DAT WIL JE NIET WETEN.

 ‘Dat wil je niet weten’, hoor je vaak zeggen. Het gaat dan vooral over zaken die verwerpelijk zijn: banaal, gênant, dom, triviaal of beneden alle peil . Je weet dat het er is; dat het gebeurt, maar je wilt er geen weet van hebben ... dat jij het ook hebt … dat jij het ook doet … dat een leuke buurvrouw zo is ... of … dat een geliefde van jou zoiets doet.

Misschien plaatst het meisje van je dromen racistische teksten op X. Je buurvrouw is broodmager … ze is terminaal. ‘Dat wil je niet weten’. Dat wordt tegen mij gezegd.

Maar ik wil juist alles weten. Zo zit ik mekaar. Alles. Echt alles. Kom maar op. Laat maar zien, ik ben benieuwd. Ik wil alles weten over haar diepste zielenroerselen, of die nu vol haat, moord en doodslag zitten of vol prachtige liefdevolle gedachten naar mij, haar buurman, haar kinderen of haar man. Misschien houd je in stilte wel meer van je lieve kleine marmotje dan van je man. Dat mag je nooit hardop zeggen, tegen niemand niet … maar wel tegen mij … kom maar op! Ik luister. Ik ben één en al oor. En ik houd mijn lippen stijf op elkaar.

… de parkiet krijgt een nieuwe kooi … ach ja.
… de krokusjes, de irisjes en de hyacintjes steken hun kopjes weer op in de tuin; dat is toch potjandosie elk jaar hetzelfde?
… héél benieuwd ben ik naar het verhaal van de verkoopster in de schoenenzaak. Één dag per week werkt ze in minirok en draagt ze geen slipje.
… mijn op één na oudste zus heeft een paar felgroene pumps gekocht. ‘Die lopen me toch lekker’, zegt ze.

Die small-talks over die parkiet, de bloembollen en die pumps zullen me worst wezen. Van dat sliploze dagje wil ik alles weten!!

Jij misschien helemaal niet!? Maar eens zal ik er over schrijven en als je ’t leest, dan weet je het toch ook. Of je nu wilt of niet. Sterker nog: in dit blog ben ik heel open en als ik de ‘kijkcijfers’ mag geloven, gaat die openheid er bij de lezer in als koek. Of ik dat niet wil weten? Dat weet ik allemaal allang!

ONTRUIMD.

Ik kon me niet herinneren dat ik er opdracht voor gegeven had maar er waren opeens drie mannen aan het werk in mijn huis. De hele woonkamer was ontruimd … de fauteuiltjes, de bank, de lampen, het vloerkleed, de planten, de gordijnen, de schilderijen, de kasten, de televisie, de stereoinstallatie en de klok, alles was weg.

Ze stonden het behang van de muren af te rukken. Er was een Chinees, een creool en een Mexicaan met een sombrero op, aan het werk. Die andere twee liepen gewoon met petjes. Het was stikbenauwd binnen, het raam stond wijd open en de thermostaat op 24 graden. Opeens snapte ik waarom het raam openstond. Alle behang werd in grote proppen naar buiten gegooid . Dat moest echt wel een flink zooitje worden daar beneden. Ik krijg zeker en vast de buren op mijn dak. Even liep ik naar het balkon en keek naar beneden (ik woon op de 4e). Daar lag mijn hele meubilair aan diggelen.

Het eigenaardige was dat ik wèl verbaasd was, ontstelt haast, maar totaal niet de neiging kreeg om in te grijpen. Op het moment dat ik van het balkon terug kwam, liep een paar Joden, van die ouderwetse, met van die keppeltjes, mijn woonkamer in. De Joden kwamen om te witten. Ze haalden tegelijkertijd de deksel van hun bak witsel en gingen er met een stuk hout in staan te roeren. Dat ging geheel geruisloos; in hetzelfde ritme. Het was een goed op elkaar ingewerkt stel. Ik vroeg me af hoe ze op het idee waren gekomen om in mijn woonkamer aan de slag te gaan. Inmiddels waren ze begonnen met witten en binnen de kortste tijd waren ze er alweer mee klaar en verlieten de Joden mijn huis. Het plafond zag er prachtig uit.

Kort daarop kwamen er twee Nederlandstalige behangers, beiden met een helm op hun hoofd. Die presteerden het om in een half uur tijd de hele woonkamer te behangen in prachtige blauwtinten.

De witters kwamen nog even terug om de woonkamer schoon te maken. En alsof het allemaal zo afgesproken was, werd een nieuwe inboedel (alles spiksplinternieuw en helemaal mijn smaak) de woonkamer in gesjouwd. Ik stond het met mijn mond vol tanden allemaal te aanschouwen. Zoiets had ik nog nooit meegemaakt. Dit bleek alleen een droom te zijn.

KNAPPE KOPPIES.

 Knappe koppies.

Afgelopen zondag vierde mijn jongste zoon Ralf zijn verjaardag. Vierenveertig is hij geworden. Eigenlijk is hij op 9 juni jarig maar hij verkoos de 16e juni voor het foebele: Polen - Nederland. De eerste wedstrijd van het Nederlands elftal in het EK 2024.

Gezellig, met veel visite naar die wedstrijd kijken. Juichen, yellen, schelden, lachen . Volop pimpelen, smikkelen en smullen. Hijzelf, zijn kinderen en zijn huis waren in dat feestelijke oranje gehuld. Ilona, Ralfs echtgenote alleen niet. Zij is niet zo van het voetballen. Zij is meer van lezen, babbelen en vanmiddag vooral voor de lekkere hapjes en drankjes. Nederland won uiteindelijk van Polen met 2 – 1, na een heel matige wedstrijd en door een doelpunt van de grootste lul in de Nederlandse selectie. Zijn naam wil ik absoluut niet in dit stukje hebben.

De uitblinker bij Nederland vond ik Schouten. Dat is niks bijzonders, want ik vind Schouten altijd en overal de beste. Ook al heb ik de wedstrijd zelf niet gezien. Dat heeft er mee te maken dat hij rood is, net als mijn moeder en daar houd ik van. Ik houd van alle rooie voetballers, met name van de onlangs in dementie overleden Ruud Geels. Een voetballer, die bij alle Nederlandse topclubs (en Sparta) gespeeld heeft en altijd landelijk topscorer werd.

Dat Poolse team zou uitgesloten moet worden voor de rest van dit toernooi wegens een te groot aantal foeilelijke selectiespelers. Allemaal ‘Japen Stam-plus’ met of zonder onverzorgd gezichtshaar.
Het is nu echt tijd voor een ‘knappe-koppies-klassement’.

Dit toernooi gaat een maand lang de hele wereld over. De wereld gaat toch niet een maand lang naar lelijke koppen zitten kijken. Dat gaat dan door dalende kijkcijfers vele miljoenen aan reclame inkomsten schelen. ‘Knappe koppies’ gaan een team team bonuspunten opleveren. Het moet nog wel even door de VAR bekeken worden. Tot nu toe schijnen het Italiaanse en Nederlandse team hoge ogen te scoren. Uitgelekt is dat de VAR één speler van de Nederlandse selectie voor dit klassement uitgesloten heeft.

Vermoed wordt dat het de man van het beslissende doelpunt tegen Polen is. Dat gaat ons mooi bonuspunten kosten. Voor de punten is het per saldo beter zo’n man voortaan gewoon thuis voor zijn tv te laten zitten.

Koeman moet voortaan gewoon Brobbey laten invallen of opstellen, dat levert gegarandeerd dubbele bonuspunten op.

‘t Was een trouwens gezellige verjaardag. Veel knappe koppies daar ook volgens de VAR.

FRANSE VOETBALSTERREN TEGEN EXTREEM RECHTS!

FRANSE STERVOETBALLERS TEGEN EXTREEM RECHTS.

Franse stervoetballers roepen hun landgenoten op bij de verkiezingen tégen radicaal-rechts te stemmen.

Voetballers van het Franse nationale team trekken zich inmiddels niets meer aan van het oude adagium dat voetbal en politiek gescheiden moeten blijven. Ze roepen hun landgenoten op tégen Marine le Pen te stemmen – tijdens het EK voetbal vinden in Frankrijk parlementsverkiezingen plaats.

KOM OP HOLLANDSE STERVOETBALLERS:

LAAT OOK EENS VAN JE HOREN! 

HAAR MAATJE.

Een vriendin van mij, Tanja, had een jaar of tien geleden een vervelende periode achter de rug. Sukkelen met haar gezondheid, opname in het ziekenhuis, zware opera tie. Op het laatst ging ze zich eenzaam en neerslachtig voelen. Ze dacht uit het dal kunnen klimmen door zich aan te melden als vrijwilliger bij de horeca in Prinsenhof. Ze fleurde er inderdaad wat van op maar dat duurde slechts kort. Het begon er mee dat ze zich zo daar weinig gewaardeerd voelde. Maar het was in feite een depressie die toesloeg. Ze sliep slecht, ging veel te laat naar bed, liep te huilen, te tobben en at nauwelijks wat.

In een wijkkrant las Tanja iets over een ‘maatjes-team’. Opgezet door het KOD, een welzijnsorganisatie. Mensen als Tanja, konden daar contact mee opnemen. Als na het intakegesprek een geschikt maatje is gevonden kan het maatjescontact beginnen. Meestal twee dagen per week twee uurtjes per dag.

Ze hebben het die eerste weken leuk samen, Tanja en haar maatje Thierry. Gezellig praten, lachen ook, koffie met wat lekkers, dat hij altijd meebracht. Fijne wandelingen ook …. Tanja klaarde er duidelijk van op.

Op een donderdagochtend stond Thierry om half elf bij Tanja voor de deur ... met een enorme erectie. Dat was wel het laatste wat zij van haar maatje verwachtte. Geschrokken, gegeneerd en overdonderd trok ze hem naar binnen. Ze heeft hem een paar keer zijn gang laten gaan.

‘Ik ben niet assertief genoeg geweest’, zegt Tanja achteraf. Hij wilde alleen maar seksmaatje van haar zijn. Ze heeft hem al snel niet meer binnengelaten. Een jarenlange depressie volgde.

Dezelfde ochtend dat Tanja mij dit onthulde, wilde ik de leidinggevende (KOD) van Thierry hierover informeren. Dit ook ter bescherming van andere kwetsbare, vooral oudere vrouwen, die maatje worden met hem … en die zijn er, zo is mij verteld.

Tanja hield me echter tegen. De reactie van het KOD zou volgens haar zijn, dat twee volwassenen zelf de verantwoordelijkheid dragen voor wat ze samen doen. Ik heb het er toen verder bij laten zitten. Daar heb ik nu, jaren later, nog spijt van.

Seksueel grensoverschrijdend gedrag was toen nog niet zo’n item.

DIEREN.

Op een groenstrook tussen twee flats in Prinsenland vertoeft nu al een paar zomers een ooievaar. Hij (of zij) loopt daar maar een beetje in het gras te pikken en naar boven te staren. Haar voedsel komt van boven. Gegooid, van zes hoog, door een aardige bewoner. De vogel is altijd alleen. Héél soms komt er wel eens even een reiger naast haar staan. Een foutje. Die reiger maakt zich meestal weer snel ‘uit de vleugels’, hoewel de ooievaar het wel gezellig vindt. Zij maakt een klein stapje naar de reiger toe.

Ik ben geen vogelkenner . Soms herken ik er wel eens een. Zo zat er laatst een specht te roffelen tegen een klein boompje onder mijn flat. Dat vind ik nou leuk: een roffelende specht in de stad. Nou ja, … stad, eigenlijk is het hier geen stad meer hier, eerder een groot uitgevallen betondorp. De stad dat is de Coolsingel en van alles daaromheen. Geen ooievaars en spechten daar.

Veel mensen met honden hier, ik bedoel letterlijk, mensen met meer dan één hond. Vooral kleine hondjes zijn populair. Hoe kleiner hoe beter. Maar hoe klein honden ook zijn, ik blijf een beetje bang voor ze. Ik ben geen hondenkenner … een boxer en een poedel herken ik nog wel, meer ook niet. Mijn vriendin, die wel wat weet van honden, zegt dat ze agressief worden gemaakt door hun baasje … daar geloof ik wel. Daarom ga ik als ik een agressief baasje met een hond zie aankomen aan de overkant van de straat lopen.

Ik had een heel lieve hond. Een Gordon Setter, genaamd Sita. Dat was een leuke hond voor kinderen. Hij liet zichzelf uit. Liep zelf van het Zwaanshals naar het Kralingse bos. Dat heeft hij vijf jaar gedaan, zonder ongelukken. Op een dag is hij opgepakt door de politie. Zijn chip heeft hem en mij verraden. Hij moest ingeënt worden en de cel van de dierenbescherming in. Ik moest de kosten van dat alles en een boete voor los laten lopen betalen: bijna 200 euro.

Voor mijn twee zonen was Sita lief en leuk. Hij trok de slee met mijn nog jonge zonen er op door de sneeuw. Die hond waande zich dan een ware sledehond. Zowel de kinderen als de hond genoten.

MINISTERS TEGEN DE VERDOMMENIS.

Wilders heeft lekkere frisse ministerskeuzes gemaakt. Hij draagt Gidi Markuszower als vice-premier en Minister voor Asiel en Migratie voor. Gidi vindt dat Kamerleden die het huidige migratiebeleid steunen, voor een tribunaal moeten worden gesleept.

Rechters, die lage straffen uitdelen zijn slappelingen, gestoord, onbetrouwbaar en misdadig.

Ooit zei hij: het is walgelijk dat Nederlanders door hun eigen overheid worden vertrapt. Gelukzoekers uit Afrika en achterlijke Midden-Oosterse zandbaklanden worden daarentegen vertroeteld. Afrika komt massaal hierheen. Aldus deze milde PVV’er.

Gidi Markuszower zei nog meer:
We hebben te maken met groepjes jongeren, die hier niet thuis horen . Ze trappen op het hoofd en beuken en rossen door. Hun slachtoffers kiezen ze zorgvuldig uit. Vaak Nederlandse kinderen dus, die hier wèl thuis horen. Nederland is van ons. De straat is van hèn. Dit is gewelddadig racisme. Autochtone jongeren worden in elkaar geslagen, door allochtoon tuig!
Helaas heeft Wilders die man moeten terugtrekken als kandidaat.
Hij kwam niet door de screening.

In plaats van Gidi, wordt de fascist Marjolein Faber voorgedragen. Nederland voerde volgens haar een ‘omvolkingsbeleid’. Meer dan eens viel zij de Islam aan: de koran zou verboden moeten worden en moskeeën gesloten. Bij de komst van asielzoekers in haar woonplaats zei ze te vrezen voor winkeldiefstallen en aanrandingen van vrouwen.

Mevrouw Reinette Klever (PVV) wordt Minister Buitenlandse Handel en Ontwikkelingshulp. Deze vrouw wilde ontwikkelingshulp afschaffen en met het geld dat zo vrijkomt de verlaging van het eigen risico financieren.
Korten van ontwikkelingshulp aan landen die afgewezen asielzoekers niet terugnemen is een ‘prima maatregel’.
Reinette wordt de baas van de ambtenaren, die zich met ontwikkelingshulp bezig houden.

Fleur Agema (PVV): Minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport. Van welzijn en sport weet ze niets. Kenmerkend voor haar hele beleid is de PVV lijn: ‘eigen volk eerst’.

De Minister van Infrastructuur en Waterstaat heet Barry Madlener. Voor de PVV zat hij in het Europees parlement. Hij zei eens dat Nederland geen Poolse werklozen en Roemeense bedelaars wil onderhouden.
Andere Europa parlementariërs noemden dat racistisch.

Mona Keijzer van de BBB is vice-premier en de nieuwe minister van Volkshuisvestingen en Ruimtelijke Ordening. Daar weet ze toeten noch blazen van. Van haar zijn de uitspraken: ’Jodenhaat is onderdeel van de moslimcultuur’ en Oekraieners die naar Nederland gevlucht zijn moeten makkelijker naar veilige gebieden in hun eigen land terug gestuurd kunnen worden.

Het zijn al met al heerlijke ministers. Lekker kwetsend rechts. Met hen naar de verdommenis? Echnie!