HEB JE ALLES BIJ JE?

 Ik heb met vriendin P. afgesproken om met de Metro naar het museum te gaan. Om 13.00 uur staat ze bij mij voor de deur. Ik ben nog niet klaar. Nog wat bij elkaar pakken. 

Ze gaat me straks weer vragen of ik ‘alles’ bij me heb: mijn ov-chipcard, mijn Rotterdampas, mijn sleutelbos, mijn betaalpas, mijn tickets voor het museum. Dat  doet ze altijd. Maar dat wil ik niet meer. Ik moet er zèlf voor zorgen dat ik niks vergeet.  

Ik zit op de wc te oefenen hoe ik dat op een lieve manier tegen haar kan zeggen. Ik wil haar niet boos maken.  

Moet mijn haar ook nog doen. Dat staat nog alle kanten op van het banen zwemmen van deze ochtend. Als ik er wat gel doorheen raus kan het er weer mee door. P. is niet zo moeilijk. Maakt haar niet zó veel uit hoe ik er bij loop. Dat betreft dus niet alleen mijn haar, dat geldt voor alles. Ze vindt dat ik zelf maar moet uitzoeken wat ik aantrek … ‘als je je er maar lekker in voelt, makkelijk zat’.

Het was pas kwart voor één. P. komt altijd precies op tijd. Om 13.00 uur dus. Kan ik nog even checken ik alles heb.

Er hangt een muffe spruitjesgeur in huis. Ik zet de ramen tegen elkaar open.  Als P straks nog even binnen wil komen, wat ze eigenlijk nóóit wil, dan is het hier toch lekker fris. Trek vlug de wc nog even een keertje extra keertje door voor als ze toevallig nog moet. Ja, je weet nooit.

Het is bijna 13.00  uur. Zie tot mijn schrik dat ik nog op mijn pantoffels rondloop. Overal aan gedacht behalve …

Als ik net één schoen aan heb en de andere wil aantrekken, gaat de bel. P. staat voor de deur. Gelukkig had ik al een kwartier geleden mijn pet opgezet en mijn jas aangetrokken. zodat ik nu gelijk door kan lopen naar de voordeur om P te begroeten. ’Hallo P. We gaan’.

Als P. zegt: 'Jos, heb je aan alles...' val ik haar toch nog iets te onviendelijk in de rede en zeg: ‘ik wil dat je dat  nooit meer vraagt’. Bangelijk zeg ik er achteraan: ’ik weet dat je het goed bedoelt maar ik moet daar echt zelf attent op zijn’.

Zij reageert dan met haar gebruikelijke reactie: ‘Wat je wilt.’ Ze zeg het niet, maar ze is wel een beetje pissig. Een beetje.

B&B vVAN DEBBIE.

Ik ging zitten aan een tafeltje in de foyer van bios Kino maar dat zat niet lekker. Een paar meter naar achteren was nog wel een plekje op een bank. Daar zat een man verwoed te tikken op zijn smart-phone. Hij kwam me vaag bekend voor.

Ik was hem op één meter genaderd en hoorde hem zeggen: ‘Hallo Jos!’

Toch een bekende dus? Hij deed zijn donkere bril af….
’Stefan! Ik had je niet herkend … ik heb je nog nooit met een bril op gezien, man.’

‘t Is mijn leesbril’.

Ja, nu was het weer helemaal ‘Stefan’. Een oud-collega van me, alweer zo’n veertig jaar geleden. Hij is wat jonger dan ik. Een vrolijke, vriendelijke, zeer behulpzame oud collega was hij.

‘Naar welke film ga jij?’

‘Spoorloos’.

‘Ik ook’.

Onderweg, op de fiets van huis naar hier, had ik toevallig nog aan hem gedacht. ‘Goh’, dacht ik, ’t is al weer lang geleden dat ik Stefan heb gezien’. We komen elkaar zo’n twee á drie keer per jaar tegen. In het theater, de bios of een museum. Meestal in de bios. De laatste keer was al weer vorig jaar.

Hij zag er echt goed uit. Net terug van vakantie. Een theaterweek in Spanje met docent Loes Luca. Leuk! Gelogeerd in de van tv bekende B&B (Vol liefde) van Debbie. Hij was de enige man in de drama-cursus tussen negen dames. Wat Stefan betreft hadden er wel wat meer mannen bij mogen zijn. Mede gezien zijn geaardheid.

In de filmzaal zitten Stefan en ik ver uit elkaar. Ik op de achterste rij, vlak bij de uitgang. Hij zowat in midden in de zaal. Toen de film afgelopen was, riep ik van achter uit: ‘Dag Stefan, tot ziens.’ Hij draait zich om en zwaait.

Als ik bijna bij de uitgang van Kino ben tikt Stefan op mijn schouder. Hij was blijkbaar snel achter me aangekomen ... wilde zeker nog even contact … hij vond de film wat tegenvallen, zei hij, een beetje gedateerd. Ik zei dat ik genoten had … en we gingen toen ieder weer ons weegs.

Op de fiets terug naar huis dacht ik weer aan Stefan. Hoe collegiaal hij vroeger was, hoe aardig hij elke keer weer is als we elkaar ontmoeten, hoe aanstekelijk hij me vertelt over zijn theatervakantie in Spanje. Stefan is een heel leuke, lieve man. Ik houd van die man.