Eindelijk konden mijn schoonouders
geen uitvluchten meer bedenken en dus kwamen ze voor de eerste keer naar het
Oude Noorden om ons daar op te zoeken en om onze woning te bekijken. We woonden
inmiddels al vijf jaar op het
Zwaanshals,waarvan 4 jaar officieel getrouwd. Onze huisbaas wilde namelijk uitsluitend
getrouwde stelletjes in zijn huizen hebben; geen hokkers!
Dat ze na vijf jaar bij
ons op bezoek kwamen was, omdat ze niet eerder hadden willen toegeven aan het
idee, dat het werkelijk wat zou worden tussen mij en hun dochter. Hun smoes om
nu pas langs te komen was, dat eindelijk hun gezondheidstoestand het enigszins
toeliet. Me reet! Vijf jaar terug zaten ze mijns inziens stukken beter in hun
lijf. Oké, mijn schoonvader had net een hartaanval gehad, waarvan hij
herstellende was en mijn schoonmoeder was constant ziek of misselijk. Ze at
brood met gluten en die gluten maakten haar ziek. Coeliakie heet die ziekte.
Nou, van de gevolgen van die hartaanval had schoonpapa na een half jaar geen
last meer en nadat mijn schoonmoeder een paar weken het juiste dieet gevolgd
had, was ze weer zo kwiek als een hoentje. Dus, zeg maar viereneenhalf jaar geleden,
hadden ze net zo goed langs kunnen komen. Maar neen, alsmaar klagen, klagen,
klagen, alsmaar moeilijk doen. Ook op
onze trouwdag schitterden ze door afwezigheid. Ze hadden heel graag gekomen,
zeggen ze maar dat zou ten koste gaan van hun gezondheid. Mijn vrouw en ik
waren nog zulke debieltjes om op onze
trouwdag bij hun langs te gaan. Met de fotograaf erbij nog wel. Ze probeerden
allebei zo zuinig mogelijk te kijken en zo zuur mogelijk te lachen. Die foto
moet je zien dan snappie het pas. Vijf
jaar woonden we op het Zwaanshals, vier jaar zijn we getrouwd en wij worden
vereerd met een staatsiebezoek van mijn schoonouders. Zij verlaten even hun
villa aan de Avenue Concordia in Kralingen
om ons te bezoeken. Na elke stap die schoonpapa zet moet hij drie
stappen uitrusten. Schoonmama heeft zware migraine en ademnood. Kortom:
viereneenhalf jaar terug waren ze er stukken beter aan toe.
Mijn schoonouders vonden
het beneden hun stand dat hun dochter gedwongen was een woning te betrekken in
de achterbuurt ‘het Oude Noorden’. De buurt met de veel te nauwe en benauwde
straatjes, waarin kinderrijke
arbeidersgezinnen in veel te
kleine huizen werden gepropt. Hij kwam het liefst zo min mogelijk in die buurt,
mijn schoonvader: het was daar niet pluis, vond hij, met die talrijke café’s,
de dronkenlappen op straat en vechtpartijen ten gevolge daarvan. Mijn
schoonouders hadden liever gezien dat hun dochter getrouwd was met een kerel
uit Kralingen en in hun buurtje was blijven wonen.
Wij woonden drie hoog op
het Zwaanshals. Het was drie steile trappen opklauteren, naar onze woning. Als
ze überhaupt al helemaal boven zouden komen, dan zouden ze direct aan de
beademing moeten. Dan moest ik gegarandeerd een ambulance laten aanrukken. Wat
we verwachtten gebeurde: ze haalden het niet … al halverwege de eerste trap maakte schoonpapa
rechts omkeerd en belde een taxi.
M’n vrouw zat al een
tijdje in de woonkamer te grienen. Ze hoorde haar vader die taxi bellen en
snelde naar beneden. Mijn schoonmoeder trok net de deur van de taxi achter zich
dicht. Somber zwaaide ze van achter het autoraampje naar haar dochter en schudde ‘neen’. Mijn schoonvader zat
ogenschijnlijk vrolijk te keuvelen met de chauffeur, toen de taxi wegreed
richting Kralingen.
Op het stoepje voor ons
huis heeft mijn vrouw een tijdje flink zitten janken.