HEUPTASJE LEEG.

 Heuptasje leeg.

Helemaal honderd procent zeker ben ik er niet van. Maar ik denk, dat ik in de nacht van maandag 12 op dinsdag 13 augustus geslaapwandeld heb. Ik ben, totaal onbewust, uit mijn bed gestapt. Waarom? Geen flauw idee. Waarschijnlijk om te plassen. Ik weet het echt niet. In ieder geval ben ik naar buiten gelopen. In mijn zwarte voetbalbroekje en mijn zwarte t-shirt. Mijn nachtkleding, de straat op gegaan. Daar word ik opeens wakker. Maar wáár ik precies ben weet ik niet. Na een paar stappen heen en weer zie ik in de ruit van de flat, het woord ‘Rodariflat’ staan. Daar woon ik. Dat weet ik zeker. Tegelijk realiseer ik me, dat ik een heuptasje bij me heb met m’n reservesleutels. Ik kan de flat dus gewoon weer in. Ik weet in de hal de lift te vinden. Zonder m’n bril kost het me wel wat moeite om in de lift de ‘vier’ te zien. Want daar moet ik heen: naar de vierde. Daar woon ik.
Vanuit de lift loop ik naar mijn voordeur. Die staat wijd open. Het licht in mijn halletje is aan. Ik ga naar binnen, sluit de voordeur en kruip weer snel mijn bed in. Geen idee hoe laat het is. ‘t Is nog wel donker.

Vanochtend doe ik mijn heuptasje af. Het is leeg. Mijn reservesleutels horen daarin te zitten. Waar zijn die nu dan? Ik bedenk me dat ik die sleutels vannacht, na de slaapwandeling aan het sleutelrek heb gehangen. Dat klopt. Daar hangen ze. Dat is voor mij de bevestiging, dat ik vannacht naar buiten ben gewandeld.

Ik zal mezelf ’s nachts veiligheidshalve beter moeten opsluiten in mijn eigen huis. Raar maar waar.

KWELDUIVELTJE.

 Kwelduiveltje.

Stel je nou eens voor dat je een kwelduivel hebt. Een geniepig treiterkoppie. Iemand die je zó dwars zit, dat je die heel graag om zeep zou willen helpen.

Je bent zo bedonderd, vernederd, uitgelachen, hypocriet behandeld. Er is zo gelogen. Je bent voor schut gezet. In de maling genomen. Monddood gemaakt. Geblokkeerd. Jouw belangrijke informatie is geniepig achter gehouden. Met jouw veren is achterbaks gepronkt. Jij organiseerde een eventeenNiet jij, maar alle anderen werden daarvoor bedankt. Je hebt een half uur voor lul op de trap zitten wachten. Je wordt kinderachtig genoemd als je een afspraak wilt handhaven. Je wordt moeilijk genoemd. Neen, je bènt moeilijk! Je moet zwijgen. Praten mag/kan niet meer. Einde discussie. Dan kan ik niet anders dan stoppen. Maar het blijft schuren. Dàt moet ook afgelopen zijn.

Maar hoe? Doe je het zelf? Dwing je het stiekeme kwelduiveltje het zelf te doen? Huur ik één of mèèrdere anderen in? Wáár ga je het doen? Waarméé gebeurt het?

Met een mes, geweer, touw, water, handen? Van grote hoogte laten vallen, spijkeren aan het kruis (hihi), op de rails, op de snelweg? Met elektriciteit, gas, vuur, vergif, kou, hitte, het middel ‘X’, gevaarlijke hongerige dieren? Levend begraven? Een overdosis pillen, drugs? Vierendelen? (Nee, te ouderwets). Je wilt geen geweld gebruiken. Daarom verkies je uit mededogen de pijnloze weg.

Je laat een lieve vriendin een ‘look a like’ voodoo-pop maken van je leugenachtige kwelduiveltje. Doorboor die voodoo-pop met een speld in de hartstreek, wat einde verhaal betekent voor je akelige kwelgeest ...

‘Ach, lieve ..… , wees nou maar niet bang. Het doet geen pijn. Het zal in een vloek en een zucht gebeurd zijn. Wanneer precies? Alles op zijn tijd, kankertrut!’

VROLIJKER.

Een dag of tien geleden bereidde ik me voor op mijn bezoek aan het theaterfestival: de acts inlezen, tickets kopen, koffer pakken en op 9292 de treintijden opzoeken. Achteraf geef ik toe: veel zin had ik er niet in. In dat hele festival. Ik wilde daar vòòraf niks over schrijven. Wilde niet verder het moeras in zakken. Ik kon het tegenover mezelf niet maken om thuis te blijven. Ik had in maart al veel geld neergeteld voor mijn verblijf daar. ‘Zonde van het geld’, zou dat zijn. Dus ik ben toch maar gegaan.

Dag één, dag twee en dag drie voelde ik me daar elke dag toch een beetje beter, losser. En … wie schetst mijn verbazing? Vanaf dag vier werd Den Bosch voor mij een feest. Alles. De B&B, de optredens, de andere toeschouwers, het weer, de parken, de vrouwen, de fiets, het eten, de standbeelden, het boottochtje, de spacecake, de oubliehoorns met bolletjes ijs.

Normaal gesproken zou ik zeggen: dit is een manie. Maar dat kon absoluut niet het geval zijn, want ik had trouw mijn pillen geslikt. Mij kon niks gebeuren.

De theatervoorstellingen waren altijd ’s middags. ’s Ochtends fietste ik naar leuke stadjes in de omgeving van Den Bosch: Hedel, Vught, Sint Michelsgestel en Rosmalen. Maar op de laatste ochtend ging ik niet fietsen.

Ik besloot mijn ziektekostenverzekering te mailen dat dit festival mij bijzonder heeft opgevrolijkt. Voorafgaand aan het festival was ik, zoals ik al schreef, somber gestemd. Bijna had ik mijn huisarts gevraagd om me antidepressiva voor te schrijven. Peperdure medicatie.

Al vanaf de eerste festivaldag verbeterde mijn stemming en dat nam eigenlijk steeds meer toe. Ik kan wel stellen dat ik me aan het eind van het festival, op dag zeven, in een bijna euforische staat bevond.

Gezien de zeer positieve beleving van dit theaterfestival mailde ik mijn ziektekostenverzekering te overwegen om dit festival in de toekomst ruimhartig te sponsoren. Alle voorstellingen kunnen dan gratis toegankelijk worden. Iedereen wordt gewoon vrolijker van dit festival. Uiteindelijk ook de ziektekostenverzekering, want per saldo vermindert dus de kostenpost ‘uitgaven depressie’.

Van mijn ziektekostenverzekering heb ik nog niks vernomen. Wel kreeg ik vanmorgen een mailtje van B&B Den Bosch ‘of ik niks miste?' Met stofzuigen onder mijn bed waren ze een potje pillen van mij tegen gekomen’.

BILLEN KNIJPEN.

Vandaag heb ik iets gedaan waar ik liever niet over schrijf om het niet erger of echter te maken. Voordat ik op vakantie ging had ik mijn koelkast, op wat flesjes Spa Rood na, leeg gegeten en gedronken. Vandaag, ik ben net weer terug, heb ik aardappelen, groenten, bier, melk, yoghurt en nog wat spul nodig. Ga naar de Jumbo. Heb een boodschappenbriefje gemaakt. Dat ligt nu nog thuis op het aanrecht.

Mijn boodschappenwagentje, groen met witte balletjes, is in een mum van tijd vol. Vijfenveertig euro! Een scanmeisje … (waarom zijn het altijd meisjes?) … moet van een computer tien boodschappen uit mijn tas halen en controleren of die wel gescand zijn. Ik weet zeker dat ik de geitenkaas niet gescand heb. Die vindt ze niet in mijn tas. Kassa! Vier euro!

Als beloning, mag ik, als brave scanner, aan een draaischijf draaien. Zo kan ik een prijsje winnen. Als de rode pijl bij een banaantje stopt dan win ik een banaantje. Stopt de rode pijl op een rol toiletpapier dan win ik een rol pleepapier.
Ik zeg tegen het scanmeisje: ’Ik ben vierenzeventig jaar. Ik hoef niet zo nodig aan die schijf te draaien. Draai jij maar en neem die prijs mee naar huis!’

Thuis kom ik er achter dat ik wat fruit ben vergeten te kopen. Bananen, kiwi, appels en aardbeien. Opeens bekruipt me het urgente gevoel dat Jumbo me vandaag wel genoeg uitgewrongen heeft. Vijfenveertig euro. That’s the limit.

Met grote koeienletters staat er bij ingang van de super: honderd eenentachtig euro boete bij diefstal. Die baas van de Jumbo, die Frits van Eerd, is zelf een vuile dief: miljoenen heeft hij van de staat gejat door ongebreideld Jumbo-winsten wit te wassen.

De bananen en de kiwi’s weeg ik af. Maar scan ze niet. Het andere fruit leg ik daaronder. Mijn hart bonst in mijn keel. Ik adem te snel. ’t Is billen knijpen. Ik scan niks. Ik loop door de scanruimte, vlak achter een mevrouw met een overvol boodschappenwagentje. Ze heeft een scanbon. Daarmee opent ze het uit-hekje . Ook voor mij. Geen paniek! Niet wegrennen. Ontspannen loop ik naar buiten. Vanuit de winkel komt geen enkele reactie. Ik loop relaxed de straat uit. Verorber een ‘een gewonnen banaantje’. Smaakt echt lekkerder als anders.

FINITO.

Zondag ben ik weer thuis. Normaal gesproken betekent dat: huis schoonmaken, fietsen of wandelen, op bezoek bij iemand, naar de bios en met het bord op schoot naar Studio Voetbal kijken en niet te vergeten ‘VPRO-Zomergasten’. Deze zondag in ieder geval geen huishoudelijk werk. Waar moet het huis vuil van geworden zijn? Alleen mijn buurvrouw is in mijn huis geweest om de planten water te geven. Zij is iemand die zich over het algemeen netjes gedraagt.

Op de laatste dag van mijn bezoek aan het theaterfestival Boulevard, heb ik de voorstelling ‘Beyond the Edge gezien. Acht jonge acrobaten proberen hogerop te raken door middel van een levensgrote installatie van ladders. Ze steunen daarvoor ook op elkaar. De hoogte is duidelijk spannend voor ze. Het in balans blijven net zo. Ze verkennen hun uitersten en testen hoe ver ze elkaar kunnen brengen. Fysiek zijn ze in de voorstelling honderd procent van elkaar afhankelijk. Het gaat deze middag allemaal adembenemend goed. Mooi om te zien.

Ik fietste vandaag ook nog even naar de ‘andere kant’ van Den Bosch. Die andere kant ligt achter het Centraal Station. Ik was die paar dagen in het drukke, feestelijke, toeristische, sfeervolle, warme Den Bosch geweest. Vòòr het Centraal Station dus. Maar àchter het Station ligt het Pendrecht, Overschie, Kreekhuizen, Lombardijen, Bloemhof van Den Bosch. Het is er grauw, stil, somber, verlaten, sfeerloos. Het lijkt bijna of er een lock-down is. De weinige mensen die zich op straat vertonen zijn ‘van kleur’. Elke redelijk grote stad kent dat soort wijken. De eethuisjes zijn voornamelijk Turks. Mijn laatste Bossche avondmaal genoot ik daar. Ik was daar toch. Ik at een zeer goed binnen te houden Turkse pizza (voor slechts 18 euro).

Daarna leverde ik mijn NS huurfiets in. Daarmee was voor mij Den Bosch voorbij.

UITGESERVEERD

 Ik heb een Bossche Bol op. Iedereen die hoorde dat ik naar Den Bosch ging moest mij, behalve aan ‘zoete lieve Gerritje,’ herinneren aan die smakelijke Bossche Bollen. Smakelijk maar moeilijk binnen te krijgen. Er landt nogal eens een klodder slagroom op de kleding, kin of neus. Echter, de Bossche Bol die ik kreeg was makkelijk te verorberen.. Hij was gehalveerd en lag op een groot bord te midden van aardbeien, kersen, schijfjes kiwi stukjes meloen en sporen honing. Heerlijk. Deze halve bol was het dessert van een uitstekend drie gangen menu. De eerste gang was carpaccio, de tweede baars, met onder andere truffels en frietjes.

Ik kwam op een druk moment in dat restaurant. Alle tafeltjes op het terras waren bezet. Binnen was nog wel plaats … met airco. Ik was alleen, dus in plaats van babbelen ging ik een tijdschrift zitten lezen. Ik zat daar nog maar twee tellen of er stond al een glas bier voor mijn neus. Na een half uur lezen had zich nog niemand bij me gemeld. ‘Wanneer kom je mijn bestelling eens een keertje opnemen, ober?’ Zei ik ,vrij bot.

Ik zat er inmiddels een uur toen had ik mijn carpaccio ‘al’. Het was half acht en om kwart over acht moest ik in het theater zijn. Met een dreigende blik zei ik tegen de bediende dat ik hier uiterlijk acht uur weg moest en dat ze dus het hoofdgerecht en het dessert ruim voor die tijd moesten uitserveren.

Ik nam me voor om zonder af te rekenen het restaurant te verlaten als ze daarin niet zouden slagen. Dan zouden ze zonder twijfel wel razendsnel in actie komen om me in de kraag te grijpen. Maar tot mijn grote verbazing kon de bediening tempo maken. Om tien voor acht stond ik buiten. Vijfenvijftig euro lichter.

Ik was ruimschoots op tijd voor de ultra dynamische wervelende zang en dans-show DEEP/END van Club Gewalt en de Dansers.

SENSITIEF.

Opmerkelijk vind ik het dat er in het theaterfestival van deze jaargang nogal wat aanbod is op het sensitieve vlak. Zo kan je gedurende vijf minuten met een enorme kracht koud water op je laten spuiten, als je dat wil èn als je er acht euro voor wil betalen. Je moet je kousen en schoenen dan uitdoen en je krijgt een poncho aan. Dat heb ik dus gedaan. Ik schreeuwde het uit van angst … ik vergat helemaal dat het na vijf minuten al weer afgelopen zou zijn. Alleen mijn voeten en mijn gezicht (bril) waren nat worden. Verschillende mensen (volwassenen vooral) die achter mij in de rij stonden voor het waterkanon, waren na mijn ijselijke kreten bangelijk afgehaakt.

Een andere sensatie was het vacuüm zuigen. Je wordt ingepakt in een vacuüm afzuigbare zak. Van tevoren moet je je kettinkje, bril, armband, pet, tas, horloge, mobiel in een kluisje deponeren. Die vacuümzak wordt afgesloten door een medewerker van de act: die doet een soort halsband zo strak mogelijk bij je om. De vacuümzuiger kan dan zijn werk beginnen. Daar heb ik dus ook aan meegedaan. Voor twaalf euro. ‘Binnenste Buiten’ heette dat.
Ik voelde de zuigkracht steeds op en neer gaan. Ieder minuut werd de zuigkracht wat groter en nam die ook weer even wat af. Tot de kracht op zijn hoogst was. Toen drukte een paar minuten een supergrote kracht vooral op de ribben. Ik dacht even dat ik zou stikken maar gelukkig stelde de medewerker van de act de zuiger wat lager af. Tsja en dat werd drie keer zo herhaald. Op het laatst was ik niet meer zo angstig, omdat ik wist dat ik op de medewerker van de act kon rekenen. Ik vond die derde keer met die heel hoge zuigkracht eigenlijk wel lekker. Jammer dat het weer zo gauw voorbij was … en fijn dat al mijn spulletjes nog in het kluisje lagen.

En dan is er nog een experiment met ‘luisteren’. Voor tien euro mocht ik er aan mee doen. Ik ‘moest’ vragen beantwoorden over horen en luisteren. Schrijf alle geluiden eens op die op dit moment hoort. Da’s een hele lijst! Maar ook: luister es naar dingen die je normaal niet hoort: wrijven over je oorlelletje, het strelen over je rug, in je handen wrijven.

Weinig theater eigenlijk wel maar toch wel intérèssante.