Cringe ... in de duinen.

En zoals bijna altijd moet ik halverwege mijn wandeling poepen. Meestal overkomt me dit op het strand als ik in de buurt van het (geheel verlaten) naaktstrand ben. Natuurlijk, vanuit het strand is het simpel om de duinen in te duiken. Maar dan heb ik nog te maken met dat het hard waait èn dat  ik geen papier bij me heb om mijn kont af te vegen.

Toch heb ik het  gedaan, want de stront sijpelde mijn kont zowat uit en wandelen met een poepbroek is onsmakelijk en ongemakkelijk. Ik ging dus af. Ik moest wel. Ik kon niet anders. Maar ik kon mijn reet níét afvegen. Per abuis was ik beland op een doodstille homo-afwerkplek. Overal om me heen lagen verfrommelde  tissues. Maar … daar ging ik me kont echt niet mee afvegen! Dank je de koekoek. Ook niet met iets uit de natuur; dat kon niet. Met zand had misschien wel het beste geweest, dat was er immers volop. Dat durfde ik echter niet aan, want ik was bang voor de pijn van het schurende zand.  Ook wist ik niet direct raad met mijn vieze handen. Hoewel, bedacht ik me later pas, toen ik al in de metro zat, dat de zee voldoende water had om mijn handen in te wassen. Stom! Voor de rest had de natuur niet meer zo veel te bieden. Het was winter, alle herfstblaadjes waren al meegenomen door de wind, die nu door de duinen raasde.

Toen ik klaar was trok ik snel mijn onderbroek en spijkerbroek omhoog. Zo blij was ik, dat ik door  niemand in die ongemakkelijke pose gezien was. Mijn billen kleefden linea rectaal aan elkaar. Met deze vastgeplakte billen moest ik in anderhalf uur, van het naaktstrand in ’s Gravenzande tot op metrostation Prinsenlaan zien te komen. Mijn reukorgaan is niet meer in zo’n goede conditie. Maar zo te zien rook niemand iets.

Aangekomen op de Prinsenlaan lijkt mijn zitplaats nog schoon. Voor de zekerheid voel ik bij het uitstappen nog even vlugvlug vanachteren, aan mijn spijkerbroek en …  ja, hoor … het is doorgelopen! Ik heb er ook zo’n lopie naar, hè. Als een soort houten Klaas in onbalans. Awkward!

Thuisgekomen gooi ik meteen mijn broeken in de was, neem een douche, spuit me vol met een lekker luchtje, ‘David Beckham’, doe mijn huispak aan en ga Studio Voetbal zitten kijken.

ERG DRUK

 

Hyperactief ben ik dezer dagen. Vandaag is het  zondag, mijn schoonmaakdag. Niet zo  erg interessant, wel intensief èn het móét toch een keer gedaan worden.  Stofzuigen, dweilen en de badkamer soppen. Door dat hyperactieve gaat het allemaal wel een stuk sneller dan normaal. Maar misschien ook minder grondig als anders. Ik weet het wel zeker. Ik heb geen zin om me daar zorgen over te maken. O ja, de ramen moet ik eigenlijk ook nog doen maar dat doe ik dan wel als het minder goed weer is. Ik wil ook nog voldoende tijd overhouden om te fietsen. Ik wil vandaag naar Schoonhoven daar heb ik zeker vier uur voor  nodig.

 Gisteren fietste ik al naar Gouda. Het  was er ook schitterend weer voor.  Gouda en Schoonhoven bij elkaar toch zeker zo’n honderd kilometer.  Normaal gesproken is het tachtig kilometer maar ik gebruik Google Maps en dat Maps-stemmetje stuurde me nogal  eens de verkeerde kant op, vandaar.  Over het verschil tussen links en rechts moeten ze bij Google maar eens goed gaan discusiëren, dat zou mij al zo een hoop kilometers schelen.

Ik was ook duidelijk niet meer gewend om zo veel achter elkaar te fietsen. Ik werd door zadelpijn geteisterd; pijn aan mijn kont dus. Het is ook geen wonder, want de laatste vijf, zes jaar heb ik geen meter gefietst. Bij mijn vorige vriendin hoefde ik daar ook niet mee aan te komen. Die was overal bang van. Dus ook voor fietsen. Het is zo heerlijk om weer zo van het fietsen te kunnen genieten. Onderweg komen er allerlei leuke herinneringen boven aan mijn fietstochten vanuit Rotterdam naar Avignon (Zuid Frankrijk). Ik zal daar nog wel eens wat over schrijven.

Gedurende deze fietstochten was ik eens keertje helemaal níét bij de natuur. Ze waren er natuurlijk wel al die mooie planten, bomen, struiken,  dieren, lieve kleine beestjes, vlinders en vogels maar mijn aandacht was daar niet bij. Ik zag ze als het ware niet.  Ik ging helemaal op in het fietsen … fietsen als inspanning … fietsen als bij de les blijven, als concentratie op  de weg, op het overige verkeer. Dat was wel nodig, want het was erg druk,

Ik probeerde mijn hoofd leeg te maken, zodat ik alleen fietsen was. Meditatief dus. Maar dat viel nog niet mee. Zonder mijn concentratie te verliezen, zat ik op mijn fietsje woedend te wezen op  die gruwel van een Poetin. Wèèr is een gebouw in Oekraïne getroffen door Poetin-bommen, In dat gebouw zaten tientallen mensen te schuilen voor het oorlogsgeweld. Gevreesd wordt voor zestig doden.  Ik stel me voor dat ik Poetin met elke pedaaltrap genadeloos op zijn plofkop knal … maar ik moet opletten. Anders ga ik er straks zelf nog aan onderdoor.

Google Maps heeft me weer eens de verkeerde kant op gestuurd. Na tien minuten zegt het Google Maps-stemmetje: ‘ga bij de volgende rotonde terug .. .’ Maps stuurde me eerder naar rechts terwijl ik naar links moest … niks meer aan te doen.

Weer dwalen mijn gedachten af: Feyenoord – PSV vanmiddag. Komt rechtstreeks op tv. Kan ik niet zien. Jammer. Ik fiets nog. Ze zijn al een tijdje bezig. Ik moet nog zeker meer dan een uur fietsen naar huis. Hoeveel zou het staan? Blijf opletten … ik zie de samenvatting  om zeven uur wel.  Doorfietsen! Ik ben weer veel te druk.