AFSCHEID

Het pand staat in een gewone straat met kleine bedrijfjes, woningen (flats en eengezinswoningen met tuintjes).Op de gevel van het pand staat ‘uitvaartcentrum Bess’. De overledene die ik ken en waarvoor ik hier ben gekomen zou volgens de kaart, die ik kreeg gecremeerd worden. Dat lijkt me nou niet zo lekker in deze buurt.  Lijken verbranden in een woonbuurt. Ik krijg er nu al een droge keel van. Maar ik ben een beetje te snel geweest want er wordt hier helemaal niet gecremeerd: uitvaartcentrum Bess is gewoon het laatste station waar overledene en familie, vrienden en kennissen voor het laatst bij elkaar zijn en waar afscheid genomen wordt van de overledene. En ‘uitvaart centrum Bess’ biedt een heel gepast en voordelig afscheid.

Bij binnenkomst in de ruimte, krijg  ik een kop koffie (zonder cake)en praat wat met medeleden van de klaverjasclub, waarvan, dat ben ik nog vergeten te vertellen, de gestorvene ook een fanatiek en uitstekend lid was. Zij was de oudste van de klaverjasclub en won vrijwel alle competities. Ja, het was een slimme vrouw.

Ik zit dus aan de koffietafel te praten en zie uit mijn linkerooghoek de kist staan waar Lida in opgebaard ligt. Tussen de kist, waarop drie mooie boeketten  liggen(ook een van de klaverjasclub), en de koffietafel, staan grote banken, waarop we waarschijnlijk straks zullen moeten gaan zitten  wanneer de muziek gaat klinken en er gesproken gaat worden. Tot mijn verrassing heeft Lida, de overledene, het nummer ‘It’s all over now’ van de Rolling Stones gekozen als een van de afscheidssongs. Verrassend omdat ze al 92 jaar was en er zullen op de wereld toch maar weinig tweeënnegentig jarige Stones-fan zijn. De zoon van Lida  houdt een mooie toespraak over dat ze altijd zo actief was en nog wel tot kort voor haar overlijden Nederlandse les had gegeven aan buitenlandse mensen die  nog maar zo kort in Nederland wonen. Ook zegt hij dat ze altijd een lieve moeder was  geweest en dat het heel zwaar is geweest voor haar om helemaal alleen drie kinderen, twee  zonen en één dochter op te voeden. Want  vader was er kort na de geboorte van het derde kind vandoor gegaan met een vrouw, die hij klaarblijkelijk leuker vond dan hun moeder. Nooit heeft ze ooit nog  getaand naar een andere man. Na deze ervaring had ze haar buik meer dan vol van mannen.  De zoon raakte zichtbaar ontroerd. Ik heb mijn eigen papa niet eens gekend en nu moet ik ook mijn allerliefste mama nog verliezen ook. Het leven is te hard. Mijn moeder is toen wij wat groter werden veel gaan doen in het clubhuiswezen. Ze werd sportlerares en wij mochten als haar kinderen ook altijd gewoon meedoen met allerlei sporten. Toen we nog jong waren deden we alle drie het liefst mee aan trefbal, dat was een leuke sport waarbij je iemand die in een tussenvak stond met een soort voetbal tegen zijn of haar lijf moest gooien, dan was zij of hij ‘af’. Maar ik dwaal af. Namens mijn moeder dank ik u voor uw aanwezigheid bij haar afscheid.  

DATE

Het duurde een jaar voor ik mijn nicht Ellen weer zou zien. De laatste keer dat ze bij me was maakte ze foto’s van me om te gebruiken voor een  datingsite. Want ik wilde wel weer eens een leuke vrouw zien ….en misschien ook wel hebben. Ik heb lang moeten wachten tot er een reactie kwam op die foto’s en die kwam van Ellen, drie maanden nadat ze die foto’s genomen  had.

‘’Ha Siep en heb je nou al wat gehoord op die foto?’’ vroeg ze.

‘Nee, nog helemaal niks’, zei ik, ‘maar ik heb geduld’.

Nog geen drieweken later is er een reactie op mijn foto. Het is een hartstikke leuke meid zo te zien op die foto dan en het leek me heel leuk om die eens voor een avondje uit te nodigen om bij Kentucky Fried Chicken eens wat te gaan eten bijvoorbeeld. Maar zij blijkt helemaal niet van Kentucky Fried Chicken te houden Ze gaat liever naar een gewoon restaurant waar je ook Boeuf Bourgignon kon bestellen…….(wat natuurlijk aanzienlijk prijziger zou worden)…..Maar goed voor een keertje wil ik wel met haar meegaan. We spreken af bij Le Boeuf Noir in de Jonker Fransstraat.

We hebben om half zeven afgesproken en om kwart over zeven is ze er nog niet. Gelukkig is het droog en niet al te fris zodat het wachten ‘te doen’ is maar leuk is het natuurlijk niet. Om tien voor half acht komt er iemand aangelopen die ‘mijn’ Gerda wel eens kan zijn.

‘’Ben jij Siep?’, vraagt ze.

‘Ja,’ zeg ik, ik ben Siep, dan  ben jij zeker Gerda?’,

‘Ja, dat klopt, sorry dat ik zo laat ben maar ik heb drie kwartier staan wachten voor Le Boeuf Brun en wie er ook voorbijkwam……geen Siep. Toen maakt iemand die ik nog van vroeger ken mij er op attent dat dit hier Le Boeuf  Brun is en dat Le Boeuf Noir een stuk verderop is , dus zet ik het op een lopen, Sorry hoor.’

Gerda heeft inderdaad heel leuk gezichtje en ze heeft een leuk lila jasje aan met grote paarse knopen en ook haar schoenen zijn bijzonder, ze draagt witte sandaaltjes en haar teennagels zijn fel groen gelakt. Wat me gelijk wel opvalt is allereerst dat ze ‘met consumptie spreekt’: bij elk woord dat ze zegt krijg ik wat spetters op mijn gezicht en ook op mijn splinternieuwe regenjas. Niet zo fris dus.  Het tweede dat me opvalt….en dat vind ik veel erger….is haar gebit. Haar tanden zijn pikzwart….ze had natuurlijk haar mond stijfdicht gehouden toen die foto gemaakt werd ……ik word er nu bijna misselijk  van zodat ik welhaast weg wil lopen van haar. Doch zo’n hork ben ik nu ook weer niet. We hebben een date om samen te eten dus gaan we ook samen eten. Ik heb geen rot-opmerking gemaakt over haar minpunten. We eten gewoon iets  wat we allebei lekker vinden: rode bieten met doorregen lappen en een doorhars-salade als groenvoer erbij. Als ze tegen mij begint te vertellen hoe leuk ik er wel niet uitzie, kost het me wel moeite om mijn mond over haar dicht te houden. Behalve over die leuke dingen natuurlijk.  Verder is het eten wel lekker en hebben we elkaar nooit meer gezien.

Als ik mijn nicht Ellen na een jaar weer zie vraagt ze me nog naar de foto’s  die ze maakte voor de datingsite.

‘Nee Ellen dat is een fiasco geworden. Ik heb in een jaar tijd één reactie gehad en dat was helemaal niks. Nou dat zegt toch wel wat,hè?’

VERJAARDAGSKADOOTJES

13 juli is het bijna, dan ben ik jarig! Ik word dan alweer 69 jaar. Het verjaardagsgevoel heb ik al een beetje. Dat komt omdat ik vandaag (zaterdag) met mijn vriendin kadootjes voor mezelf ga kopen. Mijn vriendin vindt het niet leuk om alleen naar het Alexandrium (het winkelcentrum) te gaan………. haar vaste vriendin met wie ze altijd op zaterdag winkelt, is ziek dus vraagt ze mij om mee te gaan mijn eigen verjaardagskadootjes te kopen.   Ik heb haar twee boeken gevraagd en zij heeft zelf nog een ander kadootje in haar hoofd. Dat moet bij de Hema gekocht worden.  Ik ben wel blij met de kadootjes die gekocht worden maar de manier waarop dat gaat bevalt me allerminst. Ik moet bij de boekhandel op een bankje voor de winkel gaan zitten wachten tot zij met een alles verhullend tasje naar buiten komt. Ik weet dat ik één boek heb gevraagd dat heel erg dik is en één boek dat aan de dunne kant is….daar kan ik nu dus niets van zien.  

Het is vandaag overigens warmer dan het KNMI heeft voorspeld.  Het is watje noem echt ‘korte broekenweer’. Maar ik loop hier in mijn mooie rooie lange broek. Misschien heeft het er ook mee te maken dat ik me een beetje ongemakkelijk voel in mijn korte broek….. dat ik hem niet aantrek bedoel ik. Ik vind namelijk dat ik nogal witte benen en tamelijk lange zwarte beharing op die  benen heb. Maar dat mag toch geen excuus zijn om met lekker weer die korte broek in de kast te laten liggen. Met een korte broek worden die benen tenminste weer een beetje bruin zoals ze vroeger ook waren.

Bij de Hema mag ik natuurlijk ook niet mee naar binnen. Ook weer op een bankje. Ik heb geluk dat er vlak achter die bankjes koele pakjes drinkyoghurt van Campina met een VLEUGJE vanille worden uitgedeeld. Heerlijk is dat. Het zal waarschijnlijk in de winkel komen onder de merknaam Vleugje.

Vlak voor mijn neus staat een toonbank met ijsbakken en een hele rij mensen die ijs willen kopen. Naast me op mijn bankje heeft een mevrouw haar boodschappenkarretje neergezet en gaat ijs kopen. Wat zij niet gezien heeft is dat er stuk gevulde koek op  haar bankje ligt. Ik had haar nog willen waarschuwen maar voordat ik er erg in heb komt ze terug met haar ijsje en is ze bovenop dat stuk gevulde koek geploft. Ze heeft er geen erg in gehad en als ze even later likkend aan haar ijsje opstaat zie ik dat ter hoogte van haar rechterbil  dat stuk koek geplakt zit. Ik durf er niks van zeggen ……… laat haar gewoon een beetje voor schut lopen met dat bekoekte groene jurkje.

Ondertussen heeft mijn vriendin bij de Hema weer een kadootje voor me gekocht. Ik heb geen flauw idee wat het is maar dat hoort eigenlijk ook zo te zijn met verjaardagskadootje. De zware tas moet ik dragen……… maar wel tien keer verbiedt zij mij om stiekem in die tas te kijken wat er in zit.

 Ik mag wel nog even met haar bij de Hema naar binnen voor een Heerlijke Lunch.

ORANJE

Ik heb de laatste tijd weer kleurrijke kleren aan. Vandaag bijvoorbeeld loop ik rond in een rode broek en een licht blauw overhemd met vele witte figuurtjes er op als motiefje. Gisteren had ik een rood-blauw geblokt overhemd aan met mijn oranje lange broek eronder. Die oranje broek had ik een paar dagen aan trouwens. Het is zo’n soort broek waar je ook hoveniers en vuilnismannen in ziet rondlopen maar dat maakt mij niks uit……ik vind die oranje broek gewoon mooi. Mijn vriendin zei laatst nog: je lijkt met die broek wel een gevangene van Quantanamo Bay of iets dergelijks…..ze  bedoelde die gevangenis waar de Amerikanen Terroristen opsluiten……… op Cuba is dat geloof ik. Maar dat kan me ook niks schelen,  ik vind die broek nou eenmaal mooi  dus trek ik hem gewoon aan. Dan heb ik ook nog een jack in de kleuren van de Nederlandse vlag. Precies zoals die vlag van boven naar beneden drie even brede strepen rood, wit en blauw. Ik had dat jasje eens aan met die oranje broek daaronder……..dan is het een inkopper om tegen me te zeggen, dat ik wel een fanatieke fan  van het koningshuis  moet zijn en natuurlijk gebeurde dat ook enkele malen. Maar ze moeten eens weten wat een hekel ik heb aan het koninklijk huis. Het kost veel te veel en ze doen vaak de verkeerde dingen….zoals die Maxima pas bijvoorbeeld, die op haar gemak gaat zitten praten met de hoogstwaarschijnlijke moordenaar van een bekende Turkse journalist en daar helemaal niet over begint tegenover hem. Waar ze het dan wel over gehad heeft?............. over vrouwenbelangen soms…..?

Het is overigens voor mij wel een beetje verdacht al die kleurrijke kleren. Ik ben namelijk bipolair (manisch-depressief) en in mijn signaleringsplan staat geschreven dat ik manisch ben  wanneer ik dat soort kleren draag. Maar gek genoeg heb ik nergens last van.  Als ik manisch ben dan doe ik alles overdreven, overdreven vrolijk, overdreven hard, overdreven veel ruzie maken, alles doe ik dan overdreven……hypomaan heet dat gedrag eigenlijk.

Depressief is weer geheel de andere kant op zoals de meesten wel zullen weten, dan ben je erg neerslachtig, je ben vrijwel continue droefgeestig en down. Nu ik het toch over mezelf heb, ben ik gelukkig zelden depressief geweest. Wel was ik regelmatig, maar ook weer niet echt veel, hypomaan.

Maar ondanks dat in mijn signaleringsplan staat dat ik met kleurrijke kleren hypomaan zou moeten zijn , ben ik dat dus gelukkig niet. Want als ik hypomaan ben kan ik zomaar om niks allerlei rare dingen doen, die ik eigenlijk helemaal niet wil.  Ik heb dan bijzonder veel lef in mijn lijf en dan durf ik ook veel. Zoals bijvoorbeeld naar het casino gaan en veel geld inzetten en dan natuurlijk alles verliezen. Of brutaal zijn tegen mensen (mensen uitlachen om hoe ze er uit zien).Dat is natuurlijk helemaal niet leuk. Gelukkig heb ik daar pillen tegen die ik elke dag moet innemen en die houden me goed in balans. Vervelend is nu wel dat de producent van die pillen de prijs ervan ineens verdrievoudigd heeft. Nu die pillen toch niet meer te betalen zijn, denk ik er hard over om ze maar niet meer in te nemen en dan weet ik niet  hoe manisch of depressief ik nog kan worden. Dan maar geen balans.

YARDEN

Ik dacht dat ik het goed geregeld had, alles betaald had en alleen maar hoefde af te wachten tot ik dood neerviel en vervolgens een ander laten bellen naar Yarden, mijn uitvaartonderneming…… en ik had dus geen kosten verder. Maar zo gaat het dus niet.

Yarden zit in financiële moeilijkheden (geld niet goed belegd) en kan mijn uitvaart en die van vele, vele anderen niet regelen zoals ze dat in de verzekeringspolissen beloofd hebben.  Schandalig!

Zo zou ik (dood) thuis opgehaald worden; ze zouden de uitvaart leiden; er zouden dragers komen voor de kist; ze zouden me opbaren (voor de kijkdagen) en ze maken maximaal 50 rouwbrieven klaar (plus postzegels) en ik wordt per rouwwagen van huis naar de begraafplaats of in mijn geval crematorium vervoerd. Ook wordt er gezorgd voor één volgauto…..de aula van het crematorium of de begraafplaats mag gebruikt worden en in overleg wordt er een muziekje verzorgd. Natuurlijk zal er ook koffie en koek zijn in de koffiekamer (indien aanwezig). Verder wordt nog een uittreksel uit het register van overlijden geleverd.

Dit hele pakket kost Yarden anno nu laten we zeggen 3500 euro. Mijn polis bij hun heeft een waarde van 3200 euro dus wat moet er nu gebeuren als ik vandaag de dag dood zou gaan: 300 euro bij lappen. Dat is een fikse streep door mijn rekening want bijna veertig jaar lang denk ik niets meer aan de dood te hoeven betalen. Nu is het 300 euro en over zo’n 10 jaar , als ik werkelijk wel eens dood zou kunnen gaan zal dat zelf te betalen bedrag wel meer dan verdubbeld zijn ….. reken dus maar op 700 euro erbij lappen. Voor de zekerheid zal ik 1000 euro bij sparen; dat moet toch wel voldoende zijn.

Overigens vertelt Yarden wel dat je ook een minder duur pakket kan uitkiezen zodat ik bijvoorbeeld precies op de 3200 euro uitkom of misschien nog wel minder. Nog een mogelijkheid is: het geld van mijn polis van 3200 terug te vragen en daarmee een andere uitvaartverzekering te sluiten; de afkoopwaarde bedraagt 1832,= euro….mijn polis wordt zo zowat gehalveerd, dus afkopen lijkt me niet zo handig.

 Hoe ik aan Yarden gekomen ben is ook een apart verhaal. Ik was nog heel jong, twintig of zo en ik had nog nooit gedacht aan mijn dood laat staan aan mijn uitvaart…..toen sprak ik op een keer mijn  ex-schoonvader  (inmiddels al decennia geleden overleden) …… hij was een groot pleitbezorger van de crematie. Hij was lid van de Algemene Vereniging Voor Lijkverbranding (AVVL). Hij wil na zijn dood de grond niet vervuilen met zijn lichaam want hij zou zich laten cremeren ….een voor die tijd (1970) milieuvriendelijke wijze om van het dode lichaam af te komen. Hij raadde mij en zijn dochter (mijn inmiddels ex-vrouw)dus ook hartstochtelijk aan om lid te worden van de AVVL en…..wij werden lid van die club, die jaren later van naam en organisatievorm veranderde en Yarden ging heten. Zo’n tien jaar lang hebben mijn ex-vrouw en ik trouw de noodzakelijke premies betaald. Tot zo ongeveer begin tachtiger jaren. Toen dachten we klaar te zijn met betalen voor de dood. Maar niet heus dus.  Schande.

PRATEN MET DIEREN

Mijn vriendin heeft een heel bijzondere vriendin. Aleida heet die vriendin. Samen met Simon, haar man en een stel honden en katten reizen ze door Europa. Vorig jaar zaten ze nog in Duitsland en dit jaar rijden ze voornamelijk door Frankrijk. Ze zitten nou in de omgeving van Bordeaux. Het stel is dol op dieren en in elke stad of dorp waar ze komen melden ze zich aan voor vrijwilligerswerk in het dierenasiel. Als er ruimte is in hun aanhanger nemen ze er dikwijls onderweg nog een beestje bij en wat ook voorkomt : ze laten een beestje dat toch niet zo bevalt in een of ander plaatsje achter……in het asiel wel te verstaan want ze zullen natuurlijk nooit een hond of kat in een verder verlaten bos aan een boom vastbinden….. nee daarvoor houden ze te veel van het dier en als ze het  diertje ergens achter laten dan kan Aleida dat altijd uitleggeen aan het beestje want …..en dat is iets heel bijzonders, Aleida kan met dieren praten, althans, dat zegt ze. Kijk, ik kan ook met dieren praten maar ze verstaan geen woord van wat ik zeg…..natuurlijk kunnen ze aan de toon waarop ik spreek horen of ik vriendelijk of boos ben maar woordelijk kunnen ze me niet verstaan, laat staan dat ze me antwoord kunnen geven. Aleida denkt dus dat ze woordelijk verstaan wordt en dat ze net zo woordelijk een antwoord krijgt.

Nu is het zo dat ze de lapjeskat Juliën niet mee kunnen nemen naar Spanje waar ze binnenkort naar afreizen. Dan zegt  Aleida tegen Juliën die bij haar op schoot zit:

”Lieve Juliën, je weet dat je jarenlang mijn lievelingskatje geweest bent, ik houd nog steeds erg veel van je en dat zal ik altijd blijven doen maar vandaag moeten onze wegen zich scheiden. Wij gaan door naar Spanje en jij mag jammer genoeg Spanje niet in….zo is de wet daar nu eenmaal. Ik zal je nooit vergeten en ik weet zeker dat  jij mij ook nooit zal vergeten.  Ik laat je hier in dit asiel achter. Het is een goed asiel, dat heb je zelf de laatste weken ook wel gemerkt Jij bent ook al van de mensen van het asiel hier gaan houden.”

Dan is Aleida stil; ze luistert blijkbaar naar de reactie van Juliën. Van de reactie van Juliën is geen enkel geluid te horen. En als na een paar minuten Juliën plots van Aleida’s schoot springt komen bij  haar de tranen.

Simon, die er de hele tijd voor spek en bonen heeft bijgezeten, probeert Juliën nog  te pakken te krijgen maar de kat laat zich niet meer vangen…… hij rent razendsnel het park in waar Aleida en Simon in de buurt geparkeerd staan.

“Wat heeft Juliën tegen je gezegd Aleida?’’ vraagt Simon een beetje hijgerig.

Aleida: ’’Juliën is uitermate teleurgesteld in ons. Hij had gedacht dat hij betrouwbare baasjes aan ons had toen ze hem 15 jaar geleden uit het Asiel van Rotterdam haalden. Maar nu, nu wij zo nodig naar Spanje toe moeten, laten we de kat stikken. En toen sprong Juliën opeens van mijn schoot.  Ik heb steeds goed kunnen volgen wat Juliën tegen me zei.’’

Hoogstwaarschijnlijk zal Juliën in de toekomst helemaal niets meer van zich laten horen.

PELLEN

Het is een ‘ouwe-mannen-kwaal’ en ik ben bijna  negenenzestig……. van de dokter hoorde ik dat er mannen zijn die er op hun vijftigste al vanaf moeten worden geholpen. Waar het dan om gaat? Om last hebben van je urine je blaas en je prostaat.  Ik kan soms mijn plas niet ophouden, dan komt de pies er nog eens in een heel dun straaltje uit ook en tenslotte …….  als ik denk dat ik bijna uitgepiest ben, blijken er ook nog een paar druppels urine in mijn blaas te zitten, die er na afloop van mijn plasje  tergend langzaam  uitkomen en zorgen voor een grote natte plek op mijn broek.

Zestien juli word ik eraan geholpen. Mijn prostaat wordt gepeld (uitgehold) waardoor mijn blaas meer urine aankan zodat ik niet zo snel naar de wc zal moeten rennen en het gedruppel ook afgelopen zal zijn. Ook wordt dan mijn plasstraal weer wat steviger. Ik moet er een nachtje voor in het ziekenhuis blijven, zodat de verpleegsters en dergelijke kunnen controleren of alles goed met me gaat.  Het kan ook twee nachten worden als de prostaat nog niet helemaal uitgebloed is. Toevallig,……nou ja toevallig, hoorde ik van een kennis van mij dat hij dezelfde ingreep had gehad en hij was daarvoor vijf nachten in het ziekenhuis moeten blijven. Hij was wel vijfenzeventig toen het bij hem gebeurde. Hij vertelde me dat het een ingreep van niks was. Hij had niks gevoeld en alleen dat de prostaat bleef bloeden vond hijvervelend. Bovendien was hij alleen…….zijn vrouw was toen al vijf jaar overleden…. hij vond het wel prettig dat hij een paar dagen geheel verzorgd in het ziekenhuis kon liggen.

Toen mijn vriendin dat hoorde van die vijf dagen, kreeg ze zowat een rolberoerte.  Eén dag zonder mij was al erg, vijf dagen was een ramp. Het kostte me de grootste moeite om haar duidelijk te maken dat in negenennegentig van de honderd  van deze operaties de patiënt na één nacht naar huis mocht……………. wat ze ook vreselijk vond was dat ik had opgegeven aan de dokter, dat ik in geval van uiterste nood niet meer gereanimeerd wilde worden……..als ik bijvoorbeeld een beroerte krijg of een hartaanval tijdens de operatie, is de kans dat ik heel erg slecht uit de reanimatie kom, zo groot, dat mijn leven nauwelijks meer het leven waard is en dan hoeft leven voor mij dus niet meer.

Ze gaat me samen met een vriendin wegbrengen naar het ziekenhuis. Dat is wel  fijn want dan hoeft ze de hele weg niet alleen naar huis toe te lopen.

Over vijftien dagen dan is het zo ver.  Ik moet die dag beginnen met bloed te laten prikken en ondertussen zorgen dat ik een volle blaas heb, die moet ik leeg piesen op een soort computer-wc, die meet hoeveel ik plas, en hoe hard ik plas. Ik word natuurlijk voor de operatie verdoofd en dat gebeurt met een ruggenprik: mijn hele lijf onder mijn navel wordt dan verdoofd. De anesthesist biedt me nog aan om via een computerschermpje de operatie te volgen, maar daar heb ik deze keer geen zin in.

Ik weet trouwens nog helemaal niet hoe laat die operatie is maar ik weet wel dat ik tot 6 uur voor de operatie alles mag eten en drinken (behalve melk); tussen 6 en 2 uur voor de operatie een glas water mag drinken; en vanaf 2 uur voorde operatie mag ik niks meer.

Over ruim twee weken gebeurt het.PELLEN