Bios (9)

Hij gaat als eerste pauzeren deze Duusjo, een zelfs voor Rotterdamse begrippen vreemde snoeshaan zoals hij gekleed gaat in zijn Beiers  jagerstenue:  bergschoenen, groene pofbroek, dito jasje en hoedje met de onontbeerlijke veer er in.

Hij zet er flink de pas in richting Coolsingel. Maar dat blijkt zijn doel niet te zijn. Hij schiet al gauw, enigszins schichtig achterom kijkend, op de Kruiskade het Hilton Hotel in, alwaar zich op de begane grond het Holland Casino bevindt. Na de gebruikelijke plichtplegingen, paspoortje controleren, jasje en hoedje in de garderobe (op nummer 23), een plasje doen,  pakt hij alvast twee briefjes van vijfentwintig uit zijn portefeuille. Hij overhandigt dat geld  aan de casinomedewerker en hij krijgt er een wit bakje gevuld met vijftig losse guldens voor terug. Linea recta begeeft hij zich naar de afdeling gokautomaten. Vijf rijen van twintig automaten en alles is bezet. Ongeduldig loopt Duusjo door de gangen tussen de automaten. Er wordt hier veel gerookt. Vogels van allerlei pluimage pogen, geheel in trance, miljonair te worden. De verbetenheid straalt er vanaf. Opaatjes, omaatjes, deftige tantetjes, studenten, keurige heren in kostuum, mannen in spijkerbroek en modderlaarzen, allemaal hopen ze vaak tegen beter weten in op de hoofdprijs, de meesten zouden toch al lang moeten waten dat die hoofdprijs eigenlijk alleen maar is weggelegd voor de directeur van het Casino.

Eindelijk ziet Duusjo een gedesillusioneerd, blut gespeeld omaatje vanachter haar automaat weg sluipen; met gebogen hoofd loopt ze met haar lege geldbakje in de richting van de garderobe. Zij speelde op een roulette-automaat. Duusjo houdt daar eigenlijk niet zo van, roulette speelt hij liever aan een tafel, daar kan wat minder makkelijk geknoeid worden, zijn voorkeur gaat uit naar de fruitautomaat maar nu heeft hij niks te kiezen dus……Deze gokautomaat is er dus een waarop het roulettespel gespeeld moet worden: speel een nummer van een  tot zesendertig en wanneer het balletje op het door jou gekozen nummer valt win je vijfendertig keer je inzet.

Op het rode pluche van het Casino lopen obers rond met bladen drank: jus d’orange, appelsap, pils, seven up en tonic en als je wat anders wil kan dat besteld worden…..het kost niks………als er maar gegokt wordt. Duusjo neemt zoals altijd een tonicje; hij drinkt principieel geen sterke drank, althans niet onder zijn werk en ook niet als hij aan het gokken is. Het loopt niet best want hij heeft nu al bijna zijn hele bakje met vijftig piekies er  doorheen gejaagd en hij heeft nog nul komma nul gewonnen. Zesenveertig keer heeft hij nu zijn garderobenummer drieëntwintig gespeeld en dat getal is geen enkele keer gevallen. Hij drinkt in één teug zijn inmiddels lauw geworden tonicje op, stopt die paar losse guldens, die over zijn,  in zijn zak en laat het lege bakje guldens bij de automaat staan.  Waarschijnlijk hebben alleen de verdekt opgestelde videocamera’s waargenomen dat hij de gokautomaat nog een venijnige trap na gaf en loopt dan met geheven hoofd naar de gokhal met de vijf speeltafels…..roulettetafels. Hij schuift aan bij tafel drie en bestelt tien fiches van vijf gulden: hupsa daar gaat weer vijftig piek. Het is tamelijk rustig aan deze tafel. Er zijn met Duusjo mee vijf mensen aan het spelen. Lekker overzichtelijk. Ook hier weer één op vijfendertig. Duusjo speelt altijd alleen maar dertien, met één fiche tegelijk, dertien, zijn geluksgetal, althans dat maakt hij zichzelf wijs. Hij verspeelt de eerste zes fiches…………. zal het dan eindelijk bij de zevende keer raak zijn? ‘

‘Rien ne va plus’ zegt de chef-croupier en het balletje aarzelt wordt het zes, wordt het zevenentwintig of  wordt het elf? 

Bios (8)

‘Karin, Leonie en allebei de Petra’s, luister eens,’ klinkt Marja een beetje paniekerig, als ze in de filmzaal op hen komt toegelopen, ‘hebben jullie misschien wat van de barverkoop ergens apart gelegd of zo? We missen namelijk flink wat geld.’

Karin en Petra tellen, onder het toeziend oog van Duusjo, Marja en Leonie de baropbrengst nog eens na. De oude Petra doet niet mee; zij heeft geen zin in die poppenkast de uitkomst is toch precies hetzelfde …….. en inderdaad ze komen uit op precies hetzelfde verschil: driehonderd zesentwintig gulden vijftig ook alle fooi is daarin meegeteld en meestal is dat zo’n tien procent van de hele opbrengst dus er feitelijk zo’n kleine vijfhonderd gulden zoek.

Ze balen er allemaal stevig van. De regel is dat kasverschillen door het dienstdoende personeel moeten worden aangezuiverd. Het is nu zó veel geld dat niemand dat zomaar even kan bijpassen: vijfenzeventig gulden de man; dat is ruim twee weken boodschappen doen bij de Bas. Een geluk bij dit ongeluk is dat de fooienpot, zo halverwege de maand, al aardig is gevuld èn dat chef Duusjo bereid is een beetje te sjoemelen door de aanwezige voorraad wat hoger vast te stellen en iets te ritselen met de kaartopbrengst van vanmiddag, zodat, al met al, iedereen nog een tientje bij moet lappen. Dat is nog  te doen.

Wel vreemd eigenlijk dat die anders altijd zo stipte Duusjo ineens bereid is om zo’n kreatieve oplossing te bedenken. Helemaal niks voor hem. Duusjo heeft zich in de 2 jaar dat hij bij Lumière werkt, als een echte Duitser laten kennen…..alles punctueel en netjes, op tijd. Duusjo is een wat stijve, tamelijk kleine, autoritaire man met veel gevoel voor regelgeving en weinig gevoel voor humor, die, ondanks dat hij al bijna tien jaar in Nederland woont, een vreemd mengelmoesje Duits-Nederlands spreekt.

‘Goeie film hè?!!’ brult Martin in het linkeroor van Gerrit, die, met zijn handen geklemd tussen zijn bovenbenen, alweer lag te pitten ….. in de foyer deze keer. 

‘Vuile klootzak!!’ Gerrit schiet van schrik uit zijn rol maar herstelt zich snel:

’U neemt me toch niet kwalijk, mijnheer, dat ik dit gedrag absoluut niet kan appreciëren en u kunt er op rekenen, dat ik me hierover zal beklagen bij de directie van dit theater.’

‘Ach hou toch op, Gerrit, je bent gewoon een vieze ouwe mafkees!’ Martin  snelt lachend de trap op naar de personeelsruimte, waar iedereen nog in mineur is. Duusjo lijkt er nog het minste last van te hebben:

‘Ha, da ist der Martin,’ ‘jij weet sicher wohl das antwoord: es ist gruun und es heeft zwei bruine streipen?....................... Nou, weet du es nicht?’

Wat krijgen we nou? Maakt die Duusjo zomaar een grapje of hoe zit het?

‘Het zal wel weer iets met  poep te maken hebben, zeker ……….. die bruine strepen ………………… of niet soms? zegt Martin.

‘Ach nein,’ zegt Duusjo, ‘zal ik es nur sagen?  Grün mit zwei witte streipen? Das ist doch een komkommer miet bretels!!……….hahahaha!!!.’ Zoals gewoonlijk moet Duusjo weer het hardst lachen om zijn eigen grap. De dames vinden het gezien hun glimlach wel grappig maar toch ook weer niet echt leuk.

‘Gut, meine damen und hern, mondhoeken hooch, ja, jullie gaan jetzt ein biesjen essen und ein biesjen das verlies von das viele geld vergessen, ja? Ich sehe jullie wieder um sechs Uhr voor dem erste abendvorstellung.

Duusjo lijkt een tevreden mens: zijn gezicht vertoont een  voldane glimlach onder zijn snorrebaardje, dat door zijn personeel oneerbiedig ’s mans ‘pratende kut’ wordt genoemd. 

Bios (7)

Als de bioskijkers weer netjes in de zaal zitten voor het deel na de pauze, kan Marja de opbrengst van deze  middagvoorstelling  gaan tellen. Dat is hier de gewoonte. Wat er na de middagvoorstelling nog aan consumpties verkocht wordt, wordt opgeteld bij de opbrengst van de avondvoorstelling. Deze uitverkochte voorstelling van vanmiddag heeft circa zesduizend driehonderdvijfentachtig gulden opgebracht; die heeft Marja geteld en alvast in de kluis opgeborgen. Nu de baropbrengst van voor aanvang van de voorstelling en van de pauze nog even tellen. Meneer Duusjo loopt met de kas naar Marja, die inmiddels aan de hand van de verbruikte voorraad vastgesteld heeft dat er minimaal zestienhonderdvijfentachtig gulden (exclusief fooi en wisselgeld) in de barkas moet zitten. Marja en meneer Duusjo gaan samen even de kas tellen.

De voorstelling is voorbij, de zaal is tamelijk vlotjes leeggestroomd  en voor Petra, Karin en Leonie rest er dan in de zaal een enorme teringzooi aan lege en halflege flesjes, lege en halfvolle pakjes chips, schillen van ongepelde olienoten, klokhuizen, bananenschillen, wikkels van snoepjes, chocoladerepen, afgescheurde bioscoopkaartjes en dan, zeker na dit soort volle voorstellingen, een berg vergeten spullen variërend van een muts tot een portefeuille met inhoud. Bij minder drukke voorstellingen wordt ook nog wel eens uitgegleden over gebruikte condooms maar voor condoomgebruik was  het vandaag dus te druk. Ze zijn met zijn drieën toch mooi een uur bezig om de troep op te ruimen en op het moment dat ze de zaal net schoon hebben meldt Gerrit, de portier,  zich boven in de zaal……..eindelijk:

‘Geachte dames, hierbij deel ik u mede dat Ik, na genoten te hebben van een overheerlijk busreisje, ietwat te laat ben gearriveerd op mijn werkplek, waarvoor mijn welgemeende excuses. Ik hoop u hiermee voldoende te hebben geïnformeerd. Ik groet u bij deze hartelijk,

was getekend, Gerrit Kleinhof’. Gerrit spreekt altijd in brieftaal:

‘Indien nodig is deze dienstwillige dienaar ten allen tijde bereid u in dezen van dienst te wezen en ……. dat rijmt nog ook,’ zegt hij.

‘We zijn net klaar met de zaal, Gerrit. We gaan zo beginnen met het voelen van de stoelen; of er nog verloren geld tussen de rugleuning en de zitting zit; het zou heel fijn zijn als je daar even bij komt helpen, als dat tenminste lukt met die tere vingertjes van je,’ roept Leonie een tikje hatelijk.  Leonie heeft het niet zo op Gerrit. Ze heeft het gevoel, dat hij, wanneer hij eens een keertje goed wakker is, haar achter zijn waterige oogjes zit uit te kleden en daar voelt zich niet echt ‘happy’ bij. De oude Petra komt bij de zoektocht naar klein geld ook altijd even helpen.

‘Bij voorbaat dank in het in mij gestelde vertrouwen dames,’ zegt Gerrit, ‘Ik begin hierboven in de zaal vast met mijn tere vingertjes in de openingen te voelen,’ zegt hij met een vervelend en naar dubbelzinnigheid neigend ondertoontje.

Alles bij mekaar halen ze nog achttien gulden en vijfendertig cent tussen de rugleuningen en zittingen vandaan. Best de moeite waard. Er zat ook nog een portefeuille bij met driehonderd piek er in. Maar die bergt oude Petra straks netjes op in de kluis, voor het geval de eerlijke verliezer hem nog komt ophalen.

‘Karin, Leonie en allebei de Petra’s, luister eens,’ klinkt Marja een beetje paniekerig, als ze in de zaal op hen komt toegelopen, ‘hebben jullie misschien wat van de barverkoop ergens apart gelegd of zo? We missen namelijk flink wat geld.’

Bios (6)

Eén inpiepfiguur krijgt nu wèl een proces aan zijn broek want die is onderhand twintig keer zonder te betalen naar binnengeglipt en dat moet nu maar eens afgelopen zijn. Hoe krijgt hij het voor elkaar zou je zeggen: nou heel simpel met slimme vermommingen, brilletje, baardje, snorretje, hoedje, petje mutsje, konijnentandjes (echt waar!) en steeds weer tuint het bioscooppersoneel er in.   

Petra was maar wat blij met de hulp van de tweeling, alleen had ze het niet geklaard, dacht ze. Voor haar was het eigenlijk de eerste keer dat ze zo’n heibel meemaakte op haar werk.

In de pauze van de film komt die man, die recht had op die bewuste stoel naar Petra toe en stopt haar een briefje van 5 gulden in haar hand:

‘Omdat jullie zo je best voor mij hebben gedaan; eerlijk delen met die andere twee hè?!’

Dat is een pittige fooi, haast net zo veel als een kaartje kost.

Alle servicemedewerkers (kassa, buffet, portiers, ouvreuses) van deze bios delen alle fooi altijd met elkaar. Een maand lang wordt alle fooi in een pot gestopt (die gaat altijd de kluis in) en op de eerste dag van de nieuwe maand wordt alles evenredig over iedereen verdeeld.

Wij zijn met zijn tienen en gemiddeld zit er zo’n tweeduizend gulden in de fooienpot. Marja, die getrouwd is en twee kinderen heeft, zegt wel eens dat ze er voor de hele maand haar boodschappen van kan doen. Toch mooi meegenomen dan!

‘Kijk eens’ zegt Petra tegen Karin, die druk is achter het buffet, en ze laat haar het briefje van vijf gulden zien: ‘fooi van die vent die je hebt geholpen zijn plaatsje te heroveren.’

‘Zo, mooi, maar waarom stuur je hem niet gelijk naar mij Petra, zegt Karin met gelijk alweer die nymphomane blik in haar ogen. Had ik even kennis met hem kunnen maken; leek me best een aardige vent.’

‘Weinig kans denk ik, Karin, hij heeft een heel leuk slank vriendinnetje bij zich,’ zegt Petra pesterig.

‘Nou en ….. denk je dat ie niet zo af en toe met zo’n lekker mollig meissie als ik wil kroelen?’ zegt Karin lachend.   

Het is in de pauze van de film zo waanzinnig druk aan het buffet, Karin en Leonie kunnen het nauwelijks samen aan. Petra springt maar even bij. Zelfs de bedrijfsleider, Meneer Duusjo, steekt dit keer de handen uit de mouwen.  Pils, Cola, Seven Up, Tonic, Appelsap………. het is niet aan te slepen en dan heb je ook altijd nog van die zeikerds bij die thee of koffie willen. Ze dreigen door alle gekoelde drank  heen te raken……..

‘Zegt U  het maar, meneer’ zegt Petra tegen de Surinamer voor de bar.

‘Zeven up alstublieft’ en Petra ontdoet zeven flesjes Seven Up van hun dop.

‘Kijk eens aan meneer zeven uppies.’

‘’Maar mevrouw, ik ben maar alleen, wat moet ik nu met zeven flesjes Seven Up?’

‘O, meneer, nou eh…….ik dacht werkelijk dat u 7 Seven Up wilde hebben, helemaal mijn fout.’Maar dat betekende wel dat Petra zes Seven up dopjes uit het vuilnisvat moest gaan graaien en die zo goed en zo kwaad als het ging weer op die flesjes moest gaan zetten, want als ze die drankjes niet zou kunnen verkopen, zou de schade verhaald worden op de fooienpot. Dat wilde ze niet op haar geweten hebben. Petra vindt het wel lullig van zichzelf dat ze zes bezoekers van die avond een iets minder dan normaal sprankelend Uppie moet verkopen. Maar ja, het is niet anders.

Bios (5)

Martin richt zich nu op Petra. Martin is een gewoon een mooie jongen….hij is jong, leuke kop, beetje Elvis-achtig maar dan met stijl lang haar en hij is altijd gekleed in strak-zwart…..aan die wijde-pijpen-broeken-mode doet ie niet mee. Er wordt dan wel gefluisterd dat hij alle ouvreuses minstens één keer gehad heeft, Petra zit daar in ieder geval nog niet bij. O, ze vindt Martin wel aardig maar ze hoeft niet persé gelijk met hem naar bed en dat voelt hij ook wel, want hij houdt netjes afstand van haar.

‘Weet je het zeker dat je niks wil drinken Peet? vraagt Martin nogmaals’

‘Neen Martin!’ zegt Petra ‘ik zeg toch: we moeten toch zo aan de slag en bovendien als ik nou wat neem moet ik straks gegarandeerd piesen als ik met de bezoekers bezig ben.’

Het wordt waanzinnig druk vanmiddag; er staan hele rijen voor de deur.

 ‘Wie doet vandaag die Bio-bussen?’ vraagt ouwe Petra, zij is min of meer de chef, zeg maar meewerkend voorvrouw. Ze vertoont zich zelden in de zaal; alleen als het hoognodig is.

‘Dat doe ik wel’ zegt Petra. In de biobussen wordt geld gecollecteerd om spastische kinderen van een onbezorgde vakantie te kunnen laten genieten in een Bio-vakantie-oord. Dat collecteren gebeurt in de pauze van de bioscoopvoorstellingen in alle Rotterdamse bioscopen. Er wordt meestal wat lacherig gedaan in de zaal over die spastische doelgroep van de Biobussen; dat kwam vooral door de hoofdpersoon van het Bio-reklamespotje, die ook een, ik noem het maar even een spastisch spraakgebrek had. Maar …… hoe dan ook ……. die  bussen zaten na de voorstelling meestal goed vol…. met geld!. De meeste ouvreuses hadden er wel een rothekel aan om met die bussen te lopen sjouwen. Maar het móést gebeuren het hoorde gewoon bij het werk van de ouvreuses en het was voor een goed doel…..dus.

Petra pakt drie Biobussen onder het bureau van Ouwe  Petra vandaan.

‘Kom op Karin, we gaan naar de zaal, de deuren gaan zo open.’ zegt Petra, Ook Martin maakt aanstalten om naar zijn werkplek te gaan en Leonie zegt:

‘Ik kom zo ook wel even helpen beneden, het is zo druk vandaag.’

Petra zet de biobussen even bij Marja, die in haar uppie bij de kassa zit. Ze moet bij gebrek aan een portier, Gerrit is er natuurlijk nog steeds niet, zowel kaartjes verkopen als het controlestrookje afscheuren.

Tsja….en dan kan het wel eens gebeuren dat er zomaar iemand zonder kaartje naar binnen glipt. Bij een uitverkochte voorstelling met geplaceerde kaartjes echter valt zo iemand snel door de mand wanneer er iemand met het unieke plaatsbewijs voor die voorstelling zijn of haar stoeltje komt opeisen.

Zo’n indringertje gaat meestal niet zonder slag of stoot van zijn veroverde stoel af maar Karin deinst er vanmiddag niet voor terug om de film te laten stopzetten. Gelukkig draait nu nog een ‘Tom en Jerry’-film uit het voorprogramma. Ze geeft een seintje aan Martin, in de cabine; die zet de film meteen stop en doet ook gelijk het  grote licht aan  zodat de boosdoener voor de hele zaal voor lul staat. Iedereen gaat zich er dan, luidkeels joelend, mee bemoeien en kiest partij voor de ouvreuse…..natuurlijk helemaal als die ouvreuse er toevallig zo lekker uitziet als Karin. Zusje Leonie komt er dan ook nog even bij en voor de stevige sexy  tweeling is het een fluitje van een cent om de indringer onschadelijk te maken hem tussen hen in te nemen en geruisloos de bioscoopzaal uit te slepen. De politie is inmiddels ook gewaarschuwd en er staat een politiewagen klaar om de onruststoker mee naar het bureau te nemen.… verder doet de politie niet veel met het gebeuren  ………… proces verbaal wordt wel opgemaakt meer niet ………..dan wordt ie weer vrijgelaten  …………….. net als ze met winkeldieven doen ……………. als het een beetje tegen zit piept hij de volgende voorstelling weer naar binnen………………. toch is het al met al voor de biosleiding te veel werk om èlke inpieper weer voor de rechter te slepen. Eén inpiepfiguur krijgt nu wèl een proces aan zijn broek want die is onderhand twintig keer zonder te betalen naar binnen geglipt en dat moet nu maar eens afgelopen zijn. Hoe krijgt hij het voor elkaar zou je zeggen: nou heel simpel met slimme vermommingen, brilletje, baardje, snorretje, hoedje, petje mutsje, konijnentandjes (echt waar!) en steeds weer tuint het bioscooppersoneel er in.  

Bios (4)

Petra was in dit werk terecht gekomen via haar moeder. Die was ook vanaf kort na de tweede wereldoorlog al, ouvreuse in het Rotterdamse en ze kwam altijd met zulke leuke verhalen thuis. Zo’n baan wilde Petra ook wel.

De jonge en de oude Petra (pas op: niet Petra’s moeder, want die heette Nel) kunnen lezen en schrijven met elkaar. In de gezamenlijke ruimte (voor het personeel) wordt Petra hartelijk verwelkomd door de ouwe P., zij schelen iets meer dan tien jaar:  

‘Hallo poppie, wat zie je er toch weer schattig uit. Pas maar op want Martin zit al een paar weken likkebaardend naar je te kijken,’ zei ze met een knipoog. Martin zat er tot haar verrassing ook al; hij was blijkbaar snel klaar met het terugspoelen van Saturday Nightfever.

‘Wil je ook een bakkie, Petra?’’ vraagt Martin.

‘Heel lief van je Martin maar dank je,’ antwoordt ze, ’dan moet ik het te veel haast-je-rep-je opdrinken, we moeten over 5 minuten de zaal al in.’

Het lijkt hier wel een rookhol. Werkelijk iedereen zit te paffen. Zelfs op de posters aan de wand staan rokende Hollywoodsterren afgebeeld:  Marylin Monroe en Jack Nickolson o.a. ’t Is hier echt om te stikken.

De volumineuze tweeling Leonie en Karin de Kant is er ook. Leonie helpt soms in de zaal; haar hoofdtaak is echter het buffet voor Karin is dat net andersom. Karin en Leonie zijn niet zomaar een tweeling, zij zijn een eeneiige, bisexuele, nymphomane tweeling….vrij vertaald: ze zijn allebei zo geil als boter. Als Karin in het publiek iemand gezien had die ze wel lekker vond liep ze de hele verdere avond als een kronkelende krolse kat door de bioscoop Bij zo’n drukke voorstelling als vanmiddag kan dat natuurlijk helemaal niet…..maar zelfbeheersing is nou niet de beste eigenschap van het sexy duo. Ze gaan ook nog altijd als een echte eeneiige tweeling allebei hetzelfde gekleed: korte truitjes met bijbehorend uitpuilende blote buiken en ruim zicht op weelderige décolletés. Met hun iets te korte rokjes, waar hun bilpartijen strak in uitgetekend worden, is succes bij hetero mannen en lesbiënes onder het publiek bij voorbaat verzekerd. ... alles uit de kast voor de eventuele one-night-stand!

Ook collega’s zijn niet helemaal veilig voor de wellust van de gezusters. Zo heeft Martin, van wie verteld wordt dat ie elke ouvreuse minstens een keer gehad heeft,  ook geen weerstand kunnen bieden aan de twee. Het begon met Karin. Martin en zij waren op een rustig avondje, bij toeval eens alleen in de personeelsruimte en Karin moest plotseling ineens erg diep bukken en lang zoeken om in de koeling een colaatje voor Martin te vinden en …..tja …….. toen was hij al snel verleid … …..…… als een magneet werd Martin  richting Karins kont getrokken. Karin schijnt bij die gelegenheid zo te keer te zijn gegaan, dat zusje Leonie als een speer naar de personeelsruimte is gesneld ……………. ze had al snel gezien wat er aan de hand was; ze had er geen enkel probleem mee en zou er verder tegen niemand over koeren als ze zelf ook een lief beurtje van Martin zou krijgen. Nou…..Martin is in dat soort zaken nooit de beroerdste.

Inmiddels heeft hij beide zusjes al tot vervelens toe mogen en soms zelfs moeten nemen en voor hem is de lol er nu wel vanaf….ook voor de beide dames trouwens. Ze kunnen elkaar nu met rust laten. Er moet toch ook voor hen een beetje pit, spanning in zitten.

Martin richt zich nu op Petra. Martin is een gewoon een mooie jongen….hij is jong, leuke kop, beetje Elvis-achtig maar dan met stijl lang haar en hij is altijd gekleed in strak-zwart…..aan die wijde-pijpen-broeken-mode doet ie niet mee. Er wordt dan wel gefluisterd dat hij alle ouvreuses minstens één keer gehad heeft, Petra zit daar in ieder geval nog niet bij. 

(wordt vervolgd)

Bios (3)

Marja de kassière schudt meewarig haar hoofd;

‘Gerrit, is zo’n schat van een man en nu staat hij er sinds zijn vrouw Ada bij hem is weg gegaan ook nog eens helemaal alleen voor ook.’ 

‘O,’ zegt Petra verbaasd, ‘dat wist ik niet.’

‘Ja,’ zegt Marja, 'die Ada is er, al weer een jaar geleden bijna, vandoor gegaan met Bernd, die operateur, Martins voorganger.  Ada en Bernd leerden elkaar kennen op een gezellig avondje voor hert personeel mèt aanhang in Wienerwald. Het was gelijk dik aan en het is nooit meer uitgegaan tussen die twee. Arme Gerrit. Typisch ….. zoveel stelletjes elkaar hier via het werk leren kennen ….. zoveel stelletjes zijn ook uit elkaar gaan en weer hertrouwen binnen dit welhaast incestueuze bios-wereldje.

Maar goed we hebben het over Gerrit, in feite een lieve stumperd dus, en ja, hij schaamt zich ook nog eens zo ontzettend voor zijn handen. Let maar eens op hij probeert zijn handen altijd te verbergen: in zijn zak, tussen zijn benen, op zijn rug, onder de tafel ……..   Hij praat er liever niet over maar tegen Martin heeft hij zich wel eens laten ontvallen dat ie die handen te wijten heeft aan zijn eigen eigenwijsheid: hij wilde nooit beschermende handschoenen dragen tijdens het werk dat hij  deed: tegelzetter was hij in de bouw. Hij heeft zijn handen verziekt door met zijn blote handen in die specietroep te zitten die nodig was om al die de tegels netjes in alle keukens en badkamers te zetten, met als uiteindelijk resultaat dat hij om zijn versleten handen werd afgekeurd  voor dat werk. Zo is hij na wat omzwervingen in het bioswerk belandt. Hier dus, nou ja dat begrijp je zelf ook wel hè Petra?

Vandaag, zal ik zelf de kaartjes niet alleen moeten verkopen maar ook afscheuren, zeker te weten dat Gerrit niet eerder dan bij het eindpunt van de bus weer wakker wordt en dan is die film al lang en breed begonnen. Die zien we pas als de film afgelopen is, weer terug.

Jij en ouwe Petra werken vandaag in de zaal hè?’ vraagt Marja.

‘Klopt,’ zegt Petra, ‘is ze er al?’

‘Ja, een kwartiertje al; ze is gelijk naar onze ruimte boven doorgelopen. Het leek wel of ze de pest in had.’

‘Wat denk je Marja: volle bak weer, hè?’ vraagt Petra

‘Zeker weten. Kijk maar naar wat er nu al in de rij staat en de kassa gaat pas over een half uur open,’ antwoordt Marja, ‘Hé Petra even wat anders, is die film nou echt zo goed?’

‘Ja, hij is he-le-maal te gek,’ zegt Petra, ‘wat kan die John Travolta dansen, zeg, wat een waanzinnig soepel lijf heeft die man. Ik ben eerlijk gezegd gelijk helemaal verliefd op hem’.

‘Je maakt me heel nieuwsgierig …..Ik ga die film morgen zien,’ zegt Marja, ‘dan heb ik geen dienst. Weet je trouwens dat onze Gerrit ook zo’n goeie danser is …….. ja, daar vertelt hij tenminste zo af en toe vol trots over’ zegt Marja….’hij schijnt nog steeds één avond per week met een vaste partner te gaan dansen, vroeger deed hij ook nog met goeie resultaten mee aan wedstrijddansen. Daar kan hij nou niet meer aan beginnen natuurlijk, valt me trouwens mee dat hij daarvoor nog een partner heeft kunnen vinden.’ 

Martin is er zeker ook al? Ja, die zit alweer trouw in zijn cabine; hij is bezig met het terugspoelen van de film. Martin is als altijd heel stipt.

 (wordt vervolgd)