Ik ben weer eens naar de markt geweest. Ik ga eigenlijk nooit welbewust naar de markt. Dat komt omdat ik er eigenlijk een hekel aan heb. Maar als ik toch in de buurt ben, loop ik er even over. Wip gelijk ook even langs in de bieb, die ligt bij wijze van spreken midden op de markt. De patat- en vislucht vullen die dinsdag de bibliotheek. Ook vervult de bieb dan de functie van openbaar toilet voor het marktpersoneel. Tsja, die mensen moeten natuurlijk ook hun behoefte doen.
Er was een tijd dat ik elke zaterdag ging markten voor groente en fruit. Tegenwoordig mag je zelf bij de marktkramen pakken wat je wil hebben. Vroeger moest je aanwijzen wat je wilde hebben en dan nòg pakte de linke marktverkoper wat hij zèlf kwijt wou. Ik bèn wat belazerd met half rotte bananen, appelen, beschimmelde mandarijnen, lychees, onrijpe peren, mango’s en ga zo maar door. Waren ze dezelfde dag niet rot, dan wel de volgende dag of de dag erop. Marktkooplieden waren oplichters. De lui die warme etenswaren verkochten zoals kibbeling en patatje pindasaus, die kon je wel vertrouwen.
De verkoper van peren en aardappelen was ook wel een prima vent. Zowel zijn peren als zijn aardappelen waren altijd goed te pruimen. De man had ook duidelijk lol in zijn werk. Altijd een lach op zijn gezicht. Hij deed het werk samen met een corpulent, dikkig, ietwat dommig, maar goedlachs mongooltje.
De aardappelboer en dat mongooltje waren broers. ‘Arend aardappel’ , zo noemde die koopman zijn broertje soms: ‘Weeg eens een kilo bintjes af, Arend Aardappel!’ Dat was natuurlijk z’n ‘nick name’. Zijn echte naam was Rob, hoorde ik later.
Mijn jongste broer, Marco, is toevallig ook een mongool. Hij is nu 53. We schelen 20 jaar. Veel bekakte en gestudeerde types menen mij te moeten verbeteren, als ik zeg dat mijn broertje een mongool is: ‘Oooh,’ zeggen ze dan, ‘dus je broer heeft het Syndroom van Down?’
‘Neen!’ antwoord ik dan. ‘Mijn broer is een mongool!!’ … Inderdaad. Dat zeg ik dan met twee uitroeptekens.
