HONDEN

Een stel erg leuke honden is bij ons in de straat komen wonen. Er zat eerst een kennis van ons in die woning. Een heel aardig vrouwtje. Zij is na een langdurig ziekbed uiteindelijk toch  komen te overlijden, op 96 jarige leeftijd! De verhuurder, Havensteker, is eerst weinig enthousiast om de benedenwoning, waar overigens nog makkelijk mensen in zouden kunnen wonen ‘dierklaar’ te maken. Maar de overheid is duidelijk en onverbiddelijk  geweest in haar ‘regelgeving wooneenheden’: per driehonderd wooneenheden dient 1 wooneenheid te worden aangepast aan bewoning door dieren. Havensteker kan dus niet anders doen dan de woning toewijzen aan de dieren, die bovenaan de wachtlijst staan: de Asielhonden.  Vijf honden uit het asiel: twee ‘vuilnisbakkies’, een Boxer, een Border Collie en een Duitse Staander. Heerlijke beesten! Ze zijn door het hondsdolle heen als ze het nieuws horen. Alleen bij de bezichtiging van het huis schrikken ze wel even van de hoge stopcontacten, lichtschakelaars en de voor honden onbruikbare toiletpot.  Havensteker kan ze direct geruststellen: er gaat nog flink aan de woning gesleuteld worden, zodat die het keurmerk ‘hondvriendelijk’ kan krijgen. De honden komen zelf nog met het voorstel om alle binnenmuren uit de woning te slopen, want muren, zo zei de leider van de troep (de Duitse Staander), dat zijn nou echt mensendingen. De woningbouwvereniging heeft daar geen enkel bezwaar tegen. Na wat heen en weer geblaf besluiten de honden de voor en achterdeur niet te laten weghalen. Dat scheelt weer een hoop stookkosten. Wel willen ze graag, dat er zowel in de voor- als in de achterdeur een ‘hondendeurtje’ gezaagd wordt, zodat ze makkelijk in en uit kunnen lopen …vooral in verband met de ontlasting … want daar is met name de tuin toch voor … de poep en pies zakt daar vanzelf wel weg. Daarom zijn ze ook zo blij met dit benedenhuis met tuin. Zouden ze een huis met balkon hebben gekregen dan zou het op dat balkon een vreselijke troep zijn geworden.  Misschien hadden ze het huis dan wel niet geaccepteerd.

De mannetjes uit de groep maken gelijk van de mogelijkheid gebruik om op belangrijke plekken hun geurtjes achter te laten: bij de voor- en achterdeur en de voor en achterwand, zowel op de begane grond als op de eerste verdieping.

Niet vergeten moet worden dat deze beesten hun hele leven voor niets bij een baasje of in een asiel hebben geleefd. De hoge maandhuur kan zo’n stel noeste blaffers onmogelijk ophoesten. Die financiële stap is te groot. Er is daar iets voor geregeld: met ingang van dit jaar is de ‘huursubsidie woningen voor viervoeters’ in werking getreden. Die subsidie is net als alle ‘mensensubsidies’ afhankelijk van het inkomen. Nu verdienen drie van vijf dieren een aardig centje als ‘blindengeleide hond’ en de op een na jongste doet al een paar jaar vakantiewerk in de wintersport als sledehond. De jongste (die kleine) doet nog niks.

Het gebeurt niet zo vaak maar àls er in Nederland eens een flink pak sneeuw gevallen is, duikt ‘die kleine’ gegarandeerd op bij de dichtstbijzijnde basisschool en dan trekt hij kinderen voort op hun slee. Het plezier straalt er bij hem vanaf.

De hondenfamilie is een ware aanwinst voor onze buurt. Want deze dieren werken niet alleen voor blinden maar ook, en dat geheel vrijwillig, voor hulpbehoevende ouderen, die eens ergens naartoe willen en niet meer zo goed ter been zijn. Maar, dat doen ze alleen als er geen blinden zijn die hen nodig hebben. Want dat gaat natuurlijk voor, omdat ze daar hun brood mee verdienen.

DE EENDEN

De eenden hebben niet goed uitgekeken. Met grote vaart vlogen ze door een van de openstaande ramen van het Sportfondsenbad. Voor hetzelfde geld vliegen ze tegen een gesloten raam  aan en dan liggen ze op de stoep vier meter lager. Dan kunnen ze het niet meer navertellen.

Het is wel duidelijk te merken dat deze dieren in het zwembad niet thuis zijn ondanks al dat water. Ze zijn wel zo slim om niet hard rechtdoor te vliegen, want aan de andere kant van zwembad staat nooit een raampje open. Alsof ze het weten. Dat moet haast wel instinctmatig zijn. Want voor zo ver ik weet hebben eendjes geen radar, zoals duiven.

Het vrouwtjeseendje maakt opeens een snoekduik in de richting van het kikkerbadje. Met een flinke plons belandt ze in  het water. Haar volgzame partner klapt bovenop haar, sufferd dat ie er is! Maar gelukkig: alles is nog heel!

‘Gatverdegatver’ kwaakt het vrouwtjeseendje: ’Wat stinkt dit water. Ik krijg het er benauwd van. Dan zwem ik nog liever in de Kralingse Plas.’

De naïeve woerd bekommert zich, als gewoonlijk,  nergens om en wil in deze voor hem nieuwe en avontuurlijke omgeving een nummertje maken met zijn vrouwtje. Vliegensvlug springt hij op haar rug en bijt zich vast in haar nek.

‘Opgesodemieterd, jij,’ en ze slaat hem met een venijnige vleugelklap van haar rug af.  

‘Jij kan verdomme ook nergens anders aan denken; zelfs in deze situatie, domme eend.’

‘Weet jij dan wat dat is, die stank bedoel ik? vroeg de woerd aan zijn vrouwtje?’

‘Als je het mij vraagt,’ kwaakte de vrouwtjeseend, ‘ruik ik chloor, wegwezen dus, kom op, voordat we onze veren kwijt raken door dat gif.’

Het eendenpaar zwemt vlug naar de rand van het kikkerbadje en springt op de kant. Het is daar ontzettend glad. De eenden kukelen van voor naar achter van links naar recht, van voor naar achter van links naar rechts, van voor …. dan besluiten ze maar te gaan vliegen, dat gaat natuurlijk beter … ze belanden op de hoge duik. Daar hebben ze een goed overzicht. Beneden zich horen ze ongeruste geluiden. Van mensen. Mensen die vanaf de kant en vanuit het water naar het eendenpaartje  staan te koekeloeren. Alsof ze nog nooit een eend hebben gezien.  Het vrouwtjeseendje poepte net over de rand van de hoge duik, precies op het hoofd van de magere, spierwitte man met de knalrode zwembroek en de kale schedel, die net onder de duikplank door zwom. Het vrouwtjeseendje deed het per ongeluk. Steeds meer mensen klimmen uit het diepe. Het zijn voornamelijk bange bibberende mensjes, die hier normaal babbelend, traag hun baantjes zwemmen.

 ‘O’, horen de eenden de bange mensjes tegen elkaar zeggen, ‘dadelijk komen die beesten hier in het water zwemmen’, ‘misschien bijten ze ons dan wel met die grote gele snavels in de neus of oren’,’zouden we ze niet kunnen wegjagen?’,’ik ga het water niet in zolang die beesten daar zitten.’ ‘Ik sta te bibberen van de kou.’ Aha, daar komt de badmeester aan met een stapel zwemplankjes en zijn zwemhaak.

‘ Okee, jongens,’ zegt de badmeester tegen het bibberende gezelschap,’ik heb nog wat deuren en ramen opengezet. Als elk van u  nu één zwemplankje naar de eenden gooit, zullen ze opvliegen. Dan ga ik direct achter ze aan en jaag ze met mijn zwemhaak naar buiten.’

Dat plannetje lukte. Maar al met al duurde het toch nog tweeëneenhalf uur eer de badmeester de watervogels het Sportfondsenbad had uitgewerkt. 

HET BEEN

Daar ligt een been! Een groot been. Van een volwassen man. Er steekt duidelijk een herenschoen onderuit. Toch zeker maatje 45. Het been heeft een spijkerbroek aan; van boven is de broek gerafeld en bloederig. Het is een luguber gezicht. Wat zal er gebeurd zijn? Zo’n been verlies je toch niet zomaar. Op de middenweg ligt het. Het is niet zo erg druk op de Meent om deze tijd; half tien ’s avonds. De auto’s die er rijden gaan in een keurig bochtje om het been heen. Waarschijnlijk heeft geen enkele automobilist in de gaten waar hij precies voor uitwijkt. Als er even geen verkeer aankomt kniel ik bij het been en stroop de broekspijp wat op. Ik ben nieuwsgierig of  hij blank is of zwart. Het is dus een been van een zwarte man.

Een automobilist nadert en begint luid te toeteren. Ik trek de broekspijp weer netjes strak en kijk nog even rustig naar het been van de zwarte man.

De automobilist draait zijn raampje open en zegt:

‘Hé man, rot es op daar, zo kan ik er natuurlijk niet langs.’

Ik loop naar die auto, met die man er in en zeg:’ Ik wou even kijken of dat been, dat daar ligt, van een blanke man is of van een zwarte. Dat weet ik nu, dus je kan doorrijden.’

‘Hé, meneer, is dat een been daro?’zei die eikel in de auto.

‘Je bent toch niet doof, lul, je hoorde toch wel wat ik zo net zei?’

‘Dan moet u de politie bellen, meneer, 112,’ zei de eikel.

‘Rijd nou maar door want er staan inmiddels minstens tien auto’s achter je te wachten, die graag willen gaan rijden.

Ik speelde maar even een soort verkeersagent. Ik leidde het van weerskanten komende verkeer langs het been. Gelukkig kan ik heel hard op mijn vingers fluiten. Ik fluit heel hard en steek tegelijk mijn arm omhoog ten teken dat het naderende verkeer moet stoppen. Het verkeer in de andere richting mag dan door. Na een paar drukke minuten is het even rustig. Nu heb ik mooi even de tijd om het been van de rijweg af te slepen. Het is flink zwaar en eigenlijk ook wel lang. Het zal wel het been van een grote breedgeschouderde, zwarte jongen zijn. Nou, nee, breedgeschouderd daar kan ik nu nog niks van zeggen, wel groot en zwaar. Hij zal niet meer zo jong zijn. Dat kan ik zien aan zijn sokken en schoenen, die zijn nou niet bepaald modieus te noemen.

   

Eerst maar even de politie bellen. 112.

‘Met de alarmdienst, zegt u het maar.’ Het is een vrouw.

‘Ja, hallo, ik wou u even wat vragen, is er vanavond in Rotterdam misschien een grote zware zwarte man gesignaleerd, met maar één been?’

‘Zeg meneer, u moet deze alarmlijn niet misbruiken met flauwe grappen…..’

‘O, nee, nee, sorry mevrouw, dat wil ik niet. Ik heb namelijk het been gevonden van die man, ik zit er nu naast, op de Meent, ter hoogte van de poffertjeskraam. Wilt u een wagen sturen om het been op te halen?’

‘Okee. Hoe is uw naam?’

‘Van der Steen’

‘Blijft u bij het been?,’ vraagt de vrouw, ‘ik stuur onmiddellijk een wagen.’

Ik stel me verdekt op achter de poffertjeskraam. Als ik bij dat been zou blijven zitten dan krijg ik weer allerlei vragen van de politie …. Moeilijke toestanden. Kost zeeën van tijd. Daar zit ik niet op te wachten.

Daar hebben we de wagen. Het been hebben ze al ontdekt. Ze staan alleen nog een beetje hulpeloos rond te kijken. Ze missen nog wat ……………. Mij!  

LUCHTJE SCHEPPEN

‘Zou je niet eens een keertje thuisblijven, Har? Ze hebben voor vanmiddag sneeuw voorspeld,’ zegt zijn vrouw  Beb. Harry en Bep zijn twee oudjes, die al heel lang bij elkaar zijn. Harry kleedt zich warm aan: zijn lange grijze winterjas, een witte gebreide sjaal en een zwart hoedje. Elke middag zo rond een uur of twee,  mòèt Harry  even een luchtje gaan scheppen. Zelfs al zou het nu al  sneeuwen, dan nog zou hij de deur uit gaan, alleen wel met snowsteps onder zijn schoenen.

‘Ja, ja Beb, ik heb het gehoord maar ze voorspellen zo veel wat niet uitkomt. Nou, ik ga Beb! Tot over een uurtje of twee, tweeëneenhalf.’

‘Okee, Har. Veel plezier. Wees voorzichtig, jongen!

Harry loopt met zijn rollator over een smal autoweggetje, want er is daar geen trottoir. De  sloot rechts van hem is dichtgevroren. Op een klein stuk na, daar vecht een stel waterkippen om het een of ander; nu eens duikt de een onder, dan weer de ander. Die lawaaipapegaaien zijn altijd aan het vechten en ze maken altijd een hels kabaal.

Typisch iets voor Bep trouwens om zich over zo’n voorspelling druk te maken, dacht Harry. Maar ja, zo is Beb nu eenmaal. Bezorgd, hè, dat was ze ook al toen de kinderen nog jong waren: denk je hier aan, denk je daar aan, heb je alles bij je, wees je voorzichtig, geen ruzie maken hoor? Toen de kinderen de deur uit waren richtte Bep haar bezorgdheid op mij. Ach, ze bedoelt het goed en ik weet er goed mee om te gaan: ik trek me er niet zo heel veel van aan. Ik heb al een heel leven achter me, waarin ik geleerd heb om goed voor mezelf te zorgen.

Zo, daar komt een grote vrachtwagen aan. Ik schat in dat het moeilijk wordt voor mij: die kar gaat mij en mijn rollator de sloot in drukken.  De vrachtwagenchauffeur stopt, draait zijn raampje open en zegt:’Hé ouwe, als je nu een halve slag draait en die rollator in de richting van de sloot houdt dan rijd ik achter je langs. Binnen twee minuten kan je dan weer verder lopen. Okee, ouwe?’

Harry knikt instemmend.

Maar zo ver komt het niet. Harry komt geen stap verder. Hij verliest zijn evenwicht. Rolt via het talud op het nog dunne ijs. Zijn rollater ligt onder water. Zijn hoofd, zijn linkerarm en -schouder steken nog boven het ijs uit. Zijn kleren zijn in een mum van tijd doordrenkt van het ijskoude water.

Een brutale waterkip ging er vliegensvlug met Harry’s hoedje vandoor.

Harry probeert met zijn linkerarm de aandacht van voorbijkomend verkeer trekken maar, zo realiseert hij zich, op deze weg rijdt vrijwel geen verkeer. Bovendien ligt hij heel erg dicht tegen het talud aan;  onzichtbaar voor passanten. Bewegen kan hij zich nauwelijks. Hij probeert het nog door een paar keer zo hard mogelijk ‘Help’ te roepen. Geen reactie.

Besef van tijd heeft Harry niet meer, hij zwaait nog wel maar de kracht vloeit uit hem weg. Zijn hoofd wordt zwaar, de slaap lijkt hem te overvallen; hij vecht ertegen; hij verliest die strijd. Harry’s hoofd zakt langzaam weg in de sloot.

Wanneer Harry die middag om zes uur nog niet thuis is, belt een hooglijk ongeruste Beb de politie ….. 

ECO

Van de door de mens geproduceerde afvalberg, maken verpakkingen een groot deel uit. Hoe deden we dat nou vroeger met de verpakkingen? Ik probeer me dan voor de geest te halen, hoe dat ging in de jaren 50, mijn prille jeugd.

De melkboer kwam aan huis. ‘DE MELKBOER!!’schreeuwde hij van onder aan de trap. Dan liep ik, zes jaar oud, met een regiment pannen (onder andere de melkkoker) de trap af om de bestelling van m’n moeder bij de melkboer op te halen. Boter werd door de melkboer in een stukje papier verpakt; eieren deed hij in een pannetje. Super eco. Ik moest alleen wel drie keer en soms meer die trap op en af.

De groenteboer  gooide vrijwel alles in oude kranten; ik zie hem nog die bloemkool in een krant verpakken. Maar als je een boodschappentas bij je had liet de groenteboer het gekochte gewoon zo  in je tas glijden of rollen, tenzij de producten elkaar in de weg zaten. Bijvoorbeeld losse zuurkool en verse spinazie; dat zou heibel worden.

Rond 1955 was er nauwelijks sprake van verkoop van kant-en-klare producten zoals rode kool (met appeltjes), gekookte bietjes à la crême. Ook van gesneden andijvie of gesneden boerenkool  was nog geen sprake. Rauwe bieten,  rode kool, kroppen andijvie en een hele boerenkool, die werden verkocht!  Die gaan ook  makkelijk de groentetas in naast de aardappelen, de knolrapen, de spruiten en de prei. Die doen daar niet moeilijk over. Het enige benodigde verpakkingsmateriaal voor zoveel boodschappen hier was dus de boodschappentas.

Was de kruidenier ook een beetje eco? Potjes waren er al destijds, dat is prima. Ik kan me niet herinneren ooit een ontbijttafel gezien te hebben zonder potje pindakaas. De hagelslag, muisjes, suiker, schepte de kruidenier in een bruine puntzak waar een pond in kon. Koffie, was destijds steeds in karton verpakt; thee in papier. De kruidenier had wel snoep in voorraad maar niet in zulke grote hoeveelheden als de waterstoker. Snoep ging per stuk, per drie of per vijf. Niks geen zakje of papiertje d’r omheen maar hupsa, zo in het handje: die trekdrop, duimdrop, toverballen, zuurballen, zoethout, salmiakdrop, schuine drop, laurierdrop, roomknotsen, zuurstokken, stroopsoldaatjes,  lolly’s, toffees, winegums, lolly’s, schuimpies.

Die waterstoker dus, ik heb hem nog net meegemaakt in de zestiger jaren is die uitgestorven. Ze verkochten onder andere warm water. Mijn moede heeft  daar nooit warm water gekocht. Ze maakte het zelf. Grote pannen op het gas voor ons badje, in het zinken teiltje. De waterstoker verkocht ook kolen. Papieren zakjes kolen. Eierkolen en antraciet. Die moest ik van me moeder kopen als het kolenhok bijna leeg was. Als m’n moeder geld had, moest ik bij de kolenboer(Kitje Kool op het Marconiplein) nieuwe voorraad bestellen, bijvoorbeeld 3 mud antraciet, dat is 300 liter. Een paar dagen later sjouwden dan de knechten van de kolenboer, de zakken kolen, op hun rug naar onze zolder. Ze stortten de zakken in ons kolenhok leeg. Heel zwaar werk was dat voor die mensen. Heel ongezond  werk ook; hun gezichten waren helemaal zwart van het kolengruis. Die lege kolenzakken namen ze weer mee naar hun baas. Dus dat was een heel eco manier van verpakken; alleen die kolen waren weer niet zo eco.

Tegenwoordig is vrijwel alle brood in plastic zakken verpakt. In mijn jeugd kwam de bakker dagelijks aan de deur. Hij verkocht wit brood, bruin brood en tijger brood. Ik betaalde de bakker en hij schoof de gekochte broden onverpakt in de tas, die ik bij me had. Dat moet nu toch ook  kunnen? Schoon tasje mee naar de bakker en hup de onverpakte broodjes er in, want het onverteerbare plastic berokkent wel erg veel schade aan de natuur.

Lees o.a. ook op de volgende link

http://www.duurzaamnieuws.nl/milieuschade-plastic-kost-jaarlijks-75-miljard-dollar/

ROLLING STONES

Naar de band Clannad(cd: the fishing blues) luister ik nu. Heel ontspannen Ierse  klanken en zang. Ik zit niet zo lekker in m’n vel en juist die muziek helpt me een beetje ontspannen,  rustiger adem halen en neemt wat van mijn hoofdpijn weg. Wierookgeur (cederhout) past ook heel goed bij deze muziek en helemaal geweldig is het om bij deze muziek in de armen van je geliefde te liggen en je te laten verwennen.

In 1963 denderde de popmuziek mijn leven binnen. Ik werd popbewust. De Beatles waren de eerste nummer één op de hitlijsten. Zij waren dè sensatie, niet alleen in Engeland maar wereldwijd. Muziekkenners verketterden de simpele, schreeuwerige muziek van de Beatles, de Liverpoolse popband. Zo slecht was het nou ook weer niet.

Maar ik vond een andere popgroep toch beter. Om en om stonden ze boven aan de hitlijsten. Deze band werd door de muziekprofessoren nog harder neergesabeld dan de Beatles; de naam van mijn favourite band: The Rolling Stones. Behalve de ‘orenteisterende’ muziek, verfoeiden de critici de vieze lange haren en het achterbuurt-uiterlijk van de bandleden.

Op de school waar ik als dertienjarige zat, heerste een grote rivaliteit tussen de Beatles en Stones fans. Niet dat er gevochten werd ofzo. Absoluut niet. Nee, de verschillende teksten werden beoordeeld, de dansbaarheid van de nummers, het opzwepende karakter van de muziek. Heel vredig allemaal. Het is nooit onderzocht maar als ik me niet vergis was destijds de uitslag Beatles – Stones:  fifty – fifty, op àlle scholen.

Nóóit heb ik een LP of CD van de Beatles gekocht. Hoewel ik wel geaarzeld heb bij het uitkomen van Sergeant Pepper’s Lonely Hearts Club Band , omdat dat album volgens iedereen ‘helemaal geen Beatlesplaat was’. Ik heb de verleiding kunnen weerstaan.

Mijn eerste Stones-LP was getiteld ‘The Rolling Stones’ uit 1964 met nummers als ‘Route 66’, ‘Tell me’, ‘Little by little’ en ‘Walking the dog’. Ook heb ik in 1964 de Stones-single: ‘It’s all over now’ gekocht, wereldwijd een megahit. Nog steeds, als ik het intro van dat nummer hoor, word ik een beetje gek en moet ik wild dansen of het nou wel of niet mogelijk is.

Mick Jagger is voor mij het boegbeeld van de Stones. Als Mick wegvalt is het over en uit met de Stones. Samen met Keith Richards zorgt hij voor tekst en muziek. Met zijn virtuoze stemgebruik en zijn wervelende podiumact maakt Mick Jagger een unieke belevenis van vrijwel elke life show.

Een schok ging door de popwereld toen bekend werd, in 1969, dat gitarist Brian Jones in zijn eigen zwembad verdronken was. Hij was de oprichter van de Rolling Stones en naar men zegt de creatiefste musicus van de groep.

Op 5 juni 1982 (Going to a GoGo)en 21 mei 1990 (Urban Jungle Tour) ben ik naar de Stones-concerten geweest in de Kuip.  Grandioos beide concerten.

Ik heb, jarenlang,  bijna routinematig, alles verzameld van de Stones wat op de Nederlandse markt uitkwam en ik heb er heel wat uurtjes Stones-luisteren opzitten. Mijn favoriete albums zijn Black and Blue (1976) en Stripped (1995).

De laatste jaren luister ik niet alleen maar naar de Stones. Zoals ik hierboven al schreef:  ik luister graag naar Ierse volksmuziek zoals Clannad en ook Loreena McKennit. De singersongwriter John Mayor vind ik grote klasse. De allerbeste vind ik Amy Whinehouse. Helaas is zij  in 2011 op 27 jarige leeftijd overleden.

OVERWINTEREN

Overwinteren, ik weet niet of dat iets voor mij is. Gewoon in Nederland overwinteren, ja, dat doe ik al mijn hele leven lang. Nee, ik bedoel overwinteren in een ander land. Dan denk ik vooral aan een lekker warm land. Bijvoorbeeld Portugal, Spanje, Griekenland of Italië. Ik ben ‘al’ twee keer in Portugal geweest, op zich lijkt me dat een leuk land om te overwinteren. Die twee keer dat ik er geweest ben, was het heerlijk weer, Het was toen wel zomer. Als ik besluit er in de winter heen te gaan moet ik wel eerst even weten wat voor temperatuur het daar is.  De Algarve vond ik niks aan, toen ik er in de zomer van 1977 was: veel kale rotsen en nauwelijks groen maar wel heel veel aardige mensen. Midden en Noord Portugal vond ik aangenaam. Spannende landschappen, verrassende dorpen en heel bijzondere bouwwerken.

De gemiddelde wintertemperatuur in Midden Portugal is zestien graden. Midden Portugal is de dichtst bevolkte streek van het land met de grote steden Lissabon en Porto.

Wat ik me nu opeens afvraag is of het mogelijk is om in Midden Portugal in de winter, bij een temperatuur van 16 graden in de korte broek rond te lopen en … is dat dan ook mógelijk in de twee grote steden? Zelf vind ik het in Nederland al gauw te koud voor een korte broek. Bovendien word je dan toch wel een beetje aangekeken of je niet helemaal spoort. Hoe zal dat zijn in een zwaar katholiek land als Portugal. Ik heb horen zeggen dat heel aardige Rooms Katholieke geestelijken (in burger) in de grote steden rondlopen om toeristen te waarschuwen hun benen, borsten en armen te bedekken. Zelfs in de winter. Zelfs bij zestien graden Celsius. Als toeristen waarschuwingen negeren, kunnen die geestelijken in burger de Nationale Garde per portofoon inschakelen. De Garde zet de onwillige toeristen vast in de Kathedraal van het Eeuwige Bloed. Het is daar zo koud dat de toeristen spontaan hun ledematen en dergelijke gaan bedekken. Trouwens,  het betreft voornamelijk Nederlandse toeristen, die te schaars gekleed zijn.

Een driemaands verblijf in Portugal, kost ‘s winters, inclusief vliegreis zestienhonderd euro. In de reisgidsen ontbreekt informatie ver de ‘overwinteringstax’.Met ingang van 2015 voert de Portugese overheid die tax in. Dit houdt in dat elke toerist zijn hele vakantie in Portugal een stappenteller moet dragen. De stappenteller is een soort enkelband.  Als de toerist voet op Portugese bodem zet,  wordt de teller door een douanier vastgezet om de enkel van de toerist. Aan het eind van de vakantie staat voor het verblijf van de toerist een autobusje met een heel aardige ambtenaar, die de stappenteller verwijdert en aan wie de tax betaald kan worden. Het tarief van deze belasting is bepaald op 3,75 euro per stap. Dat kan dus letterlijk aardig oplopen.

Awel, dat vind ik wel  zeer van de zotte van die aardige Portugezen. Mij zien jullie daar niet. Ik overwinter lekker  in Rotterdam. Het is nu onbewolkt; twee graden Celsius en het is droog.