Ik kocht vroeg in de vanmiddag een king-size stroopwafel in die kraam op de Hoogstraat. Gulzig nam ik een grote hap. Te gulzig, want er brak een stuk stroopwafel af en dat viel op het trottoir. Een vrij groot stuk. Zonde om te laten liggen. Het viel pardoes in het (Hoog)straatvuil. Gatver. Ik zou wel heel erg aan zelfvernietiging doen als ik dat stuk stroopwafel zou oprapen, een beetje schoon zou vegen, in mijn mond zou stoppen, als altijd, goed zou kauwen en nog zou doorslikken ook. Toch ging ik dat allemmaal doodleuk doen. Met een zelfde gulzigheid griste ik het bevuilde stuk stroopwafel van het trottoir. Vlak voor de kwijlende grote, zwarte bek van een boxer, die er blijkbaar ook wel trek in had.
Ik zou er best wel eens goed ziek van kunnen worden. Afin, dat merk ik dan vanzelf wel weer. Als ik niet ziek word, dan denk ik maar zo, dan heb ik mijn weerstand ermee verhoogd. Als alle straatschooiers, zwervers en daklozen wèl tegen eten en drinken uit de afvalbak kunnen, waarom zou ik dan een groot op de grond gevallen stuk stroopwafel zelfconstructief moeten laten liggen? Kom nou! Ik laat me niet kennen!
Mijn moeder zei het al tegen mij toen ik nog een kleutertje was en ik hield het ook mijn eigen kinderen voor: en zij ogetwijfeld weer hun kinderen:
‘Bah, niet opeten dat snoepje hoor. Dat is vies, als het op straat gevallen is. Dan zit het vol met bacteriën en daar kan je héél ziek van worden.’
Nu zijn mijn zonen volwassen mannen. Ze hebben zelf kinderen. We leven in een heel andere tijd. Hoe wordt er door hun aangekeken tegen iets als bevuilde stroopwafels. Dat vraag ik hun soms wel eens af.
Het is nu laat in de avond, terwijl ik alles nog goed binnen heb kunnen houden.
