BAH!

Mijn moeder ging haar moeder (mijn oma) helpen bij het huishouden. Meestal ging ze na het avondeten met de bus naar Schiedam. Daar woonde mijn oma. Ik was toen tien jaar en moest op mijn kleine zusjes passen. Ze bleef meestal 2 uur weg en zo rond een uur of half tien was ze weer thuis. Ik wachtte nooit zo lang…..ik ging om acht uur naar bed en mijn zusjes (7 en 8 jaar) stuurde ik om half acht naar bed. Ze luisterden altijd prima naar mij.

Op een van die avonden, maakte mijn moeder iets angstigs mee. Ze vertelde het me de andere dag. Ik lag inmiddels allang te slapen toen mijn moeder zoals gewoonlijk om half tien op huis aan kwam lopen. Maar bij de groenteboer op de hoek van Bilderdijkstraat en de van Lennepstraat (wij  woonden in de van Lennepstraat) bleef ze verschrikt staan. Het was toen oktober en al behoorlijk donker om die tijd. Ze schrok omdat er een grote hond, een soort bouvier, lag op de stoep van de voordeur van ons huis. In haar schrik bedacht ze zich geen moment en besloot om verder rechtdoor te lopen de Bilderdijkstraat in….ze liep gewoon een blokje om in de hoop dat in de tussentijd het beest verdwenen zou zijn. Toen ze op de hoek van Lennepstraat en de Brederodestraat was gekomen, keek ze heel voorzichtig om de hoek en zag die grote hond nog steeds liggen. Ze besloot toen om nog een keer het blokje te lopen en kwam na een kwartiertje lopen bij de VEGE kruidenier uit. op de hoek van de van Lennepstraat en de Bilderdijkstraat. Maar ook nu sloeg de schrik weer om haar hart: het beest lag nog steeds voor nummer 8b, haar voordeur. ‘Ik kan niet de hele nacht blokjes blijven lopen,’ dacht ze,’ dus ik ga maar kijken of ik die hond weg kan lokken’.  Ze liep met bonkend hart, zo zachtjes mogelijk op haar tenen in de richting van de hond. Hij lag duidelijk te slapen want mijn moeder hoorde een steeds duidelijker wordend snurkend geluid. Maar naarmate zij dichterbij kwam zag ze dat het helemaal geen dier was….het was een mens dat voor haar voordeur lag te ronken….in een blauwe overall. Toen veranderde mijn moeders angst in boosheid. Zij probeerde hem aan zijn overall wakker te schudden maar dat was zo simpel nog niet want hij was in diepe slaap. Hij bromde wel wat maar wakker wilde hij niet worden. Mijn moeder merkte ook dat hij erg stonk. Hij stonk naar de alcohol. Hij had dus gewoon teveel alcohol gedronken en lag voor onze voordeur zijn roes uit slapen. Misschien dat hij wakker wordt als ik hem een paar petsen in zijn gezicht geeft en dat bleek te helpen. Met een paar onverstaanbare mopperklanken zette zijn lijf zich in beweging. Mijn moeder zei tegen hem dat hij weg moest wezen:’ Je ligt hier voor mijn deur te slapen daardoor kan ik niet naar binnen.’ Toen zag ze pas dat hij ook nog op haar stoep  had liggen kotsen….dan moest ze dat ook nog gaan opruimen….bah!

NAT

Op een van de warmere dagen van augustus ben ik naar de bioscoop geweest. De film die ik bezocht heette ‘A rainy day in New York’ van Woody Allan. Het leuke van de film was dat ie eigenlijk nergens speciaal overging maar desalniettemin zeer onderhoudend was. Goed, je zou kunnen zeggen dat die over #ME-too ging gezien de versierpoging van een oudere man jegens een jonge vrouw. Maar wat in deze film het meest in het oog sprong was: regen. Tsjonge, jonge jonge wat heeft Woody Allan het die dag in New York laten regenen.

Als het enigszins kan probeer ik als het dergelijk weer in Rotterdam is binnen te blijven. De  acteurs van Woody Allans film hebben zich verscheidene malen doornat moeten laten regenen. In mijn jeugd heb ik dat ook vaak gehad; toen moest ik er wel vaak op uit of ik wilde of niet. Naar de lagere school werd ik geregeld begeleid door stortbuien. In alle jaargetijden. Het lijkt wel of het in de vijftiger jaren meer regende als in de tijd waarin we nu leven. Naar de lagere school was het voor mij een kwartiertje lopen. Dus uiteindelijk viel  de waterschade nog wel mee. Veel erger  en nog veelvuldiger waren de regenbuien die ik op mijn kop kreeg als ik fietsend van huis naar de middelbare school ging. De herinnering  aan mijn natte schoenen, kousen, broek zal ik niet gauw vergeten. Mijn truitjes en overhemden bleven, door een goed regenjack, meestal wel droog.

Ik heb ook nog een krantenwijk gehad en als ik die krantenwijk deed leek het wel of het altijd regende. Het lukte me vaak niet om kranten droog bij de abonnees in de brievenbus te krijgen. Het enige voordeel voor mij was dat ik voor dit werk betaald kreeg…..niet veel maar het verzachtte de nattigheid enigszins.

In de periode dat ik werkte moest ik toch ook altijd om uiterlijk 9 uur aanwezig zijn weer of geen weer, regen of geen regen. Niet altijd had ik dan een goed regenpak bij me met als gevolg dat ik de hele dag op mijn iele kantoortje zat te druipen.

Het bijwonen van een voetbalwedstrijd op een onoverdekte plaats in het stadion was ook een crime. Twee maal negentig minuten in de stortregen staan daar moet wel een heel hartverwarmende wedstrijd tegenover staan maar meestal zijn tweeëntwintig voetballers ook niet zo ‘in the mood’ om er wat van te maken, als het zo giet.

Wat ik ook wel eens heb meegemaakt is dat het ging plenzen op het moment dat ik aan het zwemmen was in het Kralingse Strandbadje. ‘Heerlijk’, dacht ik ‘ik ben al zeiknat mij kan niets meer gebeuren.’ En ik bleef lekker nog wat rondspartelen in het overigens niet zo frisse water van dat strandbadje. Mijn probleem kwam, begrijpelijk, pas toen de bui voorbij was en ik uit het water ging. Mijn lijf en mijn zwembroek waren natuurlijk kleddernat maar wat ik me niet gerealiseerd had was dat al mijn kleren en ook mijn handdoek doornat geworden waren.  Gelukkig bleef het verder droog en was het warm weer, dus wandelde ik ontspannen naar huis

TRAN

Ik had vandaag drie afspraken in het ziekenhuis. Een bij Radiologie, een bij de Longfunctieafdeling en een bij de Polikliniek Longgeneeskunde. Vreemd genoeg heb ik helemaal geen last van mijn longen. Dáárom hoef ik daar ook niet te komen.  Alle drie de afdelingen zijn ook onderdeel van de Slaappoli. Daar loop ik nu al weer meer dan een half jaar, omdat ik zo vreselijk slecht slaap. Vandaag werden er foto’s gemaakt van mijn longen….van voren en van opzij…….er werden ademproeven gedaan: heel hard inademen ; adem vast houden en adem hard weer uit ademen  en meer van dat soort proefjes. Degene die die proefjes deed zei dat mijn longen fantastisch goed waren. 30% boven het gemiddelde. Hij wilde eerst nog een ademhalingsgeneesmiddel bij me uitproberen bij wijze van proefje maar daar zag hij maar vanaf gezien de prima staat van mijn longen. Om 5 over 9 (’s ochtends) was ik al klaar bij die longproefjes en mijn volgende en laatste afspraak zou zijn om tien over half elf. Dan moest ik dus maar even ruim anderhalf uur wachten. Dat vond de assistente achter de balie van de Polikliniek Longgeneeskunde ook te dol en ze ging vragen bij de dokter (dr. Tran) of hij me eerder wilde zien.  Die assistente had dat nou wel tegen me gezegd maar ze had het niet gedaan  want dr. Tran riep iemand met een andere achternaam binnen dan ik. Dus ik was weer teruggegaan naar de balie en daar was die secretaresse niet meer. Maar nu beloofde een andere secretaresse dat ze naar dr Tran zou gaan.  En ja hoor, toen de voorgaande patiënt naar buiten kwam stond de secretaresse gelijk op om naar de dokter te gaan en wederom ‘ja hoor’ dr Tran wilde me wel zien en toen 5 minuten later de deur van dr Trans kamer open ging riep hij mij op om binnen te komen. Het was toen al kwart voor 10. Had ik toch al meer dan een half uur gewacht.  

Het eerste wat dr. Tran aan mij vroeg was of ik hoestte. Nou dat deed ik al tijden niet meer. Ik vertelde dat ik meestal slecht sliep 3, 4, à 5 uur per nacht.  Met het  zrz (zij-rug-zij) – apparaat en mijn slaappillen sliep ik altijd wel snel in. Nadat ik dat gezegd had stelde hij gelijk voor om weer een slaapproef te doen met een apparaat dat in verbinding staat met allerlei plakkertjes op mijn borst en dan een t-shirt daarover. Ook het zrz apparaat moest ik dan aandoen. Het wordt in het ziekenhuis aangedaan….ik moet er dan mee gaan slapen thuis en de andere dag weer terugbrengen in het ziekenhuis. Dr Tran wil hiermee controleren wat het effect is van het zrz apparaat.

Het duurt nog wel een hele tijd dat ik weer terug moet hiervoor naar het ziekenhuis. Drie oktober moet ik terug voor de slaapproef 4 oktober moet ik het proefapparaat terugbrengen en 17 oktober krijg ik van een andere dokter, dokter Ramlal, de uitslag, want dokter Tran is er dan niet meer.

Het is een kwartiertje lopen van mijn huis naar het ziekenhuis en dezelfde tijd is het terug. Alleen vandaag is het bloedwarm en loop ik wat minder hard dus doe ik er misschien 17 minuten over.

DRUPPELS

Vanmorgen  heb ik een paar sportschoenen en een paar sandalen gekocht. Bij Bristol. De zaak waar ik meestal al mijn kleren koop. Vanaf het moment dat ik de metro uitstapte (Bristol is op twee stations van mijn huis) moest ik heel erg plassen. Eigen stomme fout: had je maar eerst naar de wc moeten gaan thuis voordat je de deur uitstapte.  Bij Bristol had ik ook nog eens de pech dat ik niet een, twee, drie, het juiste paar sportschoenen en sandalen kon vinden zodat mijn volle blaas alsmaar supervol bleef aanvoelen. De prijzen bevielen me ook al niet. Ik had in mijn hoofd gezet voor 50 euro klaar te zijn maar ik kwam nu alleen voor de sportschoenen al uit op vijfenzeventig euro. Dus ik moest nog flink doorzoeken, onderwijl mijn plas paniekerig onderdrukkend…… ik moest zelfs een paar druppeltjes uit mijn piemel in mijn onderbroek  laten druppen. Zo erg was het. Uiteindelijk had ik die twee paar bij elkaar voor 54 euro. Daar kon ik wel mee leven. Toen kreeg ik opeens het idee dat er misschien bij Bristol wel een wc was en dat ik daar gebruik van zou mogen maken. Ik dacht: ik ga als ik mijn plas nog zo lang kan ophouden eerst die schoenen afrekenen dan zal ze me wel vertrouwen en dan vraag ik een beetje schuchter aan die kassière of ik misschien van de toilet gebruik mag maken….dan ga ik er maar van uit dat ze er daar een hebben en dat zal ook wel want ze zullen zelf ook wel eens naar de wc moeten. 

‘Natuurlijk, meneer,’ antwoordde de kassière en ze riep met behulp van een microfoon een collega naar de kassa. Die collega kwam er al snel aan.

‘Meneer wil even gebruik maken van de toilet,’ zei de kassière.

’O ja,’ zei de collega ’komt u maar mee ‘ zei de collega tegen mij en we begonnen een wandeling helemaal naar achter in de winkel naar een ruimte die vol stond met schoenendozen. De collega moest eerst een stel schoenendozen opzij schoppen voordat ze de deur naar de  toilet kon openmaken Ondertussen was ik nog wat druppeltjes verloren maar gelukkig was daarvan niks te zien op mijn korte broek. De wc was godzijdank schoon en ik was dolblij dat ik eindelijk mijn blaas had leeg kunnen plassen. De collega had op me staan wachten tussen de schoenendozen en ze hoefde niet weer helemaal mee naar voren naar de kassa. Ik haalde bij de kassière nog even mijn gekochte schoenen op en bedankte haar hartelijk voor de geboden service.

Dat dit me nu net moest gebeuren vlak voor de laatste controle van mij prostaat-blaas operatie. Die was alweer 6 weken  geleden geweest en aanstaande woensdag zou de laatste controle zijn. Ik had al zo’n beetje het idee dat het lek boven was, krijg ik in  de schoenenwinkel de druppelitis. Voor de rest gaat alles wel goed: ik hoef normaal gesproken nooit hard te lopen om naar de wc te gaan en normaal gesproken druppel ik ook nooit meer na.

CAKEJES

Zaterdag is mijn boodschappendag. Bij de Jumbo. Rond een uur of tien maak ik een menu voor de komende week en daaruit destilleer ik het boodschappenbriefje. Ik moet een menu maken voor de dinsdag tot en met vrijdag omdat ik de andere dagen bij mijn vriendin eet. Op het menu staat deze week voor de dinsdag: stamppot spinazie met kaas; voor de woensdag: witlofsalade; voor de donderdag: niets bijzonders (kliekjesdag); voor de vrijdag:  makreel met broccoli.

Op het boodschappenbriefje komt dan te staan: diepvriesspinazie; blokjes kaas; witlof, rozijnen (die waren op);broccoli. Verder had ik nog nodig: brood, citroensap, bosbessen, kiwi’s, perziken, krentenbollen, een potje tuinbonen (in de aanbieding), optimel 0%.

Tegen elf uur gingen we (mijn vriendin ging eens een keertje mee) op weg naar de Jumbo op ongeveer 10 minuten lopen van mijn huis. Daar aangekomen lever ik eerst 10 lege flessen frisdrank in, levert toch weer mooi 2,50 euro op. Dan pak ik een scanner, want ik scan mijn boodschappen (dat heb ik in een vorig stukje al eens uitgelegd hoe dat precies gaat: in het kort: Je scant de prijs van elk product; die prijs komt op de scanner; het totaal van je boodschappen komt op de scanner en er is een speciale scanner kassa waar het nooit druk is en daar betaal je het totaal bedrag minus fustbedrag.

Het eerst gaan we naar de witlof, mijn vriendin pakt een plastic zak en ik heb twee stuks witlof gepakt en stopt die in de zak die mijn vriendin gepakt heeft. Dan moet de witlof nog gewogen worden alleen helaas…… de weegschaal doet het niet….hij geeft de melding ”Toon dit product aan de kassière dan tikt zij het juiste bedrag in. ” Maar wij vroegen een medewerker even te helpen en die lukte het ook niet. Die medewerker ging met ons naar een andere weegschaal die deed het gelukkig wel goed. Toen konden we de witlof zelf scannen.

Wij maken nooit gebruik van een winkelwagentje, wij gebruiken altijd ons eigen winkelkarretje op wielen. Langzamerhand wordt het karretje volgestopt met alles wat we wilden hebben. Bij de bakkerij-afdeling kwamen we nog de werkster tegen van mijn vriendin, een heel aardig mens. Mijn vriendin vertelde haar dat ze aanstaande woensdag niet hoefde te komen omdat het dan zo’n warme dag wordt en dat het  dan veel te heet is om een huis schoon te maken.  Omdat je het in  Nederland nooit weet met het weer,  besloten ze eerst nog even te bellen met elkaar want voor het zelfde geld regent het.

 Dan ziet mijn vriendin lekkere koek voor haar neus staan en ze zegt:’ Ik wil voor straks bij de koffie niet die saaie koek die we altijd hebben maar ik wil nu ècht lekkere koek en ze pakte een plastic bakje waar twee cakejes in zaten . ‘Nee niet doen’ zei ik nog, ‘want we hebben echt genoeg in huis.’ Maar nee, mevrouw moest en ze zou de lekkere cakejes kopen. Ik had er behoorlijk de pest in dat ze toch nog meer koek moest kopen. Hadden we toch nog meer gekocht dan nodig was.

MARKT

Het was vandaag weer eens druk op de markt. Ik heb het nou over de markt in Rotterdam-Het Lage Land. Daar is een kleine markt maar wel met alles er op en er aan. Omdat ik vrijdag met mijn  vriendin de boodschappen doe voor het weekend (bij de Jumbo) doen we ook gelijk een ‘rondje markt’. Bij ons is het meer kijken dan kopen maar het is goed te weten wat er zoal te koop is.  Onvergetelijk lekker zijn de aardbeien van de kraam van de ’ik zal maar zeggen Spanjaard’.  Voor twee grote bakken betaal je wel vijf euro maar ze zijn zo lekker… ze zijn het echt waard.

Mijn vriendin zag bij de Indiër een schattig jurkje hangen, groen met klein bloemmotief, echt een jurkje voor een warme dag, want voor de rest was zij niet zo’n type om met een jurkje aan te gaan lopen.

Dan was daar ook de kaasboer met allerlei soorten kaas maar daar zocht ik niet naar. Ik wilde specifiek oude Stolwijker oftewel ouwe boeren kaas. Hij is niet goedkoop want je betaalt voor 6 ons tien euro. Maar ook weer o zo lekker! Het is van die kaas waar van die zoutkristalletjes in zitten. Ik ben geen kaasveelvraat dus met 6 ons doe ik in mijn eentje makkelijk een week, temeer daar mijn vriendin voor haar gezondheid geen kaas durft te eten.  Het enige vervelende van die Stolwijker is dat ze zo  moeilijk te schaven is. Het is echte brokkelkaas; mooie plakjes krijg je er niet mee gesneden het schaafresultaat is altijd kleine brokkeltjes; nou ja, heel kan ik die stukken kaas toch niet naar binnen krijgen.

Wie veel klandizie aan ons heeft is de tassen- en ceinturenboer. Mijn vriendin is dol op tassen; ze koopt er minstens 3 à 4 per jaar omdat ze de ene keer haar tassen te groot vindt en de andere keer weer te klein. De Arubaan begint altijd al vrolijk te lachen als hij haar ziet aankomen; een enkele keer wil hij ook wel naar haar zwaaien alleen heeft dat niet altijd succes want ze bepaalt zelf wel wanneer het tijd is voor een nieuwe tas. Ze is echter ook een goede klant bij de Arubaan omdat ze zoveel ceinturen aanschaft. Ze wil voor elke broek een ceintuur hebben, dat vindt ze makkelijk want dan hoef ze niet steeds te wisselen. Als je zou weten hoeveel broeken ze heeft dat kan je gelijk begrijpen hoe blij die Arubaanse marktkoopman met mijn vriendin is.

Tot slot moest ik vandaag nog naar de visboer. Normaal koop ik kibbeling bij een Marokkaanse visboer maar van dag hadden we trek in makreel dus bestelde ik gerookte, gefileerde makreel. Ik had het besteld, en er zelfs voor betaald (6 euro voor 2 stuks)alleen moest ik er nog even voor in de rij staan. Het schoonmaken zou even duren. Nu bestelde iemand na mij 6 haringen en die ging die visboer eerst staan schoonmaken. Toen pas mijn makreel dus. Daar zei ik bozig  wat van. Ik had 10 minuten langer  in de felle zon staan wachten met mijn kale hoofd. De visboer reageerde wel kien door tegen mij te zeggen: ‘Ik dacht dat u een aardige man was.’

PRIKKER

Enige dage geleden kreeg ik een paarse enveloppe in mijn brievenbus. Het was post van het bevolkingsonderzoek darmkanker. Ik had daar een paar jaar geleden al eens aan meegedaan en toen kreeg ik na een paar weken het verheugende bericht dat bij mij geen darmkanker was geconstateerd.

Omdat het denk ik wel  5 jaar geleden was dat ik voor het laatste heb meegedaan wist ik niet meer precies hoe het ook al weer moest. Dat was ook helemaal niet zo erg want het was tot in de finesses beschreven  wat ik allemaal moest doen om  correct deel te nemen. Toch…. ondanks de heldere gebruiksaanwijzing was ik zenuwachtig elke keer als ik die paarse enveloppe weer op mijn kast zag liggen. Ik wist wat de bedoeling van het onderzoek was doch steeds had ik het idee dat ik niet in staat was om op een correcte wijze  deel te nemen. De bedoeling was om eerst te poepen en dan met een  in de enveloppe meegeleverde prikker vier keer in de drol te prikken. Moeilijkheid was dat de drol niet in aanraking met water mocht komen, dan zou het hele onderzoek naar de gallemiezen (naar de klote) zijn. Om dat te voorkomen had ik bedacht om een soepbordje op de poepbodem van de wc te zetten. Nee, eerst had ik al het water verwijderd van de poepbodem en toen het soepbord daarop gezet. ….en het lukte me zo om op het soepbord een fraaie drol te deponeren en daar vier gaatjes in te prikken. Gaatjes die ik maakte met een soort prikkertje dat ik uit een eveneens meegeleverd tubetje haalde. Dat prikkertje met de aangehecht poepdeeltjes moest ik in dat tubetje terugdoen en het dopje weer heel vast er op draaien. Die tube moest gestopt worden in  een stevig plastic zakje dat ook weer dichtgeplakt moest worden. Dan was er nog tenslotte de grote grijze enveloppe waar het harde plastic zakje met de tube en prikker en poep in zat in gedaan moest worden. Vervolgens was het ook nog van belang wanneer  de grote grijze enveloppe op de post werd gedaan. Dat kon alleen maar op maandag, dinsdag, woensdag of donderdag. Nou dat kwam goed uit want ik moet de juiste poep doen op donderdag en die dag was dus een geoorloofde postdag.  De enveloppe moest gestuurd worden naar  een plaats in de buurt van Utrecht (het was postcode 3430)alwaar zich een hoop knappe koppen zouden gaan buigen over mijn poepsliertjes.

Het moeilijkste werk voor mij was gedaan en het deponeren in  de brievenbus was ook zonder al te veel moeilijkheden gegaan.

In de ochtend was ik een wandeling wezen maken zo in de buurt. En ik had me vrij schaars gekleed en het was goed mogelijk Kortom, het was lekker weer. Maar toen ik de poep ging posten vertrouwde ik het niet meer zo en had in wat warmere kleren aangetrokken en dat was maar goed ook want het was een stuk frisser geworden sinds van morgen maar voor het poep posten was het net warm genoeg.