D'66

Deze maand heb ik twee keer de stemwijzer gedaan. Voor Wilders en PVV-stemmers ben ik allergisch. Maar wat stem ik dan wèl? Met de VVD heb ik niks. ‘Hebben, hebben, hebben’ …  en … ‘ik moet hebben, ik moet veel hebben’ die woorden doen me denken aan die club. Ook resoneert in mijn hoofd: ‘ikke, ikke, ikke en de rest kan stikken’. Dergelijke VVD-riedels heb ik in het arbeidersnest waarin ik opgroeide, met de paplepel ingegoten gekregen. 

Vreemd dat D’66 advies van de stemwijzer. Want D’66 is niet zo veel linkser dan de VVD. Maar dat niet alleen. D’66 is toch ook weer een stuk rechtser als partijvandearbeidgroenlinks. Maar toch D’66. Dat ken haast niet.

Ik kom uit een communistisch nest. Dat nest beschouwde de PvdA als een angstige slapjanussenpartij. Zielig vonden we die lui. Als een dankbaar schoothondje werd daar gereageerd op de schaarse kruimels die ze toegeschoven kregen van de ‘rijke-pikken-partij’.

Mijn ouders stemden CPN. De Communistische Partij van Nederland. Die partij was destijds niet zo groot. Vier of vijf zetels in de Tweede Kamer. Te klein om enige invloed te hebben op het regeringsbeleid.

Zo’n communistische partij moet overigens niet al te groot worden. Want daar waar de communistische partijen aan de macht zijn, maken ze er een ondemocratisch, dictatoriaal zooitje van. Kijk maar naar Cuba, Venezuela, de Sowjet Unie, Noord Korea,  China en zo nog meer.

Ondanks dat D’66 stemadvies neig ik er toe mijn stem uit te brengen op de SP. Die partij past me nu echt beter dan de minder linkse partijvandearbeidgroenlinks. Zeker nu de SP ook van zins lijkt om in een linkse coalitie  te gaan zitten. Een tactische stem op partijvandearbeidgroenlinks, zoals ik bij de vorige verkiezingen deed is nu niet nodig.

Als de SP een behoorlijk aantal zetels krijgt dan kunnen ze samen met andere progressievere partijen  aan de slag: de ongelijkheid in Nederland te lijf, de recordwinsten eerlijk verdelen, de vermogensbelasting verhogen,. Geen kind meer in armoede laten leven. De stijging van woonlasten en boodschappenprijzen een halt toe roepen. Als het aan de SP ligt worden er dan 1.000.000 (een miljoen) betaalbare woningen bij gebouwd.

Betaalbaar. Vreemd, dat woord ‘betaalbaar’ zie ik niet of nauwelijks terug bij D’66. Hoe is het dan mogelijk, dat ik dat advies krijg? 't Is beneden alle peil. Hoger en linkser zit ik.

Vandaag vraag ik, speciaal voor dit stukje, nog een stemadvies:

 

Het advies van vandaag:

 

1. PvdAGL

2. Vrede voor de dieren  (heus waar!)

3. D’66

4. SP.

AANKOMEND TALENT.

Het is vrijdagavond stervensdruk in het theater. Ik kom zelf voor de kleine zaal waar een voor mij onbekende cabaretière optreedt. Wat voor grootheid in de grote zaal staat? Geen idee’. Ik vraag het de juffrouw van de garderobe.

‘De drie J’s.’

‘Welke 3-J's?'

De juffrouw van de garderobe weet me niet meer te vertellen dan dat de drie J’s drie Jannen zijn.

In de foyer verdringen zich bijna vijfhonderd blanke ouwetjes. Grijze kalende koppies. De enige Jan die publiekstekker zou kunnen zijn voor deze verzamelde opa’s en oma’s is Jantje Smit. Maar zit niet bij dit drietal. Nou ja ...

 De drie J-bejaardenkudde begeeft zich naar de grote zaal.

In de kleine zaal treedt Annick Boer op. Ook van háár had ik  nooit gehoord. Hoe is het mogelijk!? Zo’n groot talent! Onbegrijpelijk dat ze nu nog in dit kleine theater Isala optreedt. Een 54-jarig 'aankomend jong talent'.

Van cabaretier Richard Groenendijk, die de hele avond, met z’n dikke kop voor me zit, hoor ik dat Annick, het leeuwendeel van haar carrière in musicals heeft gespeeld. Onder andere in de musicals  Titanic, Doe maar, Little Shop of Horrors en Ja Zuster, Nee Zuster. Ze is geknipt voor musicals. Heeft een grandioze stem en acteren gaat haar ook goed af. Het musicalpubliek kent haar goed. Ik haat musicals. 

Haar show van vanavond is geweldig. Voor mij is ze geen aanstormend talent meer. Ze is gewoon meer dan rijp om mee te doen op het level van bijvoorbeeld Brigit Kaandorp. Annicks persiflage van een echtpaar op zijn retour is buitengewoon hilarisch en herkenbaar.

 Na afloop plof ik met gratis (!) drankje neer naast een stel veertigers, dat verveeld 'ins blaue hinein' zit te staren. Stiekem hoopt het stel op een vlot jong stel naast hun op de bank om  mee te babbelen. Plaats genoeg! Maar … helaas! Ze moeten het met mij doen. Een in de zeventiger jaren van de vorige eeuw van huis weggelopen figuur. Compleet met kettinkjes, armbandjes en een bandage over de kale plekken op zijn hoofd..

 Zijn jullie bij dat cabaret geweest, in die kleine zaal?

Ze fleuren zichtbaar op. Kijken mij en elkaar blij aan. Als duo klinkt het bijna: ‘Ja, was leuk, hè?’

 ‘Nou nee, ik was  in de grote zaal. Bij de 3-J’s. Zwaar kut,’ lieg ik. Geen zin in slap gezeik met dat stel.