Serie ‘Opa en Oma’.
Deel 11: Vriendje Joep.
Eerdere delen van de serie
‘OPA & OMA’ nog eens lezen? Dat kan! Deze serie wordt ook gepubliceerd op
mijn blog: ‘stukkiejee.blogspot.com’.
Daar kan de serie ‘Opa & Oma’ vanaf deel 1 nog eens gelezen worden.
Door daar op de knop
‘oudere blogs’ rechtsonder te drukken krijg je telkens meer voorgaande
afleveringen van de serie te zien.
Ook eerder ‘werk’ van mij
kan je daar lezen. Met de knop ‘homepage’ kom je dan weer terug bij het meest
recente verhaal.
Deel 11: Vriendje Joep:
Wat daaraan vooraf ging.
Oma Maria loopt slecht, ze heeft open benen. Opa is
onbetrouwbaar met zijn kleinkinderen.
Maria is, na verkracht te zijn, zwanger. In Den Bosch, haar
woonplaats, is abortus taboe. Ze wordt
‘opgeborgen’ in een nonnenklooster. Na de bevalling kan ze gaan wonen en werken bij rijkelui.
Maria verlangt naar haar baby; ze breit zelf kleertjes. Haar
werk is het schoonhouden van de kamer van hoofdzuster Wijnaldia. Ze verdient
wat, om wol te kopen. Maria moet de
leugenachtige Wijnaldia, die haar brutaal aanrandt, ontvluchten.
Wijnaldia trekt uit nijd breisels van Maria uit elkaar.
‘Collega’ zuster Ephraïm, lief en behulpzaam, ‘ontfermt’ zich over Maria. Samen gaan ze op zoek naar nieuwe
babykleertjes.
Maria baart Kareltje. Ephraïm, regelt woonruimte en werk
voor haar bij de familie in ’t Hout in Schiedam. De familie is goed voor Maria.
Met hun oudste dochter, Lidwien, heeft Maria een klik. Kareltje helpt al met schoonmaken,
wat niet altijd goed afloopt.
En … als meneer in ’t
Hout in haar buurt komt … voelt Maria
kriebeltjes. Ze is verliefd … en ook
verward. Euforische, neerslachtige en schuldgevoelens wisselen elkaar af.
Ene Joop Kikkerd komt drukwerk brengen voor meneer in ’t
Hout. Mevrouw is lief voor Kareltje. Dat lijkt Maria te raken … maar het is
haar schúldgevoel dat haar beroert.
Woedend is ze op zichzelf om het lelijks, dat ze mevrouw in ’t Hout
hartsgrondig ‘toewenst’.
Maria verzwijgt haar huisarts dat ze zichzelf toegetakeld
heeft. Ze blijft verliefd op meneer in ’t Hout en tegelijk vecht ze ertegen. In
een nare droom worden haar gevoelens vergoeilijkt. Ze eindigt bij meneer
en mevrouw in ’t Hout in bed.
Maria droomt, slaapt diep, terwijl Kareltje midden in de
nacht ligt te brullen. Maria hoort niks. De in ’t Houts worden uit hun slaap
gehaald. Ze zijn ontstemd. ‘Dit is eens maar nooit weer’, dreigt meneer in ‘t
Hout. Maria’s verliefdheid ebt snel weg.
Bloemen en een brief geeft Joop aan Maria. Joop wil
vriendschap met haar. Maria houdt afstand. Ze
biecht haar kortstondige verliefdheid op meneer in ’t Hout op. Over de
nachtelijke verplaatsing in huis van haar zoontje, biecht ze ook. Volgens de
pastoor is dat ‘des duivels werk’.
Deel 11: Vriendje Joep.
Tja, Maria, zegt meneer pastoor, ik heb nog even met mijn collega
in Den Bosch gesproken, over die raadselachtige verplaatsing van uw zoontje.
Hij weet zich nog te herinneren, dat zich bij u thuis in Den Bosch ook wel eens rare zaken hebben afgespeeld.
Niet zozeer met mensen maar wel met dieren, dieren die aan u waren
toevertrouwd.’
De geestelijke nipt met een zekere gretigheid aan zijn jonge
borrel, neemt een trekje van zijn Bolknak en vervolgt zijn verhaal.
‘Uw poesje bijvoorbeeld, dat angstig miauwend zat opgesloten
in het kolenhok. Uw parkietje dat helemaal in paniek in de allesbrander vast
zat; godzijdank was het zomer. En dan uw hamster, die zich in de vogelkooi
allesbehalve op zijn gemak moet hebben gevoeld.’
Maria kent die verhalen allemaal wel maar alleen van horen
zeggen. Haar poesje, parkiet en hamster, ze had ze zelf nooit één minuut gemist.
‘In feite is nu hetzelfde met Kareltje gebeurd’ zegt pastoor
Rotobst, ‘u krijgt te horen dat hij op de wc gevonden is maar zelf heeft u hem
geen seconde gemist. Maria, het lijkt mij een goed idee als u uw ouders eens
opzoekt in Brabant. Praat er eens met ze over, ze weten u er vast wel meer over
te vertellen.’
Meneer pastoor neemt dan afscheid, bedankt Maria voor de
borrel en de sigaar. Er wordt weer op hem gewacht in de kerk. Hij moet een
requiemmis opdragen.
‘Een lid van onze parochie heeft zich jongstleden zondag
verhangen.’
‘Daar heb ik toch niks mee nodig, meneer pastoor. Ik word
daar eng van. Houd alstublieft uw mond daarover.’
‘Goed, dan heb ik
niks gezegd, dag Maria,’en en passant geeft hij Maria een flinke tik op
haar billen en gaat op weg naar de Liduinakerk.’
‘U zat aan me kont, meneer pastoor, vies oud mannetje. Wilt
u dat nòòit meer doen!’
Meneer van ’t Hout komt de trap af gelopen en wil weten wat
meneer pastoor kwam doen bij haar.
‘Dat ga ik u niet vertellen. Da’s privé!.’
‘Okee, okee, goed, dat is privé, je hebt gelijk …...’
‘Eh, Maria, er worden
hier zo nog een paar pakken drukwerk afgeleverd door Moerlandt Drukwerk; ben je vanmiddag thuis?’
Maria is gewoon thuis. Kan ze vast wat afspreken met Joop
voor zondag.
Als meisje van een jaar of tien had Maria een vriendje. Een
beetje zo’n mannetje als Joop: ook alles rond, flapoortjes en een iets bredere
mond als normaal. Ze moest een beetje lachen toen ze aan hem dacht … hij heette
Joep, tja wat scheelde het, Joop of Joep. Joep had natuurlijk wèl haar, blonde
stekeltjes en hij had een heel blanke huid.
We verzamelden rupsen, in een lucifersdoosje, geen idee
waarom precies.... we plukten rozenbottels om thee van te maken en jam. Vissen
deden we ook samen, in de sloten dichtbij, met een schepnet, we vingen stekelbaarzen. Joep kreeg
voor zijn verjaardag een hengel … konden we gaan vissen in de Dommel, een grote
rivier, waar veel grote boten voeren … hij ving voorntjes, baarzen en ...
boerelulletjes, ja, zo noemde Joep ze ...
goed gekozen, die naam … die vissen leken wel een beetje op slappe lulletjes.
Morgen: Deel 12. Een rotklus.
