DRUPPELS

Vanmorgen  heb ik een paar sportschoenen en een paar sandalen gekocht. Bij Bristol. De zaak waar ik meestal al mijn kleren koop. Vanaf het moment dat ik de metro uitstapte (Bristol is op twee stations van mijn huis) moest ik heel erg plassen. Eigen stomme fout: had je maar eerst naar de wc moeten gaan thuis voordat je de deur uitstapte.  Bij Bristol had ik ook nog eens de pech dat ik niet een, twee, drie, het juiste paar sportschoenen en sandalen kon vinden zodat mijn volle blaas alsmaar supervol bleef aanvoelen. De prijzen bevielen me ook al niet. Ik had in mijn hoofd gezet voor 50 euro klaar te zijn maar ik kwam nu alleen voor de sportschoenen al uit op vijfenzeventig euro. Dus ik moest nog flink doorzoeken, onderwijl mijn plas paniekerig onderdrukkend…… ik moest zelfs een paar druppeltjes uit mijn piemel in mijn onderbroek  laten druppen. Zo erg was het. Uiteindelijk had ik die twee paar bij elkaar voor 54 euro. Daar kon ik wel mee leven. Toen kreeg ik opeens het idee dat er misschien bij Bristol wel een wc was en dat ik daar gebruik van zou mogen maken. Ik dacht: ik ga als ik mijn plas nog zo lang kan ophouden eerst die schoenen afrekenen dan zal ze me wel vertrouwen en dan vraag ik een beetje schuchter aan die kassière of ik misschien van de toilet gebruik mag maken….dan ga ik er maar van uit dat ze er daar een hebben en dat zal ook wel want ze zullen zelf ook wel eens naar de wc moeten. 

‘Natuurlijk, meneer,’ antwoordde de kassière en ze riep met behulp van een microfoon een collega naar de kassa. Die collega kwam er al snel aan.

‘Meneer wil even gebruik maken van de toilet,’ zei de kassière.

’O ja,’ zei de collega ’komt u maar mee ‘ zei de collega tegen mij en we begonnen een wandeling helemaal naar achter in de winkel naar een ruimte die vol stond met schoenendozen. De collega moest eerst een stel schoenendozen opzij schoppen voordat ze de deur naar de  toilet kon openmaken Ondertussen was ik nog wat druppeltjes verloren maar gelukkig was daarvan niks te zien op mijn korte broek. De wc was godzijdank schoon en ik was dolblij dat ik eindelijk mijn blaas had leeg kunnen plassen. De collega had op me staan wachten tussen de schoenendozen en ze hoefde niet weer helemaal mee naar voren naar de kassa. Ik haalde bij de kassière nog even mijn gekochte schoenen op en bedankte haar hartelijk voor de geboden service.

Dat dit me nu net moest gebeuren vlak voor de laatste controle van mij prostaat-blaas operatie. Die was alweer 6 weken  geleden geweest en aanstaande woensdag zou de laatste controle zijn. Ik had al zo’n beetje het idee dat het lek boven was, krijg ik in  de schoenenwinkel de druppelitis. Voor de rest gaat alles wel goed: ik hoef normaal gesproken nooit hard te lopen om naar de wc te gaan en normaal gesproken druppel ik ook nooit meer na.

CAKEJES

Zaterdag is mijn boodschappendag. Bij de Jumbo. Rond een uur of tien maak ik een menu voor de komende week en daaruit destilleer ik het boodschappenbriefje. Ik moet een menu maken voor de dinsdag tot en met vrijdag omdat ik de andere dagen bij mijn vriendin eet. Op het menu staat deze week voor de dinsdag: stamppot spinazie met kaas; voor de woensdag: witlofsalade; voor de donderdag: niets bijzonders (kliekjesdag); voor de vrijdag:  makreel met broccoli.

Op het boodschappenbriefje komt dan te staan: diepvriesspinazie; blokjes kaas; witlof, rozijnen (die waren op);broccoli. Verder had ik nog nodig: brood, citroensap, bosbessen, kiwi’s, perziken, krentenbollen, een potje tuinbonen (in de aanbieding), optimel 0%.

Tegen elf uur gingen we (mijn vriendin ging eens een keertje mee) op weg naar de Jumbo op ongeveer 10 minuten lopen van mijn huis. Daar aangekomen lever ik eerst 10 lege flessen frisdrank in, levert toch weer mooi 2,50 euro op. Dan pak ik een scanner, want ik scan mijn boodschappen (dat heb ik in een vorig stukje al eens uitgelegd hoe dat precies gaat: in het kort: Je scant de prijs van elk product; die prijs komt op de scanner; het totaal van je boodschappen komt op de scanner en er is een speciale scanner kassa waar het nooit druk is en daar betaal je het totaal bedrag minus fustbedrag.

Het eerst gaan we naar de witlof, mijn vriendin pakt een plastic zak en ik heb twee stuks witlof gepakt en stopt die in de zak die mijn vriendin gepakt heeft. Dan moet de witlof nog gewogen worden alleen helaas…… de weegschaal doet het niet….hij geeft de melding ”Toon dit product aan de kassière dan tikt zij het juiste bedrag in. ” Maar wij vroegen een medewerker even te helpen en die lukte het ook niet. Die medewerker ging met ons naar een andere weegschaal die deed het gelukkig wel goed. Toen konden we de witlof zelf scannen.

Wij maken nooit gebruik van een winkelwagentje, wij gebruiken altijd ons eigen winkelkarretje op wielen. Langzamerhand wordt het karretje volgestopt met alles wat we wilden hebben. Bij de bakkerij-afdeling kwamen we nog de werkster tegen van mijn vriendin, een heel aardig mens. Mijn vriendin vertelde haar dat ze aanstaande woensdag niet hoefde te komen omdat het dan zo’n warme dag wordt en dat het  dan veel te heet is om een huis schoon te maken.  Omdat je het in  Nederland nooit weet met het weer,  besloten ze eerst nog even te bellen met elkaar want voor het zelfde geld regent het.

 Dan ziet mijn vriendin lekkere koek voor haar neus staan en ze zegt:’ Ik wil voor straks bij de koffie niet die saaie koek die we altijd hebben maar ik wil nu ècht lekkere koek en ze pakte een plastic bakje waar twee cakejes in zaten . ‘Nee niet doen’ zei ik nog, ‘want we hebben echt genoeg in huis.’ Maar nee, mevrouw moest en ze zou de lekkere cakejes kopen. Ik had er behoorlijk de pest in dat ze toch nog meer koek moest kopen. Hadden we toch nog meer gekocht dan nodig was.

MARKT

Het was vandaag weer eens druk op de markt. Ik heb het nou over de markt in Rotterdam-Het Lage Land. Daar is een kleine markt maar wel met alles er op en er aan. Omdat ik vrijdag met mijn  vriendin de boodschappen doe voor het weekend (bij de Jumbo) doen we ook gelijk een ‘rondje markt’. Bij ons is het meer kijken dan kopen maar het is goed te weten wat er zoal te koop is.  Onvergetelijk lekker zijn de aardbeien van de kraam van de ’ik zal maar zeggen Spanjaard’.  Voor twee grote bakken betaal je wel vijf euro maar ze zijn zo lekker… ze zijn het echt waard.

Mijn vriendin zag bij de Indiër een schattig jurkje hangen, groen met klein bloemmotief, echt een jurkje voor een warme dag, want voor de rest was zij niet zo’n type om met een jurkje aan te gaan lopen.

Dan was daar ook de kaasboer met allerlei soorten kaas maar daar zocht ik niet naar. Ik wilde specifiek oude Stolwijker oftewel ouwe boeren kaas. Hij is niet goedkoop want je betaalt voor 6 ons tien euro. Maar ook weer o zo lekker! Het is van die kaas waar van die zoutkristalletjes in zitten. Ik ben geen kaasveelvraat dus met 6 ons doe ik in mijn eentje makkelijk een week, temeer daar mijn vriendin voor haar gezondheid geen kaas durft te eten.  Het enige vervelende van die Stolwijker is dat ze zo  moeilijk te schaven is. Het is echte brokkelkaas; mooie plakjes krijg je er niet mee gesneden het schaafresultaat is altijd kleine brokkeltjes; nou ja, heel kan ik die stukken kaas toch niet naar binnen krijgen.

Wie veel klandizie aan ons heeft is de tassen- en ceinturenboer. Mijn vriendin is dol op tassen; ze koopt er minstens 3 à 4 per jaar omdat ze de ene keer haar tassen te groot vindt en de andere keer weer te klein. De Arubaan begint altijd al vrolijk te lachen als hij haar ziet aankomen; een enkele keer wil hij ook wel naar haar zwaaien alleen heeft dat niet altijd succes want ze bepaalt zelf wel wanneer het tijd is voor een nieuwe tas. Ze is echter ook een goede klant bij de Arubaan omdat ze zoveel ceinturen aanschaft. Ze wil voor elke broek een ceintuur hebben, dat vindt ze makkelijk want dan hoef ze niet steeds te wisselen. Als je zou weten hoeveel broeken ze heeft dat kan je gelijk begrijpen hoe blij die Arubaanse marktkoopman met mijn vriendin is.

Tot slot moest ik vandaag nog naar de visboer. Normaal koop ik kibbeling bij een Marokkaanse visboer maar van dag hadden we trek in makreel dus bestelde ik gerookte, gefileerde makreel. Ik had het besteld, en er zelfs voor betaald (6 euro voor 2 stuks)alleen moest ik er nog even voor in de rij staan. Het schoonmaken zou even duren. Nu bestelde iemand na mij 6 haringen en die ging die visboer eerst staan schoonmaken. Toen pas mijn makreel dus. Daar zei ik bozig  wat van. Ik had 10 minuten langer  in de felle zon staan wachten met mijn kale hoofd. De visboer reageerde wel kien door tegen mij te zeggen: ‘Ik dacht dat u een aardige man was.’

PRIKKER

Enige dage geleden kreeg ik een paarse enveloppe in mijn brievenbus. Het was post van het bevolkingsonderzoek darmkanker. Ik had daar een paar jaar geleden al eens aan meegedaan en toen kreeg ik na een paar weken het verheugende bericht dat bij mij geen darmkanker was geconstateerd.

Omdat het denk ik wel  5 jaar geleden was dat ik voor het laatste heb meegedaan wist ik niet meer precies hoe het ook al weer moest. Dat was ook helemaal niet zo erg want het was tot in de finesses beschreven  wat ik allemaal moest doen om  correct deel te nemen. Toch…. ondanks de heldere gebruiksaanwijzing was ik zenuwachtig elke keer als ik die paarse enveloppe weer op mijn kast zag liggen. Ik wist wat de bedoeling van het onderzoek was doch steeds had ik het idee dat ik niet in staat was om op een correcte wijze  deel te nemen. De bedoeling was om eerst te poepen en dan met een  in de enveloppe meegeleverde prikker vier keer in de drol te prikken. Moeilijkheid was dat de drol niet in aanraking met water mocht komen, dan zou het hele onderzoek naar de gallemiezen (naar de klote) zijn. Om dat te voorkomen had ik bedacht om een soepbordje op de poepbodem van de wc te zetten. Nee, eerst had ik al het water verwijderd van de poepbodem en toen het soepbord daarop gezet. ….en het lukte me zo om op het soepbord een fraaie drol te deponeren en daar vier gaatjes in te prikken. Gaatjes die ik maakte met een soort prikkertje dat ik uit een eveneens meegeleverd tubetje haalde. Dat prikkertje met de aangehecht poepdeeltjes moest ik in dat tubetje terugdoen en het dopje weer heel vast er op draaien. Die tube moest gestopt worden in  een stevig plastic zakje dat ook weer dichtgeplakt moest worden. Dan was er nog tenslotte de grote grijze enveloppe waar het harde plastic zakje met de tube en prikker en poep in zat in gedaan moest worden. Vervolgens was het ook nog van belang wanneer  de grote grijze enveloppe op de post werd gedaan. Dat kon alleen maar op maandag, dinsdag, woensdag of donderdag. Nou dat kwam goed uit want ik moet de juiste poep doen op donderdag en die dag was dus een geoorloofde postdag.  De enveloppe moest gestuurd worden naar  een plaats in de buurt van Utrecht (het was postcode 3430)alwaar zich een hoop knappe koppen zouden gaan buigen over mijn poepsliertjes.

Het moeilijkste werk voor mij was gedaan en het deponeren in  de brievenbus was ook zonder al te veel moeilijkheden gegaan.

In de ochtend was ik een wandeling wezen maken zo in de buurt. En ik had me vrij schaars gekleed en het was goed mogelijk Kortom, het was lekker weer. Maar toen ik de poep ging posten vertrouwde ik het niet meer zo en had in wat warmere kleren aangetrokken en dat was maar goed ook want het was een stuk frisser geworden sinds van morgen maar voor het poep posten was het net warm genoeg.

KONINGSZOON

Welke beesten ik allemaal gezien heb weet ik niet precies meer. Neen het was niet in de dierentuin maar in de bioscoop. En ….het waren nog geen echte beesten ook. Maar het leken wel echte beesten, in een echte werkelijke omgeving. Zo knap als dat gedaan was, kan je je haast niet voorstellen. De film was niet van echt te onderscheiden. De dieren konden ook met elkaar praten en zingen  …..en allemaal in dezelfde taal: het Nederlands en dat terwijl er ook nog dieren bij waren die uit verre landen kwamen.

De hoofdrollen werden gespeeld door de leeuwen en de hyena’s. Dat waren elkaars vijanden.

Het verhaal ging erover dat de broer van de Koning der  dieren zelf koning wilde worden ten koste van eerst zijn broer (de Koning)en vervolgens ten koste van de nog jonge zoon van de Koning. Hij was een heel gemene broer. De broer werd zelfs maatjes met de hyena’s om de Koning en zijn kleine zoontje een kopje kleiner te maken. Toch lukte hem dat niet helemaal. Ja, wel met de Koning maar niet met de kleine Koningszoon.  De Koningszoon werd door zijn oom (de broer van de koning) in een ravijn gegooid maar wonderbaarlijk genoeg wist hij dat te overleven. De Koningszoon raakte wel aan lagerwal omdat hij geen onderdak had en niks te eten ook. Gelukkig duurde de periode van eenzaamheid en armoede voor de koningszoon niet zo lang, want hij ontmoette twee vrienden die Belgisch spraken: de een was een stokstaartje en de ander was een gecastreerde ezel; zij maakten de grootste lol met elkaar, vertelden elkaar grapjes, zongen geinige liedjes en maakten hupse dansjes. Ook zorgden ze voor elkaars eten en …… ze accepteerden Koningszoon als hun vriend ….ook hij mocht met hun mee eten. Het eten was maar simpel: ze gooiden een boomstam open en in die stam zag je allerlei insecten krioelen (heel soms wat balletjes gehakt) die voor het stokstaartje en de gecastreerde ezel lekkernijen waren maar voor de Koningszoon natuurlijk niet zo gelijk (behalve dan de balletjes gehakt). Het duurde even voordat hij het ook lekker begon te vinden. En de Koningszoon werd al net zo’n vrolijke rakker als het stokstaartje en de gecastreerde ezel.

Aan de vrolijkheid van het vrolijke trio kwam een einde toen een paar hyena’s ze op het spoor kwamen. De Oom koning werd gelijk geïnformeerd dat de Koningszoon nog leefde en dat gaf meteen weer flinke conflicten niet alleen tussen Oom Koning en Koningszoon maar ook Moeder Koning , de leeuwin, vond dat de Koningszoon zijn verantwoordelijkheid moest nemen om de baas van het dierenrijk te worden en Oom Koning te verjagen. Maar dat durfde Koningszoon helemaal niet. Hij bleef er maar een beetje omheen draaien. Hij was natuurlijk ook bang voor die troep hyena’s. Ik vond die als onafhankelijke bioscoopbezoeker ook behoorlijk angstaanjagend. Oom Koning was zo stom om, met de hyena’s in zijn gehoor, te zeggen dat hij hyena’s lafbekken vond en dat hij niks aan ze had als hij een klusjes had. Toen ze dat gehoord hadden werden ze link en vielen ze Oom Koning van achteren aan en versleurden hem. Het was toen een koud kunstje voor Koningszoon om de algehele macht over het dierenrijk weer over te nemen.

VAKANTIE

Ik ga al jaren niet met vakantie; ik denk dat het 2005 was dat ik er voor het laatst op uit trok. Ik weet niet eens meer waar dat naar toe was Het zal wel Frankrijk geweest zijn want daar ben ik het meest op vakantie geweest. In Avignon om precies te zijn. Daar is (was?) elk jaar een heel goed theaterfestival en daar heb ik enkele jaren flink van genoten. Ik denk dat ik in totaal zo’n kleine tien keer daar geweest ben. Ik had daar op den duur ook een vast logeeradres gevonden bij meneer en mevrouw Coco. Het waren aardige mensen. Alleen meneer Coco kwam al heel snel te overlijden. Toen ik voor de tweede keer bij de familie kwam was meneer al overleden. Triest. Een hartaanval. Maar mevrouw Coco ging opgewekt door met gasten voor het festival te ontvangen. In 2005 was dus mijn laatste keer daar en het was tegelijk ook de laatste keer dat ik mevrouw Coco heb gezien.

Voor de rest kan ik me niet zo veel vakantie meer herinneren. Met mijn ex-vrouw ben ik geloof ik een keer naar Rome geweest in de periode dat de kinderen al het huis uit waren.  Toen de kinderen nog thuis woonden zijn we ook naar Frankrijk geweest. We hebben toe een kastelenfietstocht gemaakt met een speciale fietstocht-vakantieorganisatie. Vooral de kinderen vonden dat een mooie vakantie . Ze sjeesden bergje op en bergje af en mijn ex en ik stonden doodsangsten uit.

Dit is allemaal uit de periode met mijn ex want met mijn huidige vriendin zal ik waarschijnlijk nooit op vakantie gaan omdat zij gauw en veel last van heimwee heeft en dus het liefst heel dicht bij haar eigen of mijn huis blijft.

Met mijn ex en kinderen ben ik nog naar Charmes geweest. Dat is een dorpje (in Frankrijk) waar veel Nederlanders met hun kinderen naar toe gingen om kunstzinnig bezig te zijn (theater, ballet, acrobatiek, zang). Het leuke was dat er in het dorpje Charmes, dat dus echt bestond ,  door de Nederlanders voor de inwoners van Charmes opgetreden werd. Ik heb daar zelf nog opgetreden als sergeant majoor van het Franse leger dat de opdracht had gekregen om baldadige Hollandse jongelui een lesje te leren. Het was geen succes (wel artistiek) want de sergeant majoor was met te weinig manschappen en de aantal jeugdigen was te groot dus die laatsten wonnen.

Mijn ex , ik en mijn kinderen zijn ook nog eens naar Portugal geweest. Iets ten noorden van Porto. We hadden veel regen en veel wind en het zeewater was te koud on in te zwemmen. We hadden wel een leuk huisje gehuurd, waar in de tuin lekkere vruchten groeiden , waarvan we mochten eten: onder andere peren, pruimen en aardbeien. Er was dichtbij dat huisje een discotheek waar de kinderen graag naar toe wilden. Ik vond dat wel eng, zij waren nog zo jong (13 en 15)en het begon zo laat (11 uur ’s avonds) en het duurde zo lang (tot 4 uur ’s nachts). Uiteindelijk hebben we ze toch maar laten gaan en we spraken af dat we ze om één uur in de nacht  weer zouden komen ophalen.

Het was tenslotte vakantie…..

REPAIR-CAFE

Mijn boodschappenkarretje had het begeven en mijn vriendin kwam op het lumineuze idee om met het karretje na het repair-café te gaan om het te laten repareren. Wat was er gebeurd? Het handvat was los geraakt en dat maakte mijn karretje zeer moeilijk hanteerbaar. Na wat geïnformeer hier en daar kwamen we er achter dat het repair-café relatief dicht bij mij in de buurt is en geopend is van 10 uur tot 12 uur. Mijn vriendin ging ook mee omdat zij ook wat te maken had namelijk een wekker die niks meer deed. ….maar toen we er eenmaal een nieuwe batterij hadden in gedaan deed het uurwerk het in ieder geval wel. De wekker hadden we nog niet aan de praat gekregen met die ene batterij.

We gingen om half tien op weg naar het café en onderweg zagen we ons een manspersoon tegemoet komen met een dergelijk teleurgestelde tred waaruit je de conclusie kon trekken dat óf het broodrooster dat hij in zijn tas had (want dat zat er in, zijn tas was doorzichtig) niet meer te repareren was bij het repair café óf dat het repair café gesloten was wegens vakantie of iets dergelijks. Het was een treurige aanblik, die man. Maar wij lieten ons er niet door ontmoedigen. We liepen stevig door. Bij het café aangekomen troffen we een vriendelijk persoon die ons zei dat er vandaag weliswaar een repair-café was maar niet op deze ochtend. Het was ’s middags van twee tot vier uur en …we konden toch het beste even bellen waarvoor we kwamen want dan konden de reparateurs eventueel speciaal gereedschap meenemen.

Omdat mijn vriendin naar haar soos moest ‘s middags, ben ik alleen gegaan dus mèt boodschappenkarretje maar zonder wekker want je mag maar een ding per persoon tegelijk ter reparatie aanbieden. Om vijf voor twee arriveerde ik bij het café. Het café was open.

‘Bent u Lars?’ vroeg een vriendelijk vrouwspersoon.

‘Neen, dat ben ik niet’, zei ik’

‘Oh, nou u bent als nummer twee aan de beurt. Er is er dus een vóór u aan de beurt.’

Vóór mij was een Chinese man met een stofzuiger aan de beurt. Hij had problemen met het uitrolsnoer van zijn stofzuiger. Volgens de repareerder was de stofzuiger al oud.

‘Drie jaar’ zei de Chinees…..de medewerker van het repair-café zei daar niets op maar ik dacht dat die stofzuiger zeker tien jaar oud was.   Eén verbindingscontactje  was in ieder geval behoorlijk versleten en als de Chinees zo hard aan dat snoer blijft trekken is de stofzuiger straks  totaal onbruikbaar. Nu had de reparateur hem nog weten te repareren.

Toen was ik aan de beurt. Ik zei voor de grap tegen de medewerker: ’U bent een tovenaar als u dit handvat er weer aan krijgt….aan dit boodschappenkarretje.’ Hij begon al met de slimme daad waar ik niet op was gekomen: een soort dekseltje van het handvat af te halen. Toen hield hij de moer die de schroef moest vastzetten in zijn hand. De reparateur was vervolgens heel geduldig bezig om te pogen met verschillende soorten schroevendraaiers de moer onder aan het handvat vast te zetten zodat de moer, de schroef, die aan het karretje zat kon vastpakken. Hij is daar ongeveer een kwartier mee bezig geweest toen had hij eindelijk succes.

Toch knap wat ik had zelf al zeker anderhalfuur zitten klooien