Opgewekt fiets ik van mijn woning in Prinsenland naar het huis, waar ik vòòr de echtscheiding woonde. In het Oude Noorden. Ik vind het fijn dat ik voor het kerstdiner ben uitgenodigd. Het is een hereniging. Jammer dat zoon Ralf net gescheiden is. Zijn jonge zonen, Bent en Marcus zijn er. Freek, mijn oudste zoon, zijn vrouw Sarah en natuurlijk Winny, m’n ex. We zijn met zijn zevenen.
Ik ben vrolijk. Ik verbaas mezelf. Ben misschien wel wat tè
vrolijk ... kan dat wel? mag dat wel? Daar moet ik mee oppassen.
Het is al halverwege de middag, als het feestje begint. Op
de salontafel staan allemaal lekkere hapjes, kaasjes, knabbeltjes en drankjes.
We gaan een spelletje doen. Een woord raden. Welk woord staat op de post-it dat op je voorhoofd is geplakt? Door vragen te stellen aan de anderen, kan je daar achter komen. Bij antwoord ’ja’ mag je doorvragen; bij antwoord ‘neen’ krijgt degene die naast je zit de beurt.
Sarah kijkt me indringend aan: ‘Je hoeft niet mee te doen
hoor, Jos! Als je geen zin hebt doe je toch gewoon niet mee!’
‘Neen joh, het lijkt me juist hartstikke leuk!
'Rare vraag!'
Ik raad vrij snel mijn woord: varken. Ik sta er lekker op bij kleinzoon Bent! Hij schreef dat woord. Ik verbaas me over de
woordenschat van die gassies, zes en tien jaar oud. Zonder blikken of blozen plakken
ze de woorden ‘perineum’ en ‘clitoris’ op de voorhoofden van tante Saar en ome
Freek. Het maakt mij veel
te losbandig, en laat Ralf naar het woord ‘neuken’ raden.
‘Hoeveel heb je al op, Jos?’ wordt me insinuerend gevraagd?
‘Geen druppel!’
‘Dit kan je echt niet maken, met die jonge kinderen er
bij.
Volgens hun ben ik ontremd. Ik moet nu echt dimmen.
Het eten is goed binnen te houden en leidt godzijdank af van
de ontstane wrevel.
Mijn voorafje, een blokje meloen met ham, vastgeprikt door een
kleurrijk parasolletje. Dan de hoofdmaaltijd van Freek en Sarah:
stoofpeertjes, haricots verts, gestoofd rundvlees, aardappelcroquetjes en als
toetje tiramisu. Om je vingers bij af te likken.
Ik geniet van Bent en Marcus mijn grappige, bijdehandte kleinzonen. De volwassenen zitten te smullen van het kerstdiner
terwijl de jongens verdiept zijn in een zojuist verzonnen spel met de kleurrijke parasolletjes.
Lachend zeg ik tegen Ralf dat zijn zonen echt gestoord zijn.
Hij kijkt me een beetje argwanend aan.
‘Prèttig gestoord bedoel ik, Ralf!’
Dan pas verschijnt er een grijns op zijn gezicht.
