Op donderdag gaan we, mijn vriendin en ik, meestal iets
leuks doen. Een wandeling met pannenkoek. Een bioscoopje. Naar het theater. Een
leuk stadje bezoeken. Gouda bijvoorbeeld. Het idee voor wat het werkelijk gaat
worden rijpt doorgaans op de donderdagochtend.
We bellen dan lang of kort met elkaar en informeren elkaar over onze
stemmingen. Deze stemmingen zijn heel belangrijk voor wat het uiteindelijk gaat
worden.
Ik was deze ochtend nogal somber vanwege het opzeggen bij de
jokerclub. Ik ervaarde dat als een nederlaag , die ik overigens over mezelf had
afgeroepen. Maar toch was ik er triest over. Vreemd. Mijn vriendin echter was
nogal energiek en opgewekt en praatte honderduit over een telefoongesprek dat
zij gevoerd had met een telefoniste van de Gemeente Rotterdam, over de grote
hoeveelheid verpakkingsmateriaal die de straat waar zij op uit keek blokkeerde.
Een simpele ziel met een scootmobile zou die straat niet eens door kunnen. Irritant
in dat gesprek vond mijn vriendin wel dat zich het woord scootmobile niet meer
wist te herinneren.
Ondertussen had ik dus al bepaald dat het de bioscoop zou
worden en omdat ik zo zielig en somber was mocht van mijn vriendin ik de film
uitzoeken. De keuze was uit drie films
1. The lion
king (Disney)
2. Yesterday
3. Claire’s
Camera (met Isabelle Hupert)
The lion king moest volgens mijn vriendin de volgende keer
aan de beurt komen, die film was haar keuze en zij was in een goeie stemming
dus zij hoefde nu niet zo nodig.
Claire’s Camera zou wel in aanmerking komen maar werd
gedraaid in de verkeerde bioscoop……was te ver lopen van het metrostation en draaide nergens
anders.
Het werd dus Yesterday. Kort samengevat: ’Wat als de Beatles
nooit hadden bestaan en jij bent de enige die al hun nummers kent wat gebeurt
er dan met je?
Ik had er wel zin in. Het leek me wel een amusante film. We
zouden de film van vijf over half drie gaan kijken. Dus gingen we een uur voor
die tijd van huis op weg naar metrostation Prinsenland. We waren op metrostation
Prinsenland aangeland toen ik opeens iets vreemds bemerkte. De metro kwam naderbij
maar ik zag hem een beetje vaag. Gelijk wist ik het….. ik had de verkeerde bril
op …..mijn leesbril in plaats van mijn gewone verkijkbril. Dat zou absoluut
niks worden in de bioscoop dat zou gegarandeerd het beeld vertekenen.
‘Raad eens wat ik vergeten ben’, zeg ik tegen mijn vriendin.
‘Je OV-kaart’, zegt ze.
‘’Neen, kijk eens op
mijn neus’, zeg ik….. en daar zag ze mijn rood groene leesbril. We wisten
gelijk dat we de film niet meer zouden halen en keerde direct huiswaarts. Een
filmpje op tv kijken was nog het leukst haalbare voor deze middag. Er kwam ons
nog een vrolijke buurvrouw tegemoet die ons er op attendeerde dat het
tv-programma van gisteravond ook wel bezienswaardig was. Onder andere dat
programma met Maarten van Rossum en Philip Freriks. De slimste mens. Dat hebben
we inderdaad bekeken en het was inderdaad de moeite waard. Het is alleen iets
wat we al avond aan avond zien.