FOLDEREN

Vandaag is het zaterdag, de dag voor boodschappen, Nederlandse les aan een Iraanse jongeman en eten bij mijn vriendin. Deze dag komt er nog iets bij folders rondbrengen van de SP (Socialistische Partij) voor de gemeenteraadsverkiezingen van 21 maart a. s. Ik heb de partij toegezegd 1000 folders weg te drukken bij mij in de buurt. Ik was vanochtend vroeg wakker, zoals gewoonlijk trouwens, en besloot alvast te beginnen met het ‘wegdrukken’ Nou, tussen kwart over acht en kwart over tien heb ik de folders in 400 brievenbussen gestopt. Dat viel me mee ik dacht dat ik er langer over zou doen. Nog 600 folders te gaan dus. Ik heb trouwens de folder helemaal nog niet gelezen…..dat is wel slecht want misschien staan er wel dingen in waar ik het helemaal niet mee eens ben. Er staan wel twee leuke foto’s in: een van de fractievoorzitter van de SP in de Gemeenteraad van Rotterdam en een van de niet helemaal zo mooie doch wel goeie fractievoorzitter van de SP in de Tweede Kamer, ik bedoel de dochter van Jan Marijnissen. Het lijkt een beetje verdacht om de dochter van de vreselijk goeie ex fractievoorzitter van de SP in de Tweede Kamer, fractie voorzitter te laten worden. Maar in dit geval kan ik het  er wel mee eens zijn want zij is echt goed. Want hiervoor, voordat ze fractievoorzitter werd, was ze al voorzitter van een of andere FNVbond en dat deed ze al heel erg goed dus waarom haar niet proberen als fractievoorzitter van de SP in de Tweede Kamer. Ook speelde natuurlijk mee dat de vorige fractievoorzitter van de SP in de Tweede Kamer, Emiel Roemers er helemaal geen bezwaar tegen had om plaats te maken voor de dochter van Jan Marijnissen. Hij was doodmoe na 5 lange jaren fractievoorzitter te zijn. Zijn vrouw was er ook blij mee dat Emiel weer eens op gewone tijden thuis zou zijn en bovendien niet lag te slapen op de bank als hij eens thuis was.

Tijdens het uitdelen van de folder was het uitermate rustig op straat. Een paar keer kwam er iemand de deur uit  (om boodschappen te doen waarschijnlijk) en andere keer ging er iemand de deur in , die kwam waarschijnlijk terug van boodschappen doen, dat kon ik niet zien want ik keek naar mijn hand die de folders in de brievenbussen stopte. Ik zag ook nog een man met een bestelbusje waaruit een minstens 100 meter lange oranje slang gerold was. Ik dacht ik ga dadelijk even mijn folderwerk onderbreken om die man te vragen wat hij van plan is met die ontzettend lange oranje slang……maar toen ik dichterbij kwam zag ik het al het was een glazenwasser. Glazenwassers mogen immers niet meer hoger dan drie hoog en waar ik aan het folderen was waren de flats vier hoog dus had die glazenwasser een hele lange slang nodig om de glazen van die hele flat te kunnen wassen. Logisch. Ik kwam nou met mijn folders bij een flatgebouw voor Zwaar Gereformeerde Mensen, nou dacht ik,die gaan toch nooit SP stemmen dus die sla ik maar over. Ik had trouwen nog maar heel weinig foldertjes over dus ik ging op huis aan om wat te eten en te drinken. Morgen  verder folderen, als het niet regent tenminste.

SNIPVERKOUDEN

Hoe het komt weet ik niet maar ik schijn al enkele dagen geen stukjes meer te hebben geschreven. Ik ben niet ziek geweest en ook niet op vakantie. Het enige dat ik als excuus kan aanvoeren is dat ik een cursus doe (met die pannetjes, weet je wel) en dat mijn vriendin ziek is; ze is snipverkouden en als haar liefhebbende vriend moet ik haar dan wel verzorgen en daar gaat natuurlijk ook tijd inzitten. Ik heb trouwens zelden iemand zo blaffend horen hoesten als zij. Het lijkt wel alsof ze haar longen uit haar lijf hoest. Dit duurt nu al drie dagen  en ik zie of hoor er ondanks alle theetjes en hoestsiroopjes die er in haar lijf worden gegoten geen enkele verbetering in. Ik hoop van harte dat ikzelf nog steeds die hoge weerstand heb, die ik altijd heb gehad en niet word aangestoken door haar.

Ik ben trouwens ook niet zo in orde maar dat is dan op heel ander gebied. Ik heb last van mijn heup, mijn onderrug en mijn kuit. Daarvoor heb ik me gemeld bij een fysiotherapeut. De eerste fysiotherapeut, ene Valentijn, noteerde keurig al mijn gegevens maar stak geen vinger naar mij uit….. hij zei slechts, dat ik vooral veel in beweging moest blijven en als het dan over tien dagen nog zo veel pijn deed, dat ik dan telefonisch contact met hem kon opnemen. Ik bleef, op advies van Valentijn, bewegen als een gek maar van de toenemende pijn werd ik helemaal knettergek. Nu wil het toeval dat er in mijn sportschool (nou jaaa….. mijn…..die sportschool is niet van mij), in de sportschool waar ik oefen, tegenwoordig ook een fysiotherapeut gevestigd is: FysioHolland…..en tot mijn vreugde vergoedt mijn verzekeringsmaatschappij vrijwel alle kosten die ik daar maak. Dus ik maak een afspraak en kan gelukkig al snel terecht. Deze keer wordt ik geholpen door ene Perry. Die misschien 5 minuten vraagt wat er aan de hand is, vervolgens zijn bril afzet, zijn mouwen op stroopt en gaat trekken en duwen aan mijn rechterbeen en dat is goed wat in dat rechterbeen zit precies de pijn. Na een paar minuten begint hij met zijn vuist of vinger(s) (ik kan het niet precies zie of voelen) met grote kracht in mijn rechterbil te duwen en te wrikken. De pijn, die dat teweeg brengt, is zo groot dat ik daar op die behandeltafel lig te kermen van de pijn. ‘Daar hebben we de boosdoener’ zegt Perry en priemt nog een paar minuten op het gevoelige plekje door.  Na een half uurtje stopt Perry met zijn goedbedoelde martelpraktijken.  Het is toch wel een heel groot verschil in aanpak. Die Valentijn die me gewoon tien dagen laat wachten en Perry die gelijk aan de slag gaat. Ik heb die Valentijn na tien dagen inderdaad teruggebeld en hem gezegd dat ik uitstekend geholpen door een andere Fysiotherepeut en dat ik me dus niet meer bij hem zou melden. ‘Nou, bedankt voor je telefoontje’, zei Valentijn nog.

Ik heb helaas wel iets te vroeg gejuicht want ik moest vandaag toch weer bij Perry langs om me door hem te laten pijnigen in mijn rechterbil; ik had namelijk gisteren en vandaag weer een beetje last gehad. Maar na die laatste behandeling, voel ik me weer geweldig. Maar of dat meer stukjes oplevert durf ik niet te zegggen.

LENTE?

Het is nog vroeg in de ochtend. Tot mijn grote genoegen is de sneeuw en de kou vrijwel helemaal verdwenen. Ik krijg gelijk de aandrang om naar buiten te gaan, op mijn grote stevige schoenen natuurlijk, dat nog wel. Het is echt een verademing na een dagje thuis zitten. Ik besloot een blokje om te lopen richting ‘noord’. Het was nog niet zo dat ik dansend, springend en huppelend buiten was maar ik voelde me wel blij, blij dat het voorbij was, die dreiging voor mij. Ik had de weerman van het KNMI op het journaal zaterdagavond horen zeggen dat de natuurijs-schaatsers het voor dit jaar maar moesten vergeten, volgend jaar komen er misschien nieuwe kansen.

Voor mij is het een makkelijk ‘blokje om’. IK loop op restjes sneeuw en heb geen enkele neiging om uit te glijden. Ik zoek die restjes sneeuw natuurlijk niet op ….het liefst loop ik op steen of asfalt maar soms kan het gewoon niet anders. Op enig afstand nadert een vrouw met een zo te zien vrolijke hond. Als de vrouw mij tot vlakbij genaderd is zegt ze :’Hallo meneer Jos, we gaan nou gelukkig de goeie kant op hé? De lente, die moet nu maar gauw komen.’ Hoe weet ze dat ik Jos heet? Ik kijk die vrouw blijkbaar aan alsof ik het in Keulen hoor donderen en dan zegt ze :’Ik ben Lisa zit bij je vriendin op de slankclub weet je wel daar zie wij elkaar ook vaak als je van de sportclub afkomt en even zit te wachten op je vriendin.  Ik weet me van die vrouw helemaal niks te herinneren. Het is best een leuke vrouw hoor, daar niet van. ‘ Nou meneer, Jos, ik ben in ieder geval blij dat het allemaal voorbij is dat koude weer, dag hoor meneer Jos.’ Ik kan me niet herinneren dat ik ooit eerder door iemand ‘meneer Jos’ ben genoemd.  Leuk trouwens dat er eens iemand tegen me praat hier in deze buurt.

Ik ben nog pas aan het begin van mijn wandelingetje. Links van me op de groenstrook rond de rotonde staan honderden narcissen startklaar om in bloei te komen. Maar dat staan ze al een paar weken; die ellendige vorst heeft voorkomen dat ze uitkwamen. Dan wandel ik de Prinsenlaan op in de richting van het metrostation. Er is geen kip te bekennen zowel aan mijn kant niet als aan de overkant. Het is toch al half tien. Het is hier eigenlijk altijd stil in de buurt: je kan er vaak een speld horen vallen. Ik heb vroeger (tot 3 jaar geleden) nog in het Oude Noorden gewoond daar hoorde je de hele dag vrachtwagens vol met spelden omkieperen en dat vond ik nog leuk ook.

Ojee ik ben bijna weer thuis en ik hoor iets , geratel, boven mijn hooft, het is een helikopter; er is zeker een ongeluk gebeurd op de nabije snelweg…… gaat die zeker met een slachtoffer op weg naar het IJssellandziekenhuis hier vlakbij. Dat zijn nou geluiden die je hier wel vaak hoort: dat van dit soort helikopters  en dat van ambulances op weg naar het ziekenhuis maar geluid van mensen hoor je hier maar zelden….alleen zoals vandaag  van mevrouw Lisa dan.

HELE DAG THUIS

Precies zoals voorspeld was door het KNMI, sneeuwde het vrijdagavond. Een heel dun laagje dunne sneeuw bleek er zaterdagochtend te liggen. Dat laagje was dik genoeg voor mij, om mijn besluit ten uitvoer te brengen: ik doe geen stap buiten de deur voordat al die sneeuw weg is. Ik ben zoals ik al eens eerder heb geschreven veel te bang om te vallen,  met mijn onevenwichtige lijf. Het gevolg is, dat ik me dus de hele dag in mijn eentje moet gaan zitten vermaken thuis. Nou ja, in het begin van de dag is mijn vriendin er nog wel maar die gaat om elf uur wel mooi de deur uit: op stap met haar vriendin lekker snoepen en koffie drinken bij La Place en misschien leuke kleren of misschien wel schoenen kopen, dat doen ze elke zaterdag en ook deze besneeuwde zaterdag, zij durven wèl, de evenwichtige dames…..schuifelend begeven ze zich naar de metro op weg naar het winkelcentrum.

Voor mij zal deze zaterdag nog wel iemand langskomen van de Socialistische Partij om 1000 krantjes te dumpen, die ik in mijn woonbuurt moet gaan bezorgen; dat had ik toegezegd. Die iemand is een vrouw en zij zou om 11 uur komen met die krantjes. Maar om kwart voor elf belde ze dat ze het gezien de sneeuw toch niet aandurfde……of ze een andere afspraak kon maken……………nou, dat was geen probleem. De nieuwe afspraak zal a.s. dinsdagochtend om één uur zijn. Hopelijk zal dan de kou ook uit de lucht zijn want duizend gemeenteraadsverkiezingskrantjes bezorgen met een temperatuur van onder nul is geen pretje….sterker nog ik begin er dan gewoon niet aan. Ik laat mijn handen er niet afvriezen, hoe tof ik de SP ook vind. Dan wacht ik wel tot de temperaturen weer een eindje boven nul zijn. Dat zal vòòr 21 maart, wanneer de gemeenteraadsverkiezingen zijn, toch wel gebeuren.

Omdat ik nu toch noodgedwongen thuis ben maak ik van die nood een deugd: ik ga mijn huis schoonmaken. Ik dacht de laatste dagen een vreemd luchtje in de toilet-/doucheruimte te ontwaren en dat was geen aangenaam geurtje, dus besloot ik maar eens met behulp van Andy de wc een flinke beurt te geven. De wc doen betekent niet alleen de wc doen maar ook de grond en de muren eromheen natuurlijk, dus daar hield ik gelijk al flinke rugpijn aan over. Maar ik moet zeggen de wc blinkt weer als een zonnetje en ruikt weer als een appeltaart ….. foutje….ik bedoel roos. Op een andere plek in de douche-/toiletruimte moet ook nog wat gereinigd worden: de spiegel, het planchet, de wasbak en de vloer er onder.   Toen ik daarmee klaar was heb ik het hele huis nog gestofzuigd, dat was niet zo’n werk, het was niet zo vuil, want ik doe het elke week, grondig en daarna heb ik de keuken en de gang gedweild. Vooral die keuken is elke week, elke keer, weer hard nodig want dat is gewoon de plek waar zich onbedoeld nogal wat kleverige plekjes ophopen. Maar dat is nu gelukkig allemaal weer proper gedweild; ik kan daar weer van de vloer eten.

PANNETJE

Het is beslist niet mijn bedoeling om me middels deze stukjes aan wie dan ook op te dringen. Ik schrijf meestal zo maar wat, voor wie het lezen wil en de ene keer hoor ik er niks van terug en de andere keer krijg ik van verschillende kanten te horen dat het ‘wel een leuk stukkie’ was. Maar eigenlijk, eerlijk gezegd, kan me dat niet zo erg veel schelen en dat komt omdat ik niet ‘voor wie dan ook’ schrijf maar alleen voor mezelf.  Ik schrijf die stukje dan in blogvorm zodat ze voor mij gelijk makkelijk terug te vinden zijn, vandaar en ook wel een beetje, moet  ik eerlijk zeggen, om mijn trouwe lezers van dienst te zijn. Ik schrijf nu wel niet meer elke dag maar het is toch fijn voor de lezer, denk ik dat het stukje altijd makkelijk terug te vinden is.

Gisteren ben ik voor het eerst van mijn leven met de taxi naar een cursus gegaan. Het was zo vreselijk koud, dat zowel de fiets als de metro (metro en een stuk lopen) geen optie waren. Ik had die cursus natuurlijk af kunnen zeggen maar dat heb ik niet gedaan omdat ik die cursus te belangrijk vond. Heen en terug was ik 35 euro kwijt aan die taxi’s.

‘VERS’ zo heet die cursus waar ik naar toe moest en dat staat weer voor Vaardigheidstraining Emotie Regulatie Stoornis. Het is duh bedoeling dat ik op die cursus werk aan mijn ‘korte lontje’. Ik word namelijk nogal  gauw boos, vaak om niks, en daar heb ik niet alleen last van maar ook onschuldige anderen en zelf voel ik me dan na afloop van zo’n boosheidsaanval nog behoorlijk  schuldig ook zodat ik die anderen niet meer onder ogen durf te komen.

Maar goed er bleek dus een cursus voor te zijn en daar heb ik, samen met 7 andere cursisten,  nu drie lessen van gehad. De belangrijkste dingen die ik tot nu toe gedaan heb, zijn ontspanningsoefeningen en scoren op steeds heter wordende pannetjes, waarover dadelijk meer. We hebben het gehad over vijf belangrijke gevoelens met een B: Bang, Boos, Blij, Beschaamd, Bedroefd en over de 5 belangrijke G’s: Gebeurtenis, Gevoelens , Gedachten, Gedrag en Gevolgen.

Wat die pannetjes betreft moet ik over de hele dag bijhouden ‘hoe heet’ mijn pannetje is. Dat pannetje moet natuurlijk mij voorstellen. Mijn pannetje kan zowel ’s morgens ’s middags als ’s avonds van 1 tot 5 heet worden. 1 is relaxed en 5 is uitermate geïrriteerd. Ook moet ik er steeds bijschrijven als er irritatie is wat voor irritatie er is en waar die vandaan komt……. En bij die beschrijving  moet ik steeds gebruik maken van de vier B’s en de 5 G’s.

Zeer in het kort: ik zit in pannetje 5: voor mij belangrijke slaappillen zijn uitverkocht.

Gebeurtenis:           Apotheker meldt :je slaappillen zijn de eerste 4 weken uitverkocht

Gevoelens:   Bang

Gedachten:  Dan slaap ik niet meer; dat is funest voor mij

Gedrag:        Ik sla hard op de toonbank van de apotheker

Gevolg:                     Ik word door de beveiliger de apotheek uitgezet

Beter gedrag zou zijn geweest als ik gelijk mijn psychiater had  gebeld. Dat heb ik later ook wel gedaan.

SNEEUW

Vannacht heeft het een beetje gesneeuwd. Gelukkig maar een beetje. Maar het klopt niet met de weerberichten van het KNMI. Volgens het KNMI zou het pas op vrijdag gaan sneeuwen en zoals die weerman van het Journaal het zei, zou het wel eens een behoorlijk pak sneeuw kunnen worden en daar was ik als de dood zo bang voor. Vroeger, als kind vond ik het hartstikke leuk,  (wie niet?) sneeuw,…..sneeuw ballen gooien, sneeuw poppen maken maar tegenwoordig ben ik er bang voor…..bang voor sneeuw. Toen ik hoorde dat het vrijdag zou gaan sneeuwen ben ik gelijk een boodschappenbriefje gaan maken met allerlei spullen die ik in huis wil hebben als er buiten sneeuw ligt, want ik weet bijna 100% zeker dat ik in de sneeuw onderuit ga en daar heb ik natuurlijk geen zin in, ik heb geen zin in nog een gebroken schouder of zoiets dergelijks. Het is jammer dat ze bij het KNMI niet kunnen zeggen hoe lang die sneeuw blijft liggen. Van mijn zus hoorde ik dat het dan wel sneeuwt op vrijdag maar dat het zaterdag alweer weg gedooid is. Dat zou wel mooi zijn als dat waar is. En dan is het wel weer jammer van al die spullen die ik extra in huis gehaald heb. Ik heb bijvoorbeeld drie liter soep, 3 broden, 3 liter melk, 3 rookworsten, 2 pakken met plakken kaas, een pak knackers, een sixpack bier, een doos eieren, 1 blik ravioli, een pot tuinbonen,  2 potten Mexicaanse bonen schotel, een pot peen en erwten, een pot jam, 2 pakken yoghurt en 1 kilo aardappelen extra in huis  gehaald.  Ik zal, denk ik, toch wel vooral veel brood  eten…..maar ja hoe lang duurt het hè?…..als het echt niet meer dan één dag duurt, dan zal het nog niet meevallen om alles opgegeten te krijgen. Ik denk dat ik het  met deze extra voorraad zeker wel vier á vijf fikse sneeuwdagen moet kunnen uithouden.

Ik heb het nou allemaal al gekocht en nu pas komt er een stemmetje (heel zacht) in me hoofd dat zegt : ‘Joh, wees niet zo bang, trek je grote stevige schoenen met dat stevige profiel aan, die schoenen heb je toch niet voor niets gekocht……als je met die schoenen in de sneeuw loopt val je niet zo gauw om…..je zet stevige stappen in de sneeuw en ga vol zelfvertrouwen naar de Jumbo, die is toch zo ver niet van je huis vandaan?’ ‘Nee,’ zeg ik dan tegen mezelf, ‘de Jumbo is eigenlijk heel erg dichtbij.’ Maar nu heb ik alles al in huis gehaald dus nu kan ik gewoon binnen blijven en alles opeten tot de sneeuw weer weggesmolten is. Maar als er dan daarna nog weer een sneeuwperiode komt (laten we het niet hopen)dan denk ik dat ik wel dapper genoeg zal durven (moeten) wezen om met mijn stevige stampers aan, door de sneeuw, boodschappen te gaan doen. Want als ik dat dan nòg niet durf, dan kan ik die stevige schoenen beter maar weggooien, want ze nemen nu eigenlijk alleen maar heel veel plaats in op mijn schoenenrek.

ONTRUIMD

Ik kon me niet herinneren dat ik er opdracht voor gegeven had maar er waren opeens drie man aan het werk in mijn huis. Wat me het eerst opviel was dat de hele woonkamer ontruimd was……..de fauteuiltjes, de bank, de lampen, het vloerkleed, de planten, de gordijnen, de schilderijen, de kasten, de televisie en de stereo installatie, de klok, alles was weg en ze stonden behang van de muren af te trekken die drie mannen . Het waren geen echte Nederlanders zo te zien het waren buitenlanders. Een was een Chinees, eentje was een creool en een was duidelijk een Mexicaan want hij had nog zo’n grote hoed op …..een sombrero heet dat geloof ik. De andere twee hadden ook wel een hoofddeksels op maar die heten bij ons gewoon ‘petjes’. Het was behoorlijk koud in de woonkamer, dat klopt wel want het was winter maar het was vooral koud omdat het klapraam open stond. Ze hadden gek genoeg wel de kachel hoog aangezet (op 24 graden) zodat er voor de vogeltjes gestookt werd. Opeens snapte ik waarom het raam openstond: ze gooiden alle behang in proppen naar buiten . Dat zou echt een rotzooitje worden beneden. Ik ga vast heibel met mijn buren krijgen als dat zo doorgaat. Ik liep even naar het balkon om naar beneden (ik woon op de 4^e étage)te kijken en zag tot mijn grote verbazing (en schrik) dat mijn hele meubilair daar beneden aan diggelen lag. Bovenop de berg zooi lag het prachtige schilderij dat mijn ex-vrouw ooit eens (45 jaar geleden) van mij gemaakt had. Het eigenaardige was dat ik wel verbaasd was, ontstelt bijna, maar totaal niet de neiging had om in te grijpen: ik stond er bij en keek ernaar. Op het moment dat ik van het balkon terug kwam waren ze klaar met het behang afrukken. Toen kwam er een vierde buitenlander binnen: een Jood, zo’n ouderwetse met een keppeltje, een lange vlassige baard en een paar vlechten en helemaal in het zwart gekleed. Hij had een paar emmers witsel op  het karretje staan dat hij voortduwde. Er lagen ook nog vier kwasten en lange stokken op dat karretje. Zodat het mij wel duidelijk was wat er zo meteen ging gebeuren: de heren gingen witten. Het was een goed op elkaar ingewerkt stel: ze haalden tegelijkertijd de deksel van het witsel en gingen met een stukhout in het witsel zitten roeren. Voor zover ik weet ging dat geheel geruisloos maar ze deden het wel in hetzelfde ritme. Ik vroeg me nog steeds af hoe ze op het idee waren gekomen om hier in mijn woonkamer aan de slag te gaan. Inmiddels waren ze begonnen met witten en logisch, binnen de kortste tijd waren ze alweer klaar en gingen ze mijn huis uit. Het plafond was prachtig wit geworden. Toen kwamen er twee Nederlandse behangers (met alle twee een helm op hun hoofd)die het voor elkaar kregen om in een half uur tijd de woonkamer met prachtig blauw behang te behangen. De witters kwamen nog even terug om de woonkamer schoon te maken en alsof het allemaal zo afgesproken was met mij, werden de mooiste  meubeltjes, gordijnen, schilderijen, kasten, planten, een kleedje, een tv, een salontafel, een stereo installatie, een bankje (allemaal spiksplinternieuw en helemaal mijn smaak) de woonkamer  in gesjouwd. Ik stond het met mijn mond vol tanden  allemaal aan te kijken, zoiets had ik nog nooit meegemaakt. Dit  bleek alleen een droom te zijn