GEEN SAAIE BOEL MEER.

Op een grasveldje, naast de entree tot een flat, ligt een flinke hoeveelheid grof vuil. Servies, glaswerk, pannen, vergieten, een kooktoestel, een bankstel, dienbladen en zelfs een aantal rollen toiletpapier. Twee jonge Chinese dames zijn ‘wat van hun gading is’ aan het verzamelen. Een salontafel, een slaapkamerkast met grote laden en een bijbehorende spiegel.

Ik voel zelf wel wat voor de glazen vergiet. Ik neem tenminste aan, dat het een vergiet is … het zou ook een stoomschaal kunnen zijn en dat daar die vele gaten op de bodem voor dienen.

Mijn vriend Ayoub, die vanuit zijn linker ooghoek die troep het eerst zag liggen, had een grote verhuisdoos vol gekieperd met lampen, schilderijtjes, kandelaars en serviesgoed.
Hij is er altijd op uit om niet te zoeken maar om te vinden. Steevast loopt hij laat in de avond door de wijk en vindt door zijn medebewoners afgedankte ‘juweeltjes’, het zij voor eigen gebruik, hetzij voor verkoop op Marktplaats of een internationale variant daarvan. Je staat er nog van te kijken wat ‘das gefundenes fressen’ nog oplevert.
Waar de belangstelling vandaan komt? Hij verkoopt dat spul over de hele wereld, van de Verenigde Staten tot Turkije. Zijn laatste vondst, een grote, bijzondere spiegel met gefineerde deurtjes, verkocht hij voor achthonderd euro aan een vrouw in New York. Ayoub is een creatieve man, architect … beeldend kunstenaar ook.

In zijn projecten verwerkt hij soms ook de voorwerpen die hij als grof vuil aantreft: momenteel is een aantal werken van hem te zien aan de wand van het Medisch Centrum Ommoord. Het zijn collages van één vierkante meter, waarop speelgoedautootjes (dinky toys) van allerlei kleur gerangschikt en vastgeplakt zijn. Volgens hetzelfde procedé vervaardigd, hangen daar collages van hem met veelkleurige grappige knuffels.

Desgevraagd antwoordden bezoekers van het Medisch Centrum dat ze blij waren met de fleurrijke kunstwerken aan de wand. Het was hier anders altijd maar een saaie bedoening.

VERLIEFD OP Z'N TRAINER.

Toen Pim Lammers op vrijdagochtend naar zijn werk ging zat zijn vriendin Lidia op de stoep voor de winkel. ‘Moet je zien,’ zei Lidia en ze wees naar de winkelruit. Er was een blik witte verf tegenaan gekieperd. In het kozijn is een a-4-tje geprikt met in bloedrode letters de tekst: ‘Pim, je bent een viespeuk’. Sinds hij gevraagd is om het gedicht voor de Kinderboekenweek 2023 te schrijven is er een hetze tegen zijn persoon ontstaan. Met name op de sociale media, de ‘niet officiële openbaar aanklager’, gaan alle remmen los. Iemand als Pim Lammers mag dat gedicht beslist niet schrijven. Hij wordt met de dood bedreigd.

Wat is het geval: Pim Lammers heeft acht jaar geleden een roman geschreven: ‘de Trainer’, daarin wordt een twaalfjarige jongen verliefd op zijn trainer. Het boek was bedoeld voor volwassenen.

De herrie op internet liep zo hoog op dat Pim Lammers besloot het gedicht niet te schrijven. De aanleiding voor het gekijf was nu dan wel weg maar de bedreigingen hielden aan.  Een op internet populaire dame, een zogenaamde (onz)influencer Monique Smits en een politiek stuk onbenul  Sybren Van Haga genaamd, bleven de haatmails aanwakkeren.

In zijn eigen straat moest hij geregeld aanhoren dat hij een ‘vuile pedo’ was. Schrijven kan Pim Lammers erg goed maar ad rem reageren op scheldpartijen kan hij niet. Aanvankelijk was hij blij dat hij met Lidia naar zijn werk kon lopen. Maar tegen het schelden, gooien van klei en zelfs ook van stenen konden ze niet op.

Er stonden stadswachten, leunend op hun snelle mountainbikes, een beetje lacherig te kijken naar het gewelddadige tafereel. Ze hadden natuurlijk moeten ingrijpen; ze deden een oogje dicht. Maar diep in hun hart hadden ze ook wel mee willen gooien en schelden. Want ook zij willen zo’n vieze pedo niet in de buurt van hun kinderen.

Op een gegeven moment werd het echt te riskant om door te lopen. Automobilisten weigerden als ze wilden oversteken af te remmen en gaven al toeterend juist extra gas. Ze besloten om snel terug naar Pim Lammers huis te gaan. Daar, vlak voor zijn huisdeur deur, waren veel boeken die Pim geschreven had op een stapel gegooid en er werd de fik in gestoken.  Ze konden niet eens naar binnen, dicht bij zijn voordeur vlamde het vuur hoog op. ‘Pedo, pedo, pedo,’ werd hatelijk gescandeerd. Ook bij de brandweer dachten ze blijkbaar: ’laat maar lekker fikken’.

Lidia en Pim konden niet anders dan op een afstandje blijven kijken. Maar dat was vragen om moeilijkheden. Een paar ophitsers in de groep, waaronder die onderontwikkelde Monique Smits en de politieke charlatan Sybren Van Haga, kregen genoeg  aso’s mee om Pim Lammers eerst te mishandelen en hem vervolgens op de brandstapel van zijn eigen ‘pedotroep’ te gooien. ‘Opgeruimd staat netjes’, wordt er gescandeerd. Lidia kan niks doen, ze is in shock.

 

Romans gaan over alles van het leven. Dus wordt er geschreven over moord, verkrachting, leed, genot – en zonder dat dat iets zegt over de positie van de schrijver. Pim Lammers sprak zich niet vòòr pedofilie uit maar hij moest hangen, omdat aan zijn verbeelding een verhaal ontsproot.