Honden, vooral reuen, snuffelen, uit nieuwsgierigheid aan, tsja, eigenlijk wel aan alles. Daar bij stoten ze vaak hun neus, want niet alle geurtjes zijn even lekker. Ik heb me eens laten vertellen, dat honden, ter wille van de hiërarchie in hun territorium, proberen zo hoog mogelijk te piesen. Ze zoeken daarvoor meestal bomen, struiken, muurtjes, lantarenpalen of autobanden uit. Om de een of andere reden is het de beesten meestal duidelijk dat het niet de bedoeling is dat ze tegen benen of broekspijpen aan piesen.
Ik kreeg deze associatie door de wandeling die ik vanmiddag
maakte. Het was een frisse bewolkte middag waarin een desalniettemin een groot
aantal stelletjes had besloten om elkaar en hun viervoeter uit te laten. Niet
dat ik er speciaal op liep te letten maar het viel me gewoon op dat toen ik een
stelletje, inclusief hond, op zo’n tien meter genaderd was, zowel hond als
baasje gingen lopen trekken. Het beestje leek op mijn lijfgeur af te komen. Maar
daar stak zijn baas een stokje voor.
Toen ik het stel passeerde, deed de hond met een ferme ruk
nog een laatste poging, doch het baasje was onverbiddelijk. Zowel meneer als me
vrouw knepen vriendelijk hun ogen wat toe, glimlachten naar me en zeiden:’
goedemiddag meneer’, … precies gelijk! Ik kon mijn oren haast niet geloven! Ik
had geen van beiden een seintje zien of horen geven en toch: jawel: precies
gelijk … knap! Ik was zo verbouwereerd dat ik vergat om ‘goedenmiddag’ terug te
zeggen. Toen ik omkeek zag ik dat het baasje de lijn al weer liet vieren. Pas
toen ik toch nog vlug ‘Goedemiddag’ terug zei, hield hij het hondje weer kort.
Al wandelend speel ik onderweg het tamelijk onnozele spelletje: ‘Groetie me
wel of groetie me niet’. Het gaat zo: ‘ik groet, glimlach enigszins onnozel
maar toch altijd vriendelijk als degenen die me tegemoet komen héél nabij
zijn … ik kan ze bijna ruiken, zeg maar. Dan precies zeg ik tegen me zelf: ’die gaat
niet terug groeten’ of juist wel. Heb ik
het goed voorspeld, dan staat het 1 – 0 voor mij. Net als bij het voetballen.
Wanneer ik het bij een volgende ontmoeting
mis heb, staat het helaas al weer gelijk. Dat soort wandeling kan, zo alles
bij elkaar toch nog flink wat energie geven.
