Als de spinles moet beginnen blijkt de batterij van Danielle’s IPod leeg. Dan gaat zij ook nog eens op haar gemak, een vrouw, die te laat binnenkomt rustig helpen met het instellen van haar fiets. Die vrouw doet net alsof ze hier voor het eerst komt. Maar ik weet toevallig dat ze hier al meer geweest is. De andere spinjuf (Petra) heeft haar ook al twee keer alles uitgelegd!
Ik spin me een ongeluk; normaal verbruik ik ruim vierhonderd
Kcal tijdens een driekwartier durende training. Nu niet meer dan driehonderdtwintig
Kcal. Daniëlle is gewoon tien minuten te laat begonnen. Daarom kwam ik maar
niet in mijn gewone ritme.
Aan de buikspieroefeningen doe ik hier niet mee. Daniëlle
gebruikt een soort luchtkussen om op te staan bij de buikspieroefeningen. Niks
voor mij. Het maakt me niet uit om uitgelachen te worden, echt niet, maar mijn
evenwichtsorganen doen het al jaren niet meer zo geweldig en Ik heb geen zin om
steeds van dat kussen te glijden of op mijn bek te gaan.
Na het spinnen lekker onder de douche; het zweet van mijn
lijf spoelen. Mijn aandacht wordt getrokken door een lange slanke man van een
jaar of veertig, die me altijd heel vriendelijk groet. Hij heeft een enorme lul
(in slappe toestand!). Ik vermoed dat de zijne wel twee keer zo groot is als die
van mij. Hij staat met zijn ogen dicht onder de douche. Dat hoop ik dan maar,
want mijn aandacht wordt onwillekeurig getrokken naar zijn mega-waterpistool.
Dan draait hij zich om en staat dus opeens met zijn harige billen naar mij toe gekeerd. Hij
zal zijn pik wel aan het wassen zijn. Omdat dat nogal wat tijd in beslag zal nemen, ga ik alvast mijn
haar en de rest wassen. Als ik daarmee klaar ben, ga ik weg uit de
doucheruimte. Kleed me aan en wanneer ik aangekleed ben staat de lange slanke
man nog steeds onder douche. Met zijn hoofd gebogen. Het lijkt wel alsof hij
een soort geslachts-meditatie doet. Zijn aandacht lijkt voor honderd procent gericht
op zijn penus.
‘Tot ziens,’ zeg ik. Hij zegt niks terug.
Op de fiets naar de bibliotheek, even een nieuwe
Rotterdam-pas ophalen. Daarna naar de dokter voor een nieuwe voorraad pillen
(lithium) en een verwijsbriefje om röntgenfoto’s te laten maken. Er moeten
foto’s gemaakt worden van mijn voeten. Ik verrek al maanden van de pijn. Als ik
twee minuten loop begint het al. Ik kom er eerlijk voor uit, dat ik een kleinzerig
mannetje ben, hoor. ‘N vriendin (níét mijn vriendin) is me daarom ‘Jos de Jankert’ gaan noemen.
Dan op naar huis. Ik was
meteen bij thuiskomst mijn sportkleren uit; dan is dat maar gedaan. Het
is inmiddels half elf. De wekker van Carola, mijn vrouw, zoemt. Ze staat
doorgaans om deze tijd op. Voor haar is dat beslist geen uitslapen, hoor. Ze
pakt gewoon haar zeven á acht uurtjes nachtrust, want ze gaat elke nacht tussen
twee en vier uur naar bed. Eer ze vandaag gewassen en aangekleed is, is het al
gauw een uur of een half twee.
Ik vertel Carola nog even van die man op de sportschool met
die enorme lul. Ze zegt met haar onvaste donkere ochtendstem, dat ze Onze Lieve
Heer, elke dag weer, op haar blote knietjes dankt, dat ik maar zo’n
kleintje heb.
Eerlijk gezegd kan ik niet zo blij zijn, met haar dankwoord aan
de Heer.