KONINGSZOON

Welke beesten ik allemaal gezien heb weet ik niet precies meer. Neen het was niet in de dierentuin maar in de bioscoop. En ….het waren nog geen echte beesten ook. Maar het leken wel echte beesten, in een echte werkelijke omgeving. Zo knap als dat gedaan was, kan je je haast niet voorstellen. De film was niet van echt te onderscheiden. De dieren konden ook met elkaar praten en zingen  …..en allemaal in dezelfde taal: het Nederlands en dat terwijl er ook nog dieren bij waren die uit verre landen kwamen.

De hoofdrollen werden gespeeld door de leeuwen en de hyena’s. Dat waren elkaars vijanden.

Het verhaal ging erover dat de broer van de Koning der  dieren zelf koning wilde worden ten koste van eerst zijn broer (de Koning)en vervolgens ten koste van de nog jonge zoon van de Koning. Hij was een heel gemene broer. De broer werd zelfs maatjes met de hyena’s om de Koning en zijn kleine zoontje een kopje kleiner te maken. Toch lukte hem dat niet helemaal. Ja, wel met de Koning maar niet met de kleine Koningszoon.  De Koningszoon werd door zijn oom (de broer van de koning) in een ravijn gegooid maar wonderbaarlijk genoeg wist hij dat te overleven. De Koningszoon raakte wel aan lagerwal omdat hij geen onderdak had en niks te eten ook. Gelukkig duurde de periode van eenzaamheid en armoede voor de koningszoon niet zo lang, want hij ontmoette twee vrienden die Belgisch spraken: de een was een stokstaartje en de ander was een gecastreerde ezel; zij maakten de grootste lol met elkaar, vertelden elkaar grapjes, zongen geinige liedjes en maakten hupse dansjes. Ook zorgden ze voor elkaars eten en …… ze accepteerden Koningszoon als hun vriend ….ook hij mocht met hun mee eten. Het eten was maar simpel: ze gooiden een boomstam open en in die stam zag je allerlei insecten krioelen (heel soms wat balletjes gehakt) die voor het stokstaartje en de gecastreerde ezel lekkernijen waren maar voor de Koningszoon natuurlijk niet zo gelijk (behalve dan de balletjes gehakt). Het duurde even voordat hij het ook lekker begon te vinden. En de Koningszoon werd al net zo’n vrolijke rakker als het stokstaartje en de gecastreerde ezel.

Aan de vrolijkheid van het vrolijke trio kwam een einde toen een paar hyena’s ze op het spoor kwamen. De Oom koning werd gelijk geïnformeerd dat de Koningszoon nog leefde en dat gaf meteen weer flinke conflicten niet alleen tussen Oom Koning en Koningszoon maar ook Moeder Koning , de leeuwin, vond dat de Koningszoon zijn verantwoordelijkheid moest nemen om de baas van het dierenrijk te worden en Oom Koning te verjagen. Maar dat durfde Koningszoon helemaal niet. Hij bleef er maar een beetje omheen draaien. Hij was natuurlijk ook bang voor die troep hyena’s. Ik vond die als onafhankelijke bioscoopbezoeker ook behoorlijk angstaanjagend. Oom Koning was zo stom om, met de hyena’s in zijn gehoor, te zeggen dat hij hyena’s lafbekken vond en dat hij niks aan ze had als hij een klusjes had. Toen ze dat gehoord hadden werden ze link en vielen ze Oom Koning van achteren aan en versleurden hem. Het was toen een koud kunstje voor Koningszoon om de algehele macht over het dierenrijk weer over te nemen.

VAKANTIE

Ik ga al jaren niet met vakantie; ik denk dat het 2005 was dat ik er voor het laatst op uit trok. Ik weet niet eens meer waar dat naar toe was Het zal wel Frankrijk geweest zijn want daar ben ik het meest op vakantie geweest. In Avignon om precies te zijn. Daar is (was?) elk jaar een heel goed theaterfestival en daar heb ik enkele jaren flink van genoten. Ik denk dat ik in totaal zo’n kleine tien keer daar geweest ben. Ik had daar op den duur ook een vast logeeradres gevonden bij meneer en mevrouw Coco. Het waren aardige mensen. Alleen meneer Coco kwam al heel snel te overlijden. Toen ik voor de tweede keer bij de familie kwam was meneer al overleden. Triest. Een hartaanval. Maar mevrouw Coco ging opgewekt door met gasten voor het festival te ontvangen. In 2005 was dus mijn laatste keer daar en het was tegelijk ook de laatste keer dat ik mevrouw Coco heb gezien.

Voor de rest kan ik me niet zo veel vakantie meer herinneren. Met mijn ex-vrouw ben ik geloof ik een keer naar Rome geweest in de periode dat de kinderen al het huis uit waren.  Toen de kinderen nog thuis woonden zijn we ook naar Frankrijk geweest. We hebben toe een kastelenfietstocht gemaakt met een speciale fietstocht-vakantieorganisatie. Vooral de kinderen vonden dat een mooie vakantie . Ze sjeesden bergje op en bergje af en mijn ex en ik stonden doodsangsten uit.

Dit is allemaal uit de periode met mijn ex want met mijn huidige vriendin zal ik waarschijnlijk nooit op vakantie gaan omdat zij gauw en veel last van heimwee heeft en dus het liefst heel dicht bij haar eigen of mijn huis blijft.

Met mijn ex en kinderen ben ik nog naar Charmes geweest. Dat is een dorpje (in Frankrijk) waar veel Nederlanders met hun kinderen naar toe gingen om kunstzinnig bezig te zijn (theater, ballet, acrobatiek, zang). Het leuke was dat er in het dorpje Charmes, dat dus echt bestond ,  door de Nederlanders voor de inwoners van Charmes opgetreden werd. Ik heb daar zelf nog opgetreden als sergeant majoor van het Franse leger dat de opdracht had gekregen om baldadige Hollandse jongelui een lesje te leren. Het was geen succes (wel artistiek) want de sergeant majoor was met te weinig manschappen en de aantal jeugdigen was te groot dus die laatsten wonnen.

Mijn ex , ik en mijn kinderen zijn ook nog eens naar Portugal geweest. Iets ten noorden van Porto. We hadden veel regen en veel wind en het zeewater was te koud on in te zwemmen. We hadden wel een leuk huisje gehuurd, waar in de tuin lekkere vruchten groeiden , waarvan we mochten eten: onder andere peren, pruimen en aardbeien. Er was dichtbij dat huisje een discotheek waar de kinderen graag naar toe wilden. Ik vond dat wel eng, zij waren nog zo jong (13 en 15)en het begon zo laat (11 uur ’s avonds) en het duurde zo lang (tot 4 uur ’s nachts). Uiteindelijk hebben we ze toch maar laten gaan en we spraken af dat we ze om één uur in de nacht  weer zouden komen ophalen.

Het was tenslotte vakantie…..

REPAIR-CAFE

Mijn boodschappenkarretje had het begeven en mijn vriendin kwam op het lumineuze idee om met het karretje na het repair-café te gaan om het te laten repareren. Wat was er gebeurd? Het handvat was los geraakt en dat maakte mijn karretje zeer moeilijk hanteerbaar. Na wat geïnformeer hier en daar kwamen we er achter dat het repair-café relatief dicht bij mij in de buurt is en geopend is van 10 uur tot 12 uur. Mijn vriendin ging ook mee omdat zij ook wat te maken had namelijk een wekker die niks meer deed. ….maar toen we er eenmaal een nieuwe batterij hadden in gedaan deed het uurwerk het in ieder geval wel. De wekker hadden we nog niet aan de praat gekregen met die ene batterij.

We gingen om half tien op weg naar het café en onderweg zagen we ons een manspersoon tegemoet komen met een dergelijk teleurgestelde tred waaruit je de conclusie kon trekken dat óf het broodrooster dat hij in zijn tas had (want dat zat er in, zijn tas was doorzichtig) niet meer te repareren was bij het repair café óf dat het repair café gesloten was wegens vakantie of iets dergelijks. Het was een treurige aanblik, die man. Maar wij lieten ons er niet door ontmoedigen. We liepen stevig door. Bij het café aangekomen troffen we een vriendelijk persoon die ons zei dat er vandaag weliswaar een repair-café was maar niet op deze ochtend. Het was ’s middags van twee tot vier uur en …we konden toch het beste even bellen waarvoor we kwamen want dan konden de reparateurs eventueel speciaal gereedschap meenemen.

Omdat mijn vriendin naar haar soos moest ‘s middags, ben ik alleen gegaan dus mèt boodschappenkarretje maar zonder wekker want je mag maar een ding per persoon tegelijk ter reparatie aanbieden. Om vijf voor twee arriveerde ik bij het café. Het café was open.

‘Bent u Lars?’ vroeg een vriendelijk vrouwspersoon.

‘Neen, dat ben ik niet’, zei ik’

‘Oh, nou u bent als nummer twee aan de beurt. Er is er dus een vóór u aan de beurt.’

Vóór mij was een Chinese man met een stofzuiger aan de beurt. Hij had problemen met het uitrolsnoer van zijn stofzuiger. Volgens de repareerder was de stofzuiger al oud.

‘Drie jaar’ zei de Chinees…..de medewerker van het repair-café zei daar niets op maar ik dacht dat die stofzuiger zeker tien jaar oud was.   Eén verbindingscontactje  was in ieder geval behoorlijk versleten en als de Chinees zo hard aan dat snoer blijft trekken is de stofzuiger straks  totaal onbruikbaar. Nu had de reparateur hem nog weten te repareren.

Toen was ik aan de beurt. Ik zei voor de grap tegen de medewerker: ’U bent een tovenaar als u dit handvat er weer aan krijgt….aan dit boodschappenkarretje.’ Hij begon al met de slimme daad waar ik niet op was gekomen: een soort dekseltje van het handvat af te halen. Toen hield hij de moer die de schroef moest vastzetten in zijn hand. De reparateur was vervolgens heel geduldig bezig om te pogen met verschillende soorten schroevendraaiers de moer onder aan het handvat vast te zetten zodat de moer, de schroef, die aan het karretje zat kon vastpakken. Hij is daar ongeveer een kwartier mee bezig geweest toen had hij eindelijk succes.

Toch knap wat ik had zelf al zeker anderhalfuur zitten klooien

ATLEET

  Het zou je maar overkomen, dat je zoon(21) met zijn vriendje drugs gaat zitten verhandelen op een groot popfestival in Hongarije. En dat terwijl je je zoon de gelegenheid hebt gegeven tot een van de topatleten van Nederland te laten uitgroeien. Ik denk dat ik gek zou worden. Er stond een interview met die ouders van die jongen in de Volkskrant en die konden het ook haast niet geloven dat hun zoon daarbij betrokken was. ‘Hij had er veel te weinig geld voor om al die drugs in te slaan..’ Die vader zei niet zo veel maar ging wel op pad naar Hongarije om zijn zoon en diens advocaat te spreken. Voor drugs dealen kan je daar wel levenslang krijgen voor verkoop van drugs kan je rekenen op 12 jaar. Dat is toch zonde van zo’n sportieve en ook intelligente jongen. Ik heb het idee dat hij er in is geluisd. Hij is dan misschien wel sportief en intelligent maar ook wel erg naïef. Want anders doe je zoiets toch niet…… vanuit een tentje met op dat tentje aangeplakt een prijslijst voor xtc, hash enz.

Zo op je eenentwintigste is je leven toch mooi verziekt dan?! Loop je daar in een Hongaarse gevangenis tussen de criminele ratten uit Budapest (Budapest is de hoofdstad van Hongarije). Daar word je ook niet beter van.  Die jongen zijn leven heeft natuurlijk bestaan uit trainen voor hardlopen en huiswerk maken voor school …..en dan moet hij zich nu staande zien te houden tussen het Hongaarse gevangenisgajes. Daar wordt hij echt niet beter van. Qua school zal hij achteruit gaan en qua conditie voor zijn sport zal hij achteruit gaan. Over een half jaar wordt zijn zaak pas behandeld …..een half jaar. Nou zijn ze in Nederland ook niet zo vlot Daar zit je ook eerst een half jaar in voor- arrest.

Maar stel je nou voor dat ie jonge knul het allemaal wel goed geweten heeft. Dat ie gewoon een lekker centje heeft willen bijverdienen Dat kan natuurlijk ook. De atletiek-top-atleetjes krijgen echt niet zoveel betaald als jeugdige topvoetballers. Dus: wie weet heeft hij gedacht ik wil ook wel eens een centje te besteden hebben. Ik kan het haast niet geloven maar het zou kunnen. Misschien had hij wel schulden in Oldenzaal (waar hij woonachtig is).Misschien had hij wel een scooter gekocht om op en neer naar Papendal te rijden en wist niemand daarvan behalve de verkoper en die had hem gezegd: ik wil wel voor 1 september het geld voor die scooter hebben,’ Ja dat kan toch? Of hij had in het geniep een relatie met een vrouw in Oldenzaal die het wel met hem wilde doen maar alleen tegen betaling van 25 euro per keer……..en zij wilde nu eindelijk wel een wat centen zien voor die zeker 100 wippen. Of hij was gewoon aan het sparen voor een loopcomputer waarop hij op de dagen Papendal gesloten was, thuis volop kon oefenen dan kon hij misschien opschuiven van de 7^e naar de 1^e plaats in de top van de hardloopjeugd van Nederland

RATTEN

Sinds ik een rat de straat heb zien overrennen loop ik daar niet meer zo op mijn gemak. Er zullen de komende jaren steeds meer ratten en muizen komen en….we mogen ze niet meer met gif bestrijden omdat roofvogels die vergiftigde  muizen en ratten eten dan het loodje leggen. De overheid denkt zeker dat de roofvogels het ongedierte in huizen komt ophalen. Ik heb niet zo veel ervaring met ratten of muizen. Toen ik een kleine jongen was (in de jaren vijftig) zette mijn vader wel eens een  muizenval….meestal voor niks. Ik kan me niet herinneren dat mijn vader ooit een muis gevangen heeft. Ratten vang je niet met een muizenval; ik denk dat ze daar te groot voor zijn. Voor zover ik weet worden ratten doodgegooid. Heel vaak heb ik op straat dooie ratten gezien die op hun rug lagen met een bloedende mond en in de buurt een steen. Ratten werden vaak met een steen doodgegooid.

Direct tegenover de ingang van mijn flat staat een verzamelbak voor vuilnisbakzakken. Deze verzamelbak is tevens een huisvestingsproject voor ratten. Ik kan natuurlijk niet zien wat zich daarbinnen afspeelt maar gezien de hoeveelheid kleine en grote muizen moet er wel voldoende te eten zijn daar. De vuilnisbakzakken zijn afkomstig van de basisschool die tegenover mijn flat gevestigd is.  Ik durf er veel om te verwedden dat in die vuilnisbakzakken enorme hoeveelheden vreten is gestopt….en dat lusten die ratten wel. Tijdens de schooltijden zie je ze niet die ratten maar is het eenmaal drie uur, dan is de school dus uit, dan lijkt de rattenschool wel aan: eerst tientallen, dan wel honderden ratten komen tevoorschijn uit de verzamelbak: ze springen, klauteren en graven……. brutaalweg maken ze ook gebruik van het schoolplein. Er is geen normale vogel die zich er durft te vertonen. De ratten nemen bezit van de zandbak, de schommels en je hoort en raar licht gillend geluid van genot als die beesten als wildemannen op de grote schommel bezig zijn.

Je zou zeggen dat het voedsel uit de vuilnisbakzakken voldoende moet zijn maar niets is minder waar. De ratten proberen zich ook nog toegang te verschaffen tot de school en dat lukt ze vrij gemakkelijk via de regenpijpen en wat kleine gaten in het schooldak. Behalve de kruimels op de vloer van de klaslokalen weten ze in elk lokaal wel een koektrommel te vinden, die ondersteboven op de grond wordt gegooid hetgeen weer een waar eetfestijn oplevert voor de rattenkolonie.

Omdat om vier uur de judo club begint in de gymzaal moeten ze met zijn allen als de wiedeweerga terugrennen naar de  verzamelplaats voorde vuilniszakken oftewel naar hun huis. Tot zes uur moeten de ratten binnen blijven want tot dan duurt de judo.  Het is nu zomer dus is het om 6 uur nog licht. Wat ze nu nog kunnen doe is in de struiken gaan zoeken naar eetbare waar. Tot het donker i en dan kunnen ze proberen de flat in te komen. Steeds glipt er een tiental ratten mee met iemand die de flat binnenstapt want er zijn altijd wel flatbewoners die een raampje hebben openstaan en iets lekkers in de keuken hebben staan.

MONDHYGIÉNISTE

Mijn stim-u-dent is bijna op. Stim-u-dent? Dat is een  gepunt dun houtje(stokertje) van 4,5 cm. Het is de bedoeling dat daarmee  tussen de tanden en kiezen gestookt wordt en dat daardoor de ontstane plak tussen de tanden en kiezen wordt weg geschraapt. De mondhygiëniste heeft me dat aangeraden. Doe het maar twee keer per dag dat is het beste. Maar dat doe ik dus niet. Een keer vind ik genoeg. In zo’n pakje stim-u-dent zitten 25 ’picks’(stokertjes). Je kan er dus bijna een maand mee doen. De Nederlandse naam is overigens tandenstokers. Ik heb vandaag met 1 euro voordeel 8 pakjes van 25 stuks per pakje gekocht. Normale prijs 6 euro nu dus 5 euro.

Een maand nadat mijn mondhygiëniste de tandenstoker bij me introduceerde kwam ze met een borsteltje aan dat ik moest aanschaffen om tussen mijn tanden te borstelen. Ook weer elke dag twee keer doen, zei ze, maar ook nu vind ik een keer genoeg. Het is alleen heel moeilijk om de juiste maat van die borsteltjes te vinden. Ik zit nu met een aanzienlijk aantal foute borsteltjes. Ze zijn te zacht en een beetje te breed. Niet alle spleetjes tussen mijn tanden zijn even groot dus bij de ene spleet schiet ie er doorheen en bij de andere spleet blijft ie weer halverwege hangen of komt ie er helemaal niet doorheen. Het gevolg van dat laatste is dat de borsteltjes gauw gaan ombuigen en ook dus snel kapot gaan. Ik heb nu nog een grote voorraad, een stuk of veertig; met een borsteltje doe ik wel een week, Dus daar doe ik in totaal nog wel een jaartje mee

Ik moet gewoon de volgende keer natuurlijk precies mijn tandspleetmaat bij mijn mondhygiëniste vragen.

Dat hele tanden reinigen is nogal een uitgebreide klote klus geworden tegenwoordig.

Ik ben er zowat 20 minuten mee bezig. Eerst 5 minuten tanden stoken, dan 5 minuten tanden borstelen, dan 5 minuten tanden poetsen, vervolgen 2 minuten tong poetsen en ten slotte 3 minuten gehemelte poetsen. Als ik aan mijn jeugd denk was ik alleen met tanden poetsen 5 minuten bezig, misschien nog wel minder, en ging ik daarna fris en opgewekt naar bed. Nu stort ik, als oude man,  zowat van vermoeidheid ter aarde na het tanden reinigen.

Ik doe het en dan nog maar voor de helft omdat de mondhygiëniste mij gedreigd heeft met een vreselijk ziekte: die ziekte, paradontitis, waarbij het tandvlees van de tanden en kiezen losraakt. Daar om doe ik het. Opdat dat nooit bij mij zal gebeuren. Ze heeft me expres daarvan foto’s laten zien…..het ziet er echt afschuwelijk uit. Tot nu toe gaat het goed. Maar wat zal er gebeuren als ik vanaf dit jaar slechts 1 keer per jaar naar de mondhygiëniste mag van de ziektekostenverzekeringsmaatschappij. De afgelopen 10 jaar mocht is 3 keer per jaar gaan en nu maar een keer.  En die mondhygiëniste deed het zo secuur allemaal in mijn mond. Ze maakte alles zo goed schoon in mijn mond dat het bijna onmogelijk was om paradontitis te krijgen.

Toch heb ik altijd wel vreemd gevonden dat ze er nooit achter is gekomen dat ik de tandenstoker en het tandenborsteltje maar een keer per dag gebruikte.

TRAUMA

Hoe hoger hoe enger, vind ik want ik heb hoogtevrees. Het is enigszins lachwekkend, al zeg ik het zelf, op een kleuterschoolglijbaan heb ik het al moeilijk. Laatst staan op de Euromast of nog hoger. Toch ben ik wel enkele malen op de Euromast  geweest. Op dat gedeelte waar je niet in contact komt met de buitenlucht. In het restaurant bijvoorbeeld daar durf ik wel rustig naar buiten te kijken. Er blijft altijd wel een zekere angst dat het raam waar ik dichtbij staat uit zijn sponningen springt maar dat is niet zo urgent. Met bewondering en afschuw heb ik laatst staan kijken hoe mensen van de Euromast af doken met een soort parachute. Werkelijk heel knap en gedurfd.

 Een aantal jaren geleden was ik met mijn toenmalige gezin in Barcelona om onder andere Gaudi te bewonderen. We waren toen in het Parc Gruël .Er was daar een klauter-objectje van circa vier meter hoog. Mijn kinderen en ex liepen naar boven ; ik ook ………mijn kinderen en mijn ex liepen naar beneden en ik niet…..ik durfde niet naar beneden te lopen…..zitten en naar beneden schuifelen durfde ik ook niet. Liggen en me naar beneden laten rollen dat was onmogelijk. Toe kwam mijn oudste zoon (toen 23)  me te hulp. Hij kwam 4 meter naar boven, gaf me een hand en samen schuifelden we naar beneden. Mijn hart klopte in mijn keel , ik werd pas wat rustiger toen ik vaste grond onder mijn voeten voelde.

Toch heb ik dat nooit eerder gehad. Ik was toen 53 en had diverse vliegtochten gemaakt: van Rotterdam naar Porto en terug en van Rotterdam naar Barcelona en weer terug en nooit had ik last van  hoogtevrees. Ik heb zelfs nog op de 16^e verdieping van een flatgebouw gewoond en daar vaak op het balkon staan genieten van het voorbijkomende scheepvaartverkeer.

Maar de paniek van hoogtevrees schijnt zich zo maar ineens aan te dienen.  Maar ….dat is maar schijn. Ik was 47 toen ik een behoorlijk ernstig ongeluk kreeg. Ik werd aangereden door een auto toen ik met mijn fiets aan de hand op een autoweg liep.  Die auto kwam van achteren op me af. Ik zag hem dus niet aankomen. Mijn rug werd bij dat ongeluk gebroken. Sinds dat ongeluk ben ik bang geworden voor allerlei dingen. Onder andere heb ik sindsdien hoogtevrees. En wat ik ook steeds minder durfde: autorijden. Ik durfde ook steeds minder hard auto te rijden. Ik durfde ook steeds minder bergje op auto te rijden. Ik durfde geen vrachtwagens meer te passeren…… op den duur ook geen personenauto’s  meer. Ik denk dat ik van dat ongeluk met die auto waarbij ik mijn rug brak een trauma over heb gehouden. Ik durfde op den duur niet meer op de grote weg te rijden……ik reed op den duur alleen maar in de stad. In de stad reed ik prima maar op de snel weg durfde ik niet.

Waar ik sindsdien ook bang voor geworden ben is een massa mensen. Dan krijg ik het benauwd en heb ik de neiging om op een agressieve manier in die menigte wild om me heen te gaan slaan. Ik heb het nog nooit gedaan om dat ik dat ook weer niet durf. Maar die neiging heb ik wel.