Posts tonen met het label hogebomenpark. Alle posts tonen
Posts tonen met het label hogebomenpark. Alle posts tonen

zondag 22 juni 2025

KWIJT.

Zaterdag was een heel relaxte dag. Het was snikheet maar ik had er geen moment last van. De dikke Volkskrant zitten lezen. Gedoucht. Uitgebreid geluncht voor ik naar Den Haag ging. Daar schreef ik gisteren al wat over.

Ik was er halverwege de middag. Ik wilde namelijk precies weten waar dat theater was. Ik kan er niet tegen, als ik, vlak voor de voorstelling begint, nog moet gaan  lopen zoeken naar waar ik moet wezen. Dat wist ik dus al  om vier uur en die voorstelling begint pas om half acht. Ik ben toen naar het Malieveld gewandeld. Heb daar een prachtige grote oude boom uitgezocht, die mij heerlijk verkoeling bood. Ik vond het verbazingwekkend dat er maar zo weinig mensen in dat prachtige hogebomenpark de schaduw op kwamen zoeken. Ik bleef daar tot het tijd was om naar de schouwburg te gaan. Een kwartiertje lopen is het. ‘Only the lonely’ begint om half acht. 

Ik lees even in het boek ‘Lente’ van mijn favoriete Noorse schrijver Ove Lars Knausgärd. Ga nog heel even op mijn rug liggen en beantwoord nog wat appjes. Toen was het al zowat bij zevenen. Tijd om naar het theater te gaan. Mijn oog viel op een tientallen meters lange rij mensen voor een bestelbus. Dichterbij gekomen lees ik ‘Soepbus’. Kennelijk een voorziening van de Gemeente Den Haag, voor hen die het nodig hebben.

Dat 'Only the lonely' prachtig was heb ik gisteren al geschreven.

Ik was laat in Rotterdam. Moest nog wat schrijven. Eer ik in bed lag was het half drie.  Erg lang had ik nog niet geslapen of ‘nature called’: Ik moest plassen. Ga mijn bed uit, en …  hóé ik ook zoek, Ik kan mijn eigen wc niet vinden. Ik herken een kastje, de eettafel, het behang op de  muur, de voordeur, planten, een kiepraampje. Ik verlies nu urine en ben mijn wc nog steeds kwijt.  Voordat ik het helemaal niet meer kan houden, pak ik een dikke Volkskrant en loop daar helemaal op leeg. Ik gooi mijn natte pyjamabroek in de wasbak. De zeiknatte krant gaat in de vuilnisbak en ik schiet gauw in mijn blote kont m’n bed weer in en slaap verder.

Dit lijkt het begin van het eind.

Als ik zondagochtend om negen uur wakker word, moet ik zoals gewoonlijk gelijk naar de wc. Die weet ik dan probleemloos te vinden.