LUISTER NAAR ME.

Luister naar me.

Ik heb mijn boodschappenbriefje bijna afgewerkt. Alleen nog een paar broodjes voor vanmiddag bij de soep. Bij dat broodschap staat een leuke, ’s zomers geklede jonge vrouw van kleur, vrolijk mee te zingen met ‘Ecoutez-moi’ van Claude, de song die door de supermarkt klinkt. Als onze blikken elkaar kruisen staan we opeens allebei tegelijk te lachen.

‘Leuk hè, dat liedje!’ zeg ik.

‘Ja, zeker’, lacht ze.

‘Jaaaa, zelfs een oude man als ik vind dit een leuk liedje … zo vrolijk ook!’

‘Ja 't is echt een lekker nummer’ zegt ze.

‘Maar ik moet wel eerlijk zeggen, dat ik de muziek van de Rolling Stones en Bob Dylan liever hoor. Ken je die?’

‘Ja, natuurlijk ken ik die’.

‘Weet je ook wie Mick Jagger is?’

‘Neen, nooit van gehoord.’

‘Dat is de zanger van de Rolling Stones. Hij is vandaag jarig! Hij is eenentachtig geworden. Hij is superfit en zo fris als een hoentje. Als hij toert met zijn band, neemt hij altijd zijn eigen mobiele gym mee. Kan hij dagelijks sporten’.

Ik doe vier pistolettes in een plastic zakje.

‘Keith Richard is een van de gitaristen van de Rolling Stones. Het is echt een wonder dat hij nog leeft. Nauwelijks bewegen, veel roken, drugs gebruik ook en …‘

‘Stoppen nu, man!!’, denk ik …

‘Ecoutez-moi’ is afgelopen.

‘Oh, leuk om te horen allemaal,… u bent zo te zien ook nog heel fit’ … ze stopt een paar baguettes en croissants in een zakje ...

Ik ga afrekenen bij de scankassa: ‘Zal ik haar nu nog vertellen hoe ik heet’, denk ik, ’dan zegt zij mij misschien háár naam wel ... Neen! Doe normaal, opa! Ga naar die kassa, nu!’

Vòòr de kassa realiseer ik me dat ik mijn broodjes nog niet gescand heb. Ik laat mijn boodschappenkarretje voor het scanapparaat staan en loop terug naar het broodschap.

Zij gaat net op weg naar de kassa en zegt: ‘Wat u net zei, ga ik straks thuis vertellen … heel leuk om te weten. Dag meneer’.

Ik lach haar vriendelijk toe: ‘Tot ziens, hoor’.

In mijn hoofd zingt Claude nog: ‘Écoutez-moi, Écoutez-moi’.

Klinkt goed.

JUMPING JACK

 

Zaterdagavond ben ik in Schiedam. Ik heb daar tweeëneenhalf uur genoten van het optreden van ‘Flight to Rolling Stones’, een Rolling Stones cover band … voor alle duidelijkheid: een coverband is een band, die alleen maar nummers van een bepaalde groep op zijn repertoire heeft. In dit geval dus van de ‘Rolling Stones.’

Vorige week donderdag, eigenlijk op het allerlaatste nippertje,  hoor ik van kennissen dat de ‘Flight’ zaterdag  optreedt. Zij hebbende  band al eens gezien; ze zijn er enthousiast over.  We gaan en spreken af  om kwart voor acht voor de zaal.

Het is zaterdag lekker weer dus ik besluit om naar Schiedam te gaan fietsen. In een uurtje ben ik er. Om kwart voor acht sta ik voor de zaal. Mijn kennissen zijn er dan nog niet. Pas om negen uur komen ze eindelijk aanzakken.

‘Ik heb je vanaf kwart voor acht gebeld om je te zeggen dat de ‘Flight’ pas om tien uur begint …  maar … ik hoor alleen maar je voicemail,’ zegt Greta.

‘Klopt, ik laat m’n smartphone altijd thuis als ik uit ga.’

Greta, Otto, Hans en ik gaan de zaal in. Het is niet zo  druk als ik verwacht had; zo’n  honderd mensen. Nog drie kwartier. ’t Is hier nauwelijks mogelijk je verstaanbaar te maken. Het geluid staat loeihard. Ik ben dat niet meer zo gewend.  

Dan is het moment daar. De Flight gaat overrompelend van start met ‘White horses’, ‘Brown sugar’ en ’Jumping Jack Flash’. Ik kan er niet rustig bij blijven zitten. Ga met een pilsje in mijn hand, een beetje staan te swingen aan de rand van de dansvloer. Goeie band. Die zanger heeft net zo’n stem als Mick Jagger. De eerste sessie duurt een uur. Dan een half uur pauze

De tweede sessie besluiten we ‘uit ons dak’ te gaan. De band begint met ‘The Last Time’, een beetje sloom nummer, helaas. Dan spelen ze Caroll en It’s all right now’ … en nog een stel van die stevige rocknummers, echt bedoeld om je uit je dak te laten gaan. Ik heb in jaren niet meer zo wild ‘gedanst’, we zwepen elkaar lekker op.  Af en toe voel ik een pijnscheutje in mijn rechterknie. Maar dat mag geen naam hebben. Ik swing en spring vrolijk door. Het laatste nummer dat ze spelen is Ruby Tuesday. De hele zaal schreeuwzingt het refrein mee. Geweldig!

Het is inmiddels half een. Ik zeg de Leidenaren gedag. Tijd om te gaan.  Loop naar mijn fiets. Mijn knie voelt niet best. De pijn wordt gelukkig minder naarmate ik dichter bij huis kom te fietsen. Maar als ik bij huis van mijn fietsje stap is de pijn in alle hevigheid terug. Ik kan niet eens meer de trap op lopen. Bij elke stap sterf ik van de pijn aan mijnrechterknie. Ik hoef godzijdank niet meer te lopen. Gauw gaan liggen. Morgen zal het wel beter gaan.

Maar morgen gaat het helemaal niet beter. Het is zelfs nog heftiger geworden. Normaal doe ik ‘s zondags het huishouden. Deze zondag zit ik voornamelijk op de bank en alleen voor het hoognodige sta ik op.

Ik had het kunnen weten: voor wild swingen en springen ben ik  te oud geworden. Dat moet ik voortaan maar overlaten aan jonge  Jumping Jacks.

VERWARD PERSOON

Waar is Theo nou helemaal mee bezig? Hij is een rustige, zeg maar ietwat verlegen man. Doorgaans loopt ie in het zwart of  in donkere tinten. Maar nu loopt hij met een rood petje,  geel sjaaltje, lila trui, paars gilletje,  oranje broek en rooie schoenen.  Hij gaat er mee de straat op. Ook heeft ie nog een reusachtige hoofdtelefoon op zijn kale kop … luid zingt ie met zijn muziek mee:

Rode wijn, rode wijn. Kom laat ons vrolijk zijn.

Hij duwt in zijn ogenpijnigende outfit de winkelwagen door de supermarkt. De andere klanten bekijken hem met argusogen.  Hij gooit zijn wagen vol paasspul.  Ja, hij gooit echt. Alleen maar paasspul: eieren, kip, chocolade-eitjes in zakjes en in mandjes, paastafelkleden en  -servetten,  paashazen, groot en klein.  Het eiwit en eigeel loopt in klodders en in langgerekte draden door het metalen raster van de winkelwagen. ‘Hoppa’, roept hij vrolijk, na elk artikel dat hij in zijn wagentje mietert en zingend  gaat hij voort.  Hij is een Stones- en Dylanfan  maar Theo zingt helemaal niks van hen:

Rode wijn, rode wijn. Kom laat ons vrolijk zijn.

‘Godverdomme, alles vergeten te scannen.’   Nu moet hij naar de kassa. Theo doet een beetje stoer tegen de kassière …  dat hij dit jaar eens flink gaat uitpakken met de Pasen. Alsof haar dat al niet gelijk duidelijk is! Hij heeft een paar buren en zijn kinderen en kleinkinderen uitgenodigd.  Dat klopt niet helemaal, want Theo is nu zes jaar gescheiden en tot nu toe zijn de kinderen en kleinkinderen met de feestdagen uitsluitend bij zijn ex geweest.  De kassière mag van Theo ook komen, als ze wil, hij woont op het Graskruid 29, zegt hij er bij. Zij moet een beetje lachen. Heel misschien heeft hij wèl een paar búren uitgenodigd. Maar zo’n innige band heeft hij nu ook weer  niet met zijn buren. Oké, hij gaat wel eens bij hen op de koffie en zij bij hem; meer ook niet. Voor bijna tweehonderd euro ligt er in zijn wagen. ‘Sorry, mijn geld en pinpas liggen nog thuis. Ik kom zo wel terug.’ Hij laat de stampvolle, druipende winkelwagen bij de kassière achter.  Headbangend, gaat hij er vandoor:

Rode wijn, rode wijn, kom laat ons vrolijk zijn.

Een iets te minuscule Lidl-beveiliger spreekt hem aan maar Theo loopt hem pardoes omver. Hij gaat direct naar zijn buren Tanja en Riek, die hij uitgenodigd heeft voor zijn ‘High Easter Tea’: ‘Het gaat helaas niet door, lieve buurtjes van me. Ze willen me bij de Lidl mijn winkelwagen niet meegeven. Er zat toch zó veel lekkers in. Jammer hoor.’  

Zijn buurtjes zijn verbijsterd. Ze weten niet waar hij het over heeft. Wat ze wel weten  is dat Theo zo af en  toe een enigszins verward persoontje is.