BERLIJN, HOE NU??

Kort geleden schreef ik over mijn vakantiereisjes. In mei naar Berlijn in augustus naar Schotland. Weet je nog? Tot mijn grote verdriet kreeg ik van de vriendin met wie ik een paar dagen naar Berlijn zou gaan te horen dat ze toch niet gaat. Jammer. Ze had zelf al zo veel energie gestoken in het Berlijn-reisje: de reis, excursies, accommodaties, tweepersoonskamer met twee eenpersoons bedden en ga zo maar door. Allemaal nog niet geregeld maar toch informatie over vergaard. En dat alles voor Jan met de korte achternaam. Achteraf. Toch?

En waarom dan wel? Die vriendin heeft een dochter in Zweden.  Ze gaat dit jaar nog twee keer bij haar dochter op bezoek. In mei en waarschijnlijk met de Kerst.  Dat is op zich al prijzig genoeg. En dan liggen er ook nog eens een stel onbetaalde rekeningen. Dus: alles bij elkaar kan Bruintje die Berlijn-reis (toch gauw 4 à 500 euro)niet trekken. Haar kind blijft, hoe dan ook, haar nummer één!

Maar … ik vermoed nu, dat er iets anders meespeelt. De vriendin is teruggeschrokken voor de Berlijn-trip, na het lezen van mijn stukje ‘Vakanties’  èn ze ziet op tegen de reactie van haar omgeving.

Dus, ja, nu moet ik een nieuw Berlijn-maatje zien te vinden. Zoveel keus is er niet. Want wie wil er nu met deze oude vrijgezel in een tweepersoonskamer gaan liggen. Zelfs als de bedden een end uit elkaar staan? Ik kan het vragen aan mijn vrienden Yusuf en Munir, die heb ik Nederlandse les gegeven. Ik weet zeker dat ze met me mee willen maar dan ieder in eigen kamer. Dat wordt me te duur en dat zit bovendien ook  helemaal niet in hun cultuur, dat vrije. Ja … , oké …, als ik Harm vraag, dan zegt ie gelijk ‘ja!’. Daar zit ik nou ook weer niet op te wachten. Neen!

Bij Liesbeth, Bettina of Isabel zou ik een visje kunnen uitgooien. Bettina is te preuts maar Isabel durft het wel met me aan, denk ik. Zij vertrouwt me wel. Als de bedden maar uit elkaar staan. Tot Liesbeth voel ik me zodanig aangetrokken, dat ik in die tweepersoonskamer de bedden lekker tegen elkaar aan laat staan.

Ga ik in eerste instantie Liesbeth polsen.

GROETIE ME WEL OF GROETIE ME NIET?

 

Honden, vooral reuen, snuffelen, uit nieuwsgierigheid aan, tsja, eigenlijk wel aan alles. Daar bij stoten ze vaak hun neus, want niet alle geurtjes zijn even  lekker.  Ik heb me eens laten vertellen, dat honden, ter wille van de hiërarchie in hun territorium, proberen zo hoog mogelijk te piesen.  Ze zoeken daarvoor meestal bomen, struiken, muurtjes, lantarenpalen of autobanden uit. Om de een of andere reden is het de beesten meestal duidelijk dat het niet de bedoeling is dat ze tegen benen of broekspijpen aan piesen.

Ik kreeg deze associatie door de wandeling die ik vanmiddag maakte. Het was een frisse bewolkte middag waarin een desalniettemin een groot aantal stelletjes had besloten om elkaar en hun viervoeter uit te laten. Niet dat ik er speciaal op liep te letten maar het viel me gewoon op dat toen ik een stelletje, inclusief hond, op zo’n tien meter genaderd was, zowel hond als baasje gingen lopen trekken. Het beestje leek op mijn lijfgeur af te komen. Maar daar stak zijn baas een stokje voor.

Toen ik het stel passeerde, deed de hond met een ferme ruk nog een laatste poging, doch het baasje was onverbiddelijk. Zowel meneer als me vrouw knepen vriendelijk hun ogen wat toe, glimlachten naar me en zeiden:’ goedemiddag meneer’, … precies gelijk! Ik kon mijn oren haast niet geloven! Ik had geen van beiden een seintje zien of horen geven en toch: jawel: precies gelijk … knap! Ik was zo verbouwereerd dat ik vergat om ‘goedenmiddag’ terug te zeggen. Toen ik omkeek zag ik dat het baasje de lijn al weer liet vieren. Pas toen ik toch nog vlug ‘Goedemiddag’ terug zei, hield hij het hondje weer kort.

Al wandelend speel ik onderweg  het tamelijk onnozele spelletje: ‘Groetie me wel of groetie me niet’. Het gaat zo: ‘ik groet, glimlach enigszins onnozel maar toch altijd vriendelijk als degenen die me tegemoet komen héél nabij zijn  … ik kan ze bijna ruiken, zeg maar.  Dan precies zeg ik tegen me zelf: ’die gaat niet terug groeten’ of juist wel.  Heb ik het goed voorspeld, dan staat het 1 – 0 voor mij. Net als bij het voetballen. Wanneer ik het bij een volgende ontmoeting  mis heb, staat het helaas al weer gelijk. Dat soort wandeling kan, zo alles bij elkaar toch nog flink wat energie geven.