KAUWGUM

Niet naar de klaverjasclub gisteravond. Dat kwam voornamelijk omdat mijn vriendin bij me thuis was. Normaal gaat zij op mijn klaverjasavond bij haar buurvrouw ‘Utopia … en wat er nog meer voor leuks op tv is’ kijken. Maar de buurvrouw is op vakantie en daarom is ze nu dus hier, bij mij. Vanaf vanmiddag al. En al vanaf dat moment zie ik die veelbelovende blik in haar ogen: ze wil wat met me en als zij iets met me wil, zou ik wel gek wezen als ik niet wat met háár zou willen. Dus toen besloot ik maar om niet naar de klaverjasclub te gaan.

Het komt vast en zeker van mijn gesnurk dat ik zo slecht slaap. Ik hoor het natuurlijk zelf niet maar volgens mijn vriendin snurk ik behoorlijk; vooral als ik op mijn rug slaap. Nu heb ik sinds kort wat uitgevonden dat helpt tegen het snurken: ik leg een kussen tegen  mijn rug aan voordat ik ga slapen en ….verdomd het helpt. Ik val op mijn zij in slaap en dat kussen in mijn rug voorkomt dat ik op mijn rug rol. Ik snurk niet. Deze nacht heeft het in ieder geval geholpen.

In het park waar ik wandelde zit een oude vrouw alleen op een bankje. Het bankje is omgeven door struikgewas. De vrouw ziet me naderen. Dan komt er opeens een Golden Retriever, oud en dik, uit de bosjes gekropen. Hij steekt het pad waarop ik wandel over en kijkt me vriendelijk, bijna hoopvol aan. ‘Ja’, zegt de vrouw,’ je kan het zeker wel zien, hè, het is een echte snoeper …. de hele dag loopt ie maar te bedelen ….. hij hoopt maar dat u ook wat voor hem heeft.’ Ik heb niks bij me  ….. ja, kauwgum heb ik bij me …. maar wat heeft een hond daar nou aan?!

Bij mij in de buurt waren twee grote supermarkten: Albert Heijn en de Jumbo. Een enkele keer kwam ik wel eens bij Albert Heijn, voor een Bonus-aanbieding, maar vrijwel alle boodschappen deed ik bij de Jumbo. Die Jumbo is trouwens ook dichter bij mijn huis. Maar nu is Jumbo tijdelijk gesloten. Ze zijn aan het verbouwen. Jumbo wordt tweeëneenhalf keer groter. Maar ze zijn voorlopig wèl gesloten! Tot zes december aanstaande maar liefst. En nu moet ik het dus doen met Albert Heijn. Die vreselijk dure Albert Heijn. Duur? Ja duur! Bij de Jumbo was ik gemiddeld 35 euro kwijt voor mijn zaterdagse boodschappen ….. bij Albert Heijn kom ik nooit onder de vijftig. ‘Waarvoor ga je dan niet naar de Lidl of de Plus of Dirk van der Broek?’ wordt mij dan gevraagd. Omdat ze allemaal ver  van mijn huis weg zijn en als ik daar dan naar toe zou gaan, moet ik met een overvol boodschappenwagentje terug de metro in ……… ik heb namelijk geen auto of een scooter …. Ik heb alleen een fiets waar je geen zware spullen mee kan vervoeren. Hoewel Albert Heijn al zeker net zo lang wist als ik, minstens een half jaar dus, dat Jumbo zou gaan verbouwen en dus ook wist dat er bij Albert Heijn veel meer klanten zouden komen,  stuit ik in die winkel vaak op lege vakken en ook zijn er nogal eens te weinig winkelwagentjes maar dat zal wel politiek zijn. Net als die hoge prijzen!   

WARMWATERZWEMMEN

Tot half negen heb ik geslapen. Goed geslapen. Ik zou nou wel weer eens lekker willen dromen. Geen nare dromen of nachtmerries. Ik heb dan wel goed geslapen maar uitgeslapen ben ik niet. Ik voel me zo duf als een konijn en ik sterf van de pijn aan mijn rug. De telefoon gaat …. Het is mijn vriendin …..ze heeft slecht geslapen: elk uur van de nacht is ze vijf minuten wakker geweest…..dat lijkt me  nou ook niks. Gisteravond stuurde ze me vlak voor het slapen gaan nog een mailtje met het tekstje ‘all you need is sleep’ …..klinkt  wel lief, hè? Voor mij heeft het in ieder geval goed geholpen.

Van half twaalf tot half een ga ik zwemmen in het zwembad om de hoek. Ik zwem altijd in het warme bad. De temperatuur van het water is dertig graden.  Ik moet in het warme water zwemmen omdat mijn rechterarm te snel afkoelt in het koude bad. Dat is sinds ik bij een val een zenuw beschadigd heb, vandaar. Als ik bij het bad klaar sta, mag ik er nog niet direct in: er wordt nog ge-aqua-vit in het water. Zeker  50 voornamelijk vrouwen, doen op muziek, allemaal vreselijk moeilijke oefeningen. Als ze  dan klaar zijn, geven ze zichzelf een applausje en gaat de badjuf ervoor zorgen dat de bodem van het bad weer wat omlaag gaat: van 1m20 naar 1m40. Want op 1m40 is het te moeilijk om al die ingewikkelde aqua-vitoefeningen te doen. Goed, als de zwembadbodem weer op 1m40 ligt kan er gezwommen gaan worden. Ik zwem een uur lang op de automatische piloot heen en weer, baantjes in het bad. Zoals al geschreven, had ik vandaag veel last van mijn rug maar niet tijdens het zwemmen. In een andere baan vertoeven uitsluitend vrouwen ……. wat die doen kan je nauwelijks zwemmen noemen: ze lopen, drijven en vooral zijn ze heel veel aan het wauwelen. Bij mij  in de baan zwemt een heel aardige man. Hij zwemt alleen heel traag. Ik moet hem misschien wel twintig keer passeren. Soms als we tegelijk bij een keerpunt aankomen  laat hij me voorgaan. Hij zwemt zo langzaam omdat hij alleen met zijn armen zwemt: ‘want mijn benen gebruik ik toch al meer dan genoeg’, zegt hij.  Ik mis vandaag mijn buurvrouw, die komt ook altijd zwemmen met een vriendin. ….. van die vriendin hoor ik dat mijn buurvrouw vandaag niet kon komen omdat haar man de schijterij heeft  en dan vindt ze het vervelend om hem alleen thuis te laten zitten. Na het zwemmen ga ik naar de sportschool die in het zelfde gebouw zit. Ik vertel de sportinstructrice over mijn rugpijn en zij vertelt mij vriendelijk, wat ik het beste kan doen en wat ik het beste kan laten. Het is rustig in de sportschool, drie mannen twee vrouwen en dan ik nog.  De oefeningen gaan allemaal goed en halverwege komt de sportinstructrice nog even vragen hoe het gaat. Heel attent!

Uit de sporthal loop ik naar het flatgebouw waar ik woon. Ik loop naar boven en zie dat de Koerdische buurvrouw op mijn raam staat te kloppen. Ze heeft weer eens wat te eten over en dat wil ze aan mij geven. Ik neem dat eten meestal wel aan. Soms is het lekker. Soms is het niet te vreten. Deze keer blijkt het niet te pruimen te zijn dus mieter ik het eten linea recta in de plee. Daar kan ik echt niet van wakker liggen. 

WANDELING

Het is een sombere herfstdag. Vrij weinig wind en toch vallen er hele regimenten bladeren van de bomen. Ik zie van alles om mij heen ….. ben aan het wandelen in de buurt van mijn woning in die walgelijke Alexanderpolder. Maar ja, je moet nu eenmaal ergens wonen. Wandelen zou goed voor mij zijn. Goed voor mijn slaap, zeggen ze, want ik slaap slecht. Gemiddeld zo’n 4 á 5 uur per nacht en dat is  veel  te weinig ….  dat voel ik zo wel. Dus ga ik een uurtje lopen.

Loop ik langs een sloot zie een tamelijk grote zwarte vogel langs de kant zitten, hij heeft een behoorlijk grote  bek en hij houdt zijn vleugels wijd gespreid om ze te laten drogen; ik weet gelijk welke vogel het is maar ik kan niet op de naam komen. Dat heb ik toch zo vaak tegenwoordig, terwijl ik pas 67 ben …… en dan nu al dement! Als ik vijf minuten door heb gelopen weet ik ineens weer dat het  een aalscholver was, die vogel. Voor de zekerheid herhaal ik ‘aalscholver’ twintig keer, zodat ik straks thuis probleemloos kan vertellen welke vogel ik heb gezien.

Aan de overkant van de sloot loopt een schoolklas (van de basisschool, 4^e of 5^e klas). Ik dacht eerst dat ze uit het zwembad kwamen dat hier vlakbij ligt maar dat bleek niet zo te zijn. Het was geen nette schoolrij. Er liep een viertal kinderen een eind achterop en een stel  jongens liep naast de rij. De meester zelf liep voorop te praten met een paar van zijn leerlingen. Het regende nu eventjes een beetje.  Af en toe keek de meester, al lopend, om  en gebaarde tegen de ‘naast de rij lopers’ dat ze aan moesten sluiten maar die trokken zich daar niets van aan. De vier achterblijvers hadden het erg druk met elkaar: ze liepen elkaar maar te duwen en om elkaar heen te cirkelen. Het leek eerder of ze ruzie hadden dan lol. Het uitstapje van de klas bleek te gaan naar de begraafplaats Oud Kralingen. Leuk! De meester was zijn klas nog wat laatste instructies aan het geven toen een wagen met een doodskist erin rakelings langs hem heen de begraafplaats op reed.  Dit laatste tot groot plezier van de kinderen. De meester commandeerde zijn klasje toen vliegensvlug naar een veiliger plek.

Even verderop, op het fietspad …. Nou ja fietspad …Op de fietspaden in Alexanderpolder wordt volop door elkaar heen gewandeld en gefietst …. Om gek van te worden! Maar nu zie ik een jongeman met een grote bos krulhaar ‘met zonder handen fietsen’. Op zich is dat niets bijzonders maar voor mij persoonlijk is dat een enorme schok. Hij fietste echt snel en …. Ik hoorde het niet echt, daarvoor fietste hij te ver weg, maar ik dacht dat ie nog zat te fluiten ook. Het is nu denk ik al vijftig jaar geleden dat ik ‘met zonder handen’ gefietst heb…… en dat deed ik ook fluitend en met hoge snelheid maar ik moet er niet aan denken om dat heden ten dage nog te doen.

Ook wandelend op een fietspad, schrik ik me vanmiddag een ongeluk (met heel veel kippenvel) …… een fietser komt me onhoorbaar achterop gefietst en  zegt, veel te luid en duidelijk,  vlakbij mijn oor:  ’Een hele goede middag meneer.’ Ik had hem wel van zijn fiets willen slaan maar hij was al te snel te ver weg.  Slaap ik straks weer niet van de boze opwinding.

SOFTIJS

Vriendelijk was ik, dat wel,  maar zakelijk vriendelijk. Zò kocht ik de oubliehoorn met softijs: ‘Mag ik een softijsje van één euro, mijnheer.’

’ Dat wordt dat één euro,’ zei de verkoper van de  snackbar.

‘Ja,’ zei ik kortaf, maar niet onvriendelijk en ik overhandigde de verkoper één euro. ’ Alstublieft’ zei ik nog.

De verkoper gaf me mijn ijsje en zei: ‘Fijne dag nog.’

‘Dank u … , werk ze,’ zei ik en liep de snackbar uit terwijl ik een hap uit mijn softijsje nam. Het was eigenlijk een wat te grote hap … ik had zoveel trek in dat ijsje, dat ik helemaal vergat, dat ik wel eens pijn aan mijn hoofd zou kunnen krijgen, als ik een te grote hap ijs zou nemen. Iedereen die wel eens een te grote hap van een ijsje heeft genomen weet hoe venijnig de daardoor veroorzaakte hoofdpijn kan zijn …. maar…. die weet ook, dat die pijn godzijdank, meestal snel weer wegtrekt. Voor de rest at ik het ijsje met beleid op. Rustig dus.

Het was een rare dag. De zon scheen volop en soms was het zinderend warm en soms was er een noordelijk briesje en dan was het ineens weer een beetje fris. Door mijn voorzichtigheid met al te grote hapjes ijs en door de warmte smolt de ijsco sneller dan ik hem op kon eten, helaas. Het ging snel…. sneller dan ik me had kunnen bedenken en het ijs droop over mijn hand, mijn arm, mijn t-shirt en mijn korte broek. Ik beet het puntje helemaal onderaan de oubliehoorn af maar dat had tot desastreus gevolg dat er een plons gesmolten softijs via mijn kin en mijn hals op mijn borst en t-shirt terechtkwam. Heel vaak had ik al dat soort ijs gegeten maar nog nooit was ik daardoor zo in moeilijkheden gekomen. 

Ik had nu alleen nog een lege oubliehoorn in mijn hand. Even heb ik nog geaarzeld of ik die oubliehoorn nog zou opeten of zou weggooien. Uit ervaring weet ik dat je van die oubliehoorns op zich behoorlijke dorst kan krijgen, dus besloot ik hem maar weg te gooien in een afvalbak. Toevallig stond ik net naast een afvalbak.

Ik voelde me niet bepaald op mijn gemak met die kleverige lichaamsdelen en bevuilde kleding. Een geluk bij een ongeluk was, dat ik vrij dicht bij mijn huis was. Maar het was toch zeker tien minuten lopen en het was vrij druk op straat. Oude mensen, jonge mensen, mensen met hondjes. Ik zag al die mensen wel naar mij kijken maar ik deed net alsof ik dat niet zag. Ik keek zo half vooruit, half schuin naar de straatstenen. Soms hoorde ik mensen wel lachen maar ik wist natuurlijk niet of zij mij nu wel of niet uitlachten. Om mezelf gerust te stellen dacht ik maar dat ze mij niet uitlachten.

Ik was blij toe dat ik dat ik eindelijk thuis was. Mijn vuile kleren stopte ik in een emmertje sop. Ik stapte onder de douche en trok schone kleren aan.

DRUKKE DAG

Ik heb een drukke dinsdag. De wekker gaat al om zes uur. Ik was maandag om tien uur naar bed gegaan. Zoveel mogelijk die maandagavond al klaargemaakt voor de dinsdag: ontbijtje: een bord muesli …. een lunchpakketje: boterham met kaas…… boterham met chocopasta ….. een appeltje …… een banaantje …….. twee flesjes water …… dit allemaal in mijn rugzak gekieperd. …. rugzak bij de deur gezet …. klaar om dinsdag mee te nemen. Ook de ziekenhuispapieren moesten natuurlijk mee … die gingen in mijn binnenzak. Ik moest al heel vroeg in het Franciscus ziekenhuis zijn en ik wilde op de fiets gaan want het zou mooi weer worden die dinsdag. Om 8 uur was de afspraak in Franciscus dus moest ik zeker wel om kwart voor zeven van huis. Ik had overigens makkelijk later van huis kunnen gaan want ik was al om vijf over half acht bij het ziekenhuis aangekomen Volgende keer kan ik dus een kwartiertje later weg.

Ik moest naar het ziekenhuis voor de neuroloog. Ik ben namelijk zo ongeveer anderhalf jaar geleden gevallen en daarbij brak ik mijn rechterarm, mijn rechterschouder en er werd toen een zenuwbaan beschadigd. Die breuken zijn nu  onderhand wel redelijk geheeld maar die zenuwbaan nog niet, daar heb ik nog steeds last van. Het leek aanvankelijk de goede kant op te gaan: de bewegelijkheid van de hand ging vooruit maar de laatste tijd gaat het de verkeerde kant op: de hand is snel koud, ik kan niet zo goed meer schrijven en de fijne motoriek is verminderd. Daarom heb ik de neuroloog nog eens gevraagd  naar die beschadigde zenuw te kijken. Hij heeft  allerlei krachtoefeningetjes met mijn hand en vingers gedaan en zijn assistentes hebben  stroomstootjes (EMG)op mijn arm los gelaten. Vanmiddag om vier uur belt hij mij op mijn mobiel om de uitslag te vertellen. Misschien kan dat nog in dit stukkie.

En inderdaad: het kan nog in dit stukkie want de neuroloog heeft ontdekt dat er iets niet goed zit bij mijn ellenboog (bij het tinteldoosje), niets ernstigs, moet door rust overgaan. Over drie maanden moet er dan een nieuw EMG gemaakt worden  en aansluitend een afspraak om de nieuwe toestand te bekijken. Veel heil verwacht ik hier overigens niet van.

Tot slot van deze drukke dinsdag moest ik mijn vriendin Babs begeleiden naar het ziekenhuis ; er moesten foto’s van haar linkerknie gemaakt worden; ik mag daar niks over schrijven. Babs dacht dat ik in het ziekenhuis inspiratie op zou doen voor leuke anekdotes voor mijn stukjes, want ze vindt mijn stukjes de laatste tijd humorloos en zuur.

Op de afdeling waar Babs geholpen moest worden viel helaas weinig te lachen. Misschien is het leuk als ik schrijf dat er drie heel dikke mannen met baarden  achterelkaar in drie bedden voor een operatiekamer werden geschoven….of misschien is het leuk als ik schrijf dat er een verwarde man in de wachtkamer zat die riep, dat tbs moest worden afgeschaft: ‘gooi alle verwarde mensen die veroordeeld worden  meteen levenslang de bak in, net als in Rusland’.

Het allerleukst vond ik nog wel dat Babs in het ziekenhuis trakteerde op een reuze softijs met oubliehoorn. Maar voor dit stukje is dat eigenlijk niet om te lachen en ook niet echt leuk.

KAMPIOENSSCHAAL

En nu is alles voor Rotterdam op betaald voetbalgebied  ineens beslist. Feyenoord landskampioen en Excelsior en Sparta blijven in de eredivisie. Driewerf ‘hoera!’.

Dan was er vanochtend (ruim twee hele uren)op tv Rijnmond die happening te zien van de huldiging van het team van Feyenoord op de Coolsingel. Ik zat toevallig bij iemand thuis die dat graag wilde zien maar van mij hoeft dat niet. Ik zou daar never-nooit naar kijken. Dit is voor mij een typisch geval van hoofdpijnverwekking. Misschien, héél misschien, als Sparta kampioen zou worden van Nederland (hahahahahaha) en dan zo’n huldiging zou krijgen ……. wat toch nooit gaat gebeuren……………… maar probeer nou eens voor te stellen ….. dat dat gewoon gaat gebeuren ….. in dat geval zou ik misschien een samenvatting van 5 minuten in mijn hoofd kunnen toelaten.

Lee Towers, aardige man hoor, maar nog steeds moet hij zijn tot op het bot versleten liederen slijten aan het legioen, dat zich wel met heel erg weinig tevreden toont. Walk on, man!

De cameramensen weten van verveling niet wat ze met deze uitzending aan moeten. Tot vervelens toe zwaaien ze hun camera vanaf het stadhuis naar het Kruisplein en weer terug. Ik kreeg de neiging om tegen het televisiescherm aan te gaan lullen: ‘Ja, hoor, nou weten we het wel, dat er hier veel mensen zijn.’ Enkele keren tijdens deze life-uitzending ben ik trouwens in slaap gesukkeld, ik vond de uitzending te vergelijken met kijken naar groeiend gras. Een heel enkele keer, was er wat boeiends te zien, als ik dan tenminste wakker genoeg was om er van de genieten.

Op een gegeven moment zag een tamelijk oude vrouw, ik schat haar op 87, vrij slaapverwekkende dansbewegingen maken , de regisseur schrok daar kennelijk van en haalde de vrouw meteen van het scherm maar wat gebeurde er vervolgens de vrouw kwam weer in beeld nu met haar tamelijk oude dochter naast haar en samen stonden zij nu heel enthousiast en lachend te swingen.

Heel leuk vond ik ook het interview met de man die zaterdag van 8 meter hoogte op de grond gevallen was. Hij had bijna alles aan zijn linkerkant gebroken maar hij zou en hij moest bij de huldiging van Feyenoord zijn. Met een heleboel gips lag hij vanuit een ziekenhuisbed naar het stadhuisbalkon te staren. Hij had aan de val ook nog twee blauwe ogen overgehouden, deze bouwvakker en Feyenoordfan uit Helmond.

Zonder te vragen of hij welkom was, behoorde ook ineens de heer Opstelten tot de aanwezigen. Waarschijnlijk was de cameraman de enige die hem herkende want hij bleef Ivo Opstelten constant volgen. Opstelten wilde mensen een hand geven maar iedereen liep hem straal voorbij, hij wou een stukje kaas pakken maar de schaal werd bij hem weggetrokken.

Het moment waarop de meute had staan te wachten naderde. Trainer Giovanni van Bronkhorst en aanvoerder Dirk Kuijt gingen vanaf het balkon van het stadhuis de kampioensschaal aan de hunkerende massa laten zien.  Een aantal fotografen verdrong zich nogal stuitend voor het tweetal Feyenoorders zodat de mensen beneden vrijwel niks van de kampioensschaal kon zien. De fotografen werden opzijgezet en vrij snel voegden zich alle Feyenoorders bij van Bronckhorst en Kuijt op het balkon en  zij gingen allen staan springen. Een van de Feyenoorders, Toornstra, wilde een geintje uithalen en gooide de schaal van het balkon de massa in. Dat was even flink schrikken Sommige mensen moesten opzij springen anders hadden ze de schaal op hun kop gekregen. Maar het was gelukkig maar een lichte namaak schaal. Kuijt stond al snel weer op het balkon te zwaaien met de echte kampioensschaal, samen met Aboutaleb. Even tevoren had Aboutaleb Opstelten nog het stadhuis uitgeschopt. 

NESSELANDE

Terwijl ik dit stukje schrijf speelt Feyenoord om het voetbalkampioenschap van Nederland. Het is twee minuten over half vier en ik hoor iemand in de buurt vuurwerk afsteken …. zou dat uit blijdschap zijn om een door Feyenoord gescoord doelpunt?

Ik heb geen tv aan; geen radio … niks. Wat ik wil is helemaal niks weten, tot vanavond. Tot Studio Sport. Ik wil de samenvatting zien waarin bekend wordt of Feyenoord wel of geen kampioen wordt.

Vanmiddag ben ik met mijn vriendin naar Nesselande gegaan. We zijn met de metro gegaan. Daar werd steeds omgeroepen dat er geen fietsen in de metro mochten worden meegenomen vandaag in verband met Feyenoords kampioenswedstrijd. Misschien mocht dat morgen ook wel weer niet. Dat was omdat als Feyenoord kampioen zou worden de huldiging op maandag op de Coolsingel plaats zou vinden en dan zouden er dus ook weer geen fietsen in de metro mee mogen. Ook werd in alle metrostations omgeroepen dat in de hele binnenstad geen alcohol was toegestaan en dat alle alcohol zou worden afgepakt.

Het was een uur of een dat we dat hoorden. Ik was toen  dus met mijn vriendin op weg naar Nesselande. Nesselande is een chique woonwijk met een strand en een heuse boulevard. Het was helaas geen weer om over de boulevard te gaan lopen flaneren. Veel wind, tamelijk lage temperaturen en af en toe een dreigend buitje. We zijn op een terrasje gaan zitten aan die boulevard. Ik heb een tonic gedronken, dat drink ik meestal op een terrasje, ook wel eens een biertje maar dan moet het wat later op de dag zijn. Mijn vriendin nam eerst een koffie en toen ook nog een tonic. Het was wel een duur terrasje: 8 euro 30 voor 2 tonic en een cappuccino vind ik nogal aan de dure kant. Vòòr mij moest iemand, die daar was met zijn vrouw en twee kinderen, bijna zeventig euro betalen voor vier drankjes en vier hamburgers.

Vanaf het terras zagen we een hoge installatie staan die waterskiërs hielp snel door het water te  skiën. Er waren niet veel waterskiërs actief. Het was ook niet zulk waterskiweer.  De bedoeling was dat de waterskiërs zich hechtte aan een katrol en  een kabel. Vervolgens moest er over schansen gesprongen worden en twee scherpe bochten gemaakt worden….en dan kon er weer een nieuw rondje gemaakt worden.

Mijn vriendin vertelde dat het strandje hier in korte tijd een slechte naam had gekregen door vandalistische jeugd. Maar daar is tegen opgetreden door de overheid. Nu is het weer een net strand hoewel er nog steeds mensen rondlopen die niet weten hoe het hoort ….er komen  nog steeds mensen hun hondje op dit strandje uitlaten, met alle gevolgen van dien …..

Het is nu 16.00 uur. Nog een kwartiertje en we weten wie de nieuwe voetbalkampioen van Nederland is. Feyenoord of Ajax. Als inwoner van Rotterdam hoop ik natuurlijk van harte dat Feyenoord kampioen wordt.

Ook hoop ik, als Sparta-fan, dat Sparta wint en zich veilig speelt voor degradatie of nacompetitie. Maar het zal wel nacompetitie worden voor Sparta; het zal dan nog moeilijk genoeg worden voor ze want Sparta is geen ploeg met een vechtersmentaliteit en die heb je nodig in de nacompetitie