IFFR 2012

Net over de helft is het IFFR nu. Het internationale filmfestival van Rotterdam jaargang 2012. Ik zie veel films, gewoon als bezoeker en ook nog eens als vrijwillige kaartjesscheurder, zaalwacht genaamd.  Tot dit jaar betekendefit: bij  de ingang van een filmzaal de kaartjes controleren van bezoekers van het festival. Dat gebeurde op de vanouds bekende wijze: kijken of de juiste zaal met de juiste film op het kaartje vermeld staat, dan een deel van het kaartje afscheuren en tenslotte  de bezoeker (slijm, slijm) een ‘fijne voorstelling’’ wensen. Dit jaar moet de zaalwacht de geldigheid van toegangsbewijzen met een scanner controleren. Het lijkt een beetje op  wat de caissière doet met de boodschappen uit het winkelwagentje van de supermarkt. De sleutelwoorden zijn hier ’e-ticketing’ en ‘scannen’.

Een IFFR bezoeker kiest op zijn pc of laptop  een film uit het aanbod, betaalt het kaartje digitaal en wacht vervolgens op een mailtje van IFFR dat betaald is. Bij die betalingsbevestiging zit dan tegelijk het toegangsbewijs, waarop de streepjescode van de film staat. De IFFR bezoeker moet het toegangskaartje (een  a-4-tje) zelf thuis uitprinten. Deze filmfan is nu wat duurder uit want de kosten van papier en inkt zijn voor zijn rekening. Lekker goedkoop dus voor IFFR; dat zich zo de kosten van duizenden toegangskaarten kan besparen.

Medewerkers, speciale gasten van IFFR en bezoekers met een paspartout, kunnen eveneens op hun pc of laptop de gewenste films uitkiezen. De ene pashouder, heeft recht op wat meer films dan de ander. Ik, als zaalwacht met 60 werkuren, mag 15 films thuis op mijn pc’tje uitzoeken. Als ik meer films zou willen kopen, kan dat wel, maar niet op de pc. Dan zou ik naar de hoofdkassa in de Doelen moeten, om de kaartjes te kopen.

Tot nu toe werkt dat e-ticketing vrijwel perfect. De mensen printen thuis braaf hun toegangsbewijs uit en het scannen is bij mij slechts één keer fout gegaan. Die keer viel een miniem deel van de streepjescode buiten het geprinte a-4-tje.

Bij het scannen van de pasjes ging werkelijk àlles tot nu toe goed. Als zich een bezoeker meldde, die eigenlijk bij een andere zaal moest zijn, meldde de scanner dat keurig. Ook als er überhaupt geen geldig toegangsbewijs was, dan gaf de scanner dat ook goed aan. Zoals  vermeld heb ik ook zelf zo’n pas. Probleemloos kwam ik door alle controles zodat ik  zorgeloos kon genieten van alle screenings. ‘Screening’ is het hier zeer veelvuldig gebruikte woord voor filmvertoning;…tsja, je wordt hier echt doodgegooid met Engelse woorden. Zo is er voor de ‘screening’ soms een ‘introduction’ door the ‘director’ (regisseur) , met na afloop een ‘Q and A’, dat staat voor  ‘Question and Answer’: vragen stellen aan de ‘director’  over de film.   

Ik heb nu zo’n 20 films gezien, inclusief de 6 films van de VPRO-previewdag; soms kijk ik ook naar de film die draait in de zaal, waar ik dienst heb. Ik zie dan wel niet de hele film, want ook de laatkomer moet natuurlijk gescand worden….maar goed…………. ook al zie ik de eerste tien minuten niet, toch heb ik dan wel een goede indruk van de film gekregen en als die film later nog eens in de bios komt, ga ik kijken. Zorg ik wel dat ik op tijd ben. .  

De belevingswereld van jonge kinderen en pubers is dit jaar een thema van het  IFFR. De films ‘Nana’ en ‘Les Géants’ zijn, met het oog op dat thema duidelijk keuzes.

Nana. Deze Franse film is gemaakt vanuit het perspectief van het vier jarige meisje Nana.  Ze woont op het Franse platteland. Op een dag komt ze thuis en merkt ze dat haar moeder zomaar is verdwenen. Ze staat er dan helemaal alleen voor. Nana vertoont in deze film zeer oorspronkelijk gedrag, dat nauwelijks geregisseerd lijkt.

  

Les Géants, een Belgische, Franstalige  film, waarin twee puberjongens, samen de zomervakantie doorbrengen in het vakantiehuisje van hun ouders.  Ook zouden ze de auto kunnen gebruiken; doch geen van beiden heeft een rijbewijs. Geld hebben de jongens ook al niet, dus dat is zwaar behelpen. Ze raken bevriend met een buurjongen. Vervolgens geraken de boys in allerlei smakelijke avonturen in de mooie Ardennen omgeving. Met name de scènes met de onbehouwen ouders en de gewelddadige broer van het vriendje, zijn bijzonder hilarisch.

The Descendants, is een echte Amerikaanse film. George Clooney speelt een van de hoofdrollen. Hij heeft twee dochters. Heeft de meisjes de laatste jaren nauwelijks gezien; het echtpaar is uit elkaar gegaan en de moeder heeft de meisjes voornamelijk opgevoed. Pa (Clooney) was de ouder op de achtergrond. Veel meer met zichzelf bezig dan met zijn gezin.

Omdat  de moeder zwaar gewond is geraakt en in coma ligt moet pa voor de meiden zorgen.

Van zijn oudste dochters hoort hij dat zijn ex een verhouding heeft gehad met iemand uit de buurt. Onbekend is met wie. Dat ‘nieuwtje’ raakt pa Clooney heftig. Dochter stimuleert haar vader uit te zoeken wie dat precies geweest is.

Een film die door de dominante rol van de oudere dochter prima past in het eerder genoemde thema van dit festival.  

Het festival is nu  over de helft. Zaterdag is de laatste dag. Ik ga nog wat films zien en me misdragen op enkele feestjes. Als ik me daar, na afloop, nog wat van weet te herinneren, dan zou het zomaar kunnen, dat dáár nog een stukkie over komt.

Gevlucht

 Twee weken geleden ontmoette ik Ali in de sportschool. We zijn  aan het crossen. Naast elkaar. Onze blikken, vriendelijk, kruisen elkaar. Voor de grap zeg ik dat hij me toch niet meer kan inhalen.

‘Sorry?’ zegt hij, ‘don’t understand what you said…….English  please?’

‘It was a joke.’ zei ik:

‘You will never pass me.’

Het is blijkbaar niet zijn humor en ik moet toegeven: ik was wel eens  lolliger. Maar goed.

We stappen zo’n beetje tegelijkertijd van het cross-toestel af. Allebei flink bezweet.

We stellen ons aan elkaar voor. Ali is hier voor het eerst. Ik sport hier al jaren.  We drinken wat: hij koffie, ik thee.  We praten wat. 

Ali blijkt een zesentwintig jarige asielzoeker uit Somalië. Hij, zijn vrouw en zoontje van vier zijn gevlucht. Voor de grove gewelddadigheden van de Shebab militia, een groepering, die met harde hand anti islamisten bestrijdt. Shebab Is gelieerd is aan Al Qaeda. Meer dan 1,4 miljoen Somaliërs zijn daar nu voor op de vlucht. Ali kwam op zijn vlucht, in april 2011,  eerst in Kenia en daarna in Duitsland terecht. Zijn vrouw en zoontje  kwamen niet verder dan Kenia, waar maar liefst 680.000 Somalische vluchtelingen verblijven. De Shebab militia gingen als gekken tekeer, sloegen alles kort en klein: kerken, huizen en net zo makkelijk ook mensen.

Voorlopig zit Ali sinds mei 2011, al weer, veilig in Nederland. Per 1 januari jl kreeg hij een voorlopige verblijfsvergunning voor de duur van een jaar. Echter zorgeloos kan hij onmogelijk zijn zolang zijn vrouw en zijn zoon Memmed nog niet bij hem zijn.   

Na een maand Duitsland heeft hij eerst een jaar in een Asiel Zoekers Centrum in  Emmen, gezeten en even had zelfs een baantje. Hij werkte ’s nachts als  broodbakker. Nu zit hij werkloos in een flatje, twee kamers, woonkamer, slaapkamer  in de Rotterdamse Provenierswijk. Bij de sportschool om de hoek.

‘Dutch taal’ leren en een beetje sporten is eigenlijk het enige wat hij te doen heeft. Werk heeft hij dus niet.

‘Work, difficult, very difficult,’ zegt hij.

‘ Je kan toch ook vrijwilligerswerk doen,’ zeg ik.

‘Yes, but also very, very difficult’ zegt hij, ‘for I talk Dutch taal very bad….only English …..so not kan  do volunteerwork!’

Ali en ik spreken af om elkaar geregeld te gaan zien. In principe een keer per week; in principe  een uurtje. ‘Dutch taal’ is dan de voertaal, waardoor Ali’s spreekvaardigheid zonder twijfel met sprongen vooruit zal gaan.

Hij probeert het echt wel om die helse Nederlandse taal te leren. Via wat gegoogle heeft hij een redelijk bruikbare digitale taalcursus gedownload. Elke dag deed hij er al een uurtje zijn best op en dat zeker al een jaar lang.

‘Dutch taal makes me crazy, mij.’ Aldus Ali.

Het resultaat van zijn jaartje worstelen met de taal is nul komma nul. Terwijl Ali toch echt niet dom is; absoluut niet!! Hij heeft een hbo-opleiding ICT en is superslim met de laptop.  Als ik hem vraag wat  hij van  de Nederlandse taal vindt, schudt hij zijn hoofd en zegt:

‘Dutch taal torture is for me….’

Hij werkt zich om de andere dag twee a drie uurtjes in het zweet op de sportschool. Meer sporten zou wat te veel van het goede zijn. Ondanks het sporten en zijn dagelijkse uurtje Nederlands, verveelt hij zich stierlijk. Vrienden of familie in de buurt zegt hij niet te hebben. Hij staart wat uit het raam van zijn flat,  met uitzicht op een doods straatje. Af en toe rijdt een fietser voorbij; af en toe ruist die ene boom. Alleen als de basisschool uit gaat bruist het straatje; op die momenten is het daar vrolijk en levendig. Momenten waar Ali volop van geniet. Het stemt hem enerzijds vrolijk, anderzijds confronteren de uitgelaten schoolkinderen hem met het gemis van Memmed, zijn in Kenia achtergebleven zoontje.  Op deze basisschool had die kleine Memmed ook kunnen zitten. In groep één. En wie weet, rende hij dan, na schooltijd, moe maar blij op zijn pappa af en sprong hem in zijn armen.

Als de straat weer saai is als vanouds, neemt Ali even een momentje voor zichzelf. Hij trekt zich met de laptop even in zijn slaapkamer terug.  Ook met deze activiteit kan Ali geen  hele dag vullen. Twintig minuten hooguit en daarmee is hij alweer klaar voor één dag.

Vandaag hebben we een afspraak. Ali en ik. Bij  hem thuis. Om één uur. Ik sta voor zijn deur, in dat sombere straatje. Bel een paar keer aan. Geen reactie. Jammer. Waarschijnlijk is hij niet thuis. Maar het kan natuurlijk ook zijn dat hij zó met zijn laptop in de weer is, dat hij de hele wereld om zich heen vergeet.

  

Haar (3)

Ben dus bezig me te ontdoen van al mijn haar. Een halfjaarlijkse operatie. Wenkbrauwen, hoofdhaar en het haar in de bilnaad mag blijven zitten. Op dat kleine beetje hoofdhaar dat ik nog heb ben ik maar al te zuinig en het epileren van wenkbrauwen en bilnaad is me te veel gedoe.

Ik zit op de rand van mijn bed. Op de vloer voor me wemelt het van de haren, in alle soorten en maten, van donker- tot platinablond. Als ik klaar ben ruim ik alles wel op. Mijn borstharen moeten er nu aan geloven. Heel soepel laten die zachte breekbare haartjes daar zich verwijderen. In een moment van onoplettendheid raak ik met de shaver mijn kleine linkertepel. Ik schreeuw het uit van de pijn. Gooi vrijwel direct de shaver uit mijn handen. Mijn tepel bloedt heftig; doet pijn. Gevoelig plekje, hoor! Er zit een klein sneetje in. Vloekend, stampend, verbijt ik de pijn. Altijd als ik veel pijn voel, vraag ik me af of ik nou niet overdrijf, want de mensen in mijn omgeving hoor ik altijd zeggen dat ik me wel weer behoorlijk aan het aanstellen ben. Maar goed, ik moet het wondje tòch ontsmetten: betadine smeren dus maar weer en omdat de tepel nog steeds bloedt, plak ik er ook nog maar een pleister op. Normaal een moeilijke plek voor pleisters maar op deze onthaarde huid is het geen probleem. Nadat ik mijn shaver nog geheel intact heb teruggevonden onder de boekenkast gaat het ontharen van de rest van de borst godzijdank heel vlotjes.

Van de borst zak ik met de shaver af naar mijn buik. De weinige haartjes die daar zitten zijn in een mum van tijd weggehaald. Dan zijn nu de schaamharen de lul. De (grijze) haren van de schaamstreek zijn te lang voor de shaver. Ik moet de schaamharen dus eerst flink kortwieken met een doodgewone schaar. Een secuur werkje; één moment van onachtzaamheid en er zit een knip in mijn zak.  Gelukkig gaat het allemaal naar wens. Althans het knipgedeelte. Met de shaver wil ik de huid tenslotte helemaal glad maken maar daar stuit ik toch op wat kleine probleempjes.  De shaver snijdt sommige haartjes niet net boven de huid af maar hij trekt ze er rücksichtslos uit, hetgeen een aantal minuscule, licht bloedende wondjes tot gevolg heeft. Dit doet, dat geef ik eerlijk toe, een beetje pijn; tsja, wie mooi wil zijn…...

Aan de haren op mijn zak doe ik nu verder niks meer. Laat maar lekker hangen. De langste haren heb ik al heel voorzichtig weggeknipt en daar laat ik het bij. Mijn zak is tè kwetsbaar om er met een shaver overheen te gaan rauzen. Dank je de koekkoek. Ik vind het zo wel mooi zat.

Zo, nu nog wat Nivea bodylotion smeren op de onthaarde plekken. Prikt wel een beetje, Zelfs Nivea kan dus prikken. Héél eventjes maar. De stofzuiger mag het laatste restje van deze klus doen: het opzuigen van de haarzooi voor mijn bedje.

Ik kan het niet laten om mezelf even in de spiegel te bewonderen. Ziet er toch weer heel anders uit zo zonder haar, toch? Spiegeltje, spiegeltje aan de wand…..Jezus Christus….wat stom! Ben ik die zwaar behaarde armen helemaal vergeten te doen; geen gezicht zeg. Kan ik wèèr gaan beginnen!

Haar (2)

Twee keer per jaar krijg ik de kriebels: dan moet al het haar van  mijn lijf. Voor zover ik erbij kan althans. Ik verwijder die haren altijd helemaal alleen; wil er beslist geen hulp bij. Dat is waarschijnlijk omdat ik er niet zo goed tegen kan om uitgelachen te worden.

Mijn vrouw heeft helemaal niks tegen een helpend handje. Zij duwt haar tondeuse in mijn hand en vraagt me probleemloos om die eigenwijze, steeds weer terugkerende haartjes op de bikinilijn, eventjes weg te scheren.

Bij mij komt die kaalscheermanie voor het eerst in mei en de tweede keer zo om en nabij de aanvang van het Internationale Filmfestival van Rotterdam (IFFR). In januari dus meestal. Nu dus.’

Mijn benen doe ik altijd het eerst. Het zwarte haar op mijn witte benen heeft een wonderlijk hoge groeidichtheid en als ik daar nooit zou ingrijpen dan zouden die haren alsmaar doorgroeien en misschien wel zo lang worden als bij een chimpansee. Voor het verwijderen van de haren gebruik ik de Panasonic bodyshaver. Zo een die ik ook onder de douche bruikbaar is. Dat heb ik één keer geprobeerd. Geen succes.  Het voelde al pijnlijk aan bij elke beweging met die shaver. Ik zag het absoluut niet zitten om nat verder te gaan met mijn schaamhaar en wat daar verder allemaal zit. Buiten de badkamer, met wat beter licht, zag ik pas goed wat voor schade was aangericht: mijn been ziet er uit alsof het door een stevige kater als krabpaal is gebruikt. Vele lange halen zijn te zien op mijn been, waarvan sommige tot bloedens toe. Voor dié dag had ik wel even genoeg van scheren. Met één behaard en één bekrast been ga ik naar mijn werk. Ik werkte toen nog. Gelukkig had ik werk waarbij ik niet in mijn blote kont hoefde te gaan staan.

Voor de rest van mijn lijf dus absoluut geen nat scheren meer!   Droog, met die Panasonic duurt wel wat langer maar geeft verder geen enkele pijntje. Het tweede been is nu mooi glad, kaal. Ik smeer er wat nivea crème, op waardoor dat been ook nog een vrolijke glans krijgt.  Op dat andere been heb ik bétadine gedaan; fraai ziet dat er niet bepaald uit met die lange bruine bétadine strepen. Het is gedesinfecteerd en dat is hoognodig.

Met de oksels heb ik eigenlijk nooit moeite. En dan is het waarschijnlijk ook nog zo dat de oksels er zelf ook geen enkel probleem mee zullen hebben om door mij geschoren te worden.Ik durf er om te wedden dat ze het lekker vinden.

Scheren doe ik altijd  op het randje van mijn bed. Flink wat haren liggen nu al voor mijn bed op de vloer: de kwetsbare peper- en zoutkleurige haren van de oksels en de harde zwarte haren van mijn benen. En dan moet nog het borst- en schaamhaar gedaan worden maar zail ik niet over uitwijden. 

Haar

Haar. Veel , vooral oudere mannen, zoals schrijver dezes, hebben er veel te veel van. Behalve dan op hun hoofd, hetgeen wel heel makkelijk wordt afgedaan met de plattitude:

‘Op hersens groeit geen haar. ‘

Mijn oorhaar groeit bijvoorbeeld zo snel als bamboe mijn oren uit. Dagelijks moet ik er met een oortrimmer doorheen rauzen alleen al om te voorkomen, dat de oorwurm toeslaat. De oorwurm die zo wonderlijk blijkt te gedijen in de ruimbehaarde warme gehoorgang.

Het is nog niet eens zo eenvoudig, dit ontharen van de gehoorgang: je ziet niet goed wat je aan het doen bent en het gevaar dreigt dat je te veel oorhaar weg trimt, hetgeen tot oorsuizingen, evenwichtsstoornissen en op den duur tot algehele doofheid schijnt te kunnen leiden. 

Het gevolg daarvan is dat ik nooit het gevoel heb dat mijn gehoorgangen netjes geknipt zijn. Ik  vind het nu eenmaal geen karweitje om aan mijn vrouw over te laten. Misschien zou ze het wel voor me willen doen, die lieve schat, als tegenprestatie voor het driemaandelijkse ritueel van het epileren van haar bilnaad. Maar ik wil haar gewoon niet met dat gedoe in mijn oren belasten. Zij heeft wel wat anders te doen, zeg!

Tot voor een jaar vroeg ik haar nog wel elke keer nadat ik mijn oren gedaan had:

‘Ziet het er netjes uit, schat?’  en steevast antwoordde ze, dat het er niet uit zag, dus……

Eén keer, één keer heb ik de oorharen laten verwijderen door een Turkse kapper: die brandt met de grote vlam van zijn aansteker alle haartjes rigoureus uit mijn oren. Toen reageerde mijn vrouw razend enthousiast:

‘Geweldig Jee! Eindelijk heb je de slag van het trimmen te pakken, jongen!’.

Mijn neus is bijna het zelfde verhaal. Alleen groeit dat haar daar niet zo vreselijk snel. Een keer per week moet ik mijn neus een trimbeurt geven met de neustrimmer. De neustrimmer is exact  het zelfde apparaat als de eerder genoemde oortrimmer maar omdat ik nu die oortrimmer voor de neus gebruik noem ik hem nu domweg: de neustrimmer. Simpel toch? Ik zelf houd die neushaargroei al jarenlang netjes bij. Maar er zijn mannen, die er een zooitje van maken en het zijn vooral de dames, die daarover vernietigend kunnen uithalen. Helaas vooral in de achterklap. Als de dames het over ‘s mans lange neusharen hebben, zie ik ze niet alleen een vies gezicht trekken  maar ook hoor ik nogal eens in gesprekken de woorden ‘onsmakelijk’ en ‘misselijkmakend’ vallen. En eerlijk is eerlijk: het is toch ook te smerig om aan te zien. Vandaar dat ik zelf het verschijnsel al zo lang en zo grondig aanpak. Het is toch net alsof er honderden angstige, hulpeloze, vliegenpootjes uit de neusgaten van die mannen bungelen.

Ook bij het trimmen van de neus mag niet te rigoureus te werk worden gegaan. Maar de neus zit godzijdank op een heel andere plek dan het oor dus kan je daar ook veel beter zien wat je aan het doen bent.

In de jaren zestig van de vorige eeuw was er al eens dichter:  Leo de Vos, die hierover  schreef:

Ik ben zo blij, zo blij,

dat mijn neus van voren zit

en niet opzij

Ongetwijfeld was deze Leo de Vos, een fervent neustrimmer. Kan haast niet anders!

Echt het aller leukste van het neus trimmen, is het kietelgevoel, dat de trimmer, tijdens het trimmen in zijn eigen neus teweeg brengt. Het betreft hier een extreem hoog en zeer scherp kietelgehalte, dat nog maar net niet de pijngrens overschrijdt. Als je het mij vraagt, is dit toch voor een beetje man absoluut het op één na lekkerste kietelgevoel.

(een volgende keer meer over haar)

Broekje aan? Broekje uit?

Op de sportschool zijn de mogelijkheden legio. Maar ‘legio’ is een beetje veel van het goede; doe ik dus maar niet. Ik zou de kluts kwijtraken en wat heb ik daar aan? Ben ik vijf kilo kwijt èn de kluts en de de kluts….dat schiet niet erg op.

Ik zit op zomaar een sportschool. Spinning doe ik daar het meest. Dat gaat onder leiding van een leuke opzwepende juf: gedurende drie kwartier tot anderhalf uur fiets je je drie slagen in de rondte, op een hometrainer. 

Om een beetje indruk te maken op die leuke juf doe ik ook mee aan het kwartiertje  buikspieroefeningen, dat ze gelijk na afloop van de spinningles geeft.  Voorafgaand aan de spinningles pak ik altijd nog even wat toestellen mee voor de biceps-, triceps-, beenspier- en borstspieroefeningen. Jazeker! Of dat lekker is! Dat laatste is wel zwaar maar zweten ga ik er niet van. Dan spinning! Gottegottegot. Ik moet bijna zwemvliezen aantrekken om na afloop van de les zonder verdrinkingsgevaar van de spinningfiets te kunnen stappen…..zo’n grote plas water ligt daar. En dan is mijn lijf ook niet te weinig nat…..! Zeiknat! Je wilt niet weten hoe nat. Mijn huid, mijn haar, al mijn kleren en in mijn schoenen loop ik te soppen. Zo nat zijn en dan ook nog zware buikspieroefeningen doen, is geen kattenpis.

Het ergste van alles is nog wel het afkoelen. Dat gaat zo razendsnel. Binnen de kortste keren lig ik met dooie vingers en bevroren tenen buikspieroefeningen te doen. Het is een zware straf, deze buikspiersessie, met die alsmaar kouder wordende kleren aan het lijf. Wat me op de been houdt is het vooruitzicht aan een warme  douche. Die is toch zo lekker hier. Heerlijk warm. Lekkere harde straal.  Netjes ook.  Want er zijn niet veel sporters meer, die gaan staan pissen onder de douche. Veel minder sinds er camera's in de doucheruimte zijn geplaatst. Zelf pis ik daar nog een hoogst enkele keer. Hoe het ook zij: er hangt tegenwoordig een aangename geur in de doucheruimte. Ik kàn eerlijk gezegd meestal niet pissen, omdat ik alle vocht al  uit het lijf gezweet heb.

In de kleedkamer ontdoe ik me zo snel mogelijk van mijn koude, natte kleren; pak mijn washandje en mijn zeepjes en ga me lekker staan douchen. Na me gepoedeld te hebben met mijn lekker geurend douchegelletje en het  knalblauwe shampootje, ben ik weer helemaal het mannetje. Heerlijk, heerlijk, heerlijk. Alleen al daarvoor zou ik naar die sportschool gaan.  

Met mijn ogen dicht geniet ik van het lekker warme water. Blindelings gebruik ik de gel en de shampoo. Mijn ogen houd ik stijf dicht, want, als ik ze open, krijg ik zeep in mijn ogen, met als gevolg dat ik dan hele dag niks kan zien. Ja, dat is nog eens klote. Soms doe ik wel eens iets te vroeg mijn ogen open. Dan loop ik per ongeluk wel eens een andere doucher tegen het lijf en tsja, de een houdt daar wel van; de ander ab-so-luut niet. Ik blijf doorgaans wat langer douchen dan de anderen; met mijn ogen dicht dan. En als ik mijn ogen dan open doe dan zie ik tot mijn verbazing: de Hollandse jongens staan in hun nakie en de moslims jongens in hun broekie.

Onhandig! Ik moet er niet aan denken om met mijn handen in mijn onderbroek te moeten gaan staan hannesen, om mijn bilspleet, mijn eikel, mijn scrotum en mijn schaamhaar te kuisen. Voor mij is zo’n blote poetsbeurt juist een van de fijne momenten op de sportschool. Genieten. Echt waar.

Ik las ergens, dat naakt met anderen onder de douche, niet mag van het moslimgeloof. Wat hard voor die moslim boys!! De islam schijnt voor te schrijven dat, zowel mannen als vrouwen hun awrah, de edele delen, bedekken in het gezelschap van anderen. Voor mannen betreft het hele gebied tussen navel en knieën. Voor vrouwen ligt het wat gecompliceerder, al naar gelang de omstandigheden.

De praktijk is dus, dat op de sportschool de meeste moslimjongens heel trouw zijn aan de leer en het broekje aan hebben en aan houden. Ze zullen het toch ook wel fijn vinden zo vermoed ik. Nou ja, ik vind het allemaal best, zolang  de moslimboys mij maar niet gaan verplichten mijn edele delen te bedekken onder de douche.

In de kleedkamer ving ik een deel van een gesprekje op tussen twee jonge Marokkanen, waarvan er een niet wist wat ie nou moest doen: broekje aan of broekje uit. De een zei tot de ander:

‘Jij onder douche sportbroek aan, jij! Geen probleem is. Jij goed oplet: iedereen zo doen. Of jij homo zijn???’’

Ik had mijn portie sport en douche weer gehad. Fris, schoon en energiek keer ik huiswaarts om geheel gekleed mijn vrouw te helpen met het opruimen van het  kerstsstalletje.

Nat

Op het binnenterrein van het complex waar ik woon staat het blank. Er ligt, met andere woorden, een grote plas water. Daar, waar ‘s zomers grasveldjes, wandelpaden, een vrij hoog gelegen rozenveldje en een zandbak te  zien zijn, ligt nu die grote waterplas. Levensgrote houten speelobjecten als de giraffe, de reuzensprinkhaan en de gigantische gifkikker staan met hun poten in het water en kijken wezenloos voor zich uit. Geen kind in de buurt om hen te beklimmen of te ruïneren. De zitbankjes van waaruit normaal gesproken ouders hun spelende kroost tot de orde roepen, lijken nu op verankerde vlotten op een woest, vervaarlijk golvend meer. Tsja wat is een meer zonder zwemvogels, vissen, wuivend riet en zeilbootjes. Er staan her in der in de plas een tiental jonge kastanjes, dat wel. Die zijn altijd al eenzaam op dat binnenterrein en nu zijn ze ook nog eens òp van de zenuwen, ze kunnen geen moment meer stil staan. Ze tonen nu hun verlatenheid dan in minder barre tijden en ze zouden, als ik me niet vergis,  het liefst heel dicht bij elkaar willen kruipen.

In een hoekje van het binnenterrein is een jochie van een jaar of tien met een spade in de weer. Als ik het goed zie probeert hij wat water af te voeren.  Zijn kanaaltje op het droge deel is al klaar. Er stroomt er nu al wat water vanaf het binnenterrein via een poortje onder de huizen in de richting  van het riool in de  straat.  Zijn missie lijkt te slagen hetgeen hem stimuleert om enthousiast verder te scheppen. 

Bewoners van benedenhuizen zitten nu met de ongewenste ‘luxe’ van een zwembad voor hun achterdeur. Ook hun schuurtjes zijn onder gelopen en zij, die gewend zijn om met de scooter of de fiets via de achtertuin  op pad te gaan naar school of kantoor, kunnen dat wel doen maar moeten wel eerst een paar lieslaarzen aantrekken.

Gisteren aan het einde van de middag waadden enkele gemeentelijke plantsoenendienstmannen, in het bekende oranje-blauwe werkpak, door het water. De heren zijn gewapend met bezemstelen met daar aan bevestigd gevaarlijk ogende haken. Al pratend wijzen de heren alle richtingen op. Half drie is het nu; veel te laat om nog aan de klus hier te beginnen: het droogleggen van dit binnenterrein. Wel kunnen ze op kantoor het werkplan vast gaan uitschrijven; ze weten nu toch precies wat er gebeuren moet. Kunnen ze er morgen mee aan de slag. Want er was duidelijk wel haast bij hoor ik er een zeggen.

Het is begin van de middag maar het lijkt begin van de avond. De lucht is gitzwart. Er vallen wat druppels, grote druppels. Dan bliksem en een zware donderslag en nog een. Het giet, hagelstenen, grote hagelstenen en het ventje gaar onverdroten door met zijn kanaal. Hij heeft zijn capuchon er bij opgezet. Een harde windstoot. Weerlicht en een weer denderende knal. Het knulletje verliest zijn evenwicht en valt in zijn eigen kanaaltje. Maar dat deert hem schijnbaar niet; hij slaat nattigheid en modder van zich af en gaat gewoon verder met zijn werk.

Als het nog even doorregent en het gaat daarna stevig vriezen, dan hebben we hier straks  iets unieks: een binnenterrein met een ijspiste. Dat lijkt me echt te gek. Zwieren en zwaaien op het ijs temidden van de huizen.  Polkabrokken kopen. Warme chocolademelk, snert, glühwein, punch, gevulde koeken, koek en zopie. Ja, vroeger stonden er kraampjes langs de ijsbaan waar koek en zopie werd verkocht. Zopie ?? Ja! Dat is een mengsel van bockbier en rum; eieren, kaneel en kruidnagelen erbij, verwarmen en klaar is zopie. Google het recept maar eens op ! Veel te lekker trouwens, lijkt mij.

Het water stroomt nu niet meer zo weinig langzaam door het afwateringskanaaltje  het stroomt nu snel en steeds sneller, woester, wilder. Zo wild, dat het ventje door het woeste water omvergetrokken wordt. Op verschillende plekken van het binnen terrein wordt zelfs al weer wat grasperk zichtbaar en de sprinkhaan staat nog net niet van blijdschap te springen en wat is er loos met de kleine man? Die ligt daar te spartelen in zijn snelstromend riviertje terwijl hij zich krampachtig vasthoudt een van de iele eenzame kastanjes.

Die jongens van de plantsoenendienst heb ik nog niet terug mogen zien. Toch ben ik  de hele dag thuis geweest en ben zelfs zo af en toe ook nog even op mijn balkonnetje gaan staan maar wie ik ook zag, geen oranje-blauwe werkpakken. Het is nu vrijdagmiddag. Als het een beetje mee zit wordt het wat droger en is de plas maandag goeddeels weg. Als het wéér zo hard gaat plenzen, tsja, dan zullen ze maandag zonder twijfel  staan te popelen om hier aan de slag te gaan.

De kleine man redt het niet meer.  Hij moet de kastanje loslaten. De machtige stroom sleurt  hem met een snelheid van misschien wel 73,5 kilometer per uur, het poortje onder de huizen door naar het riool verderop in de straat.

Ongelooflijk, nauwelijks een uurtje later was het binnenterrein droog!  Hij heeft iets geweldigs verricht dat manneke.

Ik zag dat hij zijn spade had laten liggen op het binnenterrein in de buurt van de kastanje. Die ben ik maar even gaan redden. Een goed ding. Als ie daar blijft liggen wordt ie zomaar gejat. Dat is toch zonde. Heb hem maar even in mijn schuurtje gezet. Ik kan hem straks goed gebruiken op mijn volkstuintje.  

De mannen in de oranje-blauwe werkpakken hebben de hele daaropvolgende maandagochtend met open mond staan kijken naar het drooggelegde binnenterrein. Met  een bedrijfsauto vol pompen en slangen stonden ze klaar maar ze waren overbodig.

En naar dat kleine pientere ventje taalde merkwaardig genoeg niemand meer……..