EDINBURGH DAG 1.

Niet alleen van mij, maar van duizenden andere reislustigen werd vanmiddag op Schiphol het geduld danig op de proef gesteld. Controle op hoeveelheid bagage. Checken van de boardingpas en paspoort (wel 5x).Na een wandeling van zeker drie kilometer over de Schiphol-wirwar zit dit ik nu te schrijven. Pal voor de Gate H26 zit ik. Daar, waar mijn vliegtuig naar Edinburgh moet vertrekken. Om19.45 uur precies. . Doch helaas hagelslag. Het vliegtuig gaat veel later. Om 21.15 uur pas. 

De trein van Rotterdam naar Schiphol heeft veel weg van het spreekwoordelijk blikje sardines. Net als ik de gft-bak naast de coupé-schuifdeuren als zitplaats in gebruik genomen heb, vraagt een medereiziger met een gigantische hoeveelheid bagage,mij om weerveven op te staan zodat hij zijn afgekloven appeltje in de gft-bak kan lozen. ‘Sorry’, zegt hij ‘ik zàg wel dat je nog maar net ging zitten, maar ik moest toch echt dat klokhuisje even kwijt’.

‘Neen’’, zeg ik,’dat deed u d’r om meneer! U wachtte net zo lang met dat klokhuisje tot ik zat'. 

'Neen hoor, grapje.'  

Even schrikt hij. Maar hij herpakt zich snel. ‘Pas maar op’, zegt de Belg, want hij is een Belg,‘ er komen straks nog drie klokhuizen aan van m’n vrouw en mijn dochters’.

Nòg drie keer opstaan voor afgekloven appels.

‘Ik eet klokhuizen altijd op’ probeerde ik nog. Dat had slechts kokhalzen tot gevolg.

Op mijn voor de hand liggende vraag aan de Belg of hij ook gaat vliegen antwoordt hij dat hij veertien uur gaat vliegen om vrienden te bezoeken die in Nepal gaan trouwen. Nepal doet me gelijk denken aan wiet. In de zestiger jaren was Nepal wiet de duurste en de lekkerste, die we hier in Holland konden krijgen. Een vriend van de Belg die al in Nepal was had op wandelingen daar al wietplantages gezien en geroken. 

Hij vindt het leuk te horen dat ik voor het theaterfestival naar Edinburgh ga. Hij zou het alleen zelf niet zo gauw doen omdat zijn Engels niet zo best is. Maar zonder kennis van de Engelse taal valt daar ook veel te genieten van mime, acrobatiek en muziek.

Op dit moment vlieg ik over de Noordzee. Het vliegtochtje duurt een uur en vijf minuten. Om half tien Engels tijd ben ik op het vliegveld van Edinburgh. Als het goed is wacht daar een taxi om me naar mijn hostel brengt aan de Princesstreet.

Het Princesstreet-hostel, waar ik om tien uur aankom, overtreft mijn stoutste verwachtingen. 

VLIEGEN.

Deze zondagmiddag krijg ik onverwacht bezoek. Ik sta mijn gisteren gescoorde fruit te blenderen, als er naast de blender een joekel van een bromvlieg landt. Zwart met blauw lijfje, twee glimmende doorzichtige vleugels en zes pootjes. Brommen heb ik hem niet horen doen. Hij zal afgekomen zijn op de schillen van de Galia-meloen, die een paar centimeter van hem af lagen. Het is een mannetje, dat leid ik af uit zijn kleurrijke uiterlijk. Net als bij vogels zijn de mannetjes fraaier dan de vrouwtjes. Vrouwtjes zijn daarentegen weer wat slimmer … ja, ook dààr dus.

De fruitvliegjes hadden me al lang bezig gezien, geroken en …. gehoord! Want wat een teringherrie maakt zo’n blender, zeg!
Die fruitvliegjes kan ik trouwens geen onverwàcht bezoek noemen. Vele tientallen houden mij al een paar maanden gezelschap. De meeste van hen zitten in de gft-bak. Als ik daar bijvoorbeeld het klokhuis van een appel in gooi, stuift er een wolk van die vliegjes op. Daar valt niet tegen op te meppen. Zelfs Kruitvat heeft er niks tegen. Godzijdank is de levensduur van zo’n vliegje niet langer dan drie kwartier.
Als er maar één vliegje in de maand zou wezen had ik geen probleem. Maar het zijn er honderden tegelijk … per dag. Ik heb daarom besloten mijn gft-bak op het balkon te stallen en dagelijks te legen. In de vuilcontainer voor de deur.

Intussen is die bromvlieg op de schil van de galia-meloen geklauterd. Hij staat een beetje in het vruchtvlees te prikken en te zuigen.
Met natte, kleverige handen sta ik perziken blenderklaar te maken. Ik probeer hem nu weg te blazen. Hij vliegt even op en blaast lachend terug. Echt lachen zie ik hem natuurlijk doen maar het voelt zo. Binnen een seconde staat ie weer met z'n zes trillende pootjes op die meloen te stampen. Ik laat hem maar. Straks, als ik klaar ben met deze smoothie, dan pak ik hem wel aan.

Ik ben tegenwoordig niet meer zo van het moorden: meppen, vergiftigen, opzuigen (niet door mij, maar door de stofzuiger), verdrinken, vast laten plakken, opsluiten, op laten eten (door een vleesetende plant). Neen, ik doe het anders. Ik wacht tot hij stil zit. Op een raam bijvoorbeeld. Ik zet dan een klein open leeg jampotje over hem heen … dekseltje er op … naar het balkon … daar het dekseltje er af … en in één enkele seconde voert de termiek hem metershoog …. de vrijheid in.