PIET

De volgende morgen bleken de resultaten nog beter of nog slechter dan ik had durven dromen. Ik moest een paar Sinterklaasgedichten schrijven  en ik krijg meestal al de zenuwen bij het woord ‘Sinterklaasgedicht’. Daarbij houd ik niet van clichématige gedichten en bovendien denk ik dat ik de actualiteit niet mag ontlopen. Bijvoorbeeld de ‘Zwarte Piet discussie’. Het is nu al een paar jaar aan de gang, dat gezeik over Zwarte Piet discriminatie. Nou, ik ben nog van de zeer oude generatie en ik heb blank en zwart volop zien genieten van het Sinterklaasfeest inclusief een roetzwarte Piet.

Eerlijk is eerlijk: de eerst jaren was ik een beetje bang, bang dat ik een klap voor mijn kop zou krijgen van die Piet met zijn roe. Maar na die twee jaar wist ik gewoon dat die Piet wel pluis is, in zijn korte pofbroekje en zijn zwarte maillot. De discriminatiegedachte overigens is nooit bij mij of bij mijn  zwarte of bruine vriendjes naar boven gekomen, die Piet was ieders vriend, hij werd door iedereen op handen gedragen. Maar Zwarte Piet heeft het monopolie niet meer  op het assistentschap van de Sint…..er zijn nu immers groene, rode, paarse, gele en veegpieten. Ik vond dat contrast tussen die pikzwarte Pieten en die rood en hagelwitte Sint als plaatje ook veel mooier ….. hoe ze op zo’n schip dat aankwam in Harlingen, Dokkum, Tilburg, Rotterdam of waar dan ook …………. en daar dan stonden te glimmen….. Prachtig.

Een club mensen uit Friesland was onlangs bereid tot harde actie; zij hielden op een snelweg in Noord Holland bussen staande met mensen die op weg waren naar Dokkum om daar te protesteren tegen de Zwarte Piet. Ik vond dat een geslaagde actie van die lui uit Friesland. Zwarte Piet hoeft niet nog verder weggedrukt te worden.

Zie ginds komt de stoomboot uit Spanje weer aan,

Geef ik Lies een nou boekje of toch maar een banaan

Of maak ik een mooie tekening

Waar Sint en Piet op staan

Hoe hoog wordt de rekening

Terwijl we al dik rood staan

(slecht resultaat)

Wat me erg irriteert is dat er tegenwoordig zoveel ‘meiden Zwarte Pieten’ zijn. Jongens en mannen deden het veel leuker veel echter. Zwarte Piet is toch gewoon, klinkt toch gewoon als, een man. Als er dan wat veranderd moet worden maak er dan Zwarte Lisa’s bij of geef al die vrouwen die leuke kleurtjes en laat de Pieten Zwart

Sint heeft nachten zitten denken

Of hij bier of wijn zou schenken

Beide drankjes kunnen geen kwaad

Drink ze alleen niet te laat

Sint neemt de wijn mee uit Spanje

Piet koopt Bier in Rockanje.

Sint heeft daarom maar besloten

(Want hij vond het eigenlijk kloten)

Wordt er op 5 december zowel met wijn als bier gespoten.

Slecht resultaat

Over bovenstaande rijmelarijen was ik niet zo tevreden. Nu moest ik nog een gedicht bij een surprise maken voor mijn vriendin Trea:

Sint hoefde dit jaar niet zo lang na te denken

Over wat hij Trea zou schenken

Want het meeste heeft ze al:

Een mooie auto, een prachtige parkeerplaats,

Een uitstekende score bij het tennissen

Een hele lieve man en veel aardige mensen,

Die Trea en haar man helpen.

Verder heef ze de leukste kinderen, kleinkinderen

En achterkleinkinderen die je maar zou wensen

Dus Sint dacht ik geef Trea iets lekkers ….

 Héja…..héja

iets wat altijd wel  van pas komt

héja héja héja

het wordt dus iets van ……..(Nivea)(bodylotion, shampoo, douchecrème)

Gedicht boven verwachting.

DE KNOTS

Het is duidelijk herfst. De abri staat helemaal volgepropt met kletsnatte buspassagiers. Het waait hard; windkracht 7. De wind staat pal op die bushalte. Iedereen die daar op de bus staat te wachten wordt nog natter. De een wat meer dan de ander. Ik ben ook doorweekt. De bus komt over zeven minuten,  zo is te lezen op het elektronische informatiebord . En elke minuut komen er nogal wat wachtenden bij, waarvoor eigenlijk helemaal geen behoorlijke schuilplaats meer is. Dit is een drukke halte. De bus die hier komt, gaat van Krimpen aan de Lek naar Metrostation Capelsebrug. Het metrostation voor alle OV-Krimpenaren.

Een vrouw met een lange doorzichtige plastic regenjas over haar groene Adidas sportjack heeft er moeite mee om haar zoontje van een jaar of 4 in bedwang te houden. Ze staan in de hoek van de abri gedrukt. ‘Au, mama, je staat op mijn  tenen.’ Het kind heeft net zo’n lange doorzichtige regenjas aan als zijn moeder. Hij draagt groen-geel-rode laarsjes en staat daar hard mee in de plas te stampen die gevormd is in de abri. Moeder probeert zoonlief tot bedaren te brengen door hem zachtjes op zijn tenen te gaan staan. Het stampen in de plas houdt wel op maar er komt een flink gekrijs voor in de plaats. De toch zeker andere dertig wachtenden in de abri moeten wel doof zijn om het niet te horen. De meesten van hen kijken dan ook geërgerd om.  Een van hen, een oude man, bedient zich van de juiste wijze om het ventje tot bedaren te brengen. Het is een man van rond de 70 jaar, kaal met achterop zijn hoofd zo’n haarkransje; zo’n grijs kransje. Hij draagt een lange regenjas, tot op zijn schoenen, zijn jas is al helemaal doorweekt. Hoewel hij zo op het oog niet meer de leeftijd heeft om te werken, heeft hij toch een aktentas bij zich, alsof hij naar zij werk gaat. Ik heb wel eens gehoord dat er mannen zijn die werkeloos zijn, arbeidsongeschikt of gepensioneerd, die er zich voor schamen, dat ze niet meer werken en daarom altijd met een werktas in het openbaarvervoer gaan zitten: zogenaamd op weg naar hun werk. Awel.

Deze oude man vraagt aan het huilend ventje: ’Jij lust zeker wel een snoepje?’ en het ventje wordt een ‘knots’ voorgehouden. (Een  knots: een soort lolly; een zuurtje op een stokkie). Dat kind is er helemaal verguld van. Gretig wil hij de ‘knots’ van de oude man aanpakken, wanneer  een ander klauwtje uit kluwen, de knots uit de handen van de oude man grist. Nog harder dan hiervoor zet het kleine ventje het op een brullen. Zijn moeder is nu ook aan het schreeuwen maar nu naar het pakweg 7 jarige mannetje, iets verderop, dat de knots voor haar zoontjes handje weggriste.

‘Geef die knots terug klère jong ….. en jij, ja, ik bedoel jou, jij bent toch zijn moeder, laat je dat zomaar gebeuren? Die knots is helemaal niet van dat zoontje van jou . Die oude man wou daarnet die knots aan mijn zoontje geven maar dan pakt jouw zoontje hem van hem af…..’

‘Ja, ja hou je grote waffel nou maar ….’’ Antwoordt de moeder van de zevenjarige, die onder een hele grote paraplu staat te genieten van de lolly .…………………….

Dan ontstaat er opeens groot gedrang: de bus is gearriveerd en iedereen wil mee en dat lukt soms wel en soms niet, dus hoe dat nou gaat aflopen met die knots zal mij eigenlijk worst wezen als ik maar de bus in kan.

STANK VOOR DANK

Het begon allemaal zo aardig vond buurtwerker Aad van Put. De 4 touringcars stonden al om kwart over zeven in de Boerenhoekstraat en ook de wijkagenten waren er al: zij zaten bij de chauffeurs in een van de bussen een bakkie te doen. Ze hadden op zich helemaal niet zo vroeg hoeven te zijn want het vertrek stond pas gepland om half negen en de gang van zaken bij dit soort buurtuitjes kennende, zou de eerste bus van deze buurtbusreis pas kunnen vertrekken om hooguit half tien. Bij de organisator (van Put) zat hierover heus wel flink wat irritatie

Tegen acht uur kwamen echter toch de eerst deelnemers al aangestrompeld ….. het waren de heer en mevrouw van Hozen, die overigens altijd de eerste waren alsof ze er een wedstrijdje van maakten. De heer en mevrouw van Hozen waren dik in de tachtig en zij waren niet de enigen. Tachtig buurtbewoners, allemaal hoogbejaard, en sommigen vet invalide, zouden vandaag getrakteerd worden op een ‘vraagtekentour’: van te voren zou aan niemand bekend worden gemaakt waar de reis heen ging. Elke bus had zo zijn eigen route en iedere buurtbewoner wist al well in welke bus hij moest plaatsnemen. Met persoonlijke voorkeuren werd dit keer geen rekening gehouden, alleen werd er wel op toegezien dat iedereen de noodzakelijk mantelzorg geboden zou kunnen krijgen.

Alsof het zo gepland was zat bus 1 om half negen al vol en de chauffeur , die ook benieuwd was naar de route zette zijn voertuig soepel in beweging. De bus reed weg in zuidelijke richting, hetgeen de chauffeur was ingefluisterd door buurtwerker Aan van Put, die al jarenlang aan het buurtwerkcentrum Boerenhoekstraat gekoppeld was. Aad ging echter niet mee met bus 1; hij wachtte op de andere buurtbewoners

Bus twee, drie en vier sijpelden inderdaad pas om half tien vol. De familie van Hozen ( bus 3 )had dus maar liefst anderhalf uur voor Jan Joker in de bus gezeten. Ze hadden overigens wel de beste plaatsen: in het midden van de bus en lekker dicht bij het raam. Wat de buurtbewoners niet wisten was, dat door het late vertrektijdstip, de route van de bussen 3, 4 en2 met een uur zou worden ingekort, hetgeen betekende dat deze bussen wèl naar Madurodam, het Ponypark Slagharen, Bobbejaanland, de Efteling, Ranzigerland, de Kennemer en de Drunense duinen, Den Helder, Schiphol en het Bosbad Hoeven zouden gaan maar dat ze de Passiespelen in Tegelen niet meer zouden kunnen bezoeken.

Voor organisator Aad van de Put waren die Passiespelen in Tegelen het Topstuk van deze ‘vraagtekenreis’. Op de Passiespelen in het Limburgse Tegelen werd in de openlucht door amateurtoneelspelers het lijden van Jezus Christus de Zoon van God (en Maria) Onze Heer nagespeeld.  Aad had het, zo tussen neus en lippen door, met wat bewoners over de Passiespelen in Tegelen gehad en allemaal  waren ze stuk voor stuk laaiend enthousiast daarover. Maar Aad verklapte er natuurlijk niks over dat een van de vraagtekentochtbestemmingen de Passiespelen van Tegelen zou zijn, anders zou dat natuurlijk geen vraagteken meer wezen.

Helaas heeft alleen de eerst vertrekkende bus (bus 1)Tegelen bijtijds kunnen bereiken. De andere bussen, die ruim een uur later vertrokken zijn blijven steken op de Efteling, tot grote woede van de buurtbewoners, die inmiddels ter ore waren gekomen wat het klapstuk van deze reis voor hen zou zijn geweest. Sneu was het, dat Aad van Put hiervoor de Zwarte Piet werd toegespeeld, hoewel hij er niets aan kon doen dat de 3 bussen zo laat vertrokken. Dat lag aan de meeste bewoners zelf.

De bewoners waren echter door het dolle heen en zetten Aad de bus (4) uit en lieten hem in Waalwijk bij de Efteling achter. ‘Ga maar met trein terug!’ werd Aad nageroepen. Stank voor dank.

SLEUTELBOS

Maar dat was allemaal niet zo belangrijk, die aansteker en die cigaretten, dacht hij. Wat veel belangrijker was , was dat zijn sleutelbos, úit het gat in zijn broekzak, via de Erasmusbrug, de Maas in waren gevallen ……tenminste …..ze zouden de  Maas in gevallen zijn, als daar niet toevallig een bootje voer op de plek, waar die sleutels in het water zouden vallen. Ik hoop niet dat iemand die sleutelbos op zijn kop heeft gekregen want dan is tie nog niet jarig ….. en ik ook niet trouwens …..hoewel ik het natuurlijk niet expres heb gedaan. Misschien zou mijn WA-verzekering in dat geval wat kunnen betekenen voor me.

Ik weet me nu geen raad. Zou ik de mensen van dat bootje nog kunnen achterhalen? Ik heb die sleutels absoluut nodig want het is de enige sleutelbos van mijn huis. Ik ben zo stom geweest om niemand een reservebos in bewaring te geven. Dat is niet omdat ik niemand vertrouw …. Ik heb er gewoon niet aan gedacht.

Ik hield mijn blik gericht op het bootje en zette het op een hollen, de brug af in de richting van het Centrum van Rotterdam. Als ik nou een huurhuis had gehad, dan had de woningbouwvereniging misschien nog wel reservesleutels gehad maar daar was nu geen kans op. Ik struikel bijna over een leeg blik frisdrank …… met wilde armbewegingen houd ik me nog maar ternauwernood staande. Af  en toe wend ik mijn blijk naar links en zie dan dat het bootje heel langzaam naar de kade beweegt. Het duurt zeker nog wel een half uur eer de boot aan de kant is want er liggen nog flink wat rondvaartboten langs de kant waar dat bootje langs moet varen. Ik moet zeker ook nog wel een half uur lopen en  als het een beetje mee zit komen ik en het bootje tegelijkertijd aan …..dat zou mooi zijn. Ondertussen zie ik van de westkant van de Kade een ambulance aan komen rijden. Ik sta even stil om te kijken waar hij heen gaat . De ambulance rijdt door tot aan de eerste vrije aanlegplaats langs de Kade. Met zwaailichten blijft de ambulance langs het water staan. Ik ben ondertussen weer gaan hollen ….. en ben behoorlijk moe …….. het zweet gutst langs mijn hele lichaam. Ik had het nog niet vermeld maar het is de hele dag al vreselijk benauwd geweest. Vandaar.

Inmiddels ben ik onderaan de brug beland en sla linksaf de Kade op richting ambulance. Ik moet eerst een aantal Spidoboten voorbij en veel toeristen die willen gaan bekijken hoe interessant Rotterdam wel niet is, òp het water en vanàf het water gezien. Hier hard lopen valt niet mee steeds opnieuw bots ik tegen toeristen op, steeds opnieuw ….ook lopen er veel mensen met de Rotterdampas te zwaaien, die mogen helemaal voor niks met de Spido mee. Het bootje vaart nu het laatste stukje naar de kade. Ik ben er bijna, de mensen van het bootje zwaaien, een beetje paniekerig, naar het ambulancepersoneel. Het ambulancepersoneel staat te popelen om op het bootje te springen maar dat kan nu nog  niet want de boot moet nog even vastgelegd worden aan de kade. Ik ben er nu ook bijna.  

‘Help, vlug, kom gauw,’ hoor ik de mensen van het bootje roepen. De ambulancebroeders gaan aan boord, daar zit een man met een hevig bloedende hoofdwond … maar wat zie ik achter die man??...”…..op de bodem van het bootje: mijn sleutelbos! Ik spring ijlings op het bootje, pak mijn sleutelbos, draai me om en ren weer terug naar de Erasmusbrug. ‘Sorry mensen ,’ zeg ik ‘Ik was op de verkeerde boot gesprongen.’

Wat was ik blij dat ik mijn sleutelbos weer had!

VLIEGENDE SCHOTEL

Van science fiction (SF) houd ik niet; misschien heb ik er te weinig fantasie voor. Het is wel knap hoe de bedenkers het allemaal verzinnen maar ik geloof er niet in, nou laat ik het anders formuleren: ik kan er niet in meegaan …. Ik kan er niet in geloven wat zo’n bedenker bedenkt. Staat er dus SF bij en boek of bij een film dan kijk ik snel verder. Het belangrijkste waarom ik niet in SF geloof is dat ik absoluut niet in buitenaards leven geloof en dat geloof is wel essentieel voor dat genre. Volgens mij kan er dus geen leven bestaan buiten de aarde. Het is al te zie aan hoe stuntelig die ruimtevaarders zich staande moeten houden, moeten eten, zich moeten kleden, hoe ze moeten lopen, wanneer ze überhaupt moeten lopen. Nou, stel je eens voor dat er meer leven in het heelal zou zijn dat op een dergelijke manier zou moeten leven, dan zou dat zou toch wel in en triest zijn.

Toen ik nog een jong kind was, was er op de televisie een Nederlandstalige vervolgserie genaamd: ‘Morgen gebeurt het.’’

Een van de bekendste Nederlandse acteurs speelde daarin de hoofdrol: het was Ton Lensink, hij is inmiddels alweer een paar jaar  dood.  Ik ging die serie altijd bekijken bij mijn opa en oma want mijn vader en moeder hadden toen nog geen televisie. Vooral mijn opa was heel enthousiast over deze serie, maar mijn oma en ik vonden er niet zo veel aan. Mijn opa zat maar van :’Kijk toch eens aan, kijk toch eens aan’ en ‘Zo zeg, zo, niet te geloven, hoe ze dat voor mekaar krijgen met die vliegende schotel’ (want er speelde ook een vliegende schotel in die serie mee; alleen dat met het opstijgen van de vliegende schotel vond ik nog wel geinig; mijn oma vond  er al helemaal niks aan).

Mijn oma ging meestal alvast het eten klaarmaken. ‘Morgen gebeurt het’ was altijd op woensdagmiddag en dan mocht ik ook bij opa en oma eten. Meestal aten ze nasi met ei en kip dat komt omdat ze lange tijd in Indonesië gewoond hadden en daar hadden ze lekker Indonesisch eten leren koken. Liever ging ik oma helpen met eten klaar maken dat naar opa zijn idiote SF-gekir te gaan zitten luisteren.

Oma liet me uitjes snijden en knoflook ook, dat knoflook had een heel rare geur, die geur hadden we bij ons thuis nooit. Bij mij thuis aten we trouwens nooit nasi of bami (ook zoiets lekkers). Mijn moeder maakt meestal gekookte aardappels met groenten als spinazie, peentjes, krootjes, rode kool, bruine bonen, bloemkool, spruitjes, doperwtjes en heel soms een stukje vlees er bij. We hadden het thuis niet heel erg rijk dus we aten maar twee keer in de week vlees. Op zondag een runderlapje (lekker mals) en op woensdag een balletje gehakt of een speklapje met een zwoerdje. Maar dàt werd bij mijn opa en oma nooit meer gegeten sinds ze in Indonesië geweest waren.

Opa zat binnen weer duidelijk hoorbaar te wippen van enthousiasme op zijn fauteuil. ‘Hij lijkt wel een kleuter, hè,  die opa van je ,vind je ook niet?’ zei oma… ‘zeg maar tegen hem dat de tv uit doet en dat ie moet komen eten: Vandaag gebeurt het.’

TEUN

Teun de Reuver, een verre achterneef van me, kan de laatste tijd onverwacht  vreemd uit de hoek komen. Nu eens lijkt het net, alsof hij een fervent aanhanger van Geert Wilders is dan weer mogen talloze vluchtelingen tot ons land toegelaten worden. Het lijk wel alsof hij niet duidelijk kan kiezen voor het een of voor het ander. Vroeger zat Teun heel anders in elkaar. Hij was een fervent communist: hij vond dat de lonen van de arbeiders omhoog moesten en de werktijden omlaag. Altijd en overal kwam Teun daarvoor op. Hij vond dat de materiële verschillen tussen mensen zo klein mogelijk moesten

Hoe laat, waar en wanneer het precies  gebeurd is weet niemand. Tussen 1990 en 2000 is van Teun weinig vernomen als communist zijnde. En na het jaar 2000 raakte hij eerst bekend als Zevende dag adventist en trok hij het land rond om Gods woord te verkondigen. Dat  deed hij tien jaar met sprankelend enthousiasme (zoals alles wat hij deed, overigens) en na 2010 raakte hij langzaamaan bekend als ’Wilders – imitator’. Iedereen zal die uitdossing wel kennen. Net kostuum, wit overhemd, grijze stropdas en dat haar met die blonde veeg er in. En alsmaar roepen, Marokkanen weg en Nederland voor de Nederlanders en Wilders deed dat alleen nog maar in de Tweede Kamer maar Teun liep in zijn eentje over straat met zo’n spandoek. Alles wat hij vòòr 1990 goodwill had gekweekt met zijn uitmuntende werk voor het communisme, gooide hij toen te grabbel als Wildersaanhanger. Onvoorstelbaar was hoe vreemd het is kunnen gaan met Teun de Reuver. De dag na zo’n Wilders-demonstratie kon hij zich uitdossen als ‘pro- vluchteling activist’. Iedereen mocht van hem het land binnen komen want dat was goed voor de economie, ‘Welkom Syrieërs, Somaliërs, Iranezen, Irakezen, Senegalezen, Turken, Condiaven, Marokkanen, Manganen, Jemenieten, Soedanezen, Eritreeers, Ethiopers, het land kon zo gek niet wezen of de bewoners ervan waren welkom, hoe ze er ook uitzagen of hoe ze ook over Nederland dachten.

Maar wat nu die ommekeer in het hoofd van Teun de Reuver teweeg heeft gebracht is voor de meeste mensen nog steeds een raadsel. Bekend is wel dat hij aan het eind van de vorige eeuw (1991) nog als vurig communist naar Rusland is afgereisd om daar de bevolking van dienst te zijn met allerlei hand- en spandiensten. Maar daar zat de bevolking niet op Teun de Reuver te wachten. Rusland wàs immers al communistisch en iedereen wàs al gelijk, had even grote huizen en was even gelukkig. Althans dat kreeg Theun te verstaan van de Russische autoriteiten: ’Er viel in Rusland voor Teun geen eer meer te behalen’ Nou zou Teun, Teun niet meer zijn als hij niet zelf op onderzoek uit zou gaan….. en de eerste misstand kwam al gauw bij hem aan het licht. In elk parkje dat hij bezocht zag hij tientallen hoogbejaard dames op hun knieën met stoffer en  blik aan het werk om het parkvuil op te vegen en in vuilnisbakken te doen,…….vrouwtjes van zeker tussen de 75 en 85 jaar Schandelijk vond Teun dat. Hij ging er onmiddellijk bij het Commit-Bureau melding van maken maar tot zijn grote verbazing werd hij op dat Comit-Bureau vastgezet en binnen korte tijd  het land uitgezet. Teun is daar kennelijk zo verward van geraakt dat hij geen constante lijn meer heeft kunnen brengen in zijn leven. 

KONIJNEN

Het is een beetje druilerig vandaag. Pet-weer deze augustus maand. Nu eens is het een halve dag regen, dan weer een halve dag zwaar bewolkt. Altijd regenkleding mee.

Vandaag moest ik een klein eindje fietsen van huis naar de Erasmus Universiteit ... niet omdat ik daar studeer. Ik heb daar een kudde proefdieren (konijnen) heb zitten ,die ik als vrijwilliger verzorg. Om de dag moet ik daar wezen om die beesten te verschonen en ze van water en voer te voorzien. Het zijn er in totaal twee honderd, verdeeld over vijftig hokken (van 4 konijnen dus). Het zijn leuke beestjes; sommige leren je op den duur kennen , dan geven ze van die kleine liefdevolle beetjes in je arm.. Ik kàn gaan fietsen naar de universiteit. Maar toen ik van huis wegging leek het erop dat het weer zou gaan regenen dus ik besloot toch maar niet met de fiets te gaan, want die konijnen houden er  niet van als ik zeiknat bij die hokken aankom …. dan worden ze juist een beetje agressief. Dus pak ik de metro in de richting van de Kralingse Zoom. Van daar loop ik  naar naar de Erasmus Universiteit.

Bij Kralingse Zoom is een zaak waar ze konijnenvoer verkopen en ze hebben daar ook korreltjes voor in die hokken…..dat heb ik allemaal nodig en ….  't Is daar nog voordelig ook. Ik krijg duizend euro budget per maand en in ik moet zeggen dat ik er uitstekend mee uitkom. Gemiddeld verdien ik per maand 25 euro aan dit vrijwilligerswerk. 

Je moet niet al te fijngevoelig zijn met dit werk, want je hebt hier te maken met proefdieren ( voor de blindedarm-afdeling) en de ene dag hebben ze hier op de Universiteit géén beest nodig en de andere dag hebben ze er misschien wel vèèrtig nodig en wie weet zitten daar wel jouw lievelingsbeestjes bij ……. waarmee je de dag tevoren nog lekker heb zitten kroelen. Dat kan zomaar gebeuren.

Ik hoef godzijdank niet voor aanvulling te zorgen voor gebruikte dieren. Ik ken die persoon wel die dat doet maar ik kom hem vrijwel nooit tegen. Ik weet dat die man naar het Kralingse Bos gaat en daar met gifpijltjes konijntjes verdoofd ….. vervolgens legt hij alle verdoofde beestjes in zijn afsluitbare bakfiets. Meestal haalt die kerel precies de hoeveelheid konijn uit het Bos die nodig is. Ik weet dat hij altijd ’s morgens vroeg bij de Universiteit komt en dan zorg ik mooi dat ik er niet ben. Als ik dan ’s middag kom, lijkt het net alsof de situatie vergeleken met de dag ervoor onveranderd is. Lijkt … want ik zie natuurlijk wel verschillen.

Je lievelingsbeestje mis je natuurlijk gelijk. Alleen ... het merkwaardige is dat een nieuwe lieveling altijd weer gauw gevonden is ... vandaag bijvoorbeeld had ik echt geluk, ik had er gelijk weer een … een vrouwtje met een lief hagelwit vachtje.