NIET GEDACHT ..

 Je zal het niet geloven.

Jullie zijn al weer zo lang dood, pa en ma. Er is sindsdien veel gebeurd. Te veel om op te noemen. Daar is hier geen ruimte voor. Ik wil jullie toch een paar dingen laten weten.

Jullie hadden vast niet gedacht dat  Winny en ik uit elkaar zouden gaan. 45 jaar waren we getrouwd. Maar Win was niet gelukkig. Het leven werd zwaar voor haar met twee bipolaire mannen. Want zowel ik als onze oudste zoon kreeg die diagnose. Twee kon en wilde ze niet aan. Van onze oudste zoon wisten jullie het wel. Ik kreeg pas op mijn 50^e die diagnose. Jullie waren toen al lang overleden.

Ik nam het bovendien niet zo nauw met de huwelijkse trouw, gaf te kwistig geld uit en deed op mijn werk niet meer zo mijn best, zodat ik ‘er uit gegooid werd’. Godzijdank vond ik meestal snel weer wat anders.

Bipolariteit is iets erfelijks maar ik zou bij god niet weten van wie ik (en mijn zoon ) dat mee gekregen hebben.

Na een LAT-relatie van 5 jaar woon ik inmiddels ook alweer 5 jaar alleen. Wat me uitstekend bevalt.

Het is nu te laat om het aan jullie te vragen. Ik dacht zelf wel eens dat ik de genen had van jouw familie, ma. Jij zelf had niet de symptomen maar je zus Bep, was geregeld zeer depressief. Zij is enkele keren opgenomen geweest. Kreeg onder andere een slaapkuur van enkele maanden. Naar een duidelijke link in mijn richting is nooit gezocht.

Van  pa zijn kant heb ik  alleen de ‘voetbal-gekte’ geërfd. Daar heb ik alleen maar heel veel plezier aan beleefd.

In dat verband kan ik je wel zeggen, pa, dat je lievelingsclubje Sparta, sinds je dood ruim twintig jaar geleden nog steeds  een bescheiden middenmoter is in de eredivisie. Ze zijn wèl twee keer gedegradeerd. Toen moesten ze op maandagavond voetballen. Gruwelijker kan het niet. Toen ging ik nooit kijken. Ze hebben inmiddels wel een leuk stadionnetje, dat plaats bied aan 11.000 toeschouwers. Elke wedstrijd is tegenwoordig uitverkocht, zo goed gaat het dan weer wel. Een los kaartje kopen voor een willekeurige thuiswedstrijd is er helaas niet meer bij.

Nou, met jullie kleinzonen gaat het momenteel prima. Ze zijn allebei gezond, hebben goeie banen. De jongste heeft twee zonen. Jammer genoeg is hij een half jaar geleden gescheiden.

Naast zijn werk voor geld, noemt de jongste zich muzikant. Hij schrijft liedjes en maakt muziek onder de artiestennaam ‘Klinkt Goed’. In november heeft hij een paar optredens in Dordrecht. Daar ga ik natuurlijk heen! 

Komen jullie ook?

 

 

ONDRAAGLIJK LICHT.

 Ik heb vanmiddag een optreden staan bij de Schrijfschool in de Eendrachtsstraat. Ik zou daar twee van mijn verhaaltjes voorlezen. Twee kort geleden geschreven stukjes heb ik uitgekozen. De meeste van mijn lezers zullen zich die stukjes nog wel herinneren. Eerst lees ik ‘Kluisje 87” en dan ‘Vliegen’. Maar dat voorlezen gaat opeens niet door. Jammer. Ik vind het wel leuk om mijn verhaaltjes te laten horen, in plaats van te laten lezen. Ik ben, denk ik, zelf de enige die mijn verhaaltjes hòòrt. Voordat ik ze publiceer lees ik ze eerst even vlug aan me zelf voor.

In een ver verleden wist ik op zo’n zondagmiddag als deze, niks te doen. Daar gebruikte ik toen een speciaal werkwoord voor. Dat heb ik al zo lang niet meer gebruikt. Ik heb het sindsdien ook nooit meer nodig gehad. Dat werkwoord is zo langzamerhand uit mijn comfort-vocabulair geslopen. Ik heb nu even geen zin om dat woord op te zoeken, sorry. Misschien kom ik er straks nog op. **

Ik zou in ieder geval deze middag kunnen benutten voor het schrijven van een nieuw stukje. Ik heb nog niks. Maar ik besluit, gezien de fijne weersomstandigheden: een tamelijk hoge temperatuur (18 graden) en de behoorlijk harde zuidenwind (kracht 5), dat ik naar Hoek van Holland ga.

Heerlijk om hier op het strand in Hoek van Holland eens lekker uit te waaien. En wat extra fijn is: door die knoerdharde wind weet ik niet eens wàt er allemaal uitwaait. Niet op het moment zelf althans. Maar later, later pas voel ik het des te meer … tsjonge, jonge … zó weldadig.

Al bijna een jaar lang zanikt het in mijn kop: ik ben verliefd op een vrouw, laat ik haar voor het gemak 'Dilly' noemen. Ze ziet er leuk uit … maar Dilly is ultra-rechts, stemt dus PVV en wil Nederland weer terug voor de Nederlanders: grenzen sluiten voor migranten.

Hoe kan ik nou op Dilly zijn? Politiek zit ik zó anders in mekaar: socialer, humaner, linkser. De verliefdheid blijft. Als ik langs Dilly's huis loop of fiets … kriebeltjes in mijn buik. Dat wil ik allemaal niet. Maar de kriebeltjes blijven komen. Gek word ik er van. Maar vanmiddag op het strand van Hoek van Holland, is die hele verliefdheid mijn hoofd uit gewaaid. Wat een zalig gevoel: ondraaglijk licht nu is mijn hoofd.

FISHER-Z WAS GREAT

 

Met vrouw en zonen (dertigers) reis  ik gisteren naar Tilburg; met de NS 60 Plus Voordeelkaart naar de Poptempel 013. Op 6 april 2011 om half negen ’s avonds begint het spektakel. Een optreden van de rond 1985 ‘beroemde’ New Wave popgroep Fisher-Z.  Ze hebben enkele hits gehad. ‘The Worker’ en Marlise’  waren onder andere twee tophits. Iedereen móét eens in zijn leven wat muziek van die band gehoord hebben. Overigens: ik was 35 jaar, toen Fisher-Z op zijn top was. De meeste fans van toen zouden toen, qua leeftijd althans, mijn kinderen kunnen zijn. 

Dat is trouwens typisch ‘Jee’. Voor mij geldt ook wat singersongwriter  John Mayor zingt in een van zijn songs:

‘I am so scared of getting older ‘cause i’m so good in being young.

Dat was dus toen ook al zo,.Heel 013 (1000 mensen)  vol met veertigers. Twee dertigers, mijn zonen en twee zestigers, mijn vrouw en ik.                                               

Trouwens eerst even een welgemeend advies aan mensen, die de muziek van Fisher-Z misschien leuk gaan vinden:  ‘ga nooooooooooooooooooooooooooooot, nooooooooooooit maar dan ook noooooooooooooooooit naar een optreden van John Watts en consorten’. Want: op de affiche staat dat Fisher-Z zal aantreden. In de zaal, wordt dan pas duidelijk, dat alleen John Watts,  de voormalige leadzanger optreedt. Op de aankondiging in de zaal staat: John Watts en ‘the Fisher-Z show’.  

John Watts, in de tachtiger jaren, een grandioze zanger met een groot bereik (heel hoog en heel laag kunnen zingen. Toen en ook nu nog is hij de geweldig strakke gitarist. De originele Fisher-Z muzikanten zijn pure klasse pure klasse: Steve Liddle, een oneconomische drummer: elk drumstel ramt hij veel te snel aan gort. Bassist David Graham, die soms wat al te veel van zijn gitaar lijkt te eisen en dan tsja, de keyboardman Steve Skolnik: doet wat ie moet doen; geen tierelantijnen.

Tien voor negen gaan John Watts en zijn nieuwe, voor het publiek, onbekende vrienden ‘al’ van start. Watts zegt de zaal,  dat hij begint wat met nieuwe eigen werk.

‘Dus niet gaan schreeuwen om ouwe hits van Fisher-Z.’ zegt Watts tegen de zaal.

Hij gaat ze zingen, dat belooft hij maar eerst zeven nieuwe nummers van Watts himself.  

John Watts is een aimabele presentator van deze ‘show’ en uit zijn nieuwe teksten blijkt dat hij nog steeds dezelfde maatschappelijk betrokken man is. Hij zingt over ‘de tsunami’ en hij roept mensen in zijn songs op, te ageren tegen de ‘graaiers’. Vroeger in de Fisher-Z glorietijd toonde hij in zijn songs ook zijn engagement met zijn over psychiatrie,  Berlijn, Rusland en kruisraketten.

Het gitaarspel van Watts is nog steeds van de uiterst strakke. Maar zijn handelsmerk van de vorige eeuw, die stem, waar ik soms kippenvel van kon krijgen, dat geweldige stemgeluid  is er vijfentwintig jaar later, helaas niet meer. Begrijpelijk ook wel  Hij heeft nog maar tien procent van het bereik van destijds over. Jammer, jammer, jammer.   Hij zingt nu noch hoog noch laag. Het is allemaal vlak. Watt het allerergste is, is de futloosheid van de muziek! Die eerste 7 nummer, Watts nieuwe nummers zijn regelrechte Wattjes!

Tijdens de uitvoering van de dertien voormalige Fisher-Z knallers signaleer ik bij mezelf slechts twee keer de neiging om voorzichtig, ritmisch, op mijn voeten mee te gaan staan wippen. Een keer bij ‘In England’ en een keer bij ‘Marlise’.. Twee gouwe ouwe. Alle twee van de CD ‘Red Skies Over Paradise’. Deze wipbeweging is voor mij echt het uiterste. Elders in de zaal zie ik wat publiek zwaaibewegingen maken in de lucht. Een enkeling krijgt het voor elkaar om op de maat van de muziek mee te springen met Watts en zijn bandje.

Een avond om gauw te vergeten.   

Vandaag, een dag na het concert, heb ik, echwaar, de hele dag van die drie prachtige cd’s, met het oude repertoire van Fisher-Z genotenj. 

-          Wordsalad.

-          Going deaf for a Living

-          Red skies over paradise

 Kippenvel van die grandioze John Watts van toen.    

 

 20221130 Voor MI

 

 Eerder gepubliceerd op 7 april 2011