OSSENKOPSTUUR

 Mijn fiets kan ik nog net kwijt tussen een plark dronkemanskots en een reuzachtige dobermannspinchershoop. Ik moet hier, bij die viezigheid,  toch echt even stoppen om mijn regenpak aan te trekken. Het is vrij kil, deze zondagochtend.  Er staat een stevige zuid-westenwind. Kort na mijn vertrek  begint het te miezeren. Ik fiets vanuit hartje Rotterdam naar Zuid. Altijd als het regent kies ik de route door de Maastunnel. Dan zit ik tenminste nog 5 minuten droog op mijn fiets Vervolgens ga ik  over de voormalige Europoortspoorlijn richting Rockanje. Dat is echt een lekker  fietspad; geen auto in de buurt, dus ook geen gore uitlaatgassen.  

Er zijn vanmorgen weinig mensen actief. Joggers en wielrenners zijn op  de vingers van twee handen te tellen en dat gedurende een fietstocht van bijna twee uur. Het zal wel aan het weer liggen; het wordt steeds druileriger.

Ik ben zelf geen wielrenner. Dat wil niet zeggen dat ik op dit soort tochten niet stevig doorfiets. Vooral sinds ik een speciaal stuur heb. Een ossekopstuur. Een ovaalvormig stuur, dat met de punt schuin omhoog midden op een  gewoon fietsstuur staat.  Voor de ellebogen zijn er speciale steunen gemonteerd. Door met beide handen dat stuur hoog vast te houden en rug  zo ver mogelijk  te krommen, ontstaat een houding die snel fietsen bijna afdwingt. Dat doe ik dan ook; zeker met de wind mee. Maar … een wielrenner ben ik  beslist niet. Ik kies er voor om steeds een andere route te fietsen. Dat betekent dat ik me heel afhankelijk opstel van de door de overheid geplaatste wegwijzers. Eigenlijk moet ik dat toch wat minder doen. Vandaag had ik daar achteraf spijt van. Ik volg, op de terugweg, keurig de borden richting Rotterdam …  nog 9 kilometer wordt op zeker moment aangegeven … dan splitst de weg zich in één deel schuin naar links en één deel schuin naar rechts. Ik mag zelf kiezen … kies de verkeerde dus  en ben een halfuurtje natter thuis.

In feite kom ik altijd nat thuis. Ik zweet als een otter als ik lange afstanden fiets. Sokken, onderbroek T-shirt en jack moeten  bij thuiskomst worden uitgewrongen. Bijna ben ik thuis als ik mijn vrouw, zie wegfietsen. Hééééé schreeuw ik, wat ga je doen?  Ze gaat naar het huis van Loes, haar vriendin.Haar poes eten geven. Loes is op wintersport.

Thuis ga ik gelijk (zo heet mogelijk) douchen, daarna relaxen onder de zonnebank dan schone kleren aan. Goed dat ik gefietst heb vandaag: ben moe en ontspannen tegelijk. Het is vanmiddag mijn kookbeurt. Altijd op zondag. Vandaag staat op het menu: ossenhaas met rode kool. Ik weet dat mijn vriendin het niet zo heeft op rode kool.  Maar ik weet  zeker, dat die verrukkelijke ossenhaas alles goedmaakt.

DE HEF

Multimiljardair Jeff Bezos heeft bij scheepswerf Oceanco in Alblasserdam een leuk speeltje laten bouwen: een jacht van 127 meter lang en meer dan 46 meter hoog. Stukkie te hoog voor de Rotterdamse Hef. Bezos wil dat onze monumentale brug voor hem wordt gedemonteerd.  

Bezos is zo vermogend dat hij zich een privé-tripje naar Mars kan veroorloven. Eigenlijk is hij net zo stom als hij vermogend is.  Hij laat een  zeewaardige driemaster bouwen zonder op te meten of dat bootje zo naar de Noordzee kan varen. Bij aanvang van zo’n project moeten toch altijd eerst de maximale afmetingen berekend worden.  Het superjacht moet, om in de Noordzee te komen, onder de Hef door. Het te lage middendeel van de brug moet daarvoor tijdelijk verwijderd worden. Bezos en de zijnen hadden beter een scheepswerf hunnen kiezen, dichter bij de Noordzee.

De Hef is een bezienswaardigheid in Rotterdam en kent een lange en roerige geschiedenis. De eerste delen van de brug staan er al sinds 1878 en vanaf die tijd is hij hoogstwaarschijnlijk  niet gekrompen. In 1940 wordt de Hef (ook genaamd: de Koningshavenbrug) door een Duits bombardement zwaar beschadigd. Snelle restauratie volgt om het treinverkeer weer mogelijk te maken. Tot 1993 blijft de trein daar rijden; dan wil het gemeentebestuur de Hef slopen. Dat stuit op heftig verzet van de Rotterdammers.. en  … er wordt naar ons geluisterd.  De gemeente belooft in 2017, na een uitvoerige renovatie,  dat de Hef nooit, maar dan ook nooit meer onttakeld zal worden. Sindsdien heeft de Hef een beschermde status.

Het gemeentebestuur is nu al zowat akkoord met de noodzakelijke ingrepen. Het gaat de bestuurders om het economisch belang van de scheepsbouwsector en met name de werkgelegenheid voor de regio. De Hef wordt zo het slachtoffer van grensoverschrijdende  activiteiten ..  van de Hef moeten ze afblijven!

Bezos is bereid om de miljoenen, die dit geintje kost, op te hoesten. Voor een multimiljardair als Jeff Bezos stelt een paar miljoen niks voor. Het is de bedoeling dat het schip van Bezos uiterlijk deze zomer uitvaart en zich voegt bij een tweede jacht dat de miljardair heeft besteld bij een andere scheepsbouwer.

Rotterdam was tot voor kort een 100% arbeidersstad. En van die arbeiders wonen er hier nog steeds veel.  Als Burgemeester Aboutaleb nou eens goed onderhandelt met die Bezos en een smartengeld van een miljoen of wat bij hem lospeutert. Voor het leed dat de  Hef en ons Rotterdammers, door dat geknutsel wordt aangedaan. Dan kunnen van dat geld arbeiders van hier een leuk ruimte-uitstapje naar Mars maken. Hebben zij er ook nog wat aan. Want nu is het alleen een unieke vertoning, waarbij Rotterdam als ‘dickpic’ wordt ingezet om te zien wat de superrijken voor elkaar kunnen krijgen.

 

 

KADAVERCONTAINER (2)

 

Kadavercontainer (2)

De woorden van het stukje ‘Kadavercontainer’ vormen samen een gruwelijk geheel.  Dergelijke harde scènes kunnen vòòrkomen in een verhaal. Het zijn hier slechts woorden, geen daden. Het is fictie. Dieren horen niet zo behandeld worden.

Maar … tegelijkertijd doden we alleen in de Nederlandse slachthuizen al meer 600 miljoen dieren per jaar. Met grof geweld de slachthuizen in geschopt, daar vergast, de kelen doorgesneden of zelfs levend verhakt. Ernstig dierenleed, allemaal voor de consumptie van ‘ons’ vlees en zuivel. Ontoelaatbaar, ondraaglijk en wreed. Dat is geen fictie.

Is daar ook zo’n ophef over?

De ‘zieke’ schrijver van het stukje ‘Kadavercontainers’.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hierna nogmaals het stukje ‘Kadavercontainer’. Voor hen die het nog niet lazen.

Kadavercontainer

Het ‘vlooientheater’ is in diepe slaap. Zijn poes ligt op haar zij naast de radiator. Zwaar ademend, piepend. De vier pootjes en haar gekromde rug vormen samen een cirkel. Zijn vorige kat, lag twintig jaar geleden, in exact dezelfde houding, dood op het balkon. Twaalf is die geworden.

 Zijn kat is nu al weer achttien. Ze heeft haar vacht al maanden niet gewassen. Kan ze ook niet meer. Veel te stram.  Vals krabben, dàt kan ze wel! Altijd als ze gekamd wordt. Ze tatoeëert zijn armen, buik en gezicht. Dikke plukken haren vliegen dan in het rond. De glans is van haar af; ze is mottig, pluizig en ze stinkt.

Nu slaapt ze op haar kleedje. Het kleedje met haarplukken, vlooieneitjes, kattenbaksteentjes en aangekoekte stront. Ze neemt het niet zo nauw meer met de hygiëne. Ze gaat nog wel op de kattenbak maar maakt er een zooitje van. Halverwege stapt ze eruit. Met een stuk drol aan haar kont drentelt ze van de vestibule naar haar kleedje in de woonkamer. Ergens op deze route valt de restdrol. Meestal op het tapijt in de woonkamer.

Slechte longen heeft ze. Haar ademhaling piept en soms staat ze een kwartier te rochelen. Toch kan ze nog wel wàt.  Als hij, om haar een beetje te plagen,  met de stofzuiger achter haar aan zit, blijft ze hysterisch heen en weer rennen, op zoek naar een veilig plekje. Dit houdt ze zeker wel vijf minuten  vol.

Ze slaapt, piept en ligt zowat voor dood op haar gore kleedje. Hij kijk naar haar en tilt zijn arm op. In zijn rechterhand een baksteen in zijn linkerhand een lege vuilnisbakzak. Zonder verder nadenken slaat hij het schedeltje van zijn poes tot moes. Geen kik geeft ze. Bloedspetters zijn overal in de kamer. Gelukkig geen bloedbad. Het is maar een klein poesje. Daar waar de kei haar kopje raakte ligt het meeste bloed. Die grenenhouten kast … vol spetters … het lijkt alsof op die mooie kast honderden muggen doodgemept zijn. Zijn nieuwe, witte Nikes zitten ook onder. Hij had ze eigenlijk uit willen laten. Helemaal vergeten. Het mooie is er nu wel vanaf. Van zijn Nikes. Met de hiel van zijn rechtervoet stampt hij haar kopje nog wat platter. Hij opent de lege vuilnisbakzak en neemt het iele staartje van het dier tussen duim en wijsvinger. Tilt het vederlichte wichtje op en laat het, met een vies gezicht,  in de vuilniszak glippen.  Tja, lekker is anders! Hij doet de Nikes, de baksteen en het stinkkleedje er ook maar gelijk bij.

Hij maakt een sopje. Poetst zorgvuldig de bloedspetters weg.  Gaat dan naar het afvalverwerkingsbedrijf.  Met een voldane glimlach laat hij zijn katje in de kadavercontainer vallen. Ze is daar beneden niet de enige. In de gauwigheid ziet hij de stoffelijke resten van een bouvier, een siameesje, een reiger, een zwanenjong,  een papegaai en een kraai. Een kraai die nog beweegt.  Ja, verdomd. Die kraai vliegt weg. De lijkenpikker!

 

ARM OUD EN WEERLOOS

Zaterdagmiddag 12 februari. Dit is echt heel mooi! Prachtig weer. In het Utrechtse Park Transwijk klinkt uit meer dan 10.000 kelen  het actielied.  De pensioenen zijn van ons ... we zingen: ‘Het is, het is van mij … ’ op de melodie van ‘Sinds een jaar of twee’ van Doe Maar. Zanger Frits Lambrechts met band ... ondersteund door een koor met een stel prominente artiesten en politici. Ze zwepen de boel flink op:  ‘O, la,la,la,la,la, het is, het is van mij’. De sfeer zit er goed in. Het gaat er vanmiddag om de politiek duidelijk te maken dat het pensioen van ons is. Wij hebben er voor betaald. Wat ook echt niet kan is het loskoppelen van de AOW van de verhoging van het minimumloon. Dan verdwijnt er al weer een aantal tientjes uit onze knip. Dat is wat dit nieuwe kabinet wil doen. Het walst over deze wettelijke, al meer dan 40 jaar geleden vastgelegde koppeling heen. Dat gaat niet gebeuren! Het is  éénmalig zegt Rutte; maar wie gelooft hem nog!  Helaas is er wel een meerderheid voor in Tweede Kamer … gelukkig niet in de Eerste Kamer.  Deze bijeenkomst zal die Eerste Kamerleden  extra overtuigen.

De ontkoppeling van de AOW van de stijging van het minimumloon … de al 14 jaar durende nullijn op de pensioenen … plus de nog eens gierende inflatie anno 2022 brengen velen van ons op de rand van de armoedegrens of zelfs daaronder.  Er was daarnet wel vrolijke zang te horen maar dat neemt de heersende woede hierover natuurlijk niet weg.

Er zitten miljarden in de kluizen van de pensioenfondsen en jaar in jaar uit worden er smoesjes verzonnen om de pensioenen niet te verhogen. Op dit moment is de rekenrente wel hoog genoeg en toch krijgen we geen hoger pensioen. Met terugwerkende kracht zouden onze pensioenen in feite verhoogd moeten worden. Dat zou betekenen: 25 % erbij …. plus nog eens 7% voor de huidige inflatie.

Veel jonge mensen verwachten we hier niet op deze demonstratie:  zeker 95 % van de koppies zijn grijs en kaal! We missen ook de groep mensen van kleur. Die komt immers ook in aanmerking  voor AOW en Pensioen. Volgende keer moeten die  duidelijker opgeroepen worden om mee te doen.  

 Persoonlijk vind  het prima om weer eens samen te zijn met duizenden ‘lotgenoten’. Meestal ervaar ik het onrecht en de boosheid over zaken als AOW en pensioen in mijn eentje voor de tv of achter de krant. Vandaag voel ik de solidariteit met elkaar weer in mijn lijf. Dat doet me goed.

Het grootste deel van demonstratie beleef ik samen met Jan. Ik heb hem niet eerder ontmoet … het klikt. Jan is daar om aan zijn boosheid over al het hedendaagse onrecht uiting te geven. Mijn boosheid en onrecht blijken vrij dicht bij die van hem te liggen. We hebben het over onze wrevels, zoals daar o.a. zijn: de woningnood, de toenemende kloof tussen arm en rijk, de toeslagenaffaire (discriminatie, racisme noemden we het), de ondermaatse covid-vaccinatiegraad in Afrika, het gokbeleid van de overheid …  en nog wel meer.

Jan heeft een mooie toepasselijke actieleuze  op een stuk karton geschreven: Arm Oud en Weerloos. Daarmee loopt hij in de demonstratieve optocht, rondom het Park Transwijk. Die tocht is tevens het einde van de manifestatie. Samen lopen we naar Utrecht Centraal. Jan gaat naar Schagen. Ik naar Rotterdam. De foto’s die we van elkaar maken als actievoerder, gaan we binnenkort mailen.

Om half zeven  deze avond, zie ik mezelf terug op tv als demonstrant bij npo1. Dat was even schrikken.

GOKVERSLAVING (2)

Verslaafd  raken aan gokken is een eenzaam stiekem weggetje, weet ik uit ervaring. Een collega maakt me nieuwsgierig. Ga met hem mee. Met vijfentwintig gulden op zak. Die verdubbel Ik. Een week later ga ik weer. Nu alleen. Zet mijn winst in. Weer verdubbel ik die!  Leuk. Vergeet alle zorgen. Drie dagen later neem ik mijn winst plus honderd piek mee, om in te zetten. Alles raak ik kwijt. De volgende dag ga ik terug.  Wil alles terugwinnen. Spannend.  Heb 200 gulden bij me.  Verlies weer. Shit! Heb geen geluk meer. Blijf proberen. Wil op zijn minst quitte spelen.  Kom aan het eind van mijn spaargeld.  Mijn baas geeft me geen tweede voorschot op mijn vakantiegeld; het eerste heb ik al vergokt. Thuis is er geen geld meer voor de vaste lasten.  Ik ben verslaafd. Kan nergens anders meer aan denken. Heb geen rust meer in mijn kop. Geen interesse om naar een voetbalwedstrijd van mijn zoontje te gaan kijken. Geld.  Geld. Geld. Probeer te lenen bij de bank, vrienden, familie, kennissen. Soms krijg ik es wat. Ga dan spelen maar sta zo weer buiten …  met lege handen. Kan me niet concentreren  op mijn werk, op tv, op een boek,  zelfs niet op voetbal!  Ik maak fouten op mijn werk. Mijn gedachten dwalen voortdurend af naar de goktafel. Ik zoek strategieën om het casino te slim af te zijn maar die bestaan natuurlijk niet. De nummers 13 en 7 speel ik altijd ... mijn geboortedag en - maand. Brengt zelden of nooit geluk. In totaal ben ik ruim 1.500 gulden kwijtgeraakt.   

Mijn bijdrage aan de huishoudpot kan ik niet  opbrengen. Vertel mijn vrouw waarom niet.  Woest is ze. Ik heb haar belazerd. Maar waarom in godsnaam,  vraagt ze. We hebben toch geld zat?! Of wil je nog meer? Ben je niet gelukkig soms?  Ja, ik ben gelukkig, zeg ik. In het begin is gokken, leuk, spannend, ontspannend …  dan komen de verliezen en raak ik mezelf kwijt … stop er te laat mee.   Ik ga afkicken. Uit elkaar gáán we nog niet. De sfeer blijft wel lang ijzig.  Een half jaar niet gegokt.  Dan val ik terug, slappeling die ik er ben. Ga met 100 gulden toch weer naar het casino: alles in een kwartiertje kwijt! Sindsdien (1987) sta ik droog.

Tegenwoordig speel ik alleen in de onschuldige Vriendenloterij. Twee loten voor achtentwintig euro per maand.  Meedoen aan een loterij voor goede doelen is natuurlijk niet te vergelijken met gokken. Ik val daar trouwens wèl heel vaak in de prijzen. Fopprijzen voornamelijk: een rasp, een kookboekje, een scharenset, een lepelrek, een bioscoopbon, twee theedoeken èn het boek ‘Geld stinkt niet’ van Tom Sharpe.

GOKVERSLAVING (1)

Iedereen boven de achttien mag sinds eind vorig jaar legaal online gokken.  Er is een tiental gokhuizen actief, waaronder de staatsbedrijven: Holland Casino, Nederlandse Loterij en Lotto.  De rest is commercieel.  ‘Lever maar in je centjes’ is hun motto. Het doel van casino’s is niet het verhogen van het sociaal welzijn van de spelers. Nee, het gaat om het blutspelen van de goklustigen.  Die geloven zelf heilig in de reclameboodschap: ‘Gok en gij zult rijk en gelukkig worden.’ 

Stinkend rijke oud-voetballers, verdienen bakken met geld aan het verleiden van nieuwe gokkers.  Verlies bestaat in het reclamejargon niet. Toch is bij roulette de ongeschreven wet: ‘Nu eens wint zwart; dan weer eens rood; maar altijd wint wit (de casinobaas dus). Het staatsbedrijf Holland Casino is een uitzondering, dat laat in zijn reclameboodschappen Ellie Lust (ex-politie) de risico’s van gokken benadrukken.

Een bombardement aan gokreclames is dagelijks op internet en tv. Soms wel drie per reclameblok en het liefst vlak voor Studio Sport. Op dat moment kijken namelijk de meeste potentiële klantjes. Maandelijks wordt er zo’n tien miljoen aan uitgegeven door de vergunninghouders.  Velen, van jong tot oud, laten zich door die reclames verleiden.  Vooral jeugdigen zijn er gevoelig voor. Daarom mag gokreclame niet  vòòr negen uur uitgezonden worden.  Beter zou zijn  de gokreclames helemaal of grotendeels aan banden te leggen. Dan doet de overheid iets wat het nog steeds wil: het gokken ontmoedigen.

Tien procent van de nieuwkomers op de legale online gokmarkt ontwikkelt binnen het jaar een verslaving.  Spelers denken dat ze het ‘systeem’ door hebben. Dat ze snappen hoe het spel werkt. Dat ze daarom veel geld gaan winnen. Naar schatting resulteert dat in zo’n vijftigduizend probleemgokkers.

Gokken kaapt de hersenen op bijna dezelfde manier als verdovende middelen dat doen. Deze verslaving gaat de overheid handen vol geld kosten. Het zal straks storm lopen op de verslavingszorg. Afkick-therapie (inclusief terugval) gaat de zorgverzekeraars miljoenen kosten. Met ‘legaal gokken’ heeft de overheid een oncontroleerbaar wild paard binnengehaald. 

DICKPIC

Zijn voormalige vriendin Dora, 64 jaar is ze dan, heeft weer eens een leugentje ‘voor het bestwil’ verzonnen:  ‘Ik heb er nog eens goed over nagedacht. Het enige dat ik me herinner, is die ene keer dat ik hem heb afgetrokken. Meer is er nooit gebeurd.’ Ze heeft het over de seks met haar (sociaal) maatje Ferrie van 36, die wekelijks bij haar langskwam.

Door alle ophef over de Overmars-dickpic-affaire, herinnert hij zich het Ferrie-dickpic-verhaal weer als de dag van gisteren. Het is dinsdagochtend. Dora verwacht dan haar sociale maatje Ferrie. Voor hun gezellige wekelijkse praatje. De bel gaat. Zij is al op weg naar de voordeur. Als ze open doet, staat daar Ferrie met een dickpic voor haar deur. Ze knalt niet van schrik de deur voor zijn lul dicht … een wonderlijke reactie.

‘Ik ben dan blijkbaar niet assertief genoeg,’ zegt Dora. Ze trekt Ferrie vlug haar huis in (wat moeten de buren hier anders van denken?). Ze is op slag verleid. Dora neemt hem mee naar haar slaapkamer. Daar neuken ze. Ferrie, haar sociale maatje was opeens veranderd in haar seksmaatje.  Ze vrijden en speelden nog enkele weken met elkaar. Ferrie maakt Dora blij met valse complimenten: je mag er best nog zijn voor je leeftijd.

Als haar nieuwe vriend in beeld komt, breekt ze met Ferrie. Ze kennen elkaar nog maar kort als ze hem over Ferrie’s seksuele intimidatie vertelt. Hij reageert woedend en wil, nu hij Dora’s verhaal kent, zijn verantwoordelijkheid nemen. Hij wil gelijk contact opnemen met de leidinggevende van haar sociaal maatje en gaat hem  vertellen, hoe schofterig, Ferrie zich heeft opgedrongen als seks(maatje).   

‘Nou neen, doe dat maar niet,’ zegt Dora ‘want zo’n leidinggevende gaat er toch vanuit dat het hier om twee volwassen mensen gaat. Die wéten waar ze mee bezig zijn. Daar gaat die leidinggevende zich echt niet mee bemoeien.’ Dora vindt het blijkbaar wel goed zo; ze berust er tenminste in.

Seksuele intimidatie is strafbaar. De rechter verstaat daaronder: iemand indringend seksueel benaderen door middel van opmerkingen, gebaren, geluiden of aanrakingen op een wijze die vreesaanjagend, vernederend, kwetsend of onterend is. Iemand een èchte dikke lul tonen? Ook strafbaar? Misschien. Voor Dora maakt het in dit geval niks uit. Geen probleem!