CULTURELE MIDDAG.

‘Nee, dat wil ik niet en zeker niet op 13 juli! Laat mij nou maar gewoon al die zware en technische klussen doen samen met de andere jongens’. Doorgaans is Piet niet zo goed in ‘nee’ zeggen. Maar nu spuit het er spontaan uit. Zijn vrouw, Ellie heeft hem al opgegeven voor de culturele middag van het dorpje Nieuw Heeten. Nadrukkelijk wordt deze keer óók van de mannen verwacht dat ze iets creatiefs bijdragen. Het is dit jaar op 13 juli. De tiende keer dat de culturele middag plaatsvindt.

Veel waardering is er in het dorp alom voor de enige vrouw in het bestuur van de organisatie: Ellie Visser. Zij is er in geslaagd voor het creatieve aspect in dit 10e jaar een stel mannen te charteren.
Heel moeizaam verliep de opstart van het clubje mannen … omdat het nogal geforceerd aanvoelde voor hen.


Aanvankelijk en ook uiteindelijk bestaat het clubje uit vier mannen. Met, tegen wil en dank, Piet Visser, Ellie d’r man. Eigenlijk hadden het er minstens 10 moeten zijn, maar helaas … In eerste instantie denkt de mannenclub klaar te zijn met het organiseren van een aantal Koningsdag-achtige activiteiten als zaklopen, spijker-poepen en koekhappen maar zo gemakkelijk komen de heren er niet vanaf. Een beoordelingscommissie, mèt Ellie Visser, vindt dat dit soort bezigheden gespeend is van iedere creativiteit. Dit plan wordt dus gecanceld.


De 13e juli, tevens de verjaardag van Piet Visser, naderde met rasse schreden en in feite was er nog helemaal niks concreets uit de mannenbreinen ontsproten. Hoewel ze toch al weer zes weken bezig waren. Elke maandagavond van half acht tot tien uur. Meer dan, zeg maar ‘spijker-poepen was er nog niet uitgekomen.
Sigaretjes rokend, thee, koffie en bier drinkend, zuchtend, steunend en hoofdschuddend, brachten ze de maandagvonden door.


Tot Piet een theezakje pakte uit de Pickwickdoos. Hij wordt verrast door wat er op het kartonnetje van het theezakje staat. Hij leest het de mannen voor: ‘Welke zangeres wil je graag eens playbacken?’. 'Dat is het jongens, dat gaan we doen!' Alle vier zijn ze enthousiast.


De mannen kiezen ieder hun favoriete zangeres en gaan elk twee nummers doen. Op het affiche van de culturele middag wordt het optreden aangekondigd van: Blondie,(met Denis en Heart of Glass) Tina Turner (met Simply the best, River deep mountain high), Lady Gaga (met Just dance en Poker Face) en de Zangeres zonder Naam (met Mexico en Mandolinen in Nicosia).


De culturele middag is pas over negen weken maar nu al wordt in het dorp reikhalzend uitgekeken naar die toppers.

MOTIVATIE (2)

Mijn motivatie om dienst te weigeren ligt op mijn bureau, thuis. Arthur en ik zijn dan al buren. Hij woont naast me. Heeft geen douche … ik wel. Dus hij komt geregeld lekker douchen bij mij. Óók als ik er niet ben. Dan neemt meneer ook tegelijk mijn privé stukken even door. Zo ook die militaire-dienstweigeringsmotivatie.

Op de avond dat Arthur dat stuk gelezen had, kreeg ik van hem te horen, dat hij het maar een uiterst slappe en naïeve motivatie vond. Niet echt leuk om te horen zo vlak voor de zitting bij Defensie. Die zou de volgende dag al zijn in Den Haag. Daar moet ik mijn motivatie toelichten.


Hartelijk dank voor het ‘compliment’, Arthur. Dit was het allerbeste wat ik er van kon maken. Een halve dag voordat ik in Den Haag voor de Commissie Dienstweigering moest verschijnen ging Arthur er dus ‘met gestrekt been’ in tegen mij. Ik blokkeer en ben doodnerveus.


Maar …. wie schetst mijn verbazing en verrukking: de Commissie Dienstweigering vond mijn motivatie duidelijk, helder en eerlijk.
Dikke vinger voor Arthur!

Ik werd officieel erkend als dienstweigeraar. Vervangende dienstplicht moest ik wel doen. Pas drie jaar later, op mijn 25e, in 1975, kreeg ik te horen wat dat betekende . Ik werd ingedeeld bij de Bescherming Bevolking (BB). Dat was een afdeling van Binnenlandse Zaken. Bij rampen of calamiteiten kwam de BB in actie. Bij een overstroming, windhoos, bosbrand of aardbeving. Om puin te ruimen, te blussen, zandzakken te plaatsen langs rivieren en … heel concreet mensen uit hun netelige situatie te bevrijden. Bij overstromingen zoals nu weer in Zuid-Limburg, daar zou ik dan ingezet worden … als de BB tenminste nog zou bestaan. Maar in 1986 is de BB opgeheven. De brandweer, het Rode Kruis en Defensie namen de taken over.


Ik heb gedurende mijn vervangende dienstplicht nooit een vinger hoeven uit te steken om de bevolking te beschermen.

MOTIVATIE.

Arthur is van alles van me. Ik ken hem al heel lang. Zestig jaar zeker. Eerst, in 1964, als broer van een vriendje. Toen werd hij mijn vriend. Wat later wordt hij zelfs mijn zwager. Mijn toenmalige schoonzus en hij gaan samenwonen. Samenwonen naast het huis waar ik woon. We zijn dus buren. Voetballen gaan we samen bij Neptunus. Met onze vrouwen gaan we eind vorige eeuw ook een paar keer naar het IFFR (Filmfestival Rotterdam).  

 

Bij dat IFFR loop ik Arthur vele jaren later, in 2024 weer tegen het lijf. We zien dezelfde film. Na afloop wat drinken lijkt me wel gezellig. We hebben elkaar vast wel wat te vertellen. Over onze kinderen en echtscheidingen bijvoorbeeld. Maar de aftiteling draait nog of hij staat als een dief in de nacht op en verdwijnt weer  even snel uit mijn leven als hij er twee uur geleden in terug kwam.

 

Tot gisteren, toen zat hij heel toevallig op mijn stoel in de bios. Ik ging wel ergens anders zitten. Er waren goeie plaatsen genoeg. Ook nu hebben we weer geen contact. Ik loop voortijdig weg uit de zaal, omdat ik de film (Amy Whinehouse) niet te pruimen vind. Had geen zin om op Arthur te wachten.

 

Ik heb Arthur nooit echt gemogen. Hij had de onuitstaanbare gewoonte om zich over vrijwel iedereen in zijn omgeving denigrerend uit te laten. Over mij dus ook. Hij neusde ook nog eens in mijn papieren.

 

Ik weigerde om in militaire dienst te gaan. En als dienstweigeraar moet je Defensie duidelijk maken waarom je dat niet wilt.

 

Heel vreemd, want wanneer je juist dolgraag in militaire dienst wilt, graag met wapens, bommen en granaten aan de slag gaat, dàn hoef je Defensie  niets uit te leggen. Ik zou zeggen: dan ben je een verward persoon. Je wordt goed in de gaten gehouden. Maar nee, Defensie verwelkomt zo iemand allerhartelijkst: ‘We leren je hier wel verder hoe je mensen en hun woonomgeving vernietigt’.

 

Mijn motivatie om dienst te weigeren ligt op mijn bureau, thuis. Arthur en ik zijn op dat moment al buren. Hij woont naast me en heeft geen douche … ik wel, dus hij komt bij mij geregeld lekker douchen. Ook als ik er niet ben  en (zo blijkt dan) neemt meneer ook tegelijk mijn privé stukken even door. Zo ook mijn motivatie-dienstweigeren. Op de avond dat Arthur dat stuk gelezen had, kreeg ik van hem te horen, dat hij het maar een uitermate naïeve motivatie vond. Vond ik niet zo leuk om te horen, want de volgende dag moest ik al naar Defensie in Dan Haag om mijn motivatie toe te lichten.

 

(morgen verder)

CIRCA.

Humans 2.0. 

Adembenemend vond ik het optreden van de Australische groep Circa met de voorstelling Humans 2.0. De groep was in 2019 ook al eens de onbetwiste hit van het festival Circusstad Rotterdam met de voorstelling Humans.


Woensdagavond 1 mei zag ik de voorstelling van deze groep in de Schouwburg. Het was de eerste avond van het festival, dat duurt van 1 tot en met 5 mei. Google op ‘Circusstad Rotterdam 2024’. Daar is het hele programma te zien kunnen en tickets gekocht worden.


Tien acrobaten, vijf vrouwen en vijf mannen vormen een van ’s werelds meest toonaangevende circusgezelschappen. Na een succesvolle wereldtournee is het gezelschap terug in Rotterdam met Humans 2.0. Dit nieuwe hoofdstuk is een strak gecomponeerde choreografie van lichamen, op wervelende klanken, in een krachtige belichting. Circa mixt groepsacrobatiek met solo’s en spannende duetten, op de grond en in de lucht. De tien acrobaten ‘bouwen’ reusachtige piramides, springen en worden gevangen terwijl fysieke grenzen tot het uiterste worden verlegd.
Deze groep is alleen nog te zien in de Galavoorstelling op vrijdag 3 mei in het Nieuwe Luxor.



Panorama Kino Theatre.
Donderdagmiddag 2 mei was ik bij het ‘Panorama Kino Theatre’. Meer een soort straattheater. De locatie is de hal van het Centraal Station.


Daarin staat een geheimzinnige ‘bioscoop’ waarin twintig mensen kunnen gaan zitten. Vervolgens draait die ‘bioscoop’ 360 graden om zijn as en biedt uitzicht op de reizigers in de hal van het Centraal Station, alsof die reizigers acteurs zijn in een film.


Wat echt lijkt, verandert. Wat is werkelijkheid en wat is fantasie? Wie van de reizigers reist daadwerkelijk en wie bespeelt opzettelijk het publiek. Voor zowel de mensen in de draaiende bioscoop, als reizigers op het station een verrassende en vaak hilarische ervaring.



*** Voor dit stukje is gebruik gemaakt van de info van ‘Circusstad’

COMPENSEREN.

Vanmiddag op het gras gezeten. In de zon. Vlakbij de Kralingse Plas. Veel ganzen, … eens een keertje geen kuikens. Achter hoor ik een knul met een Turkse tongval roepen: ’denken jullie soms dat ik een homo ben?’ Hij heeft het tegen een stel maatjes van hem om hem heen, die ‘een balletje staan hoog te houden’. Die knul, een jaar of twintig, met flink overgewicht, trekt kordaat zijn shirt en zijn trainingsbroek uit. Dan draaft hij naar de Plas en gaat in een keer dòòr. Lachend roept hij naar zijn maatjes aan de kant: ’Hé, waar blijven jùllie nou, stelletje flikkers’. Een van zijn maten loopt in een HOV-shirt, als die voetbalclub nog bestaat tenminste. HOV speelde in het Kralingse Bos.

Bij HOV heb ik nog gespeeld. Op de bodem van de RVB: de Rotterdamse Voetbal Bond. Het laagste van het laagste. Dertig jaar was ik al en speelde in het twaalfde(!). Het kneusjeselftal van de club. Ik was de keeper. Daar was ik goed in. We hadden alleen de pech dat we tegen voetbalverenigingen moesten spelen die hun allerbeste veteranen in hun allerlaagste elftal lieten spelen. We verloren alle wedstrijden met meer dan zes doelpunten verschil. Aan het eind van de competitie had ik meer dan honderd ballen uit het net moeten vissen. Een erg vrolijke bezigheid was dat niet. Mijn goede gevoel als doelverdediger liep een behoorlijke deuk op.

Als veldspeler had ik niet zo veel in huis, zo goed kende ik mezelf wel. Teamgenoten van me hebben me wel eens willen opstellen als vervangende doelpaal. Kejje nagaan.

Dus … besloot ik maar een streep onder mijn voetbalcarrière te zetten. ik ben toen gaan hardlopen bij PAC. Dat is een atletiekvereniging, zit ook in het Kralingse Bos. Net achter de velden van HOV.

Neem maar van mij aan: elke geflopte voetballer wil ter compensatie van dat falen, iets anders neerzetten. Een marathon lopen bijvoorbeeld. De Rotterdamse marathon was voor mij de voor de hand liggende keuze. Alle andere marathons over de hele wereld zijn immers toch allemaal even lang. Heel fanatiek ging ik trainen onder Janwillem Broeksz. Goeie trainer daar niet van. Toch liep ik pas na drie jaar intensief trainen mijn eerste (en tevens laatste) marathon. Ik eindigde in de achterhoede, als 16.774e, in een tijd van: 4.59.05, ruim een half uur voor de tijdslimiet.

Ik had dit resultaat wel verwacht. De grote, zware, blanke deelnemer (zoals ik) bakt er doorgaans weinig van op de marathon.

KRIEBELTJES

 Kriebeltjes.

Ach lieve, je bent

Zo mooi, opgewekt en fris,

zo vrolijk, zorgzaam en lief.

Je bent een toegewijde, elegante vrouw,

zo stevig in je schoenen, heel aardig,

attent, energiek, slim en krachtig.

Wil je beter leren kennen.

Je wat vaker kunnen zien.....

Soms, zou ik een heel klein beetje

dichter bij je willen zijn,

zodat ik je kan ruiken, proeven, aanraken,

strelen heel misschien en …..wie weet

Leuke dingen samen doen.

Leuke dingen??

Wat jij?

Ja, wat voel jij, jonge dame?

Je kijkt me zo lief aan.

Ik zie stralende blauwgroene ogen

en voel kriebeltjes in mijn buik.

UIT DE KAST.

Peter (17) heeft het niet zo op zijn moeder. ‘Raar mens’. Als er voldoende drank en snoep in huis is kent gezelligheid geen tijd voor haar. Hem ziet zij gewoon niet staan.

Ja, als ze geld nodig heeft. Er boodschappen gedaan moeten worden. Op de kleine zusjes gepast moet worden. En nog een paar van die dingen, dan weet ze hem te vinden. Hij is er helemaal klaar mee om in dit huis als pispaal te fungeren.


Zijn vader was altijd al de lul toen die nog leefde. Nadien heeft zijn moeder Peter langzamerhand in de rol van zijn vader geprest. Zodat zijn moeder en zijn zusjes hun ‘luilekkerland-leventje’ konden voortzetten. Het bevalt Peter van geen kanten. Hij komt nauwelijks aan zijn eigen leventje toe. Een klein voorbeeld: Peter wil graag uit de kast komen nu zijn vader dood is. Een half jaar na vaders overlijden zit Peter er nog steeds in. Hij krijgt qua tijd en qua ruimte geen kans om de kast te verlaten.


Zijn vriend Aad rookt als een schoorsteen. Roken is taboe voor Peter zijn moeder. In haar huis wordt niet gerookt. Ook niet op haar balkon, want dan gaat de rook naar bovenbuurvrouw Ada, die ook haar beste vriendin is en COPD heeft. Aad kiest eieren voor zijn geld. Hij kijkt liever uit naar een vriendje met een ander moedertype. Door wie hij zich meer gezien voelt.


Peter wil op zijn eigen kamer, uit zijn eigen kast komen. Daar gaat zijn moeder met heel haar ‘obesitas-content’ voor liggen. Waarom? Omdat Peter helemaal geen homo kan wezen, volgens haar. ‘Want wie weet er nou beter of haar kind wel of niet homoseksueel is dan zijn bloedeigen moeder? Nou dan? D’r gaat hier in huis helemaal niks uit de kast komen en zeker jij niet, Peter’.


Ten einde raad klopt Peter aan bij de overburen. Met meneer Toe-Kan trapt hij wel eens een balletje op het grote grasveld achter zijn huis. Mevrouw Toe-Kan heet Peter vriendelijk welkom. Haar man is niet thuis. Hij is op de club aan het jokeren. Ze hoort geduldig mijn hele verhaal aan. Ik mag in haar huis uit één van de kasten komen, op het moment dat ik er zelf helemaal klaar voor ben. Alleen moet meneer Toe-Kan het nog wel goed vinden.


‘Die schat vindt het allemaal goed,’ weet Peter.