SITA

Ik zie hier veel honden in de buurt. Grote, kleine en middelmatige. De grote honden worden meestal uitgelaten door mannen. De middelmatige honden worden zowel uitgelaten door mannen als vrouwen en de kleine honden worden doorgaans uitgelaten door vrouwen.  Er is de laatste jaren wel een omgekeerd evenredige tendens: de grotere honden worden steeds en steeds meer uitgelaten door de vrouwen en de kleinere hondjes worden steeds meer uitgelaten door de mannen. De verklaring hiervoor zal zijn dat een aantal jaren geleden de mannen zich voor lul voelden lopen met van die kleine kuthondjes. Maar tegenwoordig is dat niet meer zo. Die kleine hondjes zijn een soort statussymbool waarmee je als man best voor de dag mag komen. Dat de vrouwen nu ook de grotere honden zijn gaan uitlaten heeft mijns inziens vooral te maken met emancipatie: vrouwen durven zich te laten zien met een grote hond. Ik heb overigens totaal geen verstand van honden, hoor.

Zelf heb ik gedurende een jaar of tien een middelmatig hondje gehad. Een Gordon Setter. Het was een leuk beest dat met veel plezier leefde tussen mijn toenmalige vrouw en onze kinderen. Allemaal lieten we onze viervoeter met groot plezier uit en Sita, want zo heette de hond, liet zich lange tijd ook met plezier uitlaten. Sita liep altijd als een dwaas aan de riem te trekken, totdat hij zijn eerste drol had gedraaid. Daarna werd hij pas rustig. Het is wel eens gebeurd dat Sita mijn jongste zoon over de stoep sleepte naar zijn eerste poepplek.

 Maar op een gegeven moment besloot Sita dat hij niet meer uitgelaten hoefde te worden: hij ging  zichzelf uitlaten. Hij wist het dagelijks voor elkaar te krijgen om stiekem, achter een van ons, de voordeur uit te glippen en zich te haasten naar het Kralingse Bos. Best een gevaarlijke route Zwaanshals- Kralingse Bos. ….. de  drukke Gordelweg oversteken ………….. het is gelukkig al die jaren goed gegaan. Van kennissen hoorde ik wel eens dat hij keurig  bij de zebra wachtte tot het voetgangerslicht op groen sprong en netjes met de andere voetgangers naar de overkant liep.

We gingen natuurlijk zelf ook vaak wandelen met Sita in het Bos. Het eerste wat hij deed als hij van de riem was losgemaakt, was racen in de richting van de konijnen, die zich een ongeluk schrokken als ze Sita uit hun linkerooghoek zagen aan komen rennen. Als het lekker weer was denderde hij gelijk door naar het Kralingse Strandbadje, alwaar hij even lekker in het rond spetterde. Het ergste vond ik altijd als hij er weer in slaagde om een half rotte vis te vinden. Daar schoof hij overheen, omheen, onderdoor en het resultaat was dat hij een uur in de wind stonk. Ons hele huis was er ook van vergeven. Drie dagen lang.

Op een dag kreeg ik een telefoontje van de politie. Ze hadden onze hond gevangen in het bos (mijn naam stond in zijn halsband). We konden hem komen ophalen tegen betaling van hondenbelasting, boete voor de hond los laten lopen op verboden terrein, kosten van injecties tegen hondenziekte verblijfskosten in het hondenasiel, alles bij elkaar 200 gulden.

Zelden heb ik zo’n blije Sita gezien toen ik hem uit het asiel kwam ophalen.

EEN GROTE PLAS

Vanmorgen ben ik naar de sportschool geweest hier bij mij om de hoek. En vanmiddag ben ik kleren gaan kopen. Ik heb warme kleren nodig, dus heb ik die ook maar gekocht. Gelukkig heb ik het geld er nog voor. Ik had van buren gehoord dat er in het winkelcentrum een Bristol was en een C&A, dat viel me alweer mee van deze buurt. Bij die twee zaken kocht ik vroeger, toen ik nog in het centrum van Rotterdam woonde, ook altijd al mijn kleren.

Bij Bristol hadden ze mooie truien te koop van maat XL; toevallig ook mijn maat. Ik heb een blauwe en een witte trui gekocht, samen  voor bijna 40 euro. Ik had ook nog graag een vest gekocht bij Bristol maar Bristol zit dit jaar slecht in zijn vesten. Dan ga ik maar eens kijken bij C&A. Bij die zaak kan je voor bijna alles op kledinggebied terecht.

 Maar eerst even naar ‘La Place’. Ik moet een grote plas doen. Als ik die plas gedaan heb, neem ik daar nog een heerlijk glas……tonic. Wat is het toch altijd een drukte van belang in dat ‘La Place’ ….. alsof je alles hier voor niks krijgt. Ik wil nog wel even kwijt dat de wc hier een aanfluiting is: aangekoekte stront, en een bijzonder penetrante piesgeur….. dat zou hier echt niet mogen. Bij de Hema bijvoorbeeld, waar ik ook wel eens naar de wc ga, daar ruikt het op de wc altijd heerlijk en zijn de toiletten gewoon schoon …… maar daar staat dan wel een toiletjuffrouw te werken en die moet ook betaald worden. Zij wordt betaald van mijn wc-geld. De wc van ‘La Place’ is gratis en dat is wel te merken ook.

Nu maar door naar C&A voor een vest en wie weet, nog een trui. De herenafdeling bleek op de eerste verdieping te zijn en ik had al gauw een heel mooi blauw vest gevonden, gevoerd met een soort bont en…. met een capuchon…..ja, een capuchon, dat  is niet zo makkelijk dragen onder een jas…..of je moet hem over die jas heen dragen dan kan het wel …………. maar als je die capuchon onder die jas draagt lijkt het net of je een bocheltje hebt en dat wil ik toch ook weer niet. Dat met die capuchon kan ik wel oplossen want ik heb een mooie donkerblauwe winterjas en daar past mooi die  capuchon overheen. Ook kocht ik nog bij C&A een frisse rode trui met een ritssluitingskraag. In die trui zal ik veel lopen denk als niet al te koud is tenminste, want heel erg warm is dat rode truitje nou ook weer niet …. Maar wel leuk. Vest en trui samen 35 euro.

Om geheel en al winterklaar te zijn moest ik nog een paar superwarme sloffen hebben en die kocht ik bij van Haren, want die hebben op sloffengebied alles wat je maar nodig kan hebben. Ik heb een hele mooie koop gedaan: een paar volumineuze sloffen (maat 45) voorstellende een bulldogtweeling. Die kostte me dertien euro.  Terwijl ik dit aan het tikken ben heb ik de bulldogs al aan mijn voeten en ik moet zeggen:  ze zijn weldadig warm.

FRITS

Het liefst zou ik in deze wijk, in deze afzichtelijke wijk Alexanderpolder, de hele dag binnen zitten om maar zo weinig mogelijk ergernis in me op te wekken. Maar je hebt als mens nu eenmaal buitenlucht nodig dus doe je soms dingen tegen je zin ….. zwaar tegen je zin. Ik ga dan zo maar wat lopen. ‘Verdwaasd lopen’ noem ik het. Ik weet niet waar ik heen ga. Ik weet niet waar ik ben. Ik loop zo maar wat, dus, en uiteindelijk zo na anderhalf uur sta ik weer voor mijn voordeur.  Vandaag moest ik eigenlijk wel een zwembril kopen maar ik weet hier in deze buurt geen sportzaak te vinden en iedereen die ik er naar vraag, haalt zijn schouders op: ‘weet het niet’.

Het ligt waarschijnlijk aan mij maar ik vind de mensen hier ook zo lelijk zo uitgesproken lelijk alsof ze allemaal om hun lelijkheid naar Alexanderpolder gedeporteerd zijn. Jaaaaa, ik dus ook. Ik heb diep nagedacht wie me hier in de Rodaristraat gepoot heeft maar ik zou niet weten wie. Ik heb alleen maar te maken gehad met de ‘woonpas’, meer niet. Maar wat ik al schreef ….. veel lelijke mensen hier en in sommige straten nog  lelijkere dan in de andere. Ik weet niet welke straten want ik kan de straatnamen van hier niet onthouden. Ik woon hier nu iets meer dan twee jaar en de enige straat die ik bij naam weet is de straat waar ik zelf in woon. In deze straat wonen ook foeilelijke mensen maar vergeleken met al die andere straten valt die lelijkheid van hier wel mee.

Eén mannetje krijgt van mij de prijs van de lelijkste flippo  van Alexanderpolder. Laten we hem Frits noemen. Frits is een piepklein mannetje van een jaar of 65 en hij loopt tot op de dag van vandaag (brrrrrr) nog altijd een donkergrijs kostuum. Frits is ongeveer 1m69 lang en heeft normaal gekapt, grijs haar, heeft tamelijk grote oren  en vooruitstekende  boventanden . Altijd heeft Frits een wit overhemd waarop hij een zwarte stropdas draagt. Zijn schoenen zijn netjes glimmend zwart gepoetst en hij heeft een brilletje op zijn stevige neus. Altijd, altijd heeft hij een zwarte boodschappentas in zijn linkerhand, altijd gaat hij boodschappen doen of heeft hij boodschappen gedaan. Ik verdenk Frits er sterk van dat hij ook tegen het naaktzwemmen heeft geprotesteerd; volgens mij heeft hij de eerste paar dagen dat het naaktzwemmen was, met zijn verrekijkertje achter zijn raam gezeten, zich verkneukelend aan de naaktzwemmers. Voor mij is hij de lelijkste man, die vrijgemaakt gereformeerde boodschappenjongen. Elke keer als ik een luchtje wil scheppen kom ik die man tegen, elke keer  en dan gebeurt het dat die minkukel tegen me zegt: ‘Goedemiddag, meneer.’ Nou daar ben ik helemaal niet van gediend ik ga al helemaal niets terug zeggen. Niemand moet denken dat ik iets met dit mannetje heb. Niets, niets moet ik met die flippo …… en ik voel me opeens heel boos worden van binnen. En ik zeg ’Wat goedemiddag godverdomme, wil je dat niet meer tegen mij zeggen, zeg dat maar in dat Vrijgemaakt Gereformeerde Wooncomplex van je!!’ En ik geef, als ik dat zeg, gelijk een trap tegen die (volle) boodschappentas van hem.  Hij had een meloen, een bloemkool, een plastic zak vol spruitjes, een voetbal en een zwembril  in zijn tasje zitten, die rolden allemaal over straat, die bloemkool en meloen trapte ik plat, de bal schopte ik naar de overkant van de straat. Toen Frits zijn zwembril nog wilde redden gaf ik hem met mijn knie een zetje, waardoor hij omviel. Ik kon vervolgens eenvoudig die zwembril oprapen en in mijn jaszak stoppen.

Daarna zei ik: ’…….en maak nou dat je wegkom lelijke naaktzwemhater’. En hij maakte snel dat hij wegkwam, en dat was maar goed ook. 

OLGA

Heel erg oud ben ik nog niet (67) maar ik heb inmiddels wel zo veel lichamelijk ongemak dat ik regelmatig met artsen en apothekers te maken heb. Vandaag moest ik weer eens naar de apotheek om mijn medicijnen ‘Macrogol en Electrolyten’ op te halen. Dat klinkt heel wat maar ik noem dat medicijn heel simpel ‘mijn  poepzakjes’, want meer is het niet. Ik heb nogal gauw last van ‘de stop’ en die poeppoedertjes (ik krijg er 60 tegelijk van de apotheek; ik  moet er één per dag innemen), die poepzakjes dus, helpen  mij de laatste twee jaar met een mooie regelmaat te poepen.

In de walgelijke buurt waar ik woon, Alexanderpolder, zijn eigenlijk maar twee redelijk leuke dingen die je kan doen: ten eerste:  winkelen en ten tweede: met de metro naar het centrum van Rotterdam gaan. Helaas is winkelen hier een stuk minder leuk geworden omdat de Jumbo er tot 6 december a.s.  wegens verbouwing niet zal zijn. Maar weggaan uit deze wijk met de metro (vanaf station Prinsenlaan)is genieten. Twee vrije stoeltjes probeer ik meestal te pakken te krijgen en dan ga ik bij het raam zitten. Ik rij altijd achteruit zodat ik Alexanderpolder langzaam uit mijn beeld zie verdwijnen ……  en heel langzaam wordt het dan weer rustig bij mij van binnen ….. kan ik weer lekker relaxt adem halen. Ook als er per ongeluk iemand naast me komt zitten verandert daar niets aan.. Ik blijf gewoon stak naar buiten kijken ook als er bijvoorbeeld iemand met dikke benen naast me komt zitten vind ik dat niet erg……ik schuif dan gewoon op naar het raam zodat ik geen last meer heb van die benen. Pas als de metro ondergronds gaat bij Kralingse Veer ben ik helemaal opgelucht: ik heb dat kneuterige Alexanderpolder verlaten, ik kom nu in de wereld, die er toe doet. Vandaag ga ik naar de bibliotheek en de markt.

In de bibliotheek geef ik, van twaalf tot twee, in het kader van Samenspraak, Nederlandse les aan de 29 jarige Russin Olga Sabrikola. Ze woont nu al bijna zes jaar in Nederland en begint onze taal al aardig onder de knie te krijgen. Ik ben nu drie jaar met haar bezig. Elke dinsdag twee uurtjes, gewoon met elkaar praten, in het Nederland over koetjes en kalfjes. Nou, als ik vergelijk hoe dat drie jaar geleden ging, dan mag ik wel stellen dat er grote vooruitgang is geboekt. Ze vertelde me dat haar baas, een Rus, die al veertien jaar in Nederland woont, haar complimenteerde met de vorderingen die ze maakte met haar Nederlands …..hij  had haar daarvoor als beloning een kleine opslag gegeven ……100 euro per maand …..alleen moest zij hem er wel een kusje op zijn mond voor geven en dat heeft ze toen maar gedaan …. (had ze nooit moeten doen) hij had haar bij gelegenheid ook bij haar borsten gepakt; dat was  natuurlijk niet afgesproken … (ze had hem hard in zijn ballen moeten knijpen).  Olga had er niks van gezegd……..  anders zou die 100 euro misschien nog in gevaar zijn gekomen……..maar ……  die 100 euro opslag heeft hij haar trouwens wel gewoon gegeven.

Op de markt, waar het vanwege de novemberkou waarschijnlijk niet zo druk was heb ik alleen maar een portie kibbeling gekocht met knoflookkruiden.  De kibbeling was de eerste minuten nog niet te eten want die was loei- en loeiheet.

Toen ik de kibbeling ophad ging ik weer de bieb in en bleef daar zo lang mogelijk zitten lezen. Zin om terug te gaan naar Alexanderpolder had ik nog lang niet.

NAAKTZWEMMEN

Vanmorgen had ik een afspraak op de sportschool om mijn oefenschema eventueel bij te stellen. Dat was hard nodig want ik had ontzettend pijn aan mijn rug. Lage rugpijn. Dus: alle rugoefeningen moeten voorlopig even uit mijn oefenschema. Logisch eigenlijk wel. In plaats van die rugoefeningen, doe ik nu, om de tijd op te vullen: lopen op de loopband, langer roeien, langer op de handfiets en oefenen op een apparaat waarvan ik me de naam absoluut niet meer weet te herinneren. Ik doe nu weer precies een uur over alle oefeningen. Als ik klaar ben ga ik naar de kleedkamer, zoek mijn kluisje op, open het met mijn geheime code, trek mijn jas aan doe mijn handdoek in mijn tas zeg ‘tot ziens’ tegen de anderen in de kleedkamer (als er tenminste  anderen zijn) en ga naar huis wandelen. Het is niet zo’n lange wandeling, ongeveer vijf minuten. Ik loop dan langs het parkeerterrein in de richting van de bushalte op de Michel Angelostraat en steek bij het Zwaar Gereformeerde Wooncomplex over. Wat ik weet van de bewoners van het Zwaar Gereformeerde Wooncomplex is dat ze tegen naakt zwemmen zijn. Want toen het nieuwe zwembad net geopend was, zwommen daar ook de leden van de Naakt Zwem Vereniging…… en dat hebben ze maar twee weken kunnen doen want er kwam gelijk een sterk protest daartegen van de bewoners van het Zwaar Gereformeerd Wooncomplex…….en dat protest had dus succes …..ik begrijp dat die Naakt Zwem Vereniging nu zwemt in Zevenkamp…. ik weet het niet zeker. Bij het Zwaar Gereformeerde Wooncomplex ga ik linksaf in de richting van de Rodaristraat. Om in de Rodaristraat te komen sla ik dan weer  rechtsaf. Het gebouw waar ik woon is het enige wooncomplex in  de Rodaristraat. Het is zes verdiepingen hoog en het bestaat uit 120 wooneenheden…….Ik wist niet wat ik zag toen ik bij de entree van mijn flat kwam. De voordeur was door iets of iemand hard geramd……er was geen glas op de grond gevallen, dat niet, maar de ruit was in tientallen grote scherpe glasstukken gebarsten. Gelukkig had ik er weer aan gedacht om mijn sleutels mee te nemen dus kon ik in ieder geval naar binnen. Ik haalde eerst even de ochtendkrant uit mijn brievenbus en stapte vervolgens de trap op: 4 etages naar boven. Bij mijn eigen voordeur aangekomen was ik toch ook weer een beetje blij met die sleutels …… ja, dan kan ik tenminste gewoon naar binnen, het was bij mij binnen een lekkere temperatuur en dat was goed te merken, omdat het buiten behoorlijk koud was voor de tijd van het jaar. 

SAMENSPRAAK

Voor het eerst was ik bij de Lidl. Mijn Jumbo wordt verbouwd dus ik moet op zoek naar de beste andere supermarkt en dat is Albert Heijn dus beslist niet. Die Lidl is in ieder geval goedkoper dan zowel de Jumbo als Albert Heijn maar je kan daar geen enkel A-merk kopen. Geen Fanta, Cola of Heineken. Ze verkopen daar volgens mij vrijwel uitsluitend Duitse merken. Nou ja, ik was er nu eenmaal, dus heb ik die Duitse spullen ook maar gekocht: bier, limonade, pizza’s, margarine, melk, yoghurt en ga zo maar door. Wel een heel mooie zaak die Lidl met heel brede paden; jammer alleen dat alles in dozen staat. Misschien dat daardoor alles goedkoper is.

Nu ik vandaag die pizza’s moet gaan eten loop ik er tegenaan dat die dingen te groot zijn voor mijn oventje: ik moet er een stuk van de pizzacirkel voor afsnijden om hem te kunnen bakken. Achterlijk …. dat zou toch zodanig gestandaardiseerd moeten zijn dat elke pizza in elk oventje past. De Lidl-pizza was in ieder geval wel goed binnen te houden.

Shahab is mijn leerling Nederlandse taal. Ik doe mee aan het project Samenspraak. Dat houdt in dat ik twee uur per week met een buitenlander praat die graag de Nederlandse taal wil leren. Shahab is er daar dus een van: hij is 28 jaar en komt uit Iran. Hij komt elke zaterdag van 12 tot 2 uur. Normaal komt hij altijd pas om kwart over twaalf maar vandaag was hij er al om vijf voor 12.

Hij had een kadootje voor me meegebracht. Hij had het voor me meegenomen helemaal uit Iran waar hij net op vakantie was geweest. Het kadootje was een handgedrukte doek met grappige afbeeldingen van allerlei dieren. Het is een mooie doek om ergens in de woonkamer op te hangen alleen weet ik nog niet precies waar, want zoveel plek is er nou ook weer niet vrij.

Shahab vroeg me plotseling naar een goede Nederlandse filmregisseur. Ik kon zo gauw op niemand anders komen als Paul Verhoeven ….. of ik ook een film wist van die regisseur …… ja dat wist ik natuurlijk wel: Turks Fruit. Shahab gaat meteen op zijn smartphone zoeken naar die film en de eerste beelden die hij van die film ziet, doen hem concluderen dat het een pornofilm is. Ik zei, dat er wel veel sex in die film voorkomt maar dat het beslist geen pornofilm is …… het is een film over de liefde …… wel met veel sex er in. Ik denk dat Shahab Turks Fruit wel zal gaan kijken.

Hij was vandaag iets vroeger gekomen dan normaal, dus was ik er niet verbaasd over dat hij ook wat vroeger weg ging. Hij had om twee uur een afspraak met zijn kapper dus daarom ging hij tien minuten vroeger weg.

‘Hoe heette die film ook al weer,’ vroeg hij voor hij de deur uitstapte. ‘Turks Fruit’, zei ik,  ‘goed onthouden: Turks fruit ……..  in English: Turkish delight.’,  

LEESBRIL

Het is vijf over twaalf in de middag en ik ben even op bed gaan liggen. Ik wilde het afgelopen uur gewoon de krant gaan zitten lezen maar ik heb in pakweg een uur nog geen honderd woorden gezien. Want ….. in dat uur was de bladblazer achter mijn flat bezig, kwam de grasmaaier er aan met zijn enorme teringherrie en aan de voorkant stond ook ineens de puttenzuiger om de putten …. Nou ja dat is wel duidelijk……en de vuilniswagen kwam langs om die ondergrondse vuilcontainers te legen. Ik lag nog maar net op bed of het lawaai stopte. Maar ik kon het niet opbrengen om gelijk weer  te gaan lezen. Ik stierf van de koppijn. Het zou natuurlijk ook kunnen zijn dat ik een concentratiestoornis heb of gewoon slechte ogen. Dat van die ogen kan ik dan mooi vanmiddag laten uitzoeken. Bij een brillenzaak in de buurt kan je dezer dagen je ogen laten onderzoeken. Dus wie weet wat er uitkomt. Jammer alleen dat ik niet gelijk een nieuwe bril aan kan schaffen; daar heb ik geen geld voor. Pas in januari 2019 mag ik van mijn verzekering een compleet nieuwe bril kopen …. Ik bedoel, dan vergoedt de verzekeringsmaatschappij die bril. Ik moet om twee uur bij die brillenzaak zijn.

Bij die brillenzaak in de buurt zijn een paar supermarkten. Lidl, Plus, Aldi. Ik denk dat ik toch maar eens ga kijken of ik daar wat boodschappen kan doen, na de brillenzaak natuurlijk. Normaal doe ik op zaterdag mijn boodschappen maar morgen heb ik daar geen tijd voor omdat ik ’s morgens bezoek krijg van een taal leerling en ’s middags op bezoek ga bij een kennis en aan ’s avonds winkelen heb ik zo’n bloedhekel!

De brillenzaak is in een winkelstraatje in Ommoord. We zijn gelijk aan de beurt en voor dat ik weet goochelt een lieftallige opticiënne met allerlei verschillende glaasjes voor mijn ogen en vraagt me wel honderd keer of ik zus beter zie dan zo of toch iets minder of misschien is er helemaal geen verschil.

Bij binnenkomst heb ik al gezegd dat ik voor een geheel nieuwe multifocale bril geen geld heb. De verzekering gaat pas in 2019 vergoeden. Maar diep in mijn hart zat wel de ‘leesbrilwens’. Want beter lezen wil ik liever vandaag  dan morgen. En het lijkt wel of de brillenverkoper, die op een paar meter afstand zijn bakje koffie zit te gebruiken ‘diep in mijn hart’ kan kijken. Want voor ik er erg in heb sta ik met de ene na de andere leuke leesbril op mijn neus. Vooral over een bril met een flitsend groen en rood montuur is de verkoper laaiend enthousiast. : ‘Die staat u fantastisch; die fleurt uw hele gezicht op!’ En ik moet zeggen: ik vind mezelf er ook heel kek bijstaan met die bril. Ik lijk een beetje op die filmster ….. kom, hoe heet hij ook al weer…… nee, ik weet het niet meer. Ik krijg de bril alleen niet voor niets mee. Het montuur kost 176 euro, en per glas moet ik 118 euro betalen. Godzijdank krijg ik korting op het montuur; dat montuur wordt dan 50 euro…… moet ik in totaal toch nog ruim 360 betalen en eigenlijk  kan ik dat helemaal niet missen!