Bios (6)

Eén inpiepfiguur krijgt nu wèl een proces aan zijn broek want die is onderhand twintig keer zonder te betalen naar binnengeglipt en dat moet nu maar eens afgelopen zijn. Hoe krijgt hij het voor elkaar zou je zeggen: nou heel simpel met slimme vermommingen, brilletje, baardje, snorretje, hoedje, petje mutsje, konijnentandjes (echt waar!) en steeds weer tuint het bioscooppersoneel er in.   

Petra was maar wat blij met de hulp van de tweeling, alleen had ze het niet geklaard, dacht ze. Voor haar was het eigenlijk de eerste keer dat ze zo’n heibel meemaakte op haar werk.

In de pauze van de film komt die man, die recht had op die bewuste stoel naar Petra toe en stopt haar een briefje van 5 gulden in haar hand:

‘Omdat jullie zo je best voor mij hebben gedaan; eerlijk delen met die andere twee hè?!’

Dat is een pittige fooi, haast net zo veel als een kaartje kost.

Alle servicemedewerkers (kassa, buffet, portiers, ouvreuses) van deze bios delen alle fooi altijd met elkaar. Een maand lang wordt alle fooi in een pot gestopt (die gaat altijd de kluis in) en op de eerste dag van de nieuwe maand wordt alles evenredig over iedereen verdeeld.

Wij zijn met zijn tienen en gemiddeld zit er zo’n tweeduizend gulden in de fooienpot. Marja, die getrouwd is en twee kinderen heeft, zegt wel eens dat ze er voor de hele maand haar boodschappen van kan doen. Toch mooi meegenomen dan!

‘Kijk eens’ zegt Petra tegen Karin, die druk is achter het buffet, en ze laat haar het briefje van vijf gulden zien: ‘fooi van die vent die je hebt geholpen zijn plaatsje te heroveren.’

‘Zo, mooi, maar waarom stuur je hem niet gelijk naar mij Petra, zegt Karin met gelijk alweer die nymphomane blik in haar ogen. Had ik even kennis met hem kunnen maken; leek me best een aardige vent.’

‘Weinig kans denk ik, Karin, hij heeft een heel leuk slank vriendinnetje bij zich,’ zegt Petra pesterig.

‘Nou en ….. denk je dat ie niet zo af en toe met zo’n lekker mollig meissie als ik wil kroelen?’ zegt Karin lachend.   

Het is in de pauze van de film zo waanzinnig druk aan het buffet, Karin en Leonie kunnen het nauwelijks samen aan. Petra springt maar even bij. Zelfs de bedrijfsleider, Meneer Duusjo, steekt dit keer de handen uit de mouwen.  Pils, Cola, Seven Up, Tonic, Appelsap………. het is niet aan te slepen en dan heb je ook altijd nog van die zeikerds bij die thee of koffie willen. Ze dreigen door alle gekoelde drank  heen te raken……..

‘Zegt U  het maar, meneer’ zegt Petra tegen de Surinamer voor de bar.

‘Zeven up alstublieft’ en Petra ontdoet zeven flesjes Seven Up van hun dop.

‘Kijk eens aan meneer zeven uppies.’

‘’Maar mevrouw, ik ben maar alleen, wat moet ik nu met zeven flesjes Seven Up?’

‘O, meneer, nou eh…….ik dacht werkelijk dat u 7 Seven Up wilde hebben, helemaal mijn fout.’Maar dat betekende wel dat Petra zes Seven up dopjes uit het vuilnisvat moest gaan graaien en die zo goed en zo kwaad als het ging weer op die flesjes moest gaan zetten, want als ze die drankjes niet zou kunnen verkopen, zou de schade verhaald worden op de fooienpot. Dat wilde ze niet op haar geweten hebben. Petra vindt het wel lullig van zichzelf dat ze zes bezoekers van die avond een iets minder dan normaal sprankelend Uppie moet verkopen. Maar ja, het is niet anders.

Bios (5)

Martin richt zich nu op Petra. Martin is een gewoon een mooie jongen….hij is jong, leuke kop, beetje Elvis-achtig maar dan met stijl lang haar en hij is altijd gekleed in strak-zwart…..aan die wijde-pijpen-broeken-mode doet ie niet mee. Er wordt dan wel gefluisterd dat hij alle ouvreuses minstens één keer gehad heeft, Petra zit daar in ieder geval nog niet bij. O, ze vindt Martin wel aardig maar ze hoeft niet persé gelijk met hem naar bed en dat voelt hij ook wel, want hij houdt netjes afstand van haar.

‘Weet je het zeker dat je niks wil drinken Peet? vraagt Martin nogmaals’

‘Neen Martin!’ zegt Petra ‘ik zeg toch: we moeten toch zo aan de slag en bovendien als ik nou wat neem moet ik straks gegarandeerd piesen als ik met de bezoekers bezig ben.’

Het wordt waanzinnig druk vanmiddag; er staan hele rijen voor de deur.

 ‘Wie doet vandaag die Bio-bussen?’ vraagt ouwe Petra, zij is min of meer de chef, zeg maar meewerkend voorvrouw. Ze vertoont zich zelden in de zaal; alleen als het hoognodig is.

‘Dat doe ik wel’ zegt Petra. In de biobussen wordt geld gecollecteerd om spastische kinderen van een onbezorgde vakantie te kunnen laten genieten in een Bio-vakantie-oord. Dat collecteren gebeurt in de pauze van de bioscoopvoorstellingen in alle Rotterdamse bioscopen. Er wordt meestal wat lacherig gedaan in de zaal over die spastische doelgroep van de Biobussen; dat kwam vooral door de hoofdpersoon van het Bio-reklamespotje, die ook een, ik noem het maar even een spastisch spraakgebrek had. Maar …… hoe dan ook ……. die  bussen zaten na de voorstelling meestal goed vol…. met geld!. De meeste ouvreuses hadden er wel een rothekel aan om met die bussen te lopen sjouwen. Maar het móést gebeuren het hoorde gewoon bij het werk van de ouvreuses en het was voor een goed doel…..dus.

Petra pakt drie Biobussen onder het bureau van Ouwe  Petra vandaan.

‘Kom op Karin, we gaan naar de zaal, de deuren gaan zo open.’ zegt Petra, Ook Martin maakt aanstalten om naar zijn werkplek te gaan en Leonie zegt:

‘Ik kom zo ook wel even helpen beneden, het is zo druk vandaag.’

Petra zet de biobussen even bij Marja, die in haar uppie bij de kassa zit. Ze moet bij gebrek aan een portier, Gerrit is er natuurlijk nog steeds niet, zowel kaartjes verkopen als het controlestrookje afscheuren.

Tsja….en dan kan het wel eens gebeuren dat er zomaar iemand zonder kaartje naar binnen glipt. Bij een uitverkochte voorstelling met geplaceerde kaartjes echter valt zo iemand snel door de mand wanneer er iemand met het unieke plaatsbewijs voor die voorstelling zijn of haar stoeltje komt opeisen.

Zo’n indringertje gaat meestal niet zonder slag of stoot van zijn veroverde stoel af maar Karin deinst er vanmiddag niet voor terug om de film te laten stopzetten. Gelukkig draait nu nog een ‘Tom en Jerry’-film uit het voorprogramma. Ze geeft een seintje aan Martin, in de cabine; die zet de film meteen stop en doet ook gelijk het  grote licht aan  zodat de boosdoener voor de hele zaal voor lul staat. Iedereen gaat zich er dan, luidkeels joelend, mee bemoeien en kiest partij voor de ouvreuse…..natuurlijk helemaal als die ouvreuse er toevallig zo lekker uitziet als Karin. Zusje Leonie komt er dan ook nog even bij en voor de stevige sexy  tweeling is het een fluitje van een cent om de indringer onschadelijk te maken hem tussen hen in te nemen en geruisloos de bioscoopzaal uit te slepen. De politie is inmiddels ook gewaarschuwd en er staat een politiewagen klaar om de onruststoker mee naar het bureau te nemen.… verder doet de politie niet veel met het gebeuren  ………… proces verbaal wordt wel opgemaakt meer niet ………..dan wordt ie weer vrijgelaten  …………….. net als ze met winkeldieven doen ……………. als het een beetje tegen zit piept hij de volgende voorstelling weer naar binnen………………. toch is het al met al voor de biosleiding te veel werk om èlke inpieper weer voor de rechter te slepen. Eén inpiepfiguur krijgt nu wèl een proces aan zijn broek want die is onderhand twintig keer zonder te betalen naar binnen geglipt en dat moet nu maar eens afgelopen zijn. Hoe krijgt hij het voor elkaar zou je zeggen: nou heel simpel met slimme vermommingen, brilletje, baardje, snorretje, hoedje, petje mutsje, konijnentandjes (echt waar!) en steeds weer tuint het bioscooppersoneel er in.  

Bios (4)

Petra was in dit werk terecht gekomen via haar moeder. Die was ook vanaf kort na de tweede wereldoorlog al, ouvreuse in het Rotterdamse en ze kwam altijd met zulke leuke verhalen thuis. Zo’n baan wilde Petra ook wel.

De jonge en de oude Petra (pas op: niet Petra’s moeder, want die heette Nel) kunnen lezen en schrijven met elkaar. In de gezamenlijke ruimte (voor het personeel) wordt Petra hartelijk verwelkomd door de ouwe P., zij schelen iets meer dan tien jaar:  

‘Hallo poppie, wat zie je er toch weer schattig uit. Pas maar op want Martin zit al een paar weken likkebaardend naar je te kijken,’ zei ze met een knipoog. Martin zat er tot haar verrassing ook al; hij was blijkbaar snel klaar met het terugspoelen van Saturday Nightfever.

‘Wil je ook een bakkie, Petra?’’ vraagt Martin.

‘Heel lief van je Martin maar dank je,’ antwoordt ze, ’dan moet ik het te veel haast-je-rep-je opdrinken, we moeten over 5 minuten de zaal al in.’

Het lijkt hier wel een rookhol. Werkelijk iedereen zit te paffen. Zelfs op de posters aan de wand staan rokende Hollywoodsterren afgebeeld:  Marylin Monroe en Jack Nickolson o.a. ’t Is hier echt om te stikken.

De volumineuze tweeling Leonie en Karin de Kant is er ook. Leonie helpt soms in de zaal; haar hoofdtaak is echter het buffet voor Karin is dat net andersom. Karin en Leonie zijn niet zomaar een tweeling, zij zijn een eeneiige, bisexuele, nymphomane tweeling….vrij vertaald: ze zijn allebei zo geil als boter. Als Karin in het publiek iemand gezien had die ze wel lekker vond liep ze de hele verdere avond als een kronkelende krolse kat door de bioscoop Bij zo’n drukke voorstelling als vanmiddag kan dat natuurlijk helemaal niet…..maar zelfbeheersing is nou niet de beste eigenschap van het sexy duo. Ze gaan ook nog altijd als een echte eeneiige tweeling allebei hetzelfde gekleed: korte truitjes met bijbehorend uitpuilende blote buiken en ruim zicht op weelderige décolletés. Met hun iets te korte rokjes, waar hun bilpartijen strak in uitgetekend worden, is succes bij hetero mannen en lesbiënes onder het publiek bij voorbaat verzekerd. ... alles uit de kast voor de eventuele one-night-stand!

Ook collega’s zijn niet helemaal veilig voor de wellust van de gezusters. Zo heeft Martin, van wie verteld wordt dat ie elke ouvreuse minstens een keer gehad heeft,  ook geen weerstand kunnen bieden aan de twee. Het begon met Karin. Martin en zij waren op een rustig avondje, bij toeval eens alleen in de personeelsruimte en Karin moest plotseling ineens erg diep bukken en lang zoeken om in de koeling een colaatje voor Martin te vinden en …..tja …….. toen was hij al snel verleid … …..…… als een magneet werd Martin  richting Karins kont getrokken. Karin schijnt bij die gelegenheid zo te keer te zijn gegaan, dat zusje Leonie als een speer naar de personeelsruimte is gesneld ……………. ze had al snel gezien wat er aan de hand was; ze had er geen enkel probleem mee en zou er verder tegen niemand over koeren als ze zelf ook een lief beurtje van Martin zou krijgen. Nou…..Martin is in dat soort zaken nooit de beroerdste.

Inmiddels heeft hij beide zusjes al tot vervelens toe mogen en soms zelfs moeten nemen en voor hem is de lol er nu wel vanaf….ook voor de beide dames trouwens. Ze kunnen elkaar nu met rust laten. Er moet toch ook voor hen een beetje pit, spanning in zitten.

Martin richt zich nu op Petra. Martin is een gewoon een mooie jongen….hij is jong, leuke kop, beetje Elvis-achtig maar dan met stijl lang haar en hij is altijd gekleed in strak-zwart…..aan die wijde-pijpen-broeken-mode doet ie niet mee. Er wordt dan wel gefluisterd dat hij alle ouvreuses minstens één keer gehad heeft, Petra zit daar in ieder geval nog niet bij. 

(wordt vervolgd)

Bios (3)

Marja de kassière schudt meewarig haar hoofd;

‘Gerrit, is zo’n schat van een man en nu staat hij er sinds zijn vrouw Ada bij hem is weg gegaan ook nog eens helemaal alleen voor ook.’ 

‘O,’ zegt Petra verbaasd, ‘dat wist ik niet.’

‘Ja,’ zegt Marja, 'die Ada is er, al weer een jaar geleden bijna, vandoor gegaan met Bernd, die operateur, Martins voorganger.  Ada en Bernd leerden elkaar kennen op een gezellig avondje voor hert personeel mèt aanhang in Wienerwald. Het was gelijk dik aan en het is nooit meer uitgegaan tussen die twee. Arme Gerrit. Typisch ….. zoveel stelletjes elkaar hier via het werk leren kennen ….. zoveel stelletjes zijn ook uit elkaar gaan en weer hertrouwen binnen dit welhaast incestueuze bios-wereldje.

Maar goed we hebben het over Gerrit, in feite een lieve stumperd dus, en ja, hij schaamt zich ook nog eens zo ontzettend voor zijn handen. Let maar eens op hij probeert zijn handen altijd te verbergen: in zijn zak, tussen zijn benen, op zijn rug, onder de tafel ……..   Hij praat er liever niet over maar tegen Martin heeft hij zich wel eens laten ontvallen dat ie die handen te wijten heeft aan zijn eigen eigenwijsheid: hij wilde nooit beschermende handschoenen dragen tijdens het werk dat hij  deed: tegelzetter was hij in de bouw. Hij heeft zijn handen verziekt door met zijn blote handen in die specietroep te zitten die nodig was om al die de tegels netjes in alle keukens en badkamers te zetten, met als uiteindelijk resultaat dat hij om zijn versleten handen werd afgekeurd  voor dat werk. Zo is hij na wat omzwervingen in het bioswerk belandt. Hier dus, nou ja dat begrijp je zelf ook wel hè Petra?

Vandaag, zal ik zelf de kaartjes niet alleen moeten verkopen maar ook afscheuren, zeker te weten dat Gerrit niet eerder dan bij het eindpunt van de bus weer wakker wordt en dan is die film al lang en breed begonnen. Die zien we pas als de film afgelopen is, weer terug.

Jij en ouwe Petra werken vandaag in de zaal hè?’ vraagt Marja.

‘Klopt,’ zegt Petra, ‘is ze er al?’

‘Ja, een kwartiertje al; ze is gelijk naar onze ruimte boven doorgelopen. Het leek wel of ze de pest in had.’

‘Wat denk je Marja: volle bak weer, hè?’ vraagt Petra

‘Zeker weten. Kijk maar naar wat er nu al in de rij staat en de kassa gaat pas over een half uur open,’ antwoordt Marja, ‘Hé Petra even wat anders, is die film nou echt zo goed?’

‘Ja, hij is he-le-maal te gek,’ zegt Petra, ‘wat kan die John Travolta dansen, zeg, wat een waanzinnig soepel lijf heeft die man. Ik ben eerlijk gezegd gelijk helemaal verliefd op hem’.

‘Je maakt me heel nieuwsgierig …..Ik ga die film morgen zien,’ zegt Marja, ‘dan heb ik geen dienst. Weet je trouwens dat onze Gerrit ook zo’n goeie danser is …….. ja, daar vertelt hij tenminste zo af en toe vol trots over’ zegt Marja….’hij schijnt nog steeds één avond per week met een vaste partner te gaan dansen, vroeger deed hij ook nog met goeie resultaten mee aan wedstrijddansen. Daar kan hij nou niet meer aan beginnen natuurlijk, valt me trouwens mee dat hij daarvoor nog een partner heeft kunnen vinden.’ 

Martin is er zeker ook al? Ja, die zit alweer trouw in zijn cabine; hij is bezig met het terugspoelen van de film. Martin is als altijd heel stipt.

 (wordt vervolgd)      

Bios (2)

Ja, dat had je toen ook nog, de filmkeuring, films voor boven de veertien en voor boven de achttien en zelfs waren er toen ook nog films die uitsluitend volwassenen mochten zien. Maar goed, deze was dus voor boven de veertien….en dan wagen ook de twaalf jarigen een poging de zaal binnen te komen. De jongens vallen altijd snel door de mand, zelfs sommige gassies van bòven de veertien lijken nog vaak te jong. Bij de dames is het net andersom: het is héél moeilijk te zien hoe oud ze zijn. Sommige meiden van twaalf, dertien jaar lijken wel zestien of nog ouder. Door hun make-up, hoge hakken en indien nodig kunstmatige behavulling weten ze menig portier of kassière om de tuin te leiden.  

In deze bioscoop zijn ze überhaupt nooit zo streng. Ze laten geen achtjarigen naar binnen, zo erg is het nou ook weer niet maar voor een jochie dat overduidelijk 12 is knijpen ze heus wel eens een oogje dicht….ze moeten tenslotte zelf ook verdienen; het zijn toch al niet zulke vette jaren voor de bioscoop-bussiness.

Over een half uur gaat de kassa open. Als Petra de Lumière binnenstapt zit Marja de kassière van vandaag al het wisselgeld te tellen.

‘Gerrit is weer eens te laat,’ moppert Marja,want eigenlijk moet ze dat werkje samen met Gerrit doen.

‘O,nou, reken voorlopig maar niet op hem,’ en Petra vertelt haar hoe ze Gerrit net in de bus zag zitten maffen.’

 Marja schudde meewarig haar hoofd:

‘Die man is zo langzamerhand helemaal op. Hard aan zijn pensioen toe. Maar hij zal de centjes die hij hier vangt wel hard nodig hebben. Het verbaast me sowieso trouwens dat die man de zak nog niet heeft gehad. Niet alleen dat vele te laat komen maar ook ….ehhh………die handen van hem, hè?! Kijk, jullie ouvreuses worden regelmatig gecontroleerd op schone handen en nagels en als ze eens een keertje niet schoon genoeg waren mocht je ze nog gaan wassen maar bij een tweede keer kon je gelijk ophoepelen en hoefde je nooit meer terug te komen....genoeg belangstellenden voor die functie. Maar dan Gerrit, goed, hij kan er natuurlijk niks aan doen, heb je Gerrits handen wel eens goed bekeken, Petra? Misvormde vingers met geel uitgeslagen nagels; opgezwollen, schilferige, opengesprongen huid van zijn handen. Eigenlijk is het een wonder dat hij hier nog mag werken. Ik heb absoluut  geen hekel aan die man maar ik word alleen zowat misselijk als ik zijn handen zie. Soms glimmen zijn handen van het vocht dat uit de opengesprongen wondjes op zijn handen komt. Ik zal er wel voor zorgen dat hij me niet aanraakt, ja, je weet nooit of het besmettelijk is, toch?  Maar als bioscoopbezoeker kan je dat niet altijd voorkomen……….als bezoeker moet je je  kaartje toch mooi aan hem afgeven en het controlestrookje door hem laten afscheuren….en als je dan het kaartje van hem terugkrijgt ziet die bezoeker zijn handen pas goed, jasses! Eigenlijk zou hij met handschoenen aan moeten gaan werken.  Maar er is niemand die hem dat durft of wil zeggen; omdat het zo’n schat van een man is en hij staat er sinds zijn vrouw Ada bij hem is weg gegaan ook nog eens helemaal alleen voor.’

‘O, zegt Petra, dat wist ik niet.’

Ja, die is er, een jaar geleden alweer bijna, vandoor gegaan met Bernd, de operateur de voorganger van Martin.  Ada en Bernd leerden elkaar kennen op een biospersoneelsavondje in Wienerwald, en het was gelijk dik aan en het is nooit meer uitgegaan tussen die twee. Arme Gerrit. Typisch ….. zoveel stelletjes hebben elkaar leren kennen door het werk ….. zoveel stelletjes zijn ook uit elkaar gegaan en weer hertrouwd binnen het welhaast incestueuze bios-wereldje.

wordt vervolgd

Bios (1)

Ouvreuse was zo’n dertig à veertig jaar geleden best een gewild damesbaantje in de bioscoopwereld. Bestaat tegenwoordig niet meer.  Het klinkt zo mooi dat franse woordje, ouvreuse, deftig welhaast. Mannen deden dat werk bij mijn weten niet; ik heb tenminste nooit van een ouvreur gehoord.  De ouvreuse hielp, gewapend met een zaklantaarntje,  de bioscoopbezoeker bij het vinden van zijn plaats in de zaal. Soms moest ze streng optreden als bezoekers bij druk bezochte of uitverkochte voorstellingen niet wilden opschuiven of wanneer bezoekers per ongeluk of expres in een verkeerde rang waren gaan zitten. Vooraan in de zaal was het het goedkoopst en naar achteren werd het wat duurder, oplopend van parterre naar parket, stalles, fauteuil en zaalloge.  Veel bioscoopbezoekers gingen pas tijdens het voorprogramma hun plaatsen opzoeken….in het donker dus; vandaar dat zo’n zaklantaarntje nodig was om  kaartje en zitplaats een beetje bij te schijnen. Ouvreuses maakten lange werkdagen, van 12 uur ’s middags tot  middernacht met een pauze tussen drie en zes uur.

Petra is zo’n ouvreuse. Ze doet het nog niet zo lang. Een half jaartje. Negentien is ze. Op en top Rotterdamse. Lange donkerblonde haren, wapperend in de wind, fel rood gestifte lipjes, kort leren jasje, openhangend, jurkje (rood) tot net boven de knie; zwarte panty’s. Eind zeventiger jaren vorige eeuw.  Ze zet er stevig de pas in naar haar werkplek: Lumière. Er draait een dansfilm met John Travolta Saterday Nightfever. Een succesfilm. Dat wordt poepdruk. Uitverkocht waarschijnlijk.

Bij de bushalte ziet ze haar collega portier Gerrit nog in de bus zitten, terwijl hij hier uit had moeten stappen. Maar hij zit te pitten. Ze tikt nog tegen het raam van de bus maar het enige dat gebeurt, is dat zijn hoofd nog iets verder langs het raam wegzakt. Het is niet voor het eerst dat hij in de bus op weg naar zijn werk in slaap valt. Het gevolg daarvan is wel dat zij dadelijk een ander voor portier moet gaan spelen. Zeker met zo’n verwachte drukte als vandaag is dat geen doen. Gerrit, tegen de zestig is hij, een heel aardige man, hoor, daar niet van, maar zo langzamerhand niet meer geschikt voor dit werk. Hij valt zelfs af en toe tijdens het kaartjes scheuren nog in slaap.

Als Petra bij de bios aankomt staan er al tientallen voornamelijk jongelui in de wachtrij voor de kassa.  De jongens gekleed in wijde-pijpen-broeken, spijkerjasjes, lange haren, meisjes in kleurrijke maillots met daarop, in gedekte kleuren veelal, rokjes en jurkjes  net boven de knie.

Het weer is niet echt lekker. Herfstachtig, frisse wind en af en toe een waterig zonnetje. ’t Is zaterdagmiddag matinee. Daar komen altijd de jongsten op af; deze film is voor boven de veertien.

Ja, dat had je toen ook nog, films voor boven de veertien en voor boven de achttien en zelfs waren er toen ook nog films die uitsluitend volwassenen mochten zien. Maar goed, deze was dus voor boven de veertien….en dan wagen ook de twaalf jarigen een poging de zaal binnen te komen. De jongens vallen altijd snel door de mand, zelfs sommige gassies van bòven de veertien lijken nog vaak te jong. Bij de dames is het net andersom: het is héél moeilijk te zien hoe oud ze zijn. Sommige meiden van twaalf, dertien jaar lijken wel zestien of nog ouder. Door hun make-up, hoge hakken en indien nodig kunstmatige behavulling weten ze menig portier of kassière om de tuin te leiden.  

(wordt vervolgd)

Dylan: krakend vers

Bob Dylan heeft een nieuwe cd gemaakt ’Tempest’ genaamd. Terwijl ik dit stukje schrijf beluister ik de songs:  er staan er tien op. Ik heb mijn mp3-speler op random-afspelen gezet en hoor nu het tegenwoordig zo krakend verse stemgeluid van Bob in het relaxte nummer

Scarlet Town (where I was born), over een nostalgisch stadje in de  USA, waar alles pais en vree lijkt te zijn.......…………...

Het volgende nummer is in Bo  Diddley bluesstijl.: Early Romans Style (afwisselend historie en tegenwoordige tijd); behalve deze blues speelt Dylan nog een nummer  in deze stijl: Narrow Way (religieus getint). De Roling Stones, een andere favoriet van mij,  hebben ook nogal eens wat nummers in de Bo Diddley stijl opgenomen. Het zijn lekkere mee-bouncers; maar twee van dat soort nummers  op één cd is genoeg.  Het is duidelijk merkbaar dat Dylan met het allergrootste plezier dit soort nummers speelt.

Met de song Tempest heeft Bob ook bijna een record gebroken: 45 coupletten verdeeld over ruim 14 minuten over het zinken van de Titanic met daaraan gelieerd  Dylans verwijzing naar het einde der tijden?

Tin Angel: gaat over drie geliefden in een driehoeksverhouding; in dit nummer worden ze alledrie aan hun eind geholpen.

Het chronologisch eerste nummer op de CD is de Dusquesne Whistle een aubade aan een oude stoomloc en zijn traject tussen New York en Pittsburg. Enthousiast en swingend gezongen door his Bobness.

De ode aan John Lennon is  voor mij het topnummer op deze cd: Roll on John

Toevallig begint dit nummer net nu ik wat erover wil gaan schrijven. Met verfijnd gitaarspel en Bobs mooiste kraakstemmetje om John Lennon te eren. Ik heb een poging gewaagd om dat Bob Dylan nummer te vertalen.

Dokter, dokter hoe laat was het precies?

Er is weer een flesje leeg, weer wat centen uitgegeven,

Hij draaide zich om en liep rustig weg

Werd in z’n rug geschoten en zakte in elkaar

Refrein:           Laat je licht schijnen

                        Ga daar mee door

                        Je was zo helder

                        Ga door John

Van de dokken in Liverpool tot de  hoerenbuurt in Hamburg

Van onder in die kelder met de Quarryman

tot spelen voor grote massa’s; voor de goedkope plaatsen

weer een dag op weg naar het einde van je reis.

Refrein:

Zuidwaarts zeilend over de handelsroute

Gehuld in lompen als een of andere slaaf

ze bonden je vast en dwongen je te zwijgen

er was geen uitweg uit dit diepe donkere hol.

Refrein

ach, jongen ik hoor het nieuws vandaag

Ze sleepten je boot op de kant

De stad is nu donker; er is geen vreugde meer

Je hart is uit je lijf gerukt en tot op de kern gefileerd

Refrein:

Verstop je in je koffers en scheep ze in.

Je kunt het beste meteen weer vertrekken

Hoe sneller je gaat des te sneller  ben je weer terug

Je zit al weer veel te lang op dit eiland

Refrein:

Rustig aan je verlaat ons te snel

Kom nu bij mij

Je benen begeven het; je blaast bijna je laatste adem uit

Heer, U weet hoe zwaar dat kan zijn.

Refrein:

Ga door John, door regen en sneeuw,

Ga rechtsaf en ga waar de buffels dwalen

Voor dat je het weet ben je in een hinderlaag gelokt

Te laat om naar huis terug te varen

Refrein:

Tijger, helder brandende tijger,

Ik bid de heer  te waken over mijn ziel

in de nachtelijke wouden

Dek ze toe en laat hem slapen

Refrein:

Tekstueel zijn niet alle nummers door mij exact  te volgen. Boete, moord, doodslag en vergelding zijn de grote thema’s op deze cd die in ieder geval ook muzikaal het beluisteren meer dan waard is.