Voor mij had het niet gehoeven, die energiecompensatie. Ik heb het niet nodig. Ik heb in 2019 een puik contract afgesloten met Eneco. In oktober krijg ik maar liefst vierhonderdvijftig euro terug; mijn nieuwe maandtermijn is vastgesteld op dertig. Om mij heen huilverhalen over gemiddeld vierhonderdvijftig bijbetalen en de nieuwe maandelijkse termijn van honderdvijftig euro. Armoe troef. Mijn contract loopt tot en met oktober 2023, dus ik zit voorlopig zit goed.
‘Geef toch weg dat geld, man,’ klinkt een stemmetje in mijn
hoofd.
Ik heb een zus die eigenlijk op de voedselbank zou moeten
liggen maar het verdomd om er naar toe te gaan. Op zich zou ik haar die poen wel
willen schenken. Ik vind alleen, dat ze zelf eerst eens wat meer moeite moet doen
om uit de shit te komen. Laat haar allereerst eens gebruik gaan maken van de
voorzieningen waar ze sowieso recht op heeft als alleenstaande moeder. Mijn
oudste broer komt vaak bij haar. Hij stopt haar regelmatig wat toe. Zó knoopt
ze de eindjes met moeite aan elkaar.
Ook mijn buurvrouw zou
dat geld goed kunnen gebruiken. Zij moet rondkomen van vijftig euro per week. Drie
volwassen kinderen heeft ze. Die rijden stuk voor stuk in peperdure SUV’s. Zij zullen als het er op aan komt
ongetwijfeld hun oude moeder uit de nood helpen. Daar hoef ik me niet druk over
te maken.
Ik kan wat overmaken naar een goed doel. Keus genoeg. Wat me
echter tegenstaat aan die charitatieve instellingen? Hun directeuren graaien handenvol
geld uit de opbrengsten van inzamelingsacties. Die goede doelen, puur, gun ik
van harte mijn driehonderdtachtig euro. Die graaiers niet.
Ja! Ik geef het gewoon aan mijn zonen. Ik heb er twee. Ieder
honderdnegentig euro. Voelt in eerste instantie prima maar ik denk, dat ze niet
willen, dat ik dat geld weggeef. ‘Ga er zelf eens iets leuks mee doen’, hoor ik
ze al zeggen. Dus dat valt ook af
Mijn lucratieve energiecontract loopt dus in oktober 2023
af. Wie weet hoe hoog die inflatie nog oploopt. Misschien wel tè hoog. Daarom houd
ik die eerste honderdnegentig euro voor mezelf, als appeltje voor de dorst.
Dan heb ik er nog altijd honderdnegentig over om weg te geven .. of neen, béter: samen
met wat spaarcentjes , koop ik nieuwe laptop. Kan ik mijn columns voortaan fijn
op tikken.
Uiteindelijk heeft de energiecompensatie zo nog een mooie bestemming gekregen. Hoewel
ik er net zo lief iemand blij mee had gemaakt, hoor.