pilsie. We kunnen er voor een prikkie wat eten en Arie,  de café- eigenaar, zegt, dat als we dat willen, we ook wel kunnen blijven pitten. ‘Maar’ vijfentwintig euro per persoon, voor die benauwde slaapruimte op die zolder van hem. Aflegger!  Maar ja, we hebben weinig andere keus. De plenzende nacht in fietsen is géén alternatief. Onze kleren gaan bij Arie in de wasdroger, voor het zelfde geld. Dat dan weer wel!  Arie weet te vertellen dat het morgen droog zal blijven maar het wordt ook koud: dertien graden.

In de loop van de avond vraagt Ton of hij even een beetje mag gaan zitten drummen. Het drumstel staat op een klein podium in de hoek  van de kroeg. De cafébaas blijkt zelf een verwoed jazz - gitarist en samen  met Ton speelt hij een super – swingende  jam - sessie. Nummers van Dizzy Gillespie (On the sunny side of the street ), Miles Davis (Take five) maar ook van Amy Whinehart (Black is Black) spelen ze hun eigen verrassende versie.

Ton is een echte ‘dzjemmer’. Hij heeft zich nooit aan een vaste band willen binden, met als gevolg dat hij met zijn drummerskwaliteiten en improvisatietalent nooit één weekend zonder werk zit.

Piet zit zich te bezatten. Hij had eigenlijk al helemaal geen zin in deze onderneming maar hij dacht zo zijn sores even te kunnen vergeten. Maar als we hem zo zien zitten, weten we wel weer hoe laat het is. Hij zit weer met zijn vriendin Ellie in zijn hoofd. Ellie is eerlijk tegen Piet. Ze gaat al een paar weken vreemd met collega Peter. Vreemd genoeg  vindt Piet dat probleem. Wat hij het lulligste aan de hele zaak vindt is dat Ellie nooit meer eens lekker met hèm wil vrijen. Piet is altijd een beetje naïef geweest in de liefde en wat alcoholgebruik betreft, is hij de laatste maanden veel te overmatig.

Arie zijn vrouw gaat met haar accordeon mee zitten jammen. Het repertoire verandert van jazz naar Nederlandstalig: ’Hazes.’ ‘Een beetje verliefd’ spelen ze. Piet begint me dan toch te janken! Halverwege dat Hazesnummer flikkert hij van zijn barkruk. Volkomen lam. We slepen hem met zijn vieren naar die zolder.

Piet is de andere ochtend als een kind zo blij, dat we niet richting Arnhem gaan fietsen. We besluiten de vakantie af te blazen en gelijk naar huis te gaan. Met onze fietsen in de metro gaan we van Capelle naar Blaak en van Blaak fietsen we naar huis.  Een ritje van één kilometer.  

 

Volgende stukje i.v.m. fietsvakantie 6 juni a.s.